9

เธอไม่รออะไรอีกแล้ว แม่เฒ่าเว่ยมั่นใจเต็มสิบส่วนแล้วว่าตนเองกับหลี่เล่อเยียนจะต้องมีบุญวาสนาต่อกันแน่นอน แถมหล่อนยังเป็นผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิตแม่เฒ่าคนนี้เอาไว้อีกด้วย

ที่สำคัญเลยคือ ลูกชายคนที่สามของเธออายุจะย่างเข้า 20 ปีแล้ว แต่ยังไม่มีวี่แววว่าจะแต่งงานหรือหมายปองสาวใดเลย เรื่องนี้ทำให้ตัวแม่เฒ่าเองทุกข์ใจอยู่ไม่น้อย พี่ชายทั้งสองแต่งงานมีภรรยาจนมีหลานๆ ให้เธอได้ชื่นใจแล้ว ปีหน้าลูกคนเล็กเธอก็จะอายุพอที่จะออกเรือนได้ ยิ่งคิดยิ่งปวดใจ เธอไม่รู้ว่าผิดพลาดตรงไหนกัน

" ขอบคุณแม่เฒ่าเว่ยมากนะคะ แต่พวกหนูรู้สึกเกรงใจเป็นอย่างมากเลยค่ะ ไม่ต้องเลี้ยงขอบคุณอะไรพวกหนูหรอกค่ะ เอาไว้แม่เฒ่าหายดีแล้วเราค่อยว่ากันในภายหลังเถอะนะคะ ตอนนี้แม่เฒ่าควรกลับบ้านไปพักก่อน" หลี่เล่อเยียนเอ่ยออกมาด้วยคำสุภาพ เธอไม่คิดว่าการช่วยคนจากการเป็นลมแดด จะเป็นพระคุณยิ่งใหญ่อะไรมากมาย ถึงขั้นจะต้องมาเลี้ยงขอบคุณด้วยซ้ำ

" ไม่เป็นไรจ้า ถ้าหนูหลี่ไม่สะดวก เอาไว้คราวหน้าก็ได้ สิ้นเดือนนี้ลูกชายป้าจะมาเยี่ยมพอดี ค่อยมาทำความรู้จักกับพี่เขาก็ได้

อีกอย่างอย่าเรียกแม่เฒ่าเว่ยเลย เรียกว่าป้าเว่ยแล้วกันถือว่าเราเป็นคนรู้จักกันแล้ว ฟังดูจะได้ไม่ห่างเหินกันมาก"

แม่เฒ่าเว่ยรีบบอกออกไป เธอคิดไว้แล้วล่ะว่ายังไงซะ หลี่เล่อเยียนคงจะต้องปฏิเสธ แต่ถ้าหากเธอชวนอีกครั้งก็คงยากจะปฏิเสธเป็นแน่ เป็นเด็กเป็นเล็กผู้ใหญ่ชวนยังไงก็จะปฏิเสธบ่อย ๆ ไม่ได้มันดูไม่ดีเท่าไหร่

" ก็ได้ค่ะคุณป้าเว่ย ถ้าอย่างนั้นก็เรียกหนูว่าเล่อเยียนแล้วกันนะคะ คุณป้าพวกหนูขอตัวก่อนค่ะ "

ถึงแม่ว่าหลี่เล่อเยียนจะงงอยู่บ้าง ว่าเหตุใดแม่เฒ่าเว่ยถึงอยากจะให้ไปเจอลูกชายของหล่อน แต่หญิงสาวก็ไม่ได้ซักไซร้เอาความ ด้วยว่าเธอต้องการไปอาบน้ำพักผ่อนจะแย่ แดดที่นี่แรงเอาเรื่องมาก โชคดีที่เธอใช้ผ้าปกปิดใบหน้าเอาไว้ ไม่อย่างนั้นใบหน้าอันงดงามนี้คงมีฝ้า กระ ขึ้นมาโดยไม่ได้รับเชิญเป็นแน่

เมื่อมาถึงยังหน้าบ้านพัก เหอหมี่เมี่ยนก็เอ่ยขึ้นเพื่อทำลายความเงียบ

" ฉันไม่คิดเลยว่าเธอจะมีแรงแบกป้าเว่ยได้ เธอนี่น่าทึ่งมาก ๆ ไปเลยนะเล่อเยียน" เหอหมี่เมี่ยนกล่าวชมหญิงสาวจากใจจริง เพราะถ้าเป็นเธอป่านนี้คงพาป้าเว่ยมุดโคลนไปเรียบร้อยแล้ว

" ฉันตกใจน่ะ ทำอะไรไม่ถูกเหมือนกันคิดอย่างเดียวว่าจะต้องหาที่ร่มๆ เพื่อนั่งพักก่อน "

หลี่เล่อเยียนตอบไปตามตรง เพราะถ้าหากให้เธอแบกป้าเว่ยตอนนี้ เห็นทีเธอก็จะคงก้าวขาไม่ออกเช่นกัน

" เข้าบ้านกันเถอะเหนื่อยจะแย่ ดีหน่อยที่พรุ่งนี้มีวันหยุดบ้าง ฉันว่าจะชวนเธอเข้าเมืองไปเดินดูอะไรหน่อย "

หม่ายวี่ไท่ที่ไม่ได้มีบทพูดกับเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ แต่เธอก็ยืนดูด้วยตลอด หม่ายวี่ไท่รู้สึกถึงความเปลี่ยนไปของหลี่เล่อเยียนอย่างบอกไม่ถูก แต่เธอก็ไม่อาจจะบอกได้ว่าหล่อนเปลี่ยนไปเช่นไร

อาจจะเป็นเพราะหลี่เล่อเยียนเมื่อ 10 วันก่อน ใครจะเป็นจะตายก็คงจะไม่เกี่ยวกับเธอ ไหนจะการปฏิเสธเลขาธิการเตียว แล้วไปทำงานในทุ่งนากับพวกเธอนั่นอีก ไม่ใช่แน่ ๆ ต้องมีอะไรผิดพลาดกับสมองยัยนั่นแน่ ๆ หรือหล่อนยังไม่ฟื้นจากอาการป่วย สติจึงยังกลับมาไม่ครบถ้วน

" เข้าในเมืองหรือ ฉันขอไปด้วยได้หรือไม่ พอดีฉันอยากจะไปเดินเล่นแก้เบื่อบ้างนะ อยู่แต่ในค่ายนี้มันน่าเบื่อเกินไป " หลี่เล่อเยียนรีบพูดออกไปทันทีด้วยความตื่นเต้น

ใครบอกว่าเธอจะไปเดินกันเล่นล่ะ เธอจะไปหาลู่ทางรวยต่างหาก จะให้เธออยู่แต่ในหมู่บ้าน ทนทำงานแลกแต้มจนครบกำหนดเห็นทีคงจะไม่ไหว เธอต้องหาทุนสำหรับตั้งตัวในปีหน้า ที่จะหมดสัญญาสิ เพราะถ้าจำไม่มีผิด ปีต่อไปก็น่าจะยกเลิกระบบปัญญาชนนี้แล้ว แต่ก็ใช่ว่าจะสบายกันหรอกนะประชาชนยังคงโดนปิดหูปิดตา ตัดแขน ตัดขา อ้าปากรอทางการป้อนอาหาร ดังเช่นลูกนกอีกต่อไปอีกหลายสิบปีเลยล่ะ

คิดมาถึงตรงนี้ หลี่เล่อเยียนรู้สึกเสียดายที่ไม่ตั้งใจเรียนประวัติศาสตร์ชาติตัวเอง เธอจึงจำเหตุการณ์หลายๆ อย่างไม่ได้ ถ้าหากเธอรู้คงจะดีต่อการใช้ชีวิตไม่น้อยเลยล่ะ

" ไปด้วยกันหมดนี่แหละสนุกดี เอาเป็นว่าพรุ่งนี้เราออกกันแต่เช้าหน่อยแดดจะได้ไม่แรง เพราะระยะทางจากหมู่บ้านไปในเมืองไกลพอสมควร " เหอหมี่เมี่ยนเอ่ยตอบเล่อเยียนและหม่ายวี่ไท่ออกไป

" ไกลมากเลยหรือ " หลี่เล่อเยียนชักไม่แน่ใจระยะทางแล้วซิ

" ก็ไม่มากเท่าไหร่ เดินไปประมาณ 5 หมู่บ้านก็ถึงแล้วล่ะ" เหอหมี่เมี่ยนไม่อยากบอกระยะทางจริง ๆ ออกไป ด้วยกลัวว่าหลี่เล่อเยียนจะเปลี่ยนใจไม่ไปด้วยกัน เธออยากให้เล่อเยียนออกไปเปิดหูเปิดตาบ้าง ตั้งแต่มานี่หลี่เล่อเยียนเก็บตัวเงียบไม่สุงสิงกับใคร ตอนนี้เป็นโอกาสดีที่เธอจะทำให้เล่อเยียนเปิดใจเป็นเพื่อนกับเธอให้ได้

" อืม....ได้ตกลง " หลี่เล่อเยียนรับปากเหอหมี่เมี่ยน จากนั้นก็เข้าห้อง เพื่อที่จะไปเอาของใช้มาชำระล้างร่างกายก่อนแล้วค่อยนอนพัก ตอนนี้เธอไม่รู้สึกหิวอะไรทั้งนั้น

อาบน้ำเสร็จ หลี่เล่อเยียนก็ไม่รับรู้อะไรอีกเลย เธอล้มตัวลงนอนตั้งแต่ช่วงประมาณบ่ายสามโมงเย็นจนเช้าของอีกวัน