บทที่ 9 ประทานสมรส

วันรุ่งขึ้นหลังจากได้อิสรภาพมาอย่างเต็มตัว โรงครัวของจวนเสนาบดีก็ตกอยู่ในความโกลาหลอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

"คุณหนูเจ้าคะ! นมแพะต้องต้มให้เดือดก่อนนะเจ้าคะ จะเอามาผสมกับไข่ดิบๆ เช่นนี้ไม่ได้!" "สวรรค์! คุณหนู! นั่นมันแป้งสาลีสำหรับทำหมั่นโถว จะเอาไปผสมกับผลไม้ได้อย่างไรกัน!" "คุณหนู! ได้โปรดวางถ่านไฟลงเถิดเจ้าคะ! เดี๋ยวไฟก็จะไหม้โรงครัวเอา!"

เสียงร้องโวยวายของเหล่าแม่ครัวและสาวใช้ดังขึ้นระงม แต่ศูนย์กลางของความวุ่นวายนั้นกลับกำลังยืนเท้าสะเอวอย่างสบายอารมณ์ ซินซินในชุดผ้าฝ้ายที่ทะมัดทะแมง และมีผ้ากันเปื้อนลายดอกไม้เล็กๆ ผูกไว้ที่เอว กำลังมองผลงานตรงหน้าด้วยแววตาที่เป็นประกายแห่งความสุข

นางกำลังจะปฏิวัติวงการขนมหวานแห่งยุคนี้

"พวกเจ้าใจเย็นๆ กันหน่อยสิ" นางกล่าวพลางหัวเราะคิกคัก "ข้ารู้ว่าสิ่งที่ข้ากำลังทำมันดูแปลกประหลาด แต่เชื่อข้าเถอะว่าผลลัพธ์ของมันจะทำให้พวกเจ้าต้องตกตะลึง!"

นางกำลังพยายามทำ "ชีสเค้กผลไม้" ขนมจากโลกอนาคตที่ไม่มีใครในยุคนี้เคยได้ยินชื่อมาก่อน การหาส่วนผสมที่ใกล้เคียงที่สุดนั้นยากเย็นแสนเข็ญ นางต้องใช้เวลาเกือบทั้งเช้าในการอธิบายให้พ่อครัวเข้าใจว่า "ครีมชีส" ที่นางต้องการนั้นทำมาจากนมแพะที่ผ่านกรรมวิธีที่ซับซ้อน และ "ฐานพาย" ก็ทำมาจากขนมเปี๊ยะบดละเอียดผสมกับเนย ไม่ใช่แป้งหมั่นโถว!

หลังจากผ่านความทุลักทุเลไปหลายชั่วยาม ในที่สุด "ชีสเค้ก" หน้าตาประหลาดก้อนแรกในประวัติศาสตร์ของแผ่นดินนี้ก็เสร็จสมบูรณ์ มันอาจจะไม่ได้มีรูปร่างที่สวยงามเหมือนในโลกเก่า แต่กลิ่นหอมหวานอมเปรี้ยวของผลไม้สด และกลิ่นหอมมันของชีสนั้นช่างยั่วยวนใจเสียเหลือเกิน

"เสร็จแล้ว" นางประกาศอย่างภาคภูมิใจ "ชิงหลวน ไปจัดโต๊ะน้ำชาที่ศาลาริมสระบัวให้ข้าที วันนี้ข้าจะเชิญสหายคนแรกของข้ามาที่จวน"

ไม่นานนัก รถม้าหรูหราของสกุลหลินก็มาจอดที่หน้าจวนเสนาบดี หลินเฟยเฟยกระโดดลงมาจากรถม้าด้วยท่าทีที่กระตือรือร้นราวกับเด็กน้อย

"ซินซิน ข้ามาแล้วขนมที่ท่านว่าอยู่ที่ไหน?" นางตะโกนถามตั้งแต่ยังไม่ทันจะก้าวเข้าประตูจวนด้วยซ้ำ

เมื่อทั้งสองมานั่งอยู่ที่ศาลาริมสระบัว ซินซินก็ค่อย ๆ เปิดฝาครอบถาดเงินออก เผยให้เห็นขนมหน้าตาประหลาดที่ไม่เคยเห็นมาก่อน ชีสเค้กสีขาวนวลที่ถูกราดด้วยซอสผลไม้สีแดงสด และตกแต่งด้วยผลไม้ตามฤดูกาลนานาชนิด ทำให้หลินเฟยเฟยถึงกับตาโตอ้าปากค้าง

"สวรรค์! นี่มันขนมอะไรกัน! เหตุใดข้าจึงไม่เคยเห็นมาก่อนเลย!"

"สิ่งนี้เรียกว่า 'เค้ก' น่ะ" ซินซินยิ้มกริ่ม "ลองชิมดูสิ"

หลินเฟยเฟยไม่รอช้า นางใช้ช้อนเงินเล็ก ๆ ตักเค้กเข้าปากอย่างรวดเร็ว... และในวินาทีต่อมา ดวงตาของนางก็เบิกกว้างยิ่งกว่าเดิม

"โอ้... โอ้... สวรรค์!" นางอุทานออกมาเสียงดัง "นี่มัน... นี่มัน... อร่อยเหลือเชื่อ! รสชาติมันทั้งหวาน ทั้งเปรี้ยว ทั้งหอม ทั้งมัน มันละลายในปากราวกับปุยเมฆ ซินซิน ท่านไปได้สูตรขนมเทวดานี้มาจากที่ใดกัน"

ซินซินหัวเราะร่า "มันเป็นสูตรลับของตระกูลข้าน่ะ" นางตอบอย่างภาคภูมิใจ "เป็นอย่างไรเล่า? อร่อยกว่าขนมกุ้ยฮวาเกาเมื่อวานหรือไม่?"

"เทียบกันไม่ติดเลย" หลินเฟยเฟยส่ายหน้าอย่างจริงจัง "นี่มันคือสุดยอดขนมแห่งปฐพี ซินซิน ท่านต้องเปิดร้านขายขนม ข้าจะเป็นหุ้นส่วนกับท่าน ข้ากับท่านต้องรวยแน่ๆ"

"ใจเย็นๆ ก่อนสิ" กู้ซินซินหัวเราะ "ข้าแค่ทำเล่นๆ เท่านั้นแหละ"

"ทำเล่นๆ ไม่ได้" เฟยเฟยยืนกราน "ของอร่อยเช่นนี้ต้องแบ่งปันให้ชาวเมืองได้ลิ้มลอง เรามาเปิดร้านกันเถอะนะ นะ!"

ในขณะที่สองสาวกำลังถกเถียงกันเรื่องแผนธุรกิจในอนาคตอย่างสนุกสนาน พ่อบ้านก็ได้เดินเข้ามารายงานด้วยสีหน้าที่ค่อนข้างลำบากใจ

"คุณหนูขอรับ... ท่านอ๋องสี่... ทรงขอเข้าพบขอรับ"

คำพูดนั้นทำให้เสียงหัวเราะของทั้งสองสาวหยุดชะงักลงทันที

"อ๋องสี่รึ?" ซินซินทวนคำ "เขามาทำอะไรที่นี่?"

ยังไม่ทันที่พ่อบ้านจะได้ตอบ ร่างสูงสง่าในอาภรณ์สีนิลสนิทก็เดินเข้ามาในศาลาเสียแล้ว ข้าง ๆ เขาคือแม่ทัพหนุ่มจ้าวหยางที่เดินตามมาด้วยรอยยิ้มกรุ้มกริ่ม

"ต้องขออภัยที่มาโดยไม่ได้นัดหมาย" เสียงทุ้มต่ำที่เยือกเย็นของอ๋องสี่เซียวเช่อดังขึ้น "พอดีข้ามี 'เรื่องงาน' ที่ต้องมาสอบถามคุณหนูกู้เป็นการส่วนตัว"

เขาจงใจเน้นคำว่า "เรื่องงาน" พร้อมกับเหลือบมองขนมเค้กบนโต๊ะด้วยสายตาที่ยากจะคาดเดา

"ท่านอ๋องมาด้วยตนเองถึงที่นี่ มีเรื่องอันใดสำคัญหรือเพคะ?" ซินซินลุกขึ้นย่อกายคารวะอย่างเป็นทางการ แม้ในใจจะรู้สึกระแวดระวังบุรุษผู้นี้อยู่ไม่น้อย

"ข้าเพียงแค่อยากจะมาแจ้งความคืบหน้าของ 'คดีความ' ที่ท่านเป็นผู้จุดประกายขึ้นมา" เขาตอบเรียบ ๆ "ดูเหมือนว่าหลักฐานที่ท่านค้นเจอในวันนั้น จะมีประโยชน์มากกว่าที่คิดไว้มากนัก"

"เช่นนั้นหรือเพคะ"

"ใช่" เขากล่าวต่อ "ตอนนี้ขุนนางที่เกี่ยวข้องหลายคนเริ่มร้อนตัว และเคลื่อนไหวกันอย่างน่าสงสัยแล้ว ข้าจึงอยากจะมาสอบถามรายละเอียดเพิ่มเติมจากเจ้าเผื่อว่าเจ้าอาจจะ 'จำ' อะไรเพิ่มเติมได้อีก"

จ้าวหยางที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ถึงกับแอบกลอกตา "สอบถามรายละเอียดเพิ่มเติมรึ? ข้ออ้างชัด ๆ ไม่เคยเห็นท่านอ๋องจะขยันเรื่องงานขนาดนี้มาก่อนเลยในชีวิต!" เขาคิดในใจ

"เชิญท่านอ๋อง และท่านแม่ทัพนั่งก่อนสิเพคะ" ซินซินกล่าวอย่างมีมารยาท "ชิงหลวน ไปยกชา และขนมมาเพิ่ม"

เมื่อขนมเค้กจานใหม่ถูกนำมาวางตรงหน้าบุรุษทั้งสอง จ้าวหยางก็มองมันด้วยความสงสัย "นี่มันขนมอะไรกัน? หน้าตาประหลาดนัก" เขาลองตักเข้าปาก... และปฏิกิริยาของเขาก็ไม่ต่างจากหลินเฟยเฟยในตอนแรก "โอ้โห! อร่อย! อร่อยมาก! ท่านอ๋อง! ท่านต้องลองชิม!"

อ๋องสี่เหลือบมองขนมนั้นนิ่ง ๆ ก่อนจะลองตักชิมดูบ้าง... เขานิ่งไปครู่หนึ่ง... ก่อนจะพยักหน้าเบา ๆ "รสชาติไม่เลว"

"แค่ไม่เลวเองรึ!?" จ้าวหยางโวยวาย "นี่มันอร่อยที่สุดเท่าที่ข้าเคยกินมาเลยนะ"

"เอาล่ะ... กลับเข้าเรื่องงานกันดีกว่า" ท่านอ๋องกล่าวตัดบท เขามองหน้าซินซินตรง ๆ "ข้าอยากจะรู้ว่านอกจากรายชื่อขุนนาง และการเบิกจ่ายงบประมาณแล้ว เจ้ายังได้พบเห็นเอกสารอะไรที่น่าสงสัยอีกหรือไม่ในวันนั้น?"

การสนทนาเรื่องงานดำเนินไปอย่างจริงจัง ซินซินให้ข้อมูลเพิ่มเติมที่นางจดจำได้ด้วยความฉลาดเฉลียว ในขณะที่อ๋องสี่ก็ตั้งใจฟังและซักถามในประเด็นที่เฉียบคม ทั้งสองปะทะไหวพริบกันไปมาอย่างไม่มีใครยอมใคร ราวกับแม่ทัพสองคนที่กำลังวางแผนการรบร่วมกัน

หลินเฟยเฟย และจ้าวหยางได้แต่นั่งมองตาปริบ ๆ ฟังเรื่องราวที่น่าปวดหัว และกินขนมต่อไปเงียบ ๆ

"เอาล่ะ... สำหรับวันนี้คงพอเท่านี้ก่อน" อ๋องสี่กล่าวสรุปหลังจากผ่านไปเกือบหนึ่งชั่วยาม "ข้าต้องขอขอบคุณสำหรับข้อมูลและขนม"

"เป็นเกียรติของซินซินเพคะ"

"เช่นนั้นข้าขอตัวก่อน" เขาลุกขึ้นยืน "อ้อ... จริงสิ" เขานึกอะไรขึ้นมาได้ "อีกไม่นานในวังหลวงคงจะมีการจัดงานเลี้ยงฉลองชัยชนะ ข้าหวังว่าจะได้พบเจ้าในงานเลี้ยงนะ... คุณหนูกู้"

พูดจบเขาก็หันหลังเดินจากไป ทิ้งให้กู้ซินซินยืนขมวดคิ้วด้วยความสงสัย งานเลี้ยงฉลองชัยชนะ? ชัยชนะเรื่องอะไรกัน?

หลังจากที่แขกผู้สูงศักดิ์ทั้งสองกลับไปแล้ว หลินเฟยเฟยก็รีบพุ่งเข้ามากระซิบกระซาบกับเพื่อนใหม่ทันที "ซินซิน! ท่านอ๋องสี่ผู้นั้น... เขาดูไม่เหมือนปีศาจอย่างที่เขาเล่าลือกันเลยนะ แถมยังหล่อเหลาราวกับเทพเซียนอีกต่างหาก แต่ที่สำคัญที่สุดนะ... ข้าว่าเขาดีกับท่านเป็นพิเศษเลย ข้าเคยเห็นเขาในงานเลี้ยงหลวงสองสามครั้ง เขาไม่เคยชายตาแลสตรีคนใดเลยนะ แถมยังทำหน้าเย็นชาเหมือนน้ำแข็งตลอดเวลา แต่เมื่อครู่นี้... สายตาที่เขามองท่านน่ะมันไม่เหมือนกันเลย"

"แปลกอย่างไรของเจ้าน่ะ" ซินซินหัวเราะกลบเกลื่อน "เขาแค่มองในฐานะผู้ร่วมงานเท่านั้นแหละ"

"ไม่จริง!" เฟยเฟยส่ายหน้าอย่างจริงจัง "สายตาแบบนั้นน่ะข้าเห็นบ่อย ๆ ในโรงงิ้ว มันคือสายตาของพระเอกที่กำลังตกหลุมรักนางเอกชัด ๆ"

"เจ้านี่ช่างจินตนาการเสียจริง ๆ" ซินซินได้แต่ส่ายหน้า แต่ในใจกลับอดที่จะนึกถึงสายตาคมกริบคู่นั้นไม่ได้

ช่วงเวลาสามวันผ่านไปอย่างรวดเร็ว ซินซินได้ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขที่สุดนับตั้งแต่มาถึงโลกใบนี้ นางได้สอนหลินเฟยเฟยทำขนมแปลก ๆ อีกหลายอย่าง และได้พูดคุยกับบิดาของนางถึงแผนการในอนาคตที่นางอยากจะเปิดร้านขนมเล็ก ๆ เป็นของตัวเอง

"พ่อไม่ขัดข้องหรอก" เสนาบดีกู้กล่าวด้วยรอยยิ้ม "ขอเพียงแค่เจ้ามีความสุข พ่อก็พร้อมจะสนับสนุนเจ้าทุกอย่าง"

ชีวิตที่เรียบง่ายและสงบสุขนี่คือสิ่งที่นางต้องการมาตลอด

แต่แล้ว... ในบ่ายของวันที่สาม... ความสงบสุขนั้นก็ถูกทำลายลงอย่างไม่มีชิ้นดี

ราชองครักษ์ได้นำราชโองการฉบับใหม่มาประกาศที่หน้าจวนเสนาบดี!

"บัดนี้ การสืบสวนคดีทุจริตเงินหลวงทางภาคใต้ได้เสร็จสิ้นลงแล้ว ด้วยความสามารถของอ๋องสี่เซียวเช่อ และข้อมูลจากคุณหนูใหญ่กู้ซินซิน ทำให้สามารถจับกุมขุนนางกังฉินได้ทั้งสิ้นสิบเจ็ดคน และได้รับการสำเร็จโทษไปแล้ว นับเป็นความดีความชอบครั้งใหญ่หลวง แต่องค์รัชทายาทซึ่งเป็นผู้ดูแลโครงการกลับปล่อยปละละเลยให้มีการกระทำความผิดเกิดขึ้นได้ สมควรถูกลงโทษลดทอนอำนาจ และงดราชกิจทั้งหมดเป็นเวลาสามเดือน และเพื่อเป็นการตอบแทนคุณงามความดีของตระกูลกู้ อีกทั้งเพื่อเป็นการรักษาสัมพันธไมตรีอันดีงามระหว่างราชวงศ์ และจวนเสนาบดีสืบไป... องค์ฮ่องเต้จึงมีพระบรมราชโองการ... ประทานสมรสระหว่าง... องค์ชายสี่ เซียวเช่อ และคุณหนูใหญ่ กู้ซินซิน! โดยให้จัดพิธีอภิเษกสมรสขึ้นในอีกหนึ่งเดือนข้างหน้า"

เปรี้ยง!

ราชโองการนั้นดังยิ่งกว่าสายฟ้าฟาดลงกลางศีรษะของกู้ซินซินเสียอีก นางยืนตัวแข็งทื่อราวกับถูกสาป... ในหัวของนางมีแต่คำว่า...

"อะไรนะะะะะะะะะะะ!?"

นางสู้แทบตายเพื่อให้ได้อิสรภาพมา... แต่ยังไม่ทันจะได้ใช้ชีวิตโสดให้คุ้มเลย ก็ต้องถูกจับแต่งงานอีกแล้วเรอะ แถมคราวนี้ยังต้องแต่งกับ "อ๋องปีศาจ" ที่ดูอันตรายและคาดเดายากยิ่งกว่าองค์รัชทายาท