บทที่ 12

ตระกูลลู่

ลู่ซีเจ๋อวุ่นวายแต่เช้าตรู่ กว่าจะเกลี้ยกล่อมเฉินชิงเสวี่ยให้ออกไปได้นั้นมันไม่ง่ายเลย ทันทีที่เข้ามาในบ้าน พริบตาถ้วยชาก็กระแทกเข้ากับหน้าผากเขาจนเลือดกระเด็นออกมาอย่างจัง

ลู่ซีเจ๋อที่ถูกกระแทกยังคงมึนงงอยู่และถามอย่างโมโหว่า “พ่อ! นี่พ่อทำอะไรเนี่ย!”

“ทำอะไร? ฉันจะฆ่าแกไอ้ลูกไม่รักดี!”

ลู่เทาตะโกนด้วยใบหน้าเขียวปั๊ด “กว่าฉันจะได้โปรเจกต์นี้มาได้มันไม่ง่ายเลยสักนิด แต่มันกลับถูกแกทำลายไปแล้ว! นอกจากแกจะเอาแต่สร้างปัญหาแล้ว แกยังจะมีปัญญาไปทำอะไรได้อีก!”

“พ่อ! นี่พ่อกำลังพูดเรื่องอะไรกันเนี่ย!” ลู่ซีเจ๋อตะโกนตอบ

“วันนี้แกไปทำอะไรเอาไว้ที่ร้านเซียวเซียงซวนมาล่ะ? แกรู้ไหม เซียวเซียงซวนเป็นร้านของคุณชายรองตระกูลฮั่ว! แกกล้าดียังไงถึงไปก่อเรื่องวุ่นวายในอาณาเขตของตระกูลฮั่ว! แกกลัวว่าพ่อของแกจะอายุยืนใช่ไหม!” ลู่เทาอดกลั้นเอาไว้จนทั้งใบหน้าแดงก่ำไปหมด

ลู่ซีเจ๋อตะลึงงันไปครู่หนึ่ง อะไรนะ? เซียงเซียวซวนคือร้านของคุณชายรองตระกูลฮั่ว? ถ้าอย่างนั้นไอ้เวรนั่นก็เป็นคุณชายรองเหรอ?

เขากับเฉินชิงเสวี่ยถึงขั้นตะโกนปะทะฝีปากกับคนคนนั้น แบบนี้ก็เท่ากับเป็นการทำลายโปรเจกต์ใหญ่ของลู่กรุ๊ปไปแล้วน่ะสิ!

ในตอนที่ลู่ซีเจ๋อถูกลู่เทาด่าจนเลือดแทบกระอัก คุณนายลู่ก็ด่าออกมาชุดใหญ่เช่นกัน

“ฉันรู้เรื่องแล้วนะคะ ถ้าไม่ใช่เพราะเฉินชิงเสวี่ย ลูกก็ไม่ต้องมีเรื่องกับคุณชายรองของตระกูลฮั่วหรอก แม่เคยพูดไปแล้วว่าเฉินชิงเสวี่ยน่ะเป็นตัวอันตราย แต่ลูกไม่ฟังเอง!”

ลู่ซีเจ๋อไม่พอใจขึ้นมาอย่างทันที

“เสวี่ยเอ๋ออ่อนโยนและเอาใจใส่จะตาย อันตรายตรงไหนกัน? อีกอย่างเรื่องวันนี้ก็โทษเธอไม่ได้! ถ้าไม่ใช่เพราะเฉินมู่เอาแต่ตามตื๊อแบบไม่มีเหตุผล จะเกิดเรื่องที่ไหนกันเล่า? งานหมั้นนี่ผมก็ถอนหมั้นไปแล้วด้วย!”

คุณนายลู่โมโหจนหน้าเปลี่ยนสี “เจ้าลูกชาย แม่มองคนไม่เคยผิด! เสี่ยวมู่ทั้งรู้ความและรอบรู้! แม่ของเธอก็เคยเป็นอัจฉริยะด้านธุรกิจในปีนั้นด้วย!”

“ถ้าตัดเรื่องนิสัยกับฐานะ ตอนนั้นที่แม่ของเสี่ยวมู่ทำเรื่องหมั้นหมายกับพวกเราไว้ เธอทิ้งบริษัทนายหน้าไว้เป็นสินสอดทองหมั้น ถ้าลูกแต่งงานกับเธอ บริษัทนั่นก็จะตกเป็นของลูก!”

ลู่ซีเจ๋อโบกมืออย่างไม่สบอารมณ์ “ผมไม่ได้อยากได้บริษัทอะไรนั่น! ผมต้องการแค่เสวี่ยเอ๋อ! อีกอย่าง เรื่องของสินสอดยังไงคุณลุงเฉินก็เป็นคนตัดสินใจไม่ใช่เหรอ? เขายินดีที่จะให้บริษัทกับใครก็ให้ไปเถอะ!”

คุณนายลู่เอ่ยขึ้นอย่างไม่ได้ดั่งใจ “ซีเจ๋อ! รอให้เสี่ยวมู่ได้แต่งงานกับคนอื่นก่อนเถอะ ลูกจะมาเสียใจทีหลังมันก็สายเกินไปแล้ว!”

“ผมไม่มีทางเสียใจในภายหลังแน่!” ลู่ซีเจ๋อสาบานอย่างหนักแน่น

เฉินชิงเสวี่ยสวยกว่าเฉินมู่ตั้งเยอะ อีกทั้งยังรู้ความ อ่อนโยน มีน้ำใจ เธอยังจะมีอะไรให้เขาผิดหวังในอนาคตได้อีก?

ลู่เทาตะโกนออกมาอย่างโกรธจัด “ฉันไม่สนว่าแกจะแต่งกับใคร! แต่ถ้าแกไม่ได้โปรเจกต์ของฮั่วกรุ๊ปที่ขาดทุนไปกลับมาล่ะก็! ตำแหน่งรองประธานอะไรนั่นแกก็อย่าได้เป็นเลย!”

ทางด้านเฉินชิงเสวี่ย เธอได้กลับมาที่ตระกูลเฉินเป็นที่เรียบร้อย ซู่หรูหลานรีบเข้ามาต้อนรับเธอและถามว่า “เป็นอย่างไร? บอสฮั่วว่าไงบ้าง?”

เฉินชิงเสวี่ยยิ้มอย่างกระอักกระอ่วนแล้วตอบ “บอสฮั่ว...บอสฮั่ววันนี้ยุ่งมาก ประชุมทั้งวันเลย หนูกับซีเจ๋อเลยไม่อยากรบกวนเขา...”

เมื่อชายชราได้ยินประโยคนี้จึงถามขึ้นว่า “ก็แสดงว่าแม้แต่หน้าเขาหลานก็ยังไม่ได้เห็น?”

“ไม่ใช่นะคะ!” เฉินชิงเสวี่ยรีบปฏิเสธทันที “แน่นอนว่าได้พบแล้วค่ะ! บอสฮั่วตอบตกลงที่จะมางานเลี้ยงวันเกิดแล้วด้วย เพียงแต่เรื่องเล็ก ๆ เมื่อคืนก่อนมันไม่ควรที่จะหยิบเอามาเบียดเบียนเวลางานของเขาต่างหาก”

ซู่หรูหลานรู้สึกเบิกบานขึ้นมาทันที “สมควรแล้ว ๆ ในเมื่อบอสฮั่วรับปากที่จะมางานเลี้ยงวันเกิด ถ้าอย่างนั้นก็อย่าไปคิดเล็กคิดน้อยกับเรื่องเมื่อวานเลย”

ชายชราพยักหน้า “ที่พูดมามันก็ถูก จริงสิ เสี่ยวมู่ไปไหนแล้วล่ะ? ทำไมถึงไม่เห็นเธอทั้งวันเลย?”

เฉินชิงเสวี่ยกลอกลูกตาไปมาด้วยความเลิ่กลั่กพลางพูดอย่างตะกุกตะกัก “พี่เขา พี่เขาวันนี้ไปทานข้าวที่ร้านเซียวเซียงซวนกับผู้ชายน่ะค่ะ...”

“ผู้ชาย? ผู้ชายอะไร?”ชายชราตกตะลึง

เฉินชิงเสวี่ยส่ายหน้า “เห็นไม่ค่อยชัด แต่น่าจะเป็นคนใหญ่คนโตสักคนล่ะมั้ง? สถานที่อย่างเซียวเซียงซวนไม่ใช่สถานที่ที่คนทั่วไปจะสามารถเข้าไปได้หรอกนะคะ”

“การหมั้นของเธอยังคงอยู่ นี่มันเรื่องอะไรกัน!”ชายชราพูดออกมาด้วยความโมโห “ยังมีครูสอนพิเศษอยู่ไหม! ไปตามคนกลับมาให้ฉัน หลายวันมานี้ยังขายขี้หน้ากันไม่พออีกใช่ไหม!”

เฉินชิงเสวี่ยยิ้มเยาะในใจ เฉินมู่ กล้าที่จะมาแย่งลู่ซีเจ๋อกับเธอหรือ เธอจะต้องทำให้เฉินมู่รับรู้ถึงความร้ายกาจเสียหน่อยแล้ว!

โรงพยาบาลอันเซิ่ง

ตอนที่เฉินมู่ตื่นขึ้นมา เสียงโทรศัพท์ที่อยู่ข้างหมอนก็ดังขึ้นไม่หยุด เธอกดรับสายแล้วพูดเสียงอ่อนอย่างคนไร้เรี่ยวแรงว่า “สวัสดีค่ะ?”

“เสี่ยวมู่! เธอหลับอยู่งั้นเหรอ?”ซู่หรูหลานแผดเสียงพูดจนเพดานห้องเกือบจะถล่ม “นี่มันกลางวันแสก ๆ! เธอไปนอนอยู่ที่ไหนกัน?”

เฉินมู่ขมวดคิ้วเข้าหากัน อีกทั้งตรวจเช็คให้แน่ใจอีกครั้งว่าใครโทรมาและถามว่า “คุณป้าซู่มีธุระอะไรหรือคะ?”

น้ำเสียงของซู่หรูหลานนั้นเฉียบคมและแสบแก้วหู “ธุระน่ะมีแน่! เธอรีบกลับมาเถอะ! คุณปู่ทราบเรื่องเธอกับผู้ชายคนนั้นแล้ว แถมกำลังด่าว่าเธอไร้ยางอายอีกด้วย! เธอกลับมาอธิบายเองเถอะ!”

สายถูกตัดไปแล้ว เฉินมู่กระพริบตาปริบ ๆ ผู้ชายอะไรกัน? สองแม่ลูกซู่หรูหลานหาเรื่องอะไรให้เธออีก?

เธอตรวจสอบข้อมือที่พันผ้าพันแผลอย่างดี ลุกขึ้นเดินออกจากห้องพักผู้ป่วยและทำท่ารีบร้อนจะออกไป แต่เสียงร้อนรนของโอวจินก็ดังขึ้นมาจากทางด้านหลัง “คุณเฉิน! คุณจะไปไหนครับ?”

“กลับบ้าน!”

โอวจินมองไปยังเบื้องหลังของเฉินมู่ที่กำลังโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ แค่คำว่ากลับบ้านสองคำ มันทำให้คำพูดของเธอดูทรงพลังเหมือนอยู่ในสนามรบ

โอวจินหยิบโทรศัพท์ออกมา แล้วพูดอย่างยั่วเย้าว่า “บอสฮั่ว คุณเฉินจะเข้าสู่สนามรบเพื่อไปสังหารศัตรูแล้ว ฉันส่งข่าวให้แล้วนะ ส่วนตัวคนฉันไม่สามารถยื้อไว้ได้จริง ๆ”

พอเฉินมู่เขามาภายในประตูบ้าน บรรยากาศในห้องรับแขกก็กดดันขึ้นมา ชายชรามองเฉินมู่ด้วยสายตาอึมครึมแวบหนึ่ง “เสี่ยวมู่ หลานพูดมาสิว่าช่วงเช้าหลานหายไปที่ไหนมา?”

เฉินมู่เปลี่ยนรองเท้าเดินเข้าไปข้างใน “ไปทานข้าวเช้าค่ะ”

“ไปทานกับใคร?”

เฉินมู่กำลังอ้าปากแต่ยังไม่ได้พูดออกไป ตอนนี้ถ้าเธอบอกว่าไปกับฮั่วหยุนเซียว มันจะยิ่งเป็นเรื่องที่อธิบายลำบาก

“ไปกินกับใคร!” คุณปู่เพิ่มเสียงและตะโกนถาม

เฉินชิงเสวี่ยที่นั่งอยู่อีกด้านพูดอย่างแผ่วเบาว่า “พี่คะ พี่ยอมรับไปเหอะน่า คุณปู่รู้เรื่องหมดแล้ว”

“ใช่เหรอคะ?”เฉินมู่ขมวดคิ้ว “คุณปู่ทราบอะไรมาคะ?”

เฉินชิงเสวี่ยขบกรามแน่น ยัยเฉินมู่คนนี้ ยังไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตาจริง ๆ!

“งานเลี้ยงเมื่อคืนก่อนหลานก็ออกไปมั่วสุมไม่ยอมกลับบ้าน วันนี้ก็ออกจากบ้านแต่เช้าตรู่ ตอนที่แม่โทรหาหลานก็ไม่รู้ว่าหลานไปนอนหลับอยู่ที่ไหน ปู่ได้ยินชัดเต็มสองรูหู หลานยังไม่ยอมรับอีกเหรอ? จะต้องทำให้ปู่โกรธจนตายเลยใช่ไหม?”

เฉินชิงเสวี่ยตีหน้าเศร้าโศกเสียใจ

เฉินมู่ยิ้มขันพลางพูดขึ้นมาบ้าง “มีคนทำให้จริงเป็นเท็จทำให้ขาวเป็นดำแบบเธอกระโดดไปมาอยู่ในตระกูลเฉินแบบนี้ ต้องรอถึงรอบไหนล่ะฉันถึงจะทำให้ผู้ใหญ่โกรธจนตาย?”

“พี่! นี่แก...”

“พอแล้ว!”ชายชราตะโกนถามว่า “เสี่ยวมู่! หลานตอบมา! หลานไปทานข้าวเช้ากับใคร! เป็นผู้ชายคนไหน!”

“ผมเอง”

ทันใดนั้น น้ำเสียงที่เยือกเย็นน่าดึงดูดก็ดังขึ้น เฉินมู่ชะงักไปครู่หนึ่งแล้วหันกลับไปเห็นผู้ชายในชุดสูทสีดำก้าวเท้ายาว ๆ เข้ามาในห้องรับแขก ด้านหลังเป็นฮานเฉิงที่มีสีหน้าเอาจริงเอาจังตามมาด้วย

“ฮั่ว...บอสฮั่ว?”เฉินชิงเสวี่ยพูดติดอ่าง

ชายชราพยุงตัวลุกขึ้นในทันทีและถามว่า “หยุนเซียว ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่?”

“ผมมีธุระบางอย่างอยากพบคุณปู่ ไม่ได้ให้คนมาแจ้งให้คุณทราบล่วงหน้า มันกระทันหันน่ะครับ”ฮั่วหยุนเซียวพยักหน้าเล็กน้อย

ซู่หรูหลานรีบเรียกคนรับใช้มารินน้ำชาให้ฮั่วหยุนเซียวพร้อมกล่าวต้อนรับอย่างอบอุ่น “ท่านประธานฮั่ว! นั่งลงก่อนค่ะ! นั่งลงจิบชาก่อน! ยังมีธุระอะไรถึงได้ลำบากคุณให้มาด้วยตัวเองอีกเหรอคะ?”

ฮั่วหยุนเซียวนั่งลงอีกฝั่งของโซฟาคู่ เขาเอียงหน้าไปมองเฉินมู่พลันเรียกอีกฝ่าย “มานี่ นั่งลง”

“อ้อ” เฉินมู่ขยับตัวมาข้าง ๆ ฮั่วหยุนเซียวและนั่งลงอย่างเงียบ ๆ

ชายชราเพิ่งจะนึกหัวข้อสนทนาเมื่อสักครู่ออก จึงถามขึ้น “หยุนเซียว เมื่อกี้พูดว่า...คนที่ทานข้าวเช้ากับเฉินมู่ก็คือ...”

“ผมเองครับ” มือของฮั่วหยุนเซียวแนบกับถ้วยชาและลูบไล้ไปมาขอบแก้วไปมา น้ำชายังอุ่นอยู่ เขาผลักถ้วยชาไปให้เฉินมู่เบา ๆ

ฮั่วหยุนเซียวพูดต่อว่า “คุณหนูเฉินรู้สึกละอายใจที่งานเลี้ยงเมื่อคืนนี้มีข้อบกพร่อง จึงมาขอโทษเป็นพิเศษ ได้ยินมาว่าสุขภาพของคุณหนูเฉินไม่ค่อยดี ผมทนใจแข็งไม่ได้ เลยทานข้าวด้วยกันและไม่ถือสาเรื่องเมื่อคืนแล้ว”

น้ำชาที่เฉินมู่จิบเข้าปากไปหนึ่งอึกแทบจะพุ่งออกมา เธอเนี่ยนะละอายใจ? แถมยังมาขอโทษเป็นพิเศษ? ในบรรดาประโยคพวกนี้มีประโยคไหนที่ใกล้กับความจริงของเธอบ้าง?

ชายชรานิ่งอึ้งและหันไปมองเฉินชิงเสวี่ย ก่อนจะวกกลับไปมองที่ฮั่วหยุนเซียวแล้วถามอีกครั้ง “เป็นเสี่ยวมู่หรอกเหรอที่ไปขอโทษ? ไม่ใช่ชิงเสวี่ย?”

ขาของฮั่วหยุนเซียวไขว้กันอย่างเป็นธรรมชาติ ร่างแกร่งเอนตัวพิงโซฟาทำให้บรรยากาศรอบตัวเขานั้นดูมีพลังราวกับเป็นเทพเจ้า ดวงตาลึกล้ำของเขากวาดตามองทุกคนในห้องรับแขก เสียงเข้มเอ่ยเรียบนิ่ง “ใครคือชิงเสวี่ย?”

ใบหน้าของเฉินชิงเสวี่ยแดงระเรื่อขึ้นมาทันที!

เมื่อครู่เธอยังพูดอย่างไม่อายปากอยู่เลยว่าฮั่วหยุนเซียวตอบตกลงที่จะมาร่วมงานเลี้ยงวันเกิดของเธอไปแล้ว!

สรุปตอนนี้คือฮั่วหยุนเซียวไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอเป็นใคร? นี่มันเจ็บยิ่งกว่าโดนเฉินมู่ตบหน้าเสียอีก!