บทที่ 0296

พยาบาลจึงรีบฝังเข็มและแขวนน้ำเกลือให้หลินจืออี้ใหม่

หลังจากจัดการเรียบร้อยแล้ว กงเฉินก็มองไปที่หลี่ฮวน

“นายออกไปก่อน”

หลี่ฮวนกุมท้องน้อยอีกครั้ง ลูบแขนที่ถูกกงเฉินดึงออกเมื่อกี้อีกครั้ง “ถือว่าฉันบาดเจ็บจากการทํางานนะ”

ประตูห้องผู้ป่วยค่อยๆ ปิดลง ในห้องเหลือเพียงหลินจืออี้และกงเฉิน

หลินจืออี้ดึงสติกลับมา หมายจะดิ้นหลุดจากอ้อมกอดของผู้ชาย

แต่กลับถูกเขารัดจากด้านหลังอย่างแน่น หน้าอกที่อบอุ่นมีร่องรอยของความแข็งแกร่ง กลิ่นอายที่แข็งแกร่งและเผด็จการห่อหุ้มเธอเอาไว้

เสียงของเขาทุ้มต่ำและเย็นชา “รู้แต่แรกเหรอว่าเขาจะมาหาเธอ?”

“ไม่รู้สิ อาเล็กบอกว่าฉันไม่ฉลาดพอไม่ใช่เหรอ? ฉันจะเดาความคิดของคนอื่นได้ยังไง?” หลินจืออี้พึมพํา

“ยังจะดื้อดึงอีกเหรอ?”

ชายคนนั้นนั่งอยู่ข้างหลังหลินจืออี้ มองไม่เห็นสีหน้าและฟังอารมณ์ไม่ออก

เพียงแค่เอื้อมมือไปดึงผ้าห่มมาคลุมตัวทั้งสองคน

ร่างกายของผู้ชายอบอุ่นมาก ผ้าห่มที่เย็นเยือกก็อบอุ่นทันที

หลินจืออี้รู้สึกอึดอัดเล็กน้อย แต่ก็ขยับไม่ได้

ในห้องกลับสู่ความเงียบสงบ มีเพียงเสียงพลิกผ้าห่มเบาๆ เผยให้เห็นท่วงทํานองที่คลุมเครือ

หลังจากนั้นไม่นาน หลินจืออี้ก