ตอนที่ 1 ฉันรอคุณมาเจ็ดปี

หลังจากเจียงหร่านเขียนจดหมายลาออกเสร็จแล้ว เธอก็แหงนหน้ามองออกไปนอกหน้าต่าง จอโฆษณาขนาดใหญ่เผยแพร่ข่าวการแต่งงานของกู้เฉิงเหยียนกับฉินเจิงวนลูปซ้ำไปซ้ำมาเป็นเวลาเจ็ดวันแล้ว

ทุกคนต่างพูดเป็นเสียงเดียวกันว่ากู้เฉิงเหยียนหลงรักฉินเจิงจนหัวปักหัวปำ แต่ไม่มีใครรู้เลยว่าเจียงหร่านต่างหากคือคนที่อยู่เคียงข้างกู้เฉิงเหยียนมาเจ็ดปี

ตั้งแต่อายุสิบแปดจนยี่สิบห้าปี ช่วงเวลาทองของชีวิตเธอล้วนมอบให้กับผู้ชายคนนี้

แต่เขากลับหันไปแต่งงานกับผู้หญิงคนอื่น ถึงเวลาที่เธอควรถอยออกมาแล้ว

ในวันที่เขาแต่งงาน โลกของกู้เฉิงเหยียนจะไม่มีผู้หญิงที่ชื่อเจียงหร่านอยู่อีกต่อไป

เจียงหร่านดึงสายตากลับมา เธอพับจดหมายลาออกแล้วใส่ในซองปิดผนึกสีขาว ประตูของออฟฟิศก็ถูกใครบางคนผลักเข้ามา

กู้เฉิงเหยียนเดินเข้ามาด้านใน เขาสวมเสื้อเชิ้ตสีดำที่ปลดกระดุมสองเม็ดบนออก สวมกางเกงขายาวสีเดียวกันปกคลุมสองขาสูงยาวทั้งสองข้าง ย่างก้าวของเขาว่องไวดั่งสายลม บุคลิกสง่างามและดูน่าเกรงขามอย่างยิ่ง

เจียงหร่านยังจำได้แม่นว่าครั้งแรกที่พบกับเขา อีกฝ่ายก็สวมเสื้อเชิ้ตสีดำเหมือนกัน เขานั่งดื่มเหล้าอยู่ตรงบริเวณมุมอับของบาร์ ท่าทางหมดอาลัยตายอยากเหมือนสุนัขที่ถูกทอดทิ้ง

เวลานั้นบ้านของเขาถูกฟ้องล้มละลาย เงินที่ใช้ดื่มเหล้าก็มาจากการนำนาฬิกาไปจำนำ

เจียงหร่านซื้อนาฬิกาเรือนนั้นกลับมา และพาเขากลับไปด้วยกัน

แต่ถึงมังกรจะจมลงไปในโคลนตม สักวันหนึ่งก็ยังบินผงาดขึ้นฟ้าได้อยู่ดี ต่อมาเขาก็กลับมายืนได้อีกครั้ง กลายเป็นคุณชายผู้สูงศักดิ์ของเมืองปักกิ่งในปัจจุบัน

“ฉันส่งข้อความไปให้เธอ ทำไมถึงไม่ตอบกลับ?” สายตาสูงส่งของเขาเลื่อนต่ำลงมาที่ซองจดหมายในมือของเจียงหร่าน

เจียงหร่านหนีบซองจดหมายเอาไว้แล้วชี้ไปนอกหน้าต่าง “กำลังดูข่าวงานแต่งของคุณกับคุณฉินอยู่”

แววตาของกู้เฉิงเหยียนหม่นลงเล็กน้อย “เธอเป็นคนตัดต่อวิดีโอโปรโมทเองไม่ใช่เหรอ ยังมีอะไรให้ดูอีกล่ะ?“

นั่นสินะ วิดีโอแต่งงานของเขาเธอเป็นคนตัดต่อเองกับมือ รูปทุกใบของเขาและฉินเจิงที่อยู่ในคลิปโปรโมท โมเมนต์หวานซึ้งทุกวินาที กระทั่งถ้อยคำแห่งรักทุกประโยคในนั้นเธอก็เป็นคนเลือกด้วยตัวเอง และเขียนลงไปด้วยตัวเองทั้งหมด

ประโยคที่เขาบอกกับเธอในตอนที่เขาสั่งให้ทำเรื่องพวกนี้คือ “เจียงหร่าน เธอทำเรื่องนี้ด้วยตัวเองเถอะ ฉินเจิงไม่วางใจให้คนอื่นทำน่ะ”

ความสัมพันธ์ของเขาและฉินเจิงเริ่มต้นเมื่อสาวเดือนก่อน แต่ความรักของพวกเขาต้องเล่าย้อนไปตั้งแต่สมัยที่พวกเราเรียนด้วยกัน

แต่ช่างน่าเสียดาย เจ็ดปีก่อนฉินเจิงย้ายไปต่างประเทศ ขณะที่ตระกูลกู้ล้มละลาย คู่แท้ทั้งสองจึงต้องแยกทางกัน

สามเดือนก่อนครอบครัวของฉินเจิงเดินทางกลับประเทศ กู้เฉิงเหยียนก็กลับไปคืนดีกับเธอและสานสัมพันธ์ทันที แล้วยังขอเธอแต่งงานอย่างเอิกเกริกอีก

เจียงหร่านอยู่ข้างกายเขามาเจ็ดปี คนรอบตัวเขาต่างก็คิดว่ากู้เฉิงเหยียนจะต้องแต่งงานกับเธอแน่นอน แม้แต่ตัวเธอเองก็คิดเช่นนั้น จนกระทั่งเมื่อสามเดือนก่อน เขาบอกให้เธอไปเลือกแหวนแต่งงานที่ชอบ เธอถึงขั้นเลือกแหวนที่ตรงกับไซซ์ของตัวเอง

ทว่าในคืนที่เต็มไปด้วยดอกไม้ไฟงดงามตระการตา เขากับบอกเธอว่า “เจียงหร่าน เอาแหวนมาให้ฉัน”

เขารับแหวนที่เธอตั้งใจเลือกเฟ้นอย่างดีไป ก่อนจะหันไปคุกเข่าข้างเดียวแล้วสวมแหวนให้ฉินเจิง

ท่ามกลางแสงพลุพร่างพราว เจียงหร่านได้ยินเขาบอกกับฉินเจิงว่า “ผมรอคุณมาเจ็ดปี สองพันห้าร้อยกว่าคืนวัน ถึงตัวคุณจะไม่อยู่ แต่ในใจผมมีคุณอยู่เสมอ”

เสี้ยววินาทีนั้น หัวใจของเจียงหร่านก็เหมือนพลุที่อยู่บนฟ้า แตกสลายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยและไม่มีวันหวนคืนกลับมาเป็นเหมือนเดิมอีก

คำพูดที่ออกจากปากเขาว่าสองพันห้าร้อยกว่าคืนวันมีเพียงฉินเจิง สองพันห้าร้อยกว่าคืนวันนั้น ตอนที่เขาทำงานเธอคือคนที่คอยสนับสนุนอยู่ข้างๆ ตอนที่เขาเมาเหล้าก็ละเมอเรียกหาเธอ ตอนนอนหลับก็โอบกอดเธอ เรื่องราวเหล่านั้นไม่มีความหมายอะไรเลยเหรอ?

คำถามนี้ เธอไม่เคยถามออกไปสักครั้ง

เพราะการที่เขาแต่งงานกับฉินเจิงก็คือคำตอบ เธออยู่กับเขามาเจ็ดปีแล้วอย่างไรล่ะ เทียบไม่ได้กับรักแรกที่ทำให้หัวใจเต้นแรงในช่วงวัยรุ่นของเขากับฉินเจิงหรอก

อีกอย่างเจ็ดปีที่ผ่านมา เขาก็ไม่เคยให้คำมั่นสัญญาอะไรกับเธอ

ตั้งแต่ต้นจนจบล้วนเป็นเธอที่วาดฝันไปเองทั้งนั้น ตอนนี้ถึงจะผิดหวังก็โทษเขาไม่ได้หรอก

เจียงหร่านเก็บความคิดที่สับสนวุ่นวายของตัวเอง มองผู้ชายที่ตัวเองรักมาเจ็ดปีด้วยสีหน้าเรียบเฉย “ประธานกู้มีอะไรจะสั่งหรือเปล่าคะ?”

“คืนนี้ไปที่บ้านตระกูลฉินกับฉันหน่อย ควรจะต้องเตรียมของขวัญแบบไหนเธอคงรู้ดี” กู้เฉิงเหยียนพูดอย่างเป็นทางการ

“รับทราบค่ะ!” เจียงหร่านเป็นผู้ช่วยของเขา ต้องทำตามที่เขาสั่งอยู่แล้ว

ดวงตาล้ำลึกของกู้เฉิงเหยียนกวาดผ่านดวงหน้าเธอ รู้สึกว่ามีอะไรผิดปกติ “เจียงหร่าน เธอ...”

เขาพูดออกมาได้เพียงสามคำก็เงียบไป เพราะเขาไม่อาจอธิบายได้ว่าความรู้สึกนั้นคืออะไร

“ช่วงนี้เธอไม่ค่อยยิ้มเลยนะ” ในที่สุดกู้เฉิงเหยียนก็หลุดออกมาประโยคหนึ่ง

คนที่ทุ่มเทกายใจให้กับฉินเจิงอย่างเขา ยังอุตส่าห์สังเกตเห็นอีกนะว่าเธอไม่ยิ้มแล้ว

รอยยิ้มธุรกิจที่เป็นเอกลักษณ์ของเจียงหร่านปรากฏขึ้นที่มุมปาก “หลังจากนี้ไปฉันจะระวังค่ะประธานกู้”

“เจียงหร่าน” กู้เฉิงเหยียนเอ่ยเรียกเธอเสียงแผ่ว “ตำแหน่งผู้ช่วยส่วนตัวท่านประธานของเธอจะไม่เปลี่ยนแปลงไปไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรทั้งนั้น เอาไว้ปีหน้าฉันจะเลื่อนตำแหน่งเธอเป็นรองประธาน”

จากเลขาตัวเล็กๆ ไต่เต้าขึ้นมาเป็นผู้ช่วยส่วนตัวประธานบริษัท และกำลังจะเลื่อนเป็นรองประธาน นี่คือฐานะที่กู้เฉิงเหยียนมอบให้เธอตลอดเจ็ดปีที่ผ่านมา โดยที่เขาไม่รู้เลยว่าเธอไม่เคยต้องการตำแหน่งหน้าที่พวกนี้เลยสักนิด

ตำแหน่งเดียวที่เธอต้องการคือภรรยาของเขา

แต่เรื่องนั้นคงเป็นได้เพียงภาพลวงตาที่สวยงาม เป็นแค่ความฝันเฟื่องของเธอเท่านั้น

“ค่ะ” ใบหน้าของเจียงหร่านมีรอยยิ้มบางๆ ขณะตอบรับคำสัญญาของเขา

เจ็ดปีมานี้ ไม่ว่าเขาจะให้อะไรเธอก็รับไว้ด้วยความเต็มใจทั้งหมด สิ่งที่เขาไม่เคยให้ เธอก็ไม่เคยปริปากร้องขอ

ความไม่สบายใจของกู้เฉิงเหยียนทวีความรุนแรงขึ้นอย่างไร้สาเหตุ เขามองแววตาที่เย็นชาอยู่เล็กน้อยของเธอ “แต่ว่าห้ามเกิดข้อผิดพลาดในการทำงานเด็ดขาด โดยเฉพาะงานแต่งที่กำลังจะจัดขึ้น”

“ประธานกู้วางใจได้เลยค่ะ ฉันจะทุ่มเทกายใจรังสรรค์งานแต่งที่สมบูรณ์แบบของคุณกับคุณฉินให้เอง” เจียงหร่านรับปาก

กู้เฉิงเหยียนจ้องมองเธอนิ่งๆ อยู่สักพักก็เดินออกไป หางตาเหลือบไปเห็นซองจดหมายในมือของเธอ เขาจึงหยุดฝีเท้ากะทันหัน “ในมือของเธอถืออะไรอยู่?“