มุมมองที่แปลกตา

บทที่ 3

มุมมองที่แปลกตา

เคล้ง!!!

ข้าวของบนโต๊ะเครื่องแป้งถูกปัดจนหล่นกระจายลงพื้น อลิเซียผละถอยหนีร่างสูงที่กลิ่นกายฟุ้งไปด้วยเหล้าของดานเต้ ทันทีที่เขากลับมาถึงคฤหาสน์เขาก็มุ่งตรงมาที่ห้องนอนของหญิงสาว เธออยู่ในชุดเดรสผ้าบางสีแดงไวน์ ผิวขาวเนียนละเอียดกับอกอวบอิ่มน่าสัมผัสยิ่งเรียกอารมณ์ที่ฟุ่งพล่านของเขาเข้าไปอีก

“ดานเต้...คุณเมาแล้ว ไปนอนเถอะ...” เธอยืนหลบอยู่ที่ปลายเตียง ดานเต้นั่งลงบนเตียงนอนด้วยท่าทางเมากร่ำๆ พลางยกมือขึ้นเรียกเธอเข้าไปหาเขา

“มานี่สิ...เธอเป็นของฉัน ทำในสิ่งที่ฉันต้องการซ๊ะ”

“ฉันไม่ยอมทำอะไรกับคนเมาทั้งนั้น กลับไปห้องคุณซ๊ะดานเต้”

“อลิเซีย...คุณนี่ช่วยทำอะไรให้มันง่ายๆ ได้ไหม”

ร่างสูงลุกขึ้นไปคว้าแขนเล็กพลางรั้งร่างนั้นเข้ามาในอ้อมแขน เขาผลักเธอลงบนเตียงนอนพลางถอดกางเกงและเสื้อของตัวเองออก นัยน์ตาสวยสั่นระริกเธอพยายามจะต่อต้านแต่ก็ไม่อาจจะขืนขัดแรงของแขนแกร่งนั้นได้ มือข้างหนึ่งของเขากระชากข้อมือบางทั้งสองข้างของเธอกดไว้บนเตียง มืออีกข้างกระชากชุดเดรสจนขาดออกเป็นชิ้นๆ เผยให้เห็นเนียนอกขาวเนียนอวบฟู เขาโน้มหน้าลงริมฝีปากร้อนซุกไซ้อยู่บนอกอวบอิ่มนั้น ลิ้นอุ่นเลียระรัวอยู่บนยอดเนินอกเนียนจนหญิงสาวเผลอครางออกมาเบาๆ

“ดานเต้ อื๊อ...ปล่อยฉัน” เสียงอลิเซียแหบพร่า ร่างบางเกร็งเสียวซ่านไปทั้งตัว เสียงดูดจูบดังเป็นจังหวะดานเต้ซุกไซ้ใบหน้าไปตามซอกคอขาว กลิ่นเหล้าผสมกับน้ำหอมจางๆ ทำให้สติของอลิเซียยิ่งเตลิดหนัก หญิงสาวตาลอยพริ้มกับรอยจูบร้อนเร่าที่ประโคมไปทั่วร่างของเธอ ดานเต้กระชากเดรสของเธอจนขาดวิ้นแรงแขนข้างเดียวรั้งเอาเดรสที่กลายเป็นเศษผ้าออกจนเหลือเพียงร่างเปล่าเปลือยเนียนข้าวไปทั้งตัว

“ดานเต้...ฉันขอร้อง ฉันยอมแพ้แล้ว” เธอวิงวอนกับเขาเพื่อขอให้ยุติแต่ร่างใหญ่ไม่ได้รับฟังแต่อยากใด เขาแหวกขาเธอออกมืออีกข้างจับท่อนกายใหญ่ร้อนระอุใช้ส่วนหัวบวมแดงวนสัมผัสรอบช่องรักและยัดเจ้าท่อนกายใหญ่กระแทกท่อนเอ็นระรัว เขาจับขาข้างหนึ่งของหญิงสาวพาดกับบ่ากว้าง ก่อนจะกดแทรกท่อนกายใหญ่ทะลวงเข้าไปในด้านในแรงและถี่รัว

“เธอเป็นของของฉัน!” เสียงของเขากระซิบข้างหูของหญิงสาว เขาดูดจูบซอกคอขาวจนเป็นจ้ำแดง พลางยกร่างบางขึ้นจากเตียงโดยที่ส่วนนั้นยังเชื่อมกันอยู่ เสียงกระแทกของท่อนกายใหญ่ดังสลับกับเสียงครางของหญิงสาว

“อ๊า...ไม่ไหวแล้ว” ร่างบางคล้องคอของดานเต้ไว้แน่น ในขณะที่ท่อนกายใหญ่เร่งจังหวะรัวและเร็วยิ่งขึ้น เธอกดเล็บเรียวลงบนหลังของเขาด้วยความเสียวซ่าน ดานเต้วางร่างบางลงบนเตียงพลางจับเธอนอนคว่าลงและยกสะโพกขาวเนียนตั้งขึ้น แยกแก้มก้นออกจากกันและสอดใส่ท่อนกายใหญ่ทะลวงเข้าไปในช่องรักที่ชุ่มฉ่ำ มืออีกข้างตีเข้าที่ก้นขาวเนียนจนแดงห้อ หมุนควงแท่งเนื้อร้อนระอุให้แตะครูดไปทั่วทุกพื้นที่ในเนื้อนุ่มอย่างชำนาญ

“เธอนี่มันสุดยอดจริงๆ อลิเซีย อ๊า....” เขากระหน่ำกระแทกท่อนกายใหญ่ระรัว

“ฉัน...จะไม่ไหวแล้ว อ๊า...” อลิเซียจิกหมอนแน่น ร่างเกร็งกระตุกเบาๆ ก่อนจะทิ้งตัวซบหน้าลงบนหมอนอย่างหมดเรี่ยวแรง

“เสร็จละหรอ” ดานเต้ยังคงรัวเอวกระหน่ำ อลิเซียร้องครางเบาๆ จนดานเต้เริ่มรู้สึกได้ว่าอีกไม่นานคงใกล้ถึงขีดจำกัด เขาจับร่างของหญิงสาวหงายขึ้นและสอดใส่แก่นกายใหญ่ที่บวมแดงราวกับจะแตกออก เขากระหน่ำเอวระรัวอีกครั้งพลางจูบดูดซอกคอขาวอย่างหิวโหย มือใหญ่บีบเค้นทรวงอกฟูพลางกระหน่ำเอวแรงระรัว

“ใกล้แล้ว...” เขารั้งเรือนผมยาวของหญิงสาวพลางจูบดูดซอกคอขาวเนียน เอวกระหน่ำรัวแรงขึ้นแรงขึ้น อลิเซียจิกเล็กลงบนที่นอนด้วยความเสียวซ่าน ใบหน้าหญิงสาวทั้งเคลิบเคลิ้มและเสียวซ่าน

จังหวะหนักหน่วงและเร็วขึ้นจนร่างเล็กสั่นไหวไม่หยุด เธอจูบดูดริมฝีปากของเขาอย่างเร่าร้อนจนเธอกระตุกเกร็งอีกครั้ง ดานเต้รีบรั้งแก่นกายใหญ่ออกจนหยาดน้ำสีขาวขุ่นก็พวยพุ่งลงบนกายบางที่นอนเกร็งกระตุกด้วยสำเร็จความใคร่

ดานเต้ทิ้งร่างลงบนที่นอนด้วยลมหายใจหอบถี่ เขาปรายตามองอลิเซียที่บัดนี้หลับตาพริ้ว ร่างบางหอบโยนคล้ายหมดเรี่ยวแรง แสงจากไฟด้านนอกสะท้อนใบหน้าสวยคมคายราวกับภาพวาด หยาดเหงื่อเกาะเม็ดพราวเล็กอยู่บนหน้าผากและจมูกโด่งสวยของหญิงสาว เป็นครั้งแรกที่ดานเต้ได้จ้องมองใบหน้านี้ใกล้ๆ

ใบหน้าของคนที่เป็นศัตรู...คนที่เขาต้องดึงให้ตกต่ำที่สุด

เสียงรถหรูแล่นเข้ามาจอดที่ลานจอดรถหน้าบ้าน แม่บ้านรีบวิ่งไปที่หน้าคฤหาสน์เพื่อต้อนรับ หญิงสาวในชุดโค้ชยาวเดินเข้ามายังห้องรับแขกก่อนจะหยิบหนังสือพิมพ์ขึ้นมาอ่าน สีหน้าของเธอดูไม่พอใจนักเมื่อเห็นข่าวด่วนหน้าหนึ่งประกาศการแต่งงานของดานเต้และอลิเซียที่ดูหวานแหว๋วราวกับข้าวใหม่ปลามัน

“ทำไมมาถึงแล้วไม่โทรบอกผม” เสียงทุ้มดังมาจากด้านหลัง หญิงสาวปรายตามองเพียงหันและหันไปดื่มด่ำกับชากุหลาบตรงหน้าต่อ

“พี่จะไปไหนมาไหนต้องบอกแกด้วยเหรอ...บอกไม่ให้แต่งก็ยังจะรั้น ถ้าพ่ออยู่คงไม่เป็นแบบนี้”

“เพราะพ่อไง ผมถึงแต่งกับผู้หญิงคนนี้ วาเลนไทน์ต้องรับผิดชอบกับสิ่งที่ทำไว้กับพ่อ” หญิงสาววางแก้วกาแฟลง

“แกควรเลิกยึดติดกับพันธะความแค้นของตระกูลได้แล้วนะ แล้วนี่เมียแกอยู่ไหน?” ดานเต้หลบสายตาพลางเงยหน้ามองไปทางบันไดด้านบน ลอเรนไม่พูดพร่ำเธอลุกขึ้นยืนและมุ่งตรงขึ้นไปยังห้องนอนด้านบนจนดานเต้ต้องรีบวิ่งตามเธอไปด้วยความตกใจ

“พี่...พี่จะทำอะไร ปล่อยอลิเซียนอนไปเถอะ”

“ดูเวลาบ้างสิ นี่จะเที่ยงแล้ว...ถ้าจะนอนขนาดนี้ควรเป็นสะใภ้ของคราสโตมั้ย”

“พี่...เดี๋ยวผมปลุกเธอเอง เธอคงเหนื่อยจากงานแต่ง” ดาลเต้ยืนขวางประตูหน้าห้องของอลิเซียไว้ จนลอเรนมองเขาอย่างไม่เชื่อสายตา เธอหรี่ตาบอกเขาพลางกอดอก พฤติกรรมที่ดูใจดี เป็นห่วงสวนทางกับคำพูดเมื่อครู่ว่าเป็นการแก้แค้นอย่างสิ้นเชิง

“นี่แกกำลังช่วยเธอเหรอ?”

“เปล่า...ผมแค่...แค่...” ในจังหวะที่ดานเต้กำลังจะพูดต่อ อลิเซียก็เดินขึ้นบันไดมาทางด้านหลังของทั้งคู่ เธอทำหน้าแปลกใจมากเมื่อเห็น “ลอเรน คราสโต” ผู้ทรงอิทธิพลหญิงระดับโลกยืนอยู่ตรงหน้า

“คุณลอเรน นั่นคุณจริงๆ เหรอคะ” อลิเซียเดินเข้าไปใกล้เธอ ลอเรนหันควับกลับมายังหญิงสาวก่อนที่เธอจะนิ่งงันไป

“อลิเซียงั้นเหรอ...”

“ใช่ค่ะ ตั้งแต่หน้าร้อนปีก่อนที่พบกันที่แคนนาดา งานการ่าวันนั้นฉันยังติดตามผลงานของคุณอย่างต่อเนื่อง แฟชั่นของคุณเป็นที่จับตามองในวงการสังคมมากเลยค่ะตอนนี้” ลอเรนหับกลับไปมองน้องชายตัวแสบของตัวเองอย่างถามหาคำตอบ ดานเต้เองก็สับสนกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเหมือนกัน

“อลิเซียทำไมเธอรู้จักพี่ลอเรน?” ชายหนุ่มยิงคำถามทันที

“ใครบ้างจะไม่รู้จักลอเรน คลาสโต ทุกทวีปรู้จักชื่อเธอทั้งนั้น” อลิเซียยิ้มหวานพลางเอื้อมมือไปเช็คแอนทักทายลอเรนอีกครั้ง

“อลิเซีย...คุณคือวาเลนไทน์ที่แต่งงานกับดานเต้เหรอ” ลอเรนถามขึ้นด้วยความสงสัยทั้งหมดที่มี

“ใช่ค่ะ ฉันคือ อลิเซีย คราสโต ผู้หญิงที่แต่งงานกับดานเต้ค่ะ”

“พระเจ้า! นี่มันเรื่องอะไรกันน่ะ”

“คุณลอเรน...พอดีฉันทำเบอรี่พายไว้ เราดื่มน้ำชากันหน่อยมั้ยคะ”

เบอร์รี่พายถูกเสิร์ฟลงจานแก้วใส ตกแต่งไว้อย่างสวยงาม ลอเรนก้มมองพายด้วยรอยยิ้มเป็นอีกครั้งที่เธอได้ชิมขนมฝีมืออลิเซีย ลอเรนตักพายเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อยในขณะที่ดานเต้จ้องมองดูอลิเซียอย่างไม่ละสายตา อลิเซียเมื่อเห็นว่าดานเต้มองอยู่ก็จ้องกลับทันทีอย่างไม่ยอมแพ้

“คุณตื่นแล้วเหรอ...”

“เยส ฉันลุกมาทำขนมกับเตรียมอบคุกกี้ตั้งแต่เช้าแล้วค่ะ”

“ผมคิดว่าคุณยังไม่ตื่น”

“ฉันตื่นเช้าจนเคยแล้วค่ะ ลอเรนรับน้ำชาเพิ่มมั้ยคะ” เธอหันไปสนใจลอเรนต่อ ลอเรนเองก็ยิ้มและยื่นแก้วให้เธออย่างว่าง่าย

“เล่าให้ฟังหน่อยลอเรน คุณไปเที่ยวประเทศไหนมาอีกตั้งแต่หน้าร้อนปีก่อน แล้วคอลแลคชั่นที่คุณเตรียมไว้จะเริ่มเมื่อไหร่คะ”

“นึกว่าเธอลืมไปแล้ว”

“ไม่ลืมค่ะ ฉันรอติดตามผลงานของคุณลอเรนมาตลอด” อลิเซียยิ้มพลางหยิบน้ำชาขึ้นมาเบาและจิบเบาๆ

“อีก 2 วันค่ะ เชิญอลิเซียด้วยนะคะ...”

“ยินดีเลยค่ะ ฉันจะเตรียมไปร่วมงานนะคะ” ดานเต้จ้องมองใบหน้าของหญิงสาวที่บัดนี้ยิ้มร่าราวกับเด็กน้อย ช่างดูแปลกตาเกินไปกับสิ่งต่างๆ ที่เขาเคยได้ยินมา อลิเซีย วาเลนไทน์ ราชินีนางร้ายแห่งวงการที่เขารู้จักไม่น่าจะมีมุมที่อ่อนหวานจนน่าหลงใหลเช่นนี้เลย