บทที่ 6 เมื่อหงส์ลับเล็บ

หลังจากกลับมาจากหอตำราหลวงพร้อมกับ "อาวุธ" ชิ้นสำคัญ กู้ซินซินก็ใช้เวลาที่เหลืออีกสองวันอย่างคุ้มค่าที่สุด นางไม่ได้มีท่าทีตื่นตระหนกหรือวิตกกังวลแม้แต่น้อย แต่กลับขังตัวเองอยู่ในห้องหนังสือของบิดา บรรยากาศรอบตัวนางเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น และสมาธิที่แน่วแน่ราวกับบัณฑิตที่กำลังเตรียมตัวสอบจอหงวน แสงเทียนริบหรี่ส่องกระทบใบหน้างดงามที่กำลังก้มลงจดบันทึกอย่างขะมักเขม้น ปลายพู่กันตวัดอย่างมั่นคงและรวดเร็ว สรุปใจความสำคัญจากม้วนเอกสารกองโตให้เหลือเพียงประเด็นที่เฉียบคมที่สุด

"ซินซิน... เจ้าแน่ใจแล้วรึว่าจะทำเช่นนี้?" เสนาบดีกู้เจิ้งสือเอ่ยถามขึ้นเป็นครั้งที่ร้อยในรอบสองวัน เขามองบุตรสาวที่กำลังคัดลอกข้อมูลจากม้วนเอกสารกองโตด้วยลายมือที่บรรจงด้วยสายตาที่ซับซ้อน ทั้งเป็นห่วง ทั้งทึ่ง และทั้งภาคภูมิใจ

กู้ซินซินเงยหน้าขึ้นจากกองเอกสาร นางยิ้มให้บิดาบางๆ "ท่านพ่อเจ้าคะ ในเมื่อเราตัดสินใจที่จะไม่ยอมก้มหัวให้ใครแล้ว เราก็ต้องสู้ให้ถึงที่สุดมิใช่หรือเจ้าคะ?" นางชี้ไปยังม้วนเอกสารที่นางคัดลอกและสรุปใจความสำคัญไว้ "อีกสองวันในท้องพระโรง จะไม่ใช่แค่การตัดสินเรื่องถอนหมั้น แต่จะเป็นการเดิมพันด้วยเกียรติยศของวงศ์ตระกูลเรา ลูกต้องเตรียมตัวให้พร้อมที่สุด"

"พ่อเข้าใจ... แต่หลักฐานที่เจ้ามี มันคือการท้าทายอำนาจขององค์รัชทายาทโดยตรง พ่อกลัวว่าหากมีอะไรผิดพลาด"

"ลูกทราบดีเจ้าค่ะว่ามันอันตราย" แววตาของ กู้ซินซิน ทอประกายลึกล้ำ "แต่นี่คืออาวุธเพียงชิ้นเดียวที่จะทำให้เราชนะได้อย่างเด็ดขาด มันไม่ใช่แค่การกล่าวหาลอยๆ แต่เป็นความจริงที่ปรากฏอยู่ในบันทึกของทางราชการเอง ต่อให้องค์รัชทายาทจะทรงมีอำนาจล้นฟ้าเพียงใด ก็ไม่อาจปฏิเสธตัวเลขเหล่านี้ได้ ท่านพ่อเพียงแค่เชื่อใจลูกก็พอเจ้าค่ะ"

เสนาบดีกู้มองลึกลงไปในดวงตาของบุตรสาว เขาไม่เห็นความลังเลแม้แต่น้อย เห็นเพียงความมั่นใจ และความเฉียบแหลมที่น่าทึ่ง เขาสูดหายใจเข้าลึกก่อนจะพยักหน้า "เอาเถอะ... พ่อจะเชื่อเจ้า"

ในขณะที่ฝ่ายหนึ่งกำลังวางแผนอย่างสุขุมเยือกเย็น อีกฝ่ายหนึ่งกลับกำลังลุกลี้ลุกลนด้วยความร้อนใจ

ข่าวการที่คุณหนูใหญ่แห่งจวนเสนาบดีใช้ป้ายหยกของไทเฮาเข้าไปค้นหาข้อมูลในหอตำราหลวง ได้ถูกส่งตรงไปยังตำหนักบูรพาอย่างรวดเร็ว

"นางเข้าไปในหอตำราหลวงอย่างนั้นรึ!" องค์รัชทายาทขมวดคิ้วแน่น "นางคิดจะทำอะไรกันแน่!"

"องค์รัชทายาทเพคะ" ไป๋ลี่อินที่นั่งอยู่ข้างๆ บีบพัดในมือแน่นด้วยความกังวล "นาง... นางต้องกำลังพยายามหาทางใส่ร้ายพระองค์ในที่ประชุมเป็นแน่เพคะ! เราต้องทำอะไรสักอย่างก่อนที่นางจะหาเรื่องมาปรักปรำพระองค์ได้นะเพคะ!"

"แล้วจะให้ข้าทำอย่างไร" องค์รัชทายาทตวาดอย่างหงุดหงิด "ตอนนี้เสด็จพ่อก็ทรงจับตามองข้าอยู่ทุกฝีก้าว ข้าจะทำอะไรผลีผลามไม่ได้"

"เช่นนั้น... เราก็ต้องชิงลงมือก่อนสิเพคะ" ไป๋ลี่อินกล่าวอย่างชาญฉลาด "เราต้องทำให้ทุกคนเห็นว่าพระองค์ทรงเป็นผู้ใหญ่ที่มีเมตตา และพยายามที่จะประนีประนอม ส่วนนางก็เป็นเพียงสตรีที่เอาแต่ใจ และไม่เห็นแก่หน้าใคร"

"เจ้าหมายความว่าอย่างไร?"

"พระองค์ก็ทรงส่งของขวัญไปง้องอนนางสิเพคะ" ไป๋ลี่อินยิ้มหวาน "ส่งไปอย่างยิ่งใหญ่ ให้ชาวบ้านชาวเมืองได้เห็นกันทั่วถึงน้ำพระทัยของพระองค์ หากนางยอมรับ ก็เท่ากับว่าเรื่องราวทั้งหมดจบลงด้วยดี แต่ถ้านางปฏิเสธ... นางก็จะกลายเป็นสตรีใจแคบที่ไม่รู้จักให้อภัย และไม่เห็นแก่ประโยชน์ส่วนรวมในสายตาของทุกคนทันทีเพคะ!"

องค์รัชทายาทผู้หยิ่งผยอง และถูกความโกรธเข้าครอบงำก็เห็นด้วยกับแผนการนี้อย่างง่ายดาย "ความคิดเจ้าดีมาก ข้าจะทำให้นางต้องตกอยู่ในสถานการณ์ที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกให้ได้"

วันรุ่งขึ้น ขบวนของขวัญที่หรูหราอลังการก็ถูกส่งจากวังหลวงไปยังจวนเสนาบดีอย่างเอิกเกริก ทรัพย์สินล้ำค่า ผ้าไหมเนื้อดี เครื่องประดับหายาก ถูกจัดเรียงอย่างสวยงามบนถาดทองคำ แห่แหนไปตามถนนสายหลักของเมืองหลวงให้ชาวบ้านได้เห็นกันทั่ว

"ดูสิ! องค์รัชทายาททรงส่งของขวัญมาง้อคุณหนูกู้แล้ว!"

"โอ้โห! แค่ของ ง้อยังอลังการขนาดนี้! สมแล้วที่เป็นองค์รัชทายาท!"

ข่าวแพร่สะพัดไปอย่างรวดเร็ว หลายคนเริ่มคิดว่าบางทีคุณหนูกู้อาจจะใจอ่อน และยอมคืนดีในที่สุด

แต่แล้ว... เหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้นอีกครั้ง

เมื่อขบวนของขวัญมาถึงหน้าจวนเสนาบดีแทนที่จะเปิดประตูต้อนรับ กู้ซินซิน กลับสั่งให้พ่อบ้านนำโต๊ะ และสมุดบัญชีออกมาตั้งไว้หน้าประตู นางในชุดสีขาวเรียบง่ายเดินออกมาเผชิญหน้ากับหัวหน้าขันทีด้วยตนเอง

"ขอบพระทัยในน้ำพระทัยขององค์รัชทายาท" นางกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบแต่ดังฟังชัด "แต่ของขวัญเหล่านี้ข้ามิอาจรับไว้ได้"

"ทะ... ทำไมหรือขอรับคุณหนู?" หัวหน้าขันทีถามอย่างตะกุกตะกัก

"โปรดกลับไปทูลองค์รัชทายาทด้วยว่า... เกียรติยศของกู้ซินซิน และวงศ์ตระกูลไม่สามารถซื้อได้ด้วยทรัพย์สินเงินทอง" นางกล่าวอย่างหนักแน่น "รบกวนท่านพ่อบ้านช่วยจดบันทึกของขวัญทุกชิ้น แล้วส่งคืนกลับไปยังวังหลวงให้ครบถ้วนด้วย"

การกระทำของนางทำให้ทุกคนที่มุงดูอยู่ถึงกับอ้าปากค้าง! นี่ไม่ใช่แค่การปฏิเสธ แต่เป็นการตบหน้าองค์รัชทายาทซ้ำสองอย่างรุนแรงที่สุด!

ขบวนของขวัญที่เคยโอ่อ่าสง่างาม บัดนี้กลับต้องเดินทางกลับวังหลวงด้วยความเงียบเชียบ และน่าอดสูขันทีผู้นำขบวนคอตกราวกับไก่แพ้พนัน เขาก้าวเข้าไปในตำหนักบูรพาด้วยขาที่สั่นเทา ก่อนจะคุกเข่าลงเบื้องหน้าองค์รัชทายาทที่กำลังรอฟังข่าวดี

"ทูลองค์รัชทายาท... คุณหนู... คุณหนูกู้... นาง... นางไม่ยอมรับของประทานพ่ะย่ะค่ะ! นางยังสั่งให้จดบันทึกของทุกชิ้นแล้วส่งคืนกลับมาทั้งหมด!"

เคร้ง!

แท่นฝนหมึกหยกราคาแพงถูกปัดตกจากโต๊ะกระแทกพื้นเสียงดังลั่น รัชทายาทลุกพรวดขึ้นยืน ใบหน้าของเขาบิดเบี้ยวด้วยโทสะจนน่ากลัว เส้นเลือดที่ขมับเต้นตุบๆ

"ว่าอย่างไรนะ!" เขากระชากเสียงถาม "นางส่งของคืนมาทั้งหมดอย่างนั้นรึ!"

"พะ...พ่ะย่ะค่ะ... นางยังฝากมากราบทูลด้วยว่า... เกียรติยศของนางซื้อไม่ได้ด้วยเงินทองพ่ะย่ะค่ะ" ขันทีตอบเสียงสั่น

"อ๊ากกกกก!"

องค์รัชทายาทคำรามลั่นราวกับสัตว์ป่าคลุ้มคลั่ง เขาเตะโต๊ะทรงอักษรจนล้มคว่ำม้วนกระดาษ และพู่กันกระจัดกระจายเกลื่อนพื้น ความอัปยศครั้งนี้มันรุนแรงเสียยิ่งกว่าถูกตบหน้าเป็นร้อยครั้ง เขาอุตส่าห์ยอมลดตัวลงไปง้องอนนางแล้ว แต่นางกลับกล้าปฏิเสธอย่างไม่ไว้หน้า แถมยังทำต่อหน้าชาวบ้านชาวเมืองอีก! นี่มันเท่ากับประกาศให้โลกรู้ว่าเขา... องค์รัชทายาทผู้สูงส่งถูกสตรีที่เคยวิ่งตามงอนง้อปฏิเสธอย่างไร้เยื่อใย!

"บังอาจนัก! นางกล้าหยามหน้าข้าถึงเพียงนี้!" เขากระทืบเท้าอย่างบ้าคลั่ง "ข้าจะไปทูลเสด็จพ่อให้มีรับสั่งลงโทษนาง!"

"องค์รัชทายาท! ไม่ได้นะเพคะ!" ไป๋ลี่อินหน้าซีดด้วยความตกใจ นางรีบเข้ามากอดรั้งเขาไว้แน่น ไม่ใช่เพราะความรัก แต่เป็นความกลัว... กลัวว่าความโกรธที่บ้าคลั่งนี้จะทำลายทุกสิ่งที่นางพยายามสร้างมาจนหมดสิ้น! นางบีบแขนตัวเองจนเจ็บ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยดวงตาที่แดงก่ำ และเอ่อคลอไปด้วยน้ำตาที่นางบังคับให้มันไหลออกมา "ตอนนี้ทุกคนกำลังจับตามองพระองค์อยู่นะเพคะ หากทรงใช้อารมณ์ตัดสินปัญหา มีแต่จะเข้าทางของพี่หญิงซินซินนะเพคะ! นางจงใจยั่วโทสะพระองค์ เพื่อให้พระองค์ทำเรื่องผิดพลาด แล้วนางจะได้ใช้เป็นข้ออ้างในการถอนหมั้นเพคะ!"

คำพูดของไป๋ลี่อินทำให้รัชทายาทชะงักไปเล็กน้อย เขามองหน้านางด้วยดวงตาที่เติมไปด้วยความโกรธ "เจ้าหมายความว่าอย่างไร?"

"พระองค์ลองคิดดูสิเพคะ" นางกล่าวต่ออย่างชาญฉลาด "เหตุใดนางจึงต้องปฏิเสธของขวัญต่อหน้าผู้คนมากมาย? ก็เพื่อสร้างภาพลักษณ์ให้ตนเองดูเป็นสตรีผู้รักศักดิ์ศรี และทำให้พระองค์กลายเป็นคนเอาแต่ใจที่พยายามใช้เงินฟาดหัวนาง หากพระองค์ยิ่งโมโห นางก็จะยิ่งดูน่าสงสาร และทุกคนก็จะยิ่งเข้าข้างนางนะเพคะ!"

รัชทายาทเริ่มหายใจหอบแรงขึ้น... ใช่... ไป๋ลี่อินพูดถูก นางจิ้งจอกนั่นมันวางแผนไว้หมดแล้ว!

"เช่นนั้น... เช่นนั้นข้าควรทำอย่างไร?" เขาถามเสียงอ่อนลง

ไป๋ลี่อินเห็นว่าเขาเริ่มคล้อยตามแล้ว จึงรีบเสนอความคิดเห็นทันที "พระองค์ต้องทรงนิ่งไว้เพคะ... อดทนรออีกเพียงวันเดียว ในที่ประชุมขุนนางนั่นแหละคือเวทีของพระองค์ พระองค์ต้องใช้เหตุผล และความเป็นรัชทายาทเข้าสู้ แสดงให้ทุกคนเห็นว่าพระองค์ทรงมีเหตุผล และเมตตาเพียงใด ส่วนนางก็เป็นเพียงสตรีที่เอาแต่ใจ และไม่เห็นแก่ความสัมพันธ์ระหว่างสองตระกูล เมื่อถึงตอนนั้นไม่ว่านางจะต้องการถอนหมั้นหรือไม่... ก็ไม่มีใครสามารถเข้าข้างนางได้อีกแล้วเพคะ"

แววตาของรัชทายาทค่อยๆ เปลี่ยนจากความโกรธเกรี้ยวเป็นความเคียดแค้นที่เย็นเยียบ "เจ้าพูดถูก... ข้าจะอดทน! ข้าจะรอดูว่าในท้องพระโรง นางจะยังมีหน้ามาพูดจาโอหังได้อีกหรือไม่! ข้าจะทำให้นางต้องคุกเข่าอ้อนวอนข้า... ให้นางต้องเสียใจที่กล้ามาท้าทายข้าไปตลอดชีวิต!"

เรื่องราวทั้งหมดนี้ ถูกส่งตรงไปยังตำหนักของอ๋องสี่เซียวเช่อในเวลาไม่ถึงหนึ่งชั่วยาม

เขานั่งฟังรายงานจากองครักษ์เงาคนสนิทอย่างสงบเงียบ ในมือของเขาคือจอกชาที่ยังอุ่นกรุ่น

"นางเดินเกมได้เร็วกว่าที่ข้าคิดไว้เสียอีก" อ๋องสี่ยิ้มมุมปาก เขาไม่ได้ประหลาดใจกับข้อมูลที่นางค้นเจอ เพราะเขารู้เรื่องนี้อยู่แล้ว สิ่งที่ทำให้เขาทึ่งคือวิธีการที่นางนำมาใช้ "ไปจับตาดูความเคลื่อนไหวของขุนนางที่เกี่ยวข้องกับโครงการฟื้นฟูทางภาคใต้ทั้งหมด" เขาเปลี่ยนเรื่องไปสั่งการองครักษ์เงาด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาลง "ตอนนี้พวกมันคงจะร้อนตัวจนอยู่ไม่สุข... อย่าให้พวกมันทันได้ทำลายหลักฐาน"

"พ่ะย่ะค่ะ" องครักษ์เงารับคำสั่งแล้วก็รีบออกไปทันที

เขาก็ยกจอกชาขึ้นจิบช้าๆ มุมปากยังคงมีรอยยิ้มที่ยากจะคาดเดา

"เดินเกมได้เหนือชั้นนัก" เขากระซิบกับตัวเอง "นางไม่ได้แค่ปฏิเสธของขวัญ แต่นางกำลังทำลายความชอบธรรมขององค์รัชทายาทในสายตาของประชาชนไปพร้อมๆ กัน... พี่รองของข้า... ท่านกำลังจะแพ้สงครามครั้งนี้อย่างย่อยยับโดยที่ยังไม่ทันได้เริ่มรบเลยด้วยซ้ำ"

สามวันผ่านไปอย่างรวดเร็ว...

เช้าวันที่สี่ แสงแดดส่องกระทบกำแพงวังหลวง ท้องฟ้าแจ่มใสไร้เมฆหมอก แต่บรรยากาศในราชสำนักกลับหนักอึ้ง และตึงเครียดราวกับมีพายุใหญ่กำลังจะก่อตัว

กู้ซินซินในอาภรณ์สีเทาอ่อนที่ดูสุภาพ และสงบนิ่งก้าวลงจากรถม้าอย่างสง่างาม นางมองตรงไปยังประตูพระราชวังเบื้องหน้าด้วยแววตาที่แน่วแน่