ตอนที่ 16 ความเข้าใจผิดครั้งแรก

ตอนที่ 16 ความเข้าใจผิดครั้งแรก

สายฝนโปรยปรายลงมาอย่างไม่ขาดสายตั้งแต่ช่วงบ่าย ทำให้ท้องฟ้าดูหม่นหมองกว่าปกติ แต่ถึงแม้สภาพอากาศจะไม่เป็นใจ ปลายฝันก็ยังคงนั่งทำงานอยู่ในแผนกออกแบบอย่างขะมักเขม้น เธอเหลือเวลาอีกไม่มากนักสำหรับการฝึกงาน และการที่ภาคินัยมอบหมายโปรเจกต์สำคัญให้เธอดูแล ก็ยิ่งเป็นแรงผลักดันให้เธอตั้งใจทำมันออกมาให้ดีที่สุด

หลังจากเหตุการณ์เผชิญหน้ากับทิชาเมื่อวันก่อน ปลายฝันรู้สึกโล่งใจขึ้นมากที่ธามเข้ามาช่วยเธอไว้ได้ทันเวลา และยิ่งไปกว่านั้น การที่น้ำหวานมาบอกว่าภาคินัยกำลังจะยกเลิกการแต่งงานกับทิชา ก็ยิ่งทำให้หัวใจของเธอพองโตไปด้วยความหวัง แม้จะยังไม่กล้าคาดหวังอะไรมาก แต่ความรู้สึกพิเศษที่เธอมองเห็นในแววตาของเขาก็ทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นในใจ

ขณะที่ปลายฝันกำลังก้มหน้าก้มตาทำงาน เธอก็ได้ยินเสียงฝีเท้าที่หยุดอยู่ตรงหน้าโต๊ะทำงาน เธอเงยหน้าขึ้นและพบกับคุณชลดา หัวหน้าแผนกของเธอ

“ปลายฝัน เสร็จงานแล้วกลับเลยนะ” คุณชลดาเอ่ยด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง “ฝนตกหนักแบบนี้เดี๋ยวจะกลับบ้านลำบาก”

“ยังไม่เสร็จเลยค่ะคุณหัวหน้า” ปลายฝันตอบ “ปายอยากทำให้เสร็จวันนี้เลยน่ะค่ะ”

คุณชลดาพยักหน้าเล็กน้อย “งั้นก็อย่าอยู่ดึกมากนะ”

หลังจากคุณชลดาเดินจากไป ปลายฝันก็ยังคงทำงานต่อไปอย่างตั้งใจ เธอไม่รู้เลยว่าอีกไม่นาน สถานการณ์บางอย่างกำลังจะทำให้ความหวังเล็กๆ ในใจของเธอต้องสั่นคลอน

เวลาล่วงเลยไปจนดึกดื่น พนักงานคนอื่นๆ ในแผนกทยอยกันกลับบ้านจนเหลือเพียงไม่กี่คน ปลายฝันยังคงนั่งทำงานอยู่ท่ามกลางความเงียบงัน เสียงฝนที่กระทบกระจกหน้าต่างทำให้บรรยากาศดูวังเวงเล็กน้อย เธอตัดสินใจจะไปเข้าห้องน้ำก่อนที่จะกลับมาทำงานต่อ

ขณะที่ปลายฝันเดินออกมาจากห้องน้ำ และกำลังจะเดินกลับไปยังโต๊ะทำงานของเธอ เธอก็เหลือบไปเห็นบางอย่างที่ทำให้หัวใจของเธอหล่นวูบลงไปที่ตาตุ่ม

ที่มุมหนึ่งของทางเดิน ซึ่งเป็นบริเวณที่ค่อนข้างลับตาคน ภาคินัยกำลังยืนอยู่กับทิชา แสงไฟสลัวๆ จากโถงทางเดินส่องกระทบใบหน้าของทั้งคู่ ทำให้เห็นชัดเจนว่าทิชากำลังใช้มือข้างหนึ่งจับแขนของภาคินัยไว้ และอีกข้างหนึ่งกำลังวางอยู่บนแผงอกของเขา ใบหน้าของเธอเงยขึ้นมองเขาด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความออดอ้อน ส่วนภาคินัยก็ยืนนิ่ง ไม่ได้ปฏิเสธสัมผัสเหล่านั้น

ภาพตรงหน้าเหมือนคมมีดที่กรีดลงกลางใจของปลายฝัน เธอรู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมาทันที ราวกับถูกไฟฟ้าช็อต หัวใจของเธอเต้นรัวอย่างบ้าคลั่ง ความรู้สึกผิดหวัง เสียใจ และสับสนถาโถมเข้ามาพร้อมกัน เธอหยุดชะงักอยู่ตรงนั้น ไม่กล้าที่จะก้าวเดินต่อไป

เธอได้ยินเสียงทิชาพูดแผ่วเบาว่า “ภีมคะ อย่าทำแบบนี้กับทิชาเลยนะคะ ภีมรู้ไหมว่าทิชารักภีมมากแค่ไหน”

ภาคินัยไม่ได้พูดอะไร เขาเพียงแค่ถอนหายใจเล็กน้อย และมองไปที่ทิชาด้วยสายตาที่ปลายฝันไม่เข้าใจว่ามันหมายถึงอะไร

ความรู้สึกที่ปลายฝันเคยได้รับจากคำพูดของน้ำหวานเมื่อวันก่อนว่าภาคินัยกำลังจะยกเลิกการแต่งงานกับทิชา ถูกทำลายลงในพริบตา ภาพที่เธอเห็นตรงหน้ามันชัดเจนเกินกว่าที่เธอจะปฏิเสธได้ ทั้งสองคนดูสนิทสนมกันมากเกินกว่าที่เธอจะรับไหว และความรู้สึกที่เธอมีต่อภาคินัยก็เริ่มที่จะเจ็บปวดขึ้นมาอย่างรวดเร็ว

ปลายฝันรีบหันหลังกลับอย่างเงียบๆ เดินกลับไปยังโต๊ะทำงานของเธอด้วยความรู้สึกชาหนึบไปทั่วทั้งร่างกาย เธอหยิบกระเป๋าของเธอขึ้นมาอย่างเร่งรีบ และวิ่งออกจากบริษัทไปทันทีโดยไม่หันกลับมามองแม้แต่น้อย ปล่อยให้เสียงฝนที่ตกหนักกระทบกับร่างกายของเธอ

ในขณะเดียวกัน ภาคินัยก็กำลังเผชิญหน้ากับทิชาอย่างยากลำบาก

“ทิชา ผมบอกคุณแล้วว่าเราจบกันแล้ว” ภาคินัยเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เด็ดขาด พยายามแกะมือของทิชาออกจากแขนของเขา

“ไม่จริงค่ะภีม” ทิชายังคงรุกไล่ “ภีมไม่มีทางทิ้งทิชาไปได้หรอกค่ะ ภีมรู้ไหมว่าคุณพ่อจะโกรธแค่ไหนถ้าภีมทำแบบนี้”

“เรื่องนั้นผมจะจัดการเอง” ภาคินัยตอบ “คุณกลับไปเถอะทิชา”

ทิชามองหน้าภาคินัยด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดและความผิดหวัง “ภีมเปลี่ยนไปมากเลยนะคะ เพราะยัยเด็กฝึกงานคนนั้นใช่ไหม”

ภาคินัยเงียบไป ไม่ได้ตอบคำถามของทิชา

“ทิชาไม่ยอมหรอกค่ะ!” ทิชาเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น “ทิชาจะไม่ยอมให้ยัยเด็กนั่นมาแย่งภีมไปจากทิชาเด็ดขาด!”

ทิชาตัดสินใจที่จะใช้ไม้ตาย เธอรู้ดีว่าภาคินัยเป็นคนรักความถูกต้องและไม่ชอบสร้างปัญหาให้คนอื่น

“ภีมคะ ถ้าภีมยังยืนยันที่จะยกเลิกงานแต่งงาน ทิชาจะไปบอกนักข่าวว่าภีมกำลังมีสัมพันธ์กับเด็กฝึกงานในบริษัท แล้วปล่อยให้ข่าวลือพวกนั้นแพร่สะพัดออกไปจนบริษัทภีมเสียชื่อเสียง” ทิชาเอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้มเย้ยหยัน “ภีมคิดว่าใครจะเชื่อภีมคะ ถ้ามีข่าวลือแบบนี้ออกไป”

คำขู่ของทิชาทำให้ภาคินัยถึงกับชะงัก ใบหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นสีหน้าเคร่งเครียดทันที เขาไม่คิดว่าทิชาจะกล้าทำถึงขนาดนี้

“คุณทิชา! คุณกำลังทำอะไรอยู่” ภาคินัยเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจ

“ทิชาก็แค่ปกป้องสิ่งที่ทิชามีเท่านั้นเองค่ะ” ทิชาตอบอย่างย่ามใจ “ภีมเลือกเอาสิคะ ว่าจะเลือกทิชา หรือจะเลือกเด็กฝึกงานกระจอกๆ คนนั้น แล้วยอมให้ชื่อเสียงบริษัทพังทลาย”

ภาคินัยกำหมัดแน่นด้วยความโกรธ เขาไม่เคยเจอสถานการณ์ที่ยากลำบากเช่นนี้มาก่อน เขาอยากจะปกป้องปลายฝัน แต่เขาก็ไม่อยากให้บริษัทต้องเสียหาย

“คุณทิชาคงไม่อยากทำแบบนั้นหรอกนะครับ” เสียงหนึ่งดังขึ้นจากด้านหลัง ทำให้ทั้งภาคินัยและทิชาหันไปมองพร้อมกัน

ธามยืนอยู่ตรงนั้น ใบหน้าของเขาดูเรียบเฉย แต่แววตาของเขาเต็มไปด้วยความไม่พอใจ

“คุณธาม!” ทิชาเอ่ยขึ้นด้วยความตกใจ “คุณมาทำอะไรที่นี่”

“ผมแค่บังเอิญได้ยินบทสนทนาของคุณสองคนน่ะครับ” ธามตอบอย่างใจเย็น “ผมว่าคุณทิชาไม่ควรจะพูดจาข่มขู่คุณภีมแบบนี้นะครับ”

“คุณไม่เกี่ยว!” ทิชาเอ่ยเสียงแข็ง “นี่มันเรื่องของฉันกับภาคินัย”

“ผมก็เป็นเพื่อนสนิทของภาคินัยนะครับ” ธามเอ่ยขึ้น “ผมก็ต้องเป็นห่วงเพื่อนผมเป็นธรรมดา”

ธามเดินเข้ามาใกล้ทิชาอีกก้าวหนึ่ง ดวงตาของเขาจ้องมองเธออย่างจริงจัง “ถ้าคุณทิชาคิดจะทำอะไรไม่ดี ผมคงต้องเข้าไปแทรกแซงนะครับ”

คำพูดของธามทำให้ทิชารู้สึกโกรธอย่างมาก เธอไม่เคยคิดว่าธามจะกล้าขัดขวางเธอแบบนี้

“คุณธาม! คุณกำลังเข้าข้างยัยเด็กนั่นใช่ไหม!” ทิชาเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความโกรธ

“ผมแค่ต้องการความถูกต้องครับคุณทิชา” ธามตอบอย่างใจเย็น

ทิชามองหน้าธามด้วยความโกรธ เธอรู้ดีว่าเธอไม่สามารถทำอะไรธามได้ในตอนนี้ เพราะเขาเป็นเพื่อนสนิทของภาคินัย และเขาก็ดูเหมือนจะรู้เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้น

ทิชาตัดสินใจถอยทัพ เธอหันหลังเดินจากไปอย่างรวดเร็ว โดยไม่พูดอะไรอีก ปล่อยให้ภาคินัยและธามยืนอยู่ตรงนั้น

หลังจากทิชาเดินจากไป ภาคินัยก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ “ขอบใจมากนะธาม”

“ไม่เป็นไรหรอกแก” ธามเอ่ยขึ้น “ฉันว่าแกต้องรีบจัดการเรื่องนี้ให้จบนะภีม”

“ฉันรู้” ภาคินัยตอบ “แต่ฉันไม่รู้ว่าฉันควรจะทำยังไงดี”

“แกต้องแสดงความชัดเจนกับปลายฝันนะภีม” ธามให้คำแนะนำ “และต้องปกป้องเธอให้ถึงที่สุด”

คำพูดของธามทำให้ภาคินัยครุ่นคิดอย่างหนัก เขาตัดสินใจแล้วว่าจะทำทุกวิถีทางเพื่อปกป้องปลายฝัน และจะแสดงความรู้สึกที่แท้จริงของเขาให้เธอรู้ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ตาม

ในขณะที่ภาคินัยกำลังปรึกษาหารือกับธาม และตัดสินใจที่จะเปิดเผยความรู้สึกของเขาให้ปลายฝันรู้ ปลายฝันก็กำลังจมอยู่กับความเสียใจและความผิดหวัง

เธอนั่งอยู่บนรถเมล์ที่กำลังแล่นฝ่าสายฝนกลับบ้าน น้ำตาของเธอไหลอาบแก้มอย่างไม่หยุดหย่อน ภาพของภาคินัยและทิชาที่ยืนอยู่ด้วยกันยังคงวนเวียนอยู่ในหัวของเธอ เธอรู้สึกว่าตัวเองกำลังถูกหลอก เธอรู้สึกว่าความหวังเล็กๆ ที่เธอเคยมีถูกทำลายลงไปแล้ว

“ทำไมคุณต้องทำแบบนี้คะคุณภีม” ปลายฝันพึมพำกับตัวเองด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ “ทำไมคุณถึงทำให้ปายต้องรู้สึกแบบนี้”

ปลายฝันไม่รู้เลยว่าการที่เธอเห็นภาพนั้นมันคือความเข้าใจผิดครั้งแรก และมันจะนำมาซึ่งความเจ็บปวดและความสับสนที่มากขึ้นในความสัมพันธ์ของเธอกับภาคินัย