บทที่ 0145

ทำเอง

แม้ว่าในใจของหลินจืออี้จะร้อนรุ่ม แต่แผ่นหลังก็ยังแข็งทื่อโดยไม่รู้ตัว

เธอเงยหน้าขึ้น สบสายตาเขาโดยตรง ในความมืดมิด รู้สึกเพียงว่ามันเป็นเหวลึกที่มองไม่เห็นก้นเหว

เขากลับเท้าคางอย่างเบามือ มองเธอด้วยความสนใจ มุมปากมีรอยยิ้มคล้ายไม่มีรอยยิ้ม

หลินจืออี้นึกถึงเรื่องที่ไม่ค่อยดีเหล่านั้นขึ้นมา เธอเบือนหน้าหนีอย่างอัปยศอดสู

เธอกัดริมฝีปากด้านในอย่างแรง กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งไปทั่ว แต่ก็ยังยากที่จะควบคุมความทรมานในร่างกายได้ เธอจําเป็นต้องกัดริมฝีปากอย่างแรงต่อไป...

ทันใดนั้นขากรรไกรล่างของเธอก็เจ็บ ริมฝีปากของเธอเปิดออกเล็กน้อยและเลือดก็ไหลลงมาจากมุมปากของเธอ

ผู้ชายที่อยู่ข้างหน้าเธอหรี่ตาลงและดวงตาของเขาก็เต็มไปด้วยความโกรธ

เขาโกรธแล้ว

"ไม่เต็มใจขนาดนี้เลยเหรอ? แล้วทําไมตอนนั้นถึงมายุ่งกับฉันล่ะ?”

"..."

หลินจืออี้ไม่พูดอะไร และไม่ยอมมองเขาด้วย

ทันใดนั้น แรงที่บีบคางของเธอก็ค่อยๆ แรงขึ้น

เธอเงยหน้าขึ้นด้วยความเจ็บปวด ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยไอน้ำ ขนตายาวของเธอเปียกและสั่น แต่ถึงกระนั้นดวงตาของเธอก็ยังเต็มไปด้วยความดื้อรั้นและปฏิเสธที่จะก้มหัวลง

กงเฉินคลายมือออกเล็กน้อย นิ้ว