บทที่ 9...ฉันไม่ได้เป็นแฟนคุณ

“แฟน!!!” หญิงสาวทั้งสามตกใจไม่แพ้กัน โดยเฉพาะขวัญชนกที่อึ้งจนลืมหายใจไปเลย อยู่ๆ เธอก็กลายเป็นหมากตัวสำคัญในการสลัดหญิงสาวของหนุ่มจอมเจ้าชู้เหรอเนี่ย สำคัญกว่านั้นคือ ดวงตาเหลือกโปนของสองสาวพุ่งตรงมาที่เธอเป็นตาเดียว เธอกำลังจะถูกยำในไม่ช้านี้ เพราะคำโกหกของชายหนุ่มคนเดียว หากไม่อยากตายเสียที่นี่ เธอต้องรีบปฏิเสธเดี๋ยวนี้เลย

“เอ่อ..คือ...”

“ผมเคยบอกแล้วไง ถ้าผมจะแต่งงาน ผู้หญิงคนนั้นต้องเป็นคนไทย”

คนไทยแต่ไม่ใช่เธอแน่

“คุณจะแต่งงานกับแม่นี่เหรอ” แองจี้ชี้หน้าเธอ และด่าจนเธอพูดไม่ออก “นมก็ไม่มี ก้นก็แฟ่บ หุ่นก็เฟะ ท่าทางเซ็กซ์คงจะห่วยสะบัด”

“ชัวร์” เขาว่า สามสาวจ้องเขาเขม็ง ขวัญชนกไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเขาจะปกป้องเธอได้แค่นี้

“เซ็กซ์เธอห่วยแล้วคุณจะมีความสุขเหรอคะ”

“เปล่า ชัวร์คือผมจะแต่งงานกับเธอชัวร์ เพราะเธอเป็นผู้หญิงที่ผมรัก...” เขาหันมองหน้าเธอ ด้วยสายตาอ่อนหวาน รอยยิ้มที่อ่อนโยนจนเธอขนลุก “ผมรักเธอมาก เธอสวยที่สุดและผมมีความสุขเวลาที่ได้นอนกับเธอ”

ขวัญชนกกลืนน้ำลายแทบไม่ลงคอ ถึงแม้เขาจะพูดเพื่อเอาตัวรอด แต่หัวใจเธอก็เต้นรัวไปกับคำโกหกเหล่านั้นอย่างห้ามไม่อยู่ ใจเธออ่อนปวกเปียกเพราะผู้ชายเจ้าเล่ห์ร้ายกาจตั้งแต่เมื่อไหร่

“โกหก”

“ตาต่ำ” เคสตะคอกด่า แล้วหันหลังให้เขาเดินสะบัดตูดจากไปอย่างรวดเร็ว กระทั่งถูกกลืนหายไปในฝูงชนที่พลุกพล่านอย่างกับงานคานิวัล ส่วนแองจี้พุ่งปลายนิ้วชี้มาที่หน้าเธออย่างคาดโทษ ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงขบขันเชิงเยาะหยันเกี่ยวเรื่องในอนาคตอันใกล้ของเธอว่า...

“อีกไม่นานหรอก เธอก็จะโดนทิ้งเหมือนกระดาษชำระในห้องน้ำ อย่าดีใจไปล่ะ” ทิ้งระเบิดไว้เรียบร้อย แล้วเดินลิ่วๆ หายไปในฝูงชนอีกคน

“เฮ้อ...อะไรกันนักกันหนา” ชายหนุ่มอุทานอย่างโล่งอก ส่วนหญิงสาวที่เขายังจับมืออยู่นั้น เธอเพิ่งจะได้สติ กลับมาหายใจได้สะดวกเหมือนเดิม เธอมองมือของเขาที่ยังจับมือเธอแน่น มืออุ่นๆ ที่ทำให้เธอรู้สึกเหมือนถูกไฟช็อต เขาหันมาสบสายตาดุของเธอ แทนที่จะรีบปล่อยมือ กลับส่งรอยยิ้มหล่ออบอุ่นปนหวานมาให้ แล้วแสร้งพูดภาษาอังกฤษสำเนียงอเมริกันใส่เธออย่างกวนๆ

“ต้องขอโทษด้วยนะครับ ที่ใช้คุณเป็นเครื่องมือในการไล่สาวๆ พวกนั้น หวังว่าคุณคงไม่โกรธนะครับ” น้ำเสียงทุ้มนุ่มของเขาและรอยยิ้มทำให้ความผิดของเขาลดเหลือครึ่งหนึ่ง เธอแอบคิดอย่างนั้น แต่อย่างไรก็ตาม เขาทำให้เธอกลายเป็นเป้าหมายของสองสาวมหาภัยนั่น หากเธอโดนทึ้งจนเสียโฉมขึ้นมาจะทำอย่างไร

“ฉันไม่โกรธคุณหรอกค่ะ ตราบใดที่ฉันยังไม่โดนสาวๆ ของคุณมารุมตบ” เธอพูดภาษาไทยกับเขาเหมือนที่เคยพูด “ไม่คิดว่าจะเจอคุณอีก ในสภาพแบบนี้”

เขายิ้มขำ “สภาพแบบไหน ก็ยังหล่อเหมือนเดิม คุณยังมองตาค้างเหมือนเดิม”

เธอทำหน้าแทบไม่ถูก “เอาเถอะค่ะ พ่อคนหล่อ ปล่อยมือฉันได้แล้ว ฉันไม่อยากให้สาวๆ ของคุณเกลียดฉันจนอดไม่ไหว แล้วเอาน้ำกรดมาสาดหน้าฉันด้วยเรื่องเข้าใจผิด”

“พวกเธอไม่ได้หัวรุนแรงขนาดนั้นหรอก ปากจัดไปอย่างนั้นเอง ส่วนคุณ เอาเป็นว่า...” เขาลากเสียงยาวยืดเหมือนตั้งใจจะถ่วงเวลา ไม่ยอมปล่อยมือเธอ มือที่นุ่มแต่เย็นเฉียบเพราะความตื่นเต้น เขาล่ะชอบจริงๆ กับการเย้าหยอกสาวอ่อนต่อโลกให้รนรานจนทำตัวไม่ถูกแบบนี้ เขาหย่อนใบหน้าเข้าใกล้ใบหน้าเธอแล้วกระซิบ “ผมขอเลี้ยงกาแฟคุณสักแก้วเพื่อปลอบขวัญก็แล้วกัน เชิญครับ”

ชายหนุ่มผายมือเชิญ แต่เธอยังไม่ยอมขยับเท้า

“ปล่อยมือฉันก่อนสิคะ”

“ไม่ได้” เขาปฏิเสธอย่างหน้าด้านๆ เอาแต่ได้ชะมัด “พวกเธอยังมองเราอยู่นะ เล่นให้สมบทบาทหน่อยสิ ตอนนี้เราเป็นแฟนกันอยู่นะ”

“ฉันไม่ได้เป็นแฟนคุณสักหน่อย”

“แต่ผมเป็นแฟนคุณ” สองสายตาสบประสานกันนิ่ง ชั่วแวบหนึ่ง แล้วหญิงสาวชิงละไปก่อน ชายหนุ่มยิ้มร่า พอใจกับความอายของเธอ นัยน์ตาเต็มไปด้วยเล่ห์กลแฝงลึก “เมื่อคืนคุณนอนหลับสบายดีไหม”

“ดีค่ะ” หญิงสาวจ้องมองใบหน้าหล่อเหลาของเขาอีกครั้งอย่างพิจารณา บางทีก็ดูร้าย กระด้าง แต่บางทีก็ดูหวาน อ่อนโยน เธอเดาตัวตนที่แท้จริงของคนๆ นี้ไม่ออกจริงๆ “เอาเป็นว่า ไม่ต้องเลี้ยงกาแฟฉันหรอกค่ะ คุณช่วยฉัน ฉันช่วยคุณ เราเจ๊ากัน ส่วนเรื่องเงิน...”

“ตามที่ตกลงกันไว้...เหมือนเดิม”

“แล้วถ้าเกิดฉันไม่ได้มาบอสตันอีกเลยล่ะ”

“ผมไม่เชื่อหรอก”

หญิงสาวคิดเหมือนเขา เธอยิ้มบางๆ “ฉันเลี้ยงเค้กคุณนะคะ” เธอบอกเท่านั้น ก่อนหันหลังแล้วเดินเข้าร้านไป

ชายหนุ่มมองตามแผ่นหลังของเรือนร่างสวยงามในชุดทะมัดทะแมงเน้นสัดส่วน เสื้อเชิ้ตสีขาวแนบเนื้อจนเห็นรูปทรงของหน้าอกพองาม กางเกงยีนรัดเรือนร่างเผยสัดส่วนเว้าโค้งสวยงามและขาเรียวเล็กยาวน่ามอง เซอร์แต่เซ็กซี่ เขาไม่เคยเห็นใครแล้วอยากมองนานๆ แบบนี้เลย

“ไม่รอดหรอกน่า” เขายิ้มเจ้าเล่ห์ ขณะเดินตามหญิงสาวเข้าไปในร้านกาแฟ แล้วตรงไปนั่งเก้าอี้ตรงข้ามกับเธอ ขวัญชนกเลือกโต๊ะขนาดสองที่นั่ง ติดฝาผนังกระจกที่สามารถเห็นผู้คนเดินผ่านไปมาบริเวณหน้าร้านได้ “รบกวนสั่งให้ผมด้วยนะ”

“ได้ค่ะ” หญิงสาวลุกไป สักครู่เดินกลับมาพร้อมกาแฟสองแก้วและขนมเค้กหนึ่งชิ้น เธอจัดวางลงตรงหน้าเขา และกาแฟมอคค่าสำหรับตัวเธอเอง

“เอสเพรสโซ่สำหรับคุณ และขนมเค้กหนึ่งชิ้นเพื่อให้อารมณ์ดีขึ้นค่ะ”

“รู้ได้ไงว่าผมชอบกินของหวาน...” สายตาของเขาจ้องเธอชนิดหวานเชื่อม ขณะใช้นิ้วชี้แตะที่ครีมขาวข้นบนขนมเค้กขึ้นมาแตะริมฝีปากตัวเองแล้วเลียเล่น “หวานมันกำลังดีเลย”

สายตาและคำพูดของเขาทำให้หัวใจเธอเต้นรัว จำต้องยกกาแฟขึ้นจิบ เพื่อหลบสายตาคู่คมร้าย ๆ นั่น “คุณจะกลับเมืองไทยเหมือนกันหรือคะ”

“ใช่”

“สาวๆ ที่นี่คงคิดถึงคุณแย่”

“คิดถึงผม หรือคิดถึงอะไรๆ ของผมก็ไม่รู้”

“อะไรๆ ของคุณ” เธอไม่เข้าใจจริงๆ

เขาหัวเราะ “สองสาวนั่นยังแอบมองผมอยู่...ไม่สิ ยังแอบมองเราอยู่ คุณต้องแสดงให้เนียนหน่อยนะ” เขาก้มหน้าเข้ามาอีกนิด ส่งสายตาซ่อนเล่ห์ “ช่วยผมหน่อย ผมอยากจบจริงๆ”

“ท่าทางจะจบยากนะคะ ผู้หญิงสองคนนั้นไม่ยอมรามือจากคุณง่ายๆ เพราะมันมีเรื่องของศักดิ์ศรีเข้ามาด้วย คิดยังไงคะ ทำให้เพื่อนรักเขาทะเลาะกัน”

“ผมไม่ได้เริ่ม...เคสมาเสนอผมเอง ถ้าผมไม่ทำ เธอก็เสียความรู้สึก เสียความมั่นใจอีก”

“อะไรนะคะ คุณแค่กลัวเธอเสียความมั่นใจ คุณก็เลย...”

“ผู้หญิงน่าจะคิดอย่างนี้ทุกคน ถ้าเสนอแล้วผู้ชายไม่เล่นด้วย คงเจ็บปวดน่าดู”

ฟังเขาพูดแล้วเธออยากจะบ้าตาย “แล้วถ้าคุณมีภรรยาอยู่แล้ว แล้วมีผู้หญิงมาเสนอให้คุณ คุณจะยังทำแบบเดิมอยู่รึเปล่า”

“ทำไมผมต้องตอบคำถามนี้”

“นั่นสิ” เธอเห็นด้วยกับเขา แล้วทำไมเธอต้องถาม “ภรรยาของคุณโน่นควรจะถามคุณแบบนี้”

เขายิ้มพราย “แต่ผมจะไม่ตอบภรรยาของผมหรอกนะ แต่ผมจะตอบผู้หญิงที่มาเสนอผม”

เธอจ้องมองดวงตาคู่คมอย่างเจาะลึก หวาดกลัวแต่ก็อยากรู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่

“เครื่องคุณดีเลย์กี่ชั่วโมง”

“สามค่ะ”

“ใกล้รึยัง”

“ผ่านไปแค่ชั่วโมงเดียวเอง ฉันว่าจะไปเดินเล่นฆ่าเวลาเสียหน่อย”

“เดินเล่นในสนามบินเนี่ยเหรอ”

“ขวัญ!” เสียงเรียกคุ้นหูนั้นดังมาจากผู้ชายคนหนึ่ง ที่ยืนห่างจากโต๊ะที่เธอกับเขานั่งด้วยกันประมาณห้าก้าวเห็นจะได้ อยู่ๆ ตากล้องจอมหื่นมาโผล่ที่นี่ได้อย่างไร ในเมื่อเขาต้องอยู่เพื่อทำงานต่อกับนางแบบคนใหม่

“พี่เป๊ก!”