บทที่ 8 อิสรภาพรสหวาน

อิสรภาพ... มีรสชาติหอมหวานเช่นนี้นี่เอง!

นี่คือความคิดแรกของ ซินซิน ในเช้าวันรุ่งขึ้นหลังจากที่ราชโองการถอนหมั้นถูกประกาศออกมาอย่างเป็นทางการ นางนอนเหยียดแขนเหยียดขาอยู่บนเตียงนุ่มสบาย ปล่อยให้แสงแดดยามเช้าสาดส่องเข้ามาทางหน้าต่างบานใหญ่เป็นครั้งแรกโดย ไม่ต้องรีบร้อนลุกขึ้นมาวางแผนการใดๆ อีกต่อไป ไม่มีความเครียด ไม่มีความกังวล เหลือเพียงความรู้สึกโล่งสบายราวกับยกภูเขาทั้งลูกออกจากอก ชีวิตในโลกใบนี้ช่างมีความสุขเสียนี่กระไร มีคนรับใช้คอยดูแล มีเงินให้ใช้ไม่ขาดมือ แถมยังมีพ่อที่มีอำนาจคอยหนุนหลัง... สวรรค์! นี่มันคือชีวิตในฝันชัด ๆ

นางพลิกตัวไปมาบนเตียงด้วยความสุขใจ พลางฮัมเพลงจากโลกเก่าที่ไม่มีใครรู้จักเบาๆ "ชีวิตดี๊ดี... มีความสุขจังโว้ย!"

"คุณหนูเจ้าคะ" ชิงหลวนที่เพิ่งเดินเข้ามาในห้องถึงกับสะดุ้งเมื่อเห็นกิริยาที่ไม่สำรวมของคุณหนู "คุณหนู... ตื่นแล้วหรือเจ้าคะ?"

"ตื่นแล้วสิ" ซินซินลุกขึ้นนั่งพรวดพราด ผมเผ้ายุ่งเหยิงเล็กน้อยแต่ดวงตากลับเป็นประกายสดใส "ตื่นมาพร้อมกับความรู้สึกที่ดีที่สุดในรอบล้านปีเลยล่ะ ชิงหลวน วันนี้เราจะทำอะไรสนุก ๆ กันดี ข้าเบื่อที่จะต้องทำตัวเป็นกุลสตรีผู้สูงศักดิ์เต็มทนแล้ว"

ความคิดนั้นทำให้นางนึกอะไรสนุก ๆ ขึ้นมาได้ "ไป!  ไปเตรียมน้ำให้ข้า แล้วหาชุดที่ทะมัดทะแมงที่สุดมาให้ข้าด้วยนะ วันนี้ข้าจะออกไป สำรวจตลาด "

"สำรวจตลาดหรือเจ้าคะ?" ชิงหลวนทำหน้างุนงง "คุณหนูจะออกไปเดินตลาดน่ะหรือเจ้าคะ มัน... มันไม่เหมาะสมนะเจ้าคะ"

"เหมาะสมสิ" ซินซินยักคิ้วอย่างมีเลศนัย "ตอนนี้ข้าเป็น 'สตรีโสด' ผู้มั่งคั่งแล้วนะ จะทำอะไรก็ได้ ไปเร็วเข้า ข้าอยากจะเห็นโลกภายนอกใจจะขาดแล้ว"

หลังจากจัดการตัวเองเรียบร้อย ซินซินในคราบคุณชายตัวน้อย สวมชุดผ้าไหมสีฟ้าอ่อนที่ดูทะมัดทะแมงและรวบผมขึ้นอย่างเรียบร้อย ก็แอบหนีออกจากจวนเสนาบดีพร้อมกับชิงหลวนที่ถูกบังคับให้แต่งตัวเป็นผู้ติดตามได้อย่างสำเร็จเป็นครั้งแรกในชีวิต

ภาพของตลาดในเมืองหลวงที่คึกคักทำให้กู้ซินซินตื่นตาตื่นใจเป็นอย่างยิ่ง เสียงพ่อค้าแม่ค้าตะโกนเรียกลูกค้า เสียงต่อรองราคา เสียงหัวเราะของผู้คน และกลิ่นหอมของอาหารนานาชนิดที่โชยมาปะทะจมูก... ทุกอย่างดูมีชีวิตชีวาและน่าสนุกสนานไปหมด

"ว้าว! ดูนั่นสิชิงหลวน! ปิ่นโตไม้ไผ่น่ารักจัง!" "โอ้โห! นั่นเขาปั้นน้ำตาลเป็นรูปมังกรด้วย! สุดยอดไปเลย!"

นางเดินชมตลาดอย่างสนุกสนาน ซื้อของกินเล่นไปตลอดทางราวกับเด็กน้อยที่ไม่เคยเห็นโลกภายนอก ซึ่งก็เป็นความจริงสำหรับร่างนี้ ชิงหลวนได้แต่เดินตามพลางถอนหายใจเบาๆ ด้วยความเป็นห่วง แต่ก็อดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้เมื่อเห็นรอยยิ้มที่สดใส และเป็นธรรมชาติของคุณหนูของนาง

ในขณะที่กำลังเพลิดเพลินอยู่นั้นเอง ก็มีรถม้าหรูหราคันหนึ่งมาจอดเทียบข้าง ๆ พร้อมกับเสียงใสดุจระฆังแก้วที่ดังขึ้น

"นั่น... ใช่คุณหนูกู้ซินซินหรือไม่เจ้าคะ?"

ซินซินหันไปตามเสียง ก็พบกับคุณหนูร่างท้วมเล็กน้อยในชุดสีชมพูสดใส ใบหน้าของนางกลมแป้นน่ารักน่าเอ็นดู ดวงตาเป็นประกายระยิบระยับราวกับเด็กน้อย ในมือกำลังถือซาลาเปาไส้เนื้อลูกใหญ่อยู่

"ข้าคือหลินเฟยเฟย จากสกุลหลินเป็นตระกูลการค้าเจ้าค่ะ " นางแนะนำตัวเองอย่างกระตือรือร้น "ข้าน้อยขอคารวะคุณหนูกู้ เรื่องราววีรกรรมของท่านในท้องพระโรงนั้นช่างน่าเลื่อมใสยิ่งนัก ข้าน้อยแอบชื่นชมท่านมานานแล้ว ไม่ทราบว่าวันนี้พอจะมีเวลาว่างให้ข้าน้อยได้เลี้ยงน้ำชาเพื่อแสดงความนับถือหรือไม่เจ้าคะ?"

ซินซินมองท่าทีที่เป็นมิตร และจริงใจของคุณหนูหลินแล้วก็อดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้... นี่สินะที่เรียกว่าเพื่อนคนแรกในโลกใบนี้

"ด้วยความยินดีอย่างยิ่งเลยคุณหนูหลิน"

และแล้ว สองสาวต่างขั้วก็ได้มานั่งอยู่ในโรงน้ำชา และร้านขนมหวานที่ขึ้นชื่อที่สุดในเมืองหลวง

"ข้าขอบอกเลยนะเจ้าคะพี่หญิงซินซิน" หลินเฟยเฟยกล่าวพลางตักขนมกุ้ยฮวาเกาเข้าปาก "ตอนที่ข้าได้ยินว่าท่านกล้าขอถอนหมั้นกับองค์รัชทายาท แถมยังตอกหน้าคุณหนูไป๋ซะหงายเงิบกลางท้องพระโรงนะ ข้าล่ะอยากจะลุกขึ้นปรบมือให้ดัง ๆ เลย ในที่สุดก็มีคนกล้าทำในสิ่งที่พวกเราได้แต่คิดในใจเสียที"

ซินซินหัวเราะคิกคัก "ข้าก็แค่ทำในสิ่งที่คิดว่าถูกต้องเท่านั้นแหละ" นางลองตักขนมเข้าปากบ้าง... แต่แล้วรอยยิ้มของนางก็ค่อย ๆ จางลง... รสชาติของมัน... หวาน... หวานอย่างเดียวเลย... ไม่มีมิติอื่นใด ๆ ทั้งสิ้น

ในขณะเดียวกันนั้นเอง ที่โต๊ะในมุมที่สงบที่สุดของร้าน...

"ข้าบอกแล้วว่านางน่าสนใจ" เสียงทุ้มต่ำของอ๋องสี่ดังขึ้นเบา ๆ เขากำลังจิบชาพลางมองไปยังโต๊ะของสองสาวที่กำลังคุยกันอย่างออกรส

"น่าสนใจหรือ? ข้าว่าน่าปวดหัวมากกว่า" แม่ทัพหนุ่มรูปงามในชุดลำลองนามว่า "จ้าวหยาง" โต้กลับพลางโยนถั่วเข้าปาก "ท่านดูนางสิ แต่งตัวเป็นบุรุษออกมาเดินเที่ยวตลาด แถมยังมานั่งหัวเราะเสียงดังในโรงน้ำชาอีก นี่มันใช่กิริยาของบุตรีเสนาบดีที่ไหนกัน? ข้าว่านางเพี้ยนไปแล้วจริง ๆ นั่นแหละ"

จ้าวหยางคือสหายคนสนิทเพียงคนเดียวของอ๋องสี่เซียวเช่อ เขามีนิสัยที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง ในขณะที่อ๋องสี่เงียบขรึมและเย็นชา จ้าวหยางกลับเป็นคนอารมณ์ดี ปากร้าย และพูดตรงไปตรงมา

"เจ้ามองไม่เห็นรึ?" อ๋องสี่กล่าวเรียบๆ "นางไม่ได้เพี้ยน... แต่นางกำลัง 'เป็นอิสระ' ต่างหาก"

"อิสระรึ?" จ้าวหยางเลิกคิ้ว "หรือว่าที่จริงแล้วท่าน... สนใจในตัวนางเข้าให้แล้ว?" เขายิ้มล้อเลียน

อ๋องสี่ไม่ตอบ แต่สายตาของเขาก็ยังคงจับจ้องไปที่กู้ซินซินไม่วางตา

"นี่ ๆ เฟยเฟย" ซินซินกระซิบกับเพื่อนใหม่ "ขนมร้านนี้... เจ้าว่ามันอร่อยจริง ๆ เหรอ?"

"อร่อยสิ นี่คือร้านอันดับหนึ่งของเมืองหลวงเลยนะ" เฟยเฟยตอบอย่างมั่นใจ

"งั้นเหรอ..." ซินซินทำหน้าครุ่นคิด "แต่ข้าว่า... ข้ารู้จักขนมที่อร่อยกว่านี้อีกร้อยเท่าเลยนะ"

"จริงรึ?" เฟยเฟยตาโต "ขนมอะไร อยู่ที่ไหน ท่านต้องพาข้าไปกินนะ"

"มันไม่มีขายที่ไหนหรอกเพราะมันอยู่ในหัวข้านี่แหละ" ซินซินยิ้มกริ่ม "เอาไว้พรุ่งนี้ข้าจะลองทำแล้วให้คนไปเชิญเจ้ามาชิมที่จวนข้านะ รับรองว่าเจ้าจะต้องลืมขนมพวกนี้ไปเลย"

สองสาวคุยกันอย่างสนุกสนานจนไม่ทันได้สังเกตว่า บ่าวรับใช้กำลังยกขนมชนิดพิเศษซึ่งเป็นที่เลื่องลือของร้าน และมีจำนวนจำกัดในแต่ละวันมาเสิร์ฟที่โต๊ะของพวกนาง แต่ในจังหวะนั้นเอง ก็มีขันทีรับใช้จากตำหนักบูรพาคนหนึ่งเดินตรงเข้ามาพร้อมกับกล่าวว่า

"ขนมจานนี้ องค์รัชทายาททรงขอซื้อต่อ"

คำพูดนั้นทำให้ทั้งร้านเงียบกริบ ทุกคนหันไปมองทางต้นเสียง ก็เห็นองค์รัชทายาทกำลังเดินเข้ามาในร้านด้วยท่าทีสง่างาม สายตาของเขาจับจ้องมาที่กู้ซินซินเพียงคนเดียว

"ซินซิน... ข้าขอคุยกับเจ้าสักครู่ได้หรือไม่?"

บรรยากาศที่เคยสดใสพลันเปลี่ยนเป็นความตึงเครียดในทันที ซินซินถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย... เวรกรรมอะไรของข้ากันนะ เพิ่งจะได้อิสรภาพมาไม่ถึงวัน ก็ต้องมาเจอเจ้ากรรมนายเวรคนเดิมอีกแล้ว

แต่ก่อนที่นางจะได้ทันเอ่ยปากปฏิเสธ ร่างสูงสง่าในอาภรณ์สีนิลสนิทก็มายืนอยู่ข้าง ๆ โต๊ะของนางตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่ทราบ

"องค์รัชทายาท" เสียงทุ้มต่ำที่เย็นเยียบของอ๋องสี่ดังขึ้น "ดูเหมือนว่าคุณหนูกู้จะกำลังเพลิดเพลินอยู่กับสหายของนาง... คงจะไม่สะดวกที่จะ 'สนทนา' กับท่านพี่ในตอนนี้กระมัง"

การปรากฏตัวของอ๋องสี่อย่างกะทันหันทำให้ทุกคนในร้านต้องตกตะลึงยิ่งกว่าเดิม นี่มันสถานการณ์อะไรกันอดีตคู่หมั้น... องค์รัชทายาท... และ อ๋องปีศาจ มาเผชิญหน้ากันในร้านขนมหวาน

องค์รัชทายาทหันขวับไปมองน้องชายต่างมารดาด้วยสายตาที่ไม่พอใจอย่างยิ่ง "น้องสี่ นี่ไม่ใช่เรื่องของเจ้า"

"องค์รัชทายาทกล่าวผิดแล้ว" อ๋องสี่ตอบกลับด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย แต่แฝงไว้ด้วยอำนาจที่มองไม่เห็น "ข้าเพียงแค่เห็นว่าคุณหนูกู้ดูเหมือนจะ 'อึดอัดใจ' จึงได้เข้ามาทักทายในฐานะผู้ที่ได้รับมอบหมายให้ดูแล 'คดีความ' ที่เกี่ยวข้องกับนางเท่านั้น"

คำพูดนั้นแทงใจดำองค์รัชทายาทอย่างจัง! มันคือการเตือนสติว่าตอนนี้เขาคือผู้ต้องสงสัยในคดียักยอกเงินหลวง และอ๋องสี่คือผู้ตรวจสอบ!

จ้าวหยางที่มองดูอยู่ห่าง ๆ ถึงกับสำลักถั่ว "ร้ายกาจนัก! เอาเรื่องงานมาอ้างหน้าตาเฉย! ข้าไม่เคยเห็นท่านอ๋องจะขยันขันแข็งเรื่องงานขนาดนี้มาก่อนเลย!"

ซินซินรู้สึกทึ่งในไหวพริบของบุรุษลึกลับผู้นี้ นางจึงรีบลุกขึ้นย่อกายคารวะอย่างงดงาม "ขอบพระทัยในความหวังดีของท่านอ๋องเซียวเช่อเพคะ" นางจงใจเรียกตำแหน่งของเขาออกมาดัง ๆ เพื่อให้ทุกคนได้ยิน "แต่เรื่องเล็กน้อยเพียงเท่านี้ หม่อมฉันจัดการเองได้เพคะ"

นางหันกลับไปเผชิญหน้ากับองค์รัชทายาทโดยตรง "องค์รัชทายาท หม่อมฉันคิดว่าเราไม่มีอะไรต้องคุยกันอีกแล้ว และขนมจานนี้... สหายของหม่อมฉันเป็นคนสั่ง หม่อมฉันคงจะยกให้ท่านไม่ได้หรอกเพคะ"

คำปฏิเสธที่สุภาพแต่เฉียบขาดนั้นทำให้องค์รัชทายาทถึงกับหน้าชา เขาถูกปฏิเสธซ้ำแล้วซ้ำเล่าต่อหน้าผู้คนมากมาย แถมยังมีน้องชายที่เขาเกลียดชังที่สุดยืนมองอยู่ข้าง ๆ อีก

"ดี! ดีมากกู้ซินซิน!" เขากัดฟันพูด "ข้าจะรอดูว่าเจ้าจะหยิ่งผยองไปได้อีกนานแค่ไหน" พูดจบเขาก็สะบัดชายแขนเสื้อ และเดินกระทืบเท้าออกจากร้านไปอย่างหัวเสีย

เมื่อพายุลูกย่อม ๆ ได้พัดผ่านไป หลินเฟยเฟยก็มองหน้าเพื่อนใหม่ของนางด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความชื่นชมและตื่นเต้น "ซินซิน! ท่านสุดยอดไปเลย นี่มันน่าตื่นเต้นยิ่งกว่าการดูละครเสียอีก"

ซินซินได้แต่หัวเราะแห้งๆ นางหันไปทางท่านอ๋อง และจ้าวหยางเพื่อจะกล่าวขอบคุณอีกครั้ง แต่ก็พบว่าโต๊ะของพวกเขานั้นว่างเปล่าไปเสียแล้ว... พวกเขาหายไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่ทราบ

"บุรุษผู้นี้นี่... ผลุบ ๆ โผล่ ๆ ราวกับภูตผีจริง ๆ" นางพึมพำกับตัวเอง

"ท่านพูดถึงใครรึ?" เฟยเฟยถามอย่างสงสัย

"เปล่า ๆ ไม่มีอะไร" ซินซินส่ายหน้า "เอาล่ะในเมื่อตัวเจ้าปัญหาได้จากไปแล้ว เราก็มากินขนมของเรากันต่อเถอะ"

นางกลับมานั่งลงและตักขนมเข้าปากอีกครั้ง แต่ในใจกลับไม่ได้รู้สึกเบื่อหน่ายในรสชาติของมันอีกต่อไปเพราะตอนนี้... นางมีเรื่องที่น่าสนใจกว่าให้คิดเสีย