แม่เฒ่าหยางตั้งใจจะเอาไปฝากน้องชายด้วยเหมือนกัน เธอกินของกินดีดีก็ต้องมีบ้างที่คิดถึงน้องชาย ถึงแม้ว่าน้องสะใภ้จะไม่ดี แต่น้องชายของเธอเขายังคงเถรตรงไม่เอาเปรียบใคร นั่นก็คงเพียงพอแล้ว
“ทำมากขึ้นหน่อยแล้วกันนะ แม่กะว่าจะเอาไปฝากซีฮันเสียหน่อย ไม่ได้เจอหน้าเขามาพักหนึ่งแล้ว” สิ้นปีเธอกะว่าคงจะได้เวลากลับบ้านที่ไห่หนานแล้ว เพราะที่นี่ดูจะลงตัวดีทุกอย่าง เธอได้ดูแลลูกสะใภ้จริงจังแค่ตอนแรกๆที่เข้าเดือนเท่านั้น เพราะที่บ้านมีแต่ผู้ชาย จึงมีเพียงแม่เฒ่าหยางคนเด
แม่เฒ่าหยางตั้งใจจะเอาไปฝากน้องชายด้วยเหมือนกัน เธอกินของกินดีดีก็ต้องมีบ้างที่คิดถึงน้องชาย ถึงแม้ว่าน้องสะใภ้จะไม่ดี แต่น้องชายของเธอเขายังคงเถรตรงไม่เอาเปรียบใคร นั่นก็คงเพียงพอแล้ว“ทำมากขึ้นหน่อยแล้วกันนะ แม่กะว่าจะเอาไปฝากซีฮันเสียหน่อย ไม่ได้เจอหน้าเขามาพักหนึ่งแล้ว” สิ้นปีเธอกะว่าคงจะได้เวลากลับบ้านที่ไห่หนานแล้ว เพราะที่นี่ดูจะลงตัวดีทุกอย่าง เธอได้ดูแลลูกสะใภ้จริงจังแค่ตอนแรกๆที่เข้าเดือนเท่านั้น เพราะที่บ้านมีแต่ผู้ชาย จึงมีเพียงแม่เฒ่าหยางคนเด
เช้าวันนี้เล่อเยียนตื่นสายกว่าทุกวัน เพราะกว่าที่เธอจะได้นอนก็เกือบฟ้าสางเพราะถูกสามีจับกิน เธอแทบจะหลับกลางอากาศไปเสียให้ได้ แรกๆก็ให้ความร่วมมือดีอยู่หรอกเพราะถูกเขากระตุ้นอารมณ์ แต่นาน ๆเข้าเธอเริ่มหมดแรง เนื่องจากทั้งวันวุ่นกับการเตรียมอาหารเลี้ยงฉลองให้สามี ส่วนตัวคนที่แสร้งเมามายนั้นนอนสบายตัวข้างๆ กัน ซ้ำยังตื่นเช้าเพื่อมาออกกำลังกายได้อีกหลี่เล่อเยียนรู้สึกตัวเพราะสามีอุ้มลูกชายมานอนข้างๆ ถั่วเขียวยักษ์หิวนม เพราะตั้งแต่เช้าเขายังไม่ได้เข้าเต้าเลย หยางหมิงเฉิงไม่กล้าปลุกภรรยา แต่ลูกชายเ
“ยินดีที่ได้รู้จักทุกท่านนะคะ วันนี้เชิญตามสบายนะคะ ฉันขอตัวก่อน” หลี่เล่อเยียนพาลูกชายออกไปต้อนรับเพื่อนของสามีพอเป็นพิธี จากนั้นก็เข้ามาภายในบ้าน เพราะเริ่มจะมืดแล้วไม่อยากให้ลูกชายตากน้ำค้างเป็นเวลานาน ๆ“เกิดอะไรขึ้นหรือครับพี่ ผมเข้าห้องน้ำเดี๋ยวเดียวเองไม่คิดว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น พี่เถาหยวนมาได้อย่างไรครับ” หลี่หานได้ยินเสียงทะเลาะกันที่หน้าบ้านแต่เขานั้นเข้าห้องน้ำอยู่จึงไม่ได้ออกไปดู“ไม่มีอะไรหรอก แค่ผู้ชายทะเลาะกันน่ะ” หลี่เล่อเยียนไม่อยากจะพูดถึงมันอีก“มากินข้าวกันเถอะ เลยเวลามามากแล้วล่ะ” แม่เฒ่าหยางออกไปทักทายหนุ่มๆ จากนั้นเธอก็มาร่วมโต๊ะกินข้าวเย็นกับลูกสะใภ้ ครั้นจะให้เธอไปร่วมวงสนทนากับนายทหารพวกนั้นเห็นทีจะไม่ไหว ขนาดออกมานอกที่ทำงาน พวกเขายังไม่ยอมถอดหัวโขนที่ใส่ไว้เลย คิดแต่กับเรื่องบ้านเมืองชวนให้น่าปวดหัว“เสียงพี่เถาหยวนแน่ผมจำได้ เขาดีกับพี่เขยแล้วหรือครับ หรือว่ามาหาเรื่องอะไรอีก เมื่อช่วงก่อนหน้าเขาก็มาดักเจอพี่ฟางเซียนแต่พี่เขาไม่ยอมออกไปพบครับ เธอบอกให้คุณแม่ไล่เขาไปไกล ๆ” หลี่เล่อเยียนฟังแต่ไม่ออกความคิดเห็นอะไร เพราะมองว่าไม่ใช่เรื่องของตัวเอง“ช่างพวกเ
“สวัสดีครับท่าน สวัสดีครับคุณนาย” รอไม่นานลูกน้องของ หยางหมิงเฉิงก็เดินทางมาถึง เขาเชิญเฉพาะลูกน้องที่ทำงานเคียงบ่าเคียงไหล่ร่วมสร้างผลงานกันมาเท่านั้น เรียกว่าเป็นงานพบปะสังสรรค์กันเล็ก ๆถึงจะถูก แต่งานนี้หลี่เล่อเยียนจัดเต็มมากทีเดียวกับอาหาร สำหรับกับแกล้มที่เธอยกมาให้กับแขกของสามี“ไม่เจอกันนานเลยนะ เล่อเยียน…” หลี่เล่อเยียนหันไปมองตามเสียงเรียก เธอรู้สึกคุ้นเสียงของเขามาก แต่จำไม่ได้ว่าเขาเป็นใคร“นายมาได้อย่างไรกัน” หยางหมิงเฉิงหมวดคิ้วสงสัย เพราะเขาเองไม่คิดที่จะเชิญผู้ชายคนนี้มาอย่างแน่นอน“ฉันก็แค่มาร่วมแสดงความยินดีกับอดีตเพื่อน ไม่คิดเลยว่าจะเลื่อนขั้นทุกปีเช่นนี้ นายมีอะไรดีบอกฉันบ้างสิ ทั้งกรมคงไม่มีใครทำได้อย่างนายแล้วล่ะ” ผู้ชายที่เลือนหายไปจากความทรงจำของเธอ ในที่สุดเขาก็วนกลับมาอีกจนได้ ซุยเถาหยวน“ไอหยา…ทำไมพูดแบบนี้ล่ะเพื่อน ฉันอุตส่าห์มาแสดงความยินดี อีกทั้งยังแวะมาทักทายน้องสาวของฉันที่ไม่ได้เจอกันนาน…รู้สึก…คิดถึง” เมื่อพูดจบประโยคนั้น หยางหมิงเฉิงก็ไม่รอให้ซุยเถาหยวนพูดอะไรต่ออีก เขาง้างหมัดเสยเข้าที่หน้าของชายตรงหน้าไปเต็มๆ“ว้าย....” หลี่เล่อเยียนตกใจ เพราะเหต
หยางหมิงเฉิงปั่นมาจนถึงร้านช่างไม้ จากนั้นก็เอาแบบให้ช่างดูว่าพอจะทำได้หรือไม่ ในส่วนของอ่างลูกชายเขานั้นไม่มีปัญหาอะไรเลย แต่จะยากก็ตรงของภรรยาเขานี่สิ เพราะมันค่อนข้างใหญ่พอสมควรเลยล่ะ“ก็พอจะทำให้ได้ครับท่าน เพียงแต่ว่าอาจจะต้องใช้เวลาหน่อย เพราะต้องสั่งไม้ใหญ่เข้ามาครับซึ่งค่อนข้างหายากครับท่าน” หยางหมิงเฉิงเข้าใจความหมายของช่างไม้ทันที
หยางหมิงเฉิงรับคำสั่งจากภรรยาในการหาช่างทำอ่างอาบน้ำตามแบบที่เธอวาดให้ มันไม่ได้ต่างอะไรมากไปจากอ่างอาบน้ำเด็กทั่วไปเพียงแต่มีรูระบายน้ำออกเพิ่มเข้ามาเท่านั้น และดูเหมือนว่าจะมีที่ไว้สำหรับพิงคอด้วย ภรรยาของเขานี้ช่างคิดเสียจริง“อรุณสวัสดิ์ค่ะพี่ ไม่ได้เจอพี่นานเลยนะคะ” หยางเซินซินตื่นเช้ามาดักรอเจอพี่ชาย