บทที่ 14

“เมื่อครู่ข้าได้ยินพวกเจ้าพูดถึงชื่อของอวี้หลานชิง ลูกศิษย์ที่ชื่ออวี้หลานชิงทำไมหรือ?” เสิ่นหวยจั๋วกล่าวถามอย่างจริงจัง

ลูกศิษย์สามคนนั้นตะลึงไปชั่วขณะ แต่หลังจากนั้นก็เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นบนยอดเขาหลักในวันนี้ออกมาทั้งหมดโดยไม่มีกั๊ก

เครื่องรางถูกลูกศิษย์ชั้นนอกขโมยใช้เอย

ทำร้ายลูกศิษย์ร่วมสำนักที่หน้าประตูหอคุมกฎเอย

และยังมีเรื่องที่ไม่ยอมรับความผิดในหอคุมกฎ ยอมถูกลงโทษด้วยแส้ ก็ยังคงยืนกรานไม่เปลี่ยนคำพูด…

หากไม่ใช่เพราะมัวแต่ไปสนใจเรื่องชาวบ้านเหล่านี้ พวกเขาก็คงไม่ถึงกับมาถึงยอดเขาหลักหนึ่งชั่วยามแล้ว แต่เพิ่งจะไปรับภารกิจที่หอบำเหน็จตอนนี้!

คิดไม่ถึงเลยว่าผู้อาวุโสก็ชอบฟังเรื่องชาวบ้าน?

หลังจากลูกศิษย์ทั้งสามเล่าเรื่องราวที่น่าภาคภูมิใจในวันนี้ของอวี้หลานชิงจบ พวกเขาก็แอบเงยหน้ามอง

กลับพบว่าผู้อาวุโสที่ยืนอยู่ตรงหน้า ไม่รู้เพราะเหตุใดจึงทำหน้าเหมือนตะลึงและสะเทือนใจอย่างมาก

……

เชิงเขาสำนักกระบี่เสวียนเทียน

ณ ตลาดเมืองเวิ่นเจี้ยน ภายในร้านเซิ่งเป่า

“สหาย หัวเข็มขัดลายมังกรที่เจ้าเลือกมีสองแบบ มีแบบหยกหลิงหลงฝังไหมทองกับหยกเขียวไหมเงิน ไม่ทราบว่าเจ้าต้องการแบบใด?”

เทพธิดาซู่เยว่ที่รับผิดชอบชั้นหนึ่งของร้านเซิ่งเป่า นำหัวเข็มขัดทั้งสองแบบออกมาด้วยตนเอง แล้วถามผู้ฝึกตนหญิงระดับสร้างฐานตรงหน้าที่ดูสะบักสะบอมเล็กน้อย

เมื่อเห็นนางเหมือนกำลังลังเล จึงกล่าวแนะนำ “หัวเข็มขัดสองชิ้นนี้มีลวดลายและแบบที่คล้ายกัน ข้อแตกต่างเพียงหนึ่งเดียวคือวัสดุ แบบหยกหลิงหลงฝังไหมทองชิ้นนี้ สามารถกักเก็บพลังวิญญาณได้มากกว่าอีกชิ้นถึงสิบเท่า”

แน่นอนว่าราคาก็ต่างกันสิบเท่าเช่นกัน ซู่เยว่กล่าวจบก็ไม่ได้เร่งเร้า ให้เวลาลูกค้าได้พิจารณาอย่างเต็มที่

ลูกค้าที่กำลังดูหัวเข็มขัดหยก ก็ย่อมเป็นอวี้หลานชิงที่เพิ่งถูกส่งมาที่ตลาด

ที่จริงไม่จำเป็นต้องพิจารณา ย่อมต้องเลือกชิ้นที่แพงกว่าอยู่แล้ว

เมื่อทำสายคาดเอวหยกเส้นนี้เสร็จแล้ว นางตั้งใจจะมอบเป็นของขวัญให้อาจารย์

ไม่พูดถึงว่าสิ่งของที่อาจารย์ใช้นั้นล้วนประณีตมาก เฉพาะเรื่องที่อาจารย์ดีกับนางเช่นนี้ นางก็ไม่สามารถใช้ของที่เป็นรองมาหลอกอาจารย์เด็ดขาด

ไม่ต้องสงสัยเลย ต้องเลือกชิ้นที่เป็นหยกหลิงหลงฝังไหมทองอยู่แล้ว

สาเหตุที่ทำให้อวี้หลานชิงไม่ได้ตอบกลับทันที เป็นเพราะหินวิญญาณในมือนางยังขาดพอสมควร

จะมอบของขวัญให้อาจารย์ ย่อมไม่สามารถใช้หินวิญญาณชั้นเลิศของอาจารย์ นางคำนวณทรัพย์สินทั้งหมดที่มี พบว่าอย่างมากก็มีหินวิญญาณอยู่หนึ่งพันก้อน

ซึ่งนี่ยังรวมถึงค่าชดเชยที่จางเม่าฉวนกับลูกศิษย์ชั้นนอกหลายคนของยอดเขาหลิงเซียวชดใช้ให้ และเบี้ยเดือนสองเดือนของสำนัก

เมื่อเทียบกับราคาของหัวเข็มขัดหยกหลิงหลงฝังไหมทองชิ้นนี้ ยังขาดหินวิญญาณอีกห้าร้อยแปดสิบก้อน

“ที่นี่รับจำนำของหรือไม่?” อวี้หลานชิงนำกระบี่สีทองแดงกับโอสถลูกกลอนสองขวดที่เป็นเบี้ยเดือนมาวางบนโต๊ะ

หลังจากครุ่นคิดก็นำยันต์กระบี่ออกมาอีกสองปึก ไม่ใช่ของที่อาจารย์มอบให้ แต่เป็นของที่นางวาดเองตอนอยู่ในระดับหลอมปราณขั้นสมบูรณ์ ยันต์กระบี่ทุกใบมีพลังโจมตีเทียบเท่ากับระดับหลอมปราณช่วงปลาย นี่เป็นอักขระยันต์เพียงหนึ่งเดียวที่นางวาดเป็น

เทพธิดาซู่เยว่มองของที่ปรากฏบนโต๊ะ สีหน้านางเปลี่ยนไปเล็กน้อย “ร้านของเราย่อมรับจำนำสิ่งของอยู่แล้ว แต่ข้าขอแนะนำให้สหายคิดให้ดีก่อน”

หัวเข็มขัดหยกนี่เป็นแบบของผู้ชาย เห็นได้ชัดว่าผู้ฝึกตนหญิงระดับสร้างฐานที่อายุยังน้อยตรงหน้าคนนี้ ไม่ได้ซื้อใช้เอง แต่จะมอบให้ผู้ชาย

เพื่อมอบของขวัญให้ผู้ชาย ถึงกับทุ่มหมดตัว…

ซู่เยว่ส่ายศีรษะพลางกล่าว “สหาย เจ้ามันเลอะเลือนจริง ๆ! ผู้หญิงอย่างพวกเราต้องรู้จักดีกับตนเองก่อน ผู้ชายไม่คู่ควรที่พวกเราจะใช้หินวิญญาณมากขนาดนี้”

อวี้หลานชิงฟังจนตะลึงไปชั่วขณะ

นางเข้าใจทันทีว่าอีกฝ่ายกำลังเตือนอะไร พลันก็รู้สึกตกใจ จึงรีบอธิบายอย่างหน้าแดง “ไม่ ๆ ๆ เจ้าเข้าใจผิดแล้ว”

“ข้าไม่ได้จะมอบให้คู่บำเพ็ญ แต่มอบให้อาจารย์ต่างหาก!”

ผู้ชายไม่คู่ควร แต่อาจารย์คู่ควร!