ตอนที่ 9 ชีวิตอิสระเพียงชั่วครู่

คนที่อยู่ในสำนักตระกูลหวังล้วนมีพันธะอย่างหนึ่งที่ใครก็ไม่อาจปฏิเสธ ไม่ว่าจะฐานะคุณชาย ลูกศิษย์หรือแม้แต่คนใช้ ทุกคนเข้ามาที่จวนแห่งนี้ได้ แต่หากจะออกไปย่อมต้องไปอย่างคนไร้วิญญาณเพื่อรักษาความลับของวิชาที่สืบทอดกันมา

และหากมีผู้ใดคิดจะหนี ก็คงหนีไปได้ไม่ไกลเพราะพันธะนั้นเป็นเหมือนเชือกที่คอยผูกมัดคอเอาไว้ ยิ่งหนีเชือกเส้นนั้นยิ่งตึงขึ้น จำต้องยอมถอยกลับมาที่เดิม ในอดีตมีคนมากมายพยายามหนีออกไป โดยไม่รู้ตัวว่ามีพันธะอยู่ พวกเขาหนีไปได้ไม่ถึงสิบก้าวก็สิ้นใจลงในทันที

เมื่อไม่มีทางหนีแล้ว ทางเดียวที่จะอยู่รอดคือแข็งแกร่ง การฝึกหฤโหดดำเนินไปในแต่ละวันไม่มีหยุด ดังนั้นจึงไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรที่ความคิดของคนเหล่านี้ผิดแผกจากคนทั่วไป

แข็งแกร่งเท่านั้นถึงจะอยู่รอดได้ พี่น้องนั้นนับเป็นศัตรูได้ทุกเมื่อ หวังซีซวนจึงไม่เคยไว้ใจใคร แรกเริ่มที่แกล้งเซี่ยฟานก็เพื่อทดสอบ เมื่อผ่านอะไรมาด้วยกัน จึงได้รู้ว่าเซี่ยฟานไม่เหมือนใคร เขาคนนี้ต่างหากคือพี่ชายที่แท้จริง พี่ชายอย่างที่ควรจะเป็น

อย่าว่าแต่ความผูกผันกันในสายเลือดของพี่น้องเลย แม้แต่บิดาของเขา หวังซีซวนก็ได้รับแต่ความเย็นชา หากไม่ใช่ว่ามีแต้มเป็นต่อ คงไม่รอดมาจนถึงทุกวันนี้

“เซี่ยฟาน ไปเก็บสมุนไพรข้างนอกกันเถอะ” หวังซีซวนชวนเขาไปด้วยเป็นครั้งแรก

“ไปได้หรือขอรับ” เซี่ยฟานตาโต มองหน้าเจ้าตัวเล็กที่สะพายย่ามเอาไว้

“ลอดใต้กำแพง เจ้าไปช่วยข้าขุดพอดีเลย” หวังซีซวนยิ้มแป้นให้เขา

“ถ้าโดนจับได้เล่าขอรับ” เซี่ยฟานถามเพื่อหาทางหนีเอาไว้

“ไม่มีทาง เจ้าเดินตามข้าไปเงียบ ๆ ก็พอ” หวังซีซวนมั่นใจในฝีมือของตนเอง เพราะเขาทำแบบนี้มากว่าหนึ่งปีแล้ว

ปีก่อนเขาคิดค้นยารักษาตัวใหม่ได้ แต่ไม่อยากให้ใครรู้ จึงวางแผนจะหนีออกไปหว่านเมล็ดที่ข้างนอกสำนักแต่พอเดินมาถึงกำแพงที่สูงตระหง่าน เขาก็เปลี่ยนใจจากจะปีนกำแพงเป็นขุดดินเป็นโพลงแล้วลอดออกไปง่ายกว่า

หวังซีซวนคอยหลบออกไปข้างนอกยามที่ทุกคนไปฝึกวิชาด้านหลังติดภูเขา ทำอย่างนี้หลายคราจนชำนาญ ครั้งนี้มีความมั่นใจเต็มสิบส่วน

“เซี่ยฟาน เร็วเข้า เดี๋ยวไม่ทัน” เขาเร่งให้เซี่ยฟานตามมาติด ๆ

จนมาถึงกำแพงหนา เซี่ยฟานคาดคะเนความเป็นไปได้ที่จะปีนกำแพงหนีแล้วก็จนใจ กำแพงรอบจวนนั้นลื่นราวกับทาน้ำมันเอาไว้ คงต้องเป็นผู้มีวิชาเท่านั้นถึงจะมีพลังลอยข้ามออกไป คนธรรมดาอย่างเขาหมดสิทธิ์

ทั้งสองคนช่วยกันขุดรูให้ใหญ่ขึ้นพอที่จะลอดออกไปได้ก่อนจะมุดลงข้างล่างแล้วนำเศษหญ้ากองใหญ่มาปิดหลุมเอาไว้

พอโผล่พ้นจากหลุมมาได้ เซี่ยฟานก็ได้เห็นภาพทิวทัศน์นอกกำแพงเป็นครั้งแรก เขารับรู้ถึงสายลมที่พัดพามา จิตใจผ่อนคลายอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

“ข้าเข้าใจว่าเจ้ารู้สึกอย่างไร สักวันเราจะหนีไปด้วยกัน” หวังซีซวนเองก็รู้สึกเช่นเดียวกัน “จะดีสักแค่ไหนกันนะ ถ้าข้ามีอิสระอยู่ข้างนอกแบบนี้”

“สักนิดอย่างวันนี้ก็ดีนะขอรับ” เขายิ้มน้อย ๆ ให้หวังซีซวน

“เซี่ยฟาน เจ้ายิ้มเป็นแล้วหรือ ข้านึกว่าเจ้ามีหน้าเดียวเสียอีก” หวังซีซวนทักเขาสีหน้าระรื่น “เจ้ากำลังมีความสุขหรือ” เด็กน้อยยิ้มสดใสให้เขา

“ขอรับ” เซี่ยฟานพยักหน้า

จากนั้นทั้งคู่ก็เดินไปที่สวนสมุนไพรของหวังซีซวน แล้วใช้เวลาที่เหลืออยู่เล่นด้วยกันอย่างสนุกสนาน

เซี่ยฟานนอนราบกับพื้นหญ้า สายตามองฝูงนกที่บินบนท้องฟ้า ใจของเขายามนี้ผ่อนคลายจากทุกสิ่งอย่าง เสียงสายลมพัดกิ่งไผ่ส่งเสียงหวีดหวิว แสงแดดอ่อนสาดส่องลงมาจากด้านบน เขายิ้มกว้างกว่าเดิมเพราะมีความสุข

หวังซีซวนเห็นดังนั้นจึงมานอนข้าง ๆ เขา ชี้ให้เซี่ยฟานดูก้อนเมฆอ้วนกลม รูปร่างคล้ายซาลาเปาแล้วก็ทำท่าหยิบมากิน หัวเราะคิกคักดังลั่นทั่วบริเวณ

ถึงแม้จะเป็นช่วงเวลาสั้น ๆ แต่ก็เยียวยาจิตใจของทั้งสองคนเป็นอย่างดี

“เซี่ยฟาน ไปเล่นน้ำที่น้ำตกกัน เจ้าเคยเห็นหรือไม่” หวังซีซวนนึกขึ้นได้

“น้ำตกคืออะไรหรือขอรับ” เซี่ยฟานขมวดคิ้วเอียงคอถามเขา

“รีบไปกันดีกว่า จะได้มีเวลาเล่นนาน ๆ เจ้าต้องชอบแน่ ๆ” หวังซีซวนดึงแขนของเซี่ยฟานแล้วออกวิ่งไปทิศทางนั้นในทันใด

เสียงซ่า ซ่า ของกระแสน้ำที่ตกลงมาจากด้านบนโขดหินใหญ่กระทบกับพื้นน้ำด้านล่างเริ่มใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ เซี่ยฟานตื่นเต้นในใจคิดภาพน้ำตกไปต่าง ๆ นานาเพราะไม่เคยเห็นมาก่อน

กลิ่นไอดินอบอวลราวกับกลิ่นของดินยามต้องสายฝนพัดเอื่อย ๆ

“เซี่ยฟาน หลับตาแล้วเดินตามข้ามาดี ๆ ล่ะ” หวังซีซวนบอกเขา “ห้ามลืมตาเด็ดขาด” เขาโบกมือหน้าเซี่ยฟานเพื่อตรวจดูให้แน่ใจ จากนั้นค่อย ๆ พาเซี่ยฟานเดินไปที่ริมน้ำตกแล้วก้าวทีละก้าวไปบนก้อนหินเล็ก ๆ ไปจนถึงกลางน้ำตกใหญ่

“ลืมตาสิ” หวังซีซวนบอกเขา

เซี่ยฟานตะลึงงันเมื่อได้เห็นน้ำตกสูงใหญ่เจ็ดชั้นอยู่เบื้องหน้า แต่ละชั้นไล่เรียงเป็นขั้นบันได มีแอ่งน้ำเล็ก ๆ ก่อนจะไหลลงมายังที่ที่เขายืนอยู่ เซี่ยฟานลองจุ่มเท้าลงไปในน้ำใส สัมผัสความรู้สึกแปลกใหม่ เขามองหน้าของหวังซีซวน

“สิ่งนี้คือน้ำตกหรือ” เซี่ยฟานถามให้แน่ใจ เขานั่งลงแล้วทำมือกวักน้ำขึ้นมา

“ใช่แล้ว ลงไปเล่นกันดีกว่า” หวังซีซวนไม่รอช้าแกล้งดันหลังของเซี่ยฟานลงไปในแอ่งน้ำ ทว่าลืมนึกไปว่าคนที่ไม่เคยเล่นน้ำ ใยจะว่ายน้ำเป็น หวังซีซวนจึงรีบกระโดดลงน้ำไปดึงเขาขึ้นมา

“เซี่ยฟาน!” หวังซีซวนสีหน้าตื่นตระหนก “ข้าขอโทษ ข้าไม่นึกว่าเจ้าจะว่ายน้ำไม่เป็น”

“คุณชาย! เกือบไปแล้ว” เซี่ยฟานสูดหายใจ พยายามควบคุมสติของตนเอง

“ไปนั่งเล่นตรงโน้นดีกว่า น้ำตื้นปลอดภัย” หวังซีซวนชี้ไปที่อีกฝั่ง ลุกขึ้นยืนแล้วรอจับมือเซี่ยฟานเดินไปพร้อมกัน

จากที่เมื่อครู่สำลักน้ำไปสองสามอึก ตอนนี้เซี่ยฟานเริ่มชินกับการเล่นน้ำแล้ว หวังซีซวนสอนให้เขากลั้นหายใจในน้ำ ลืมตามองดูปลาที่ว่ายน้ำอยู่ใกล้ ๆ จนแทบจะลืมเวลากลับสำนัก

จู่ ๆ เสียงระฆังใหญ่บอกเวลาเลิกฝึกวิชาก็ดังขึ้น หวังซีซวนโผล่ออกมาจากน้ำหน้าตาตื่น

“เซี่ยฟาน แย่แล้ว เสียงระฆังดัง” เขาพูดละล่ำละลัก “เร็วเข้า ไม่อย่างนั้น ความลับแตกแน่ ๆ”

เซี่ยฟานรู้งานเป็นอย่างดี ทั้งคู่รีบขึ้นจากน้ำแล้ววิ่งกลับไปที่สำนักด้วยสภาพเสื้อผ้าเปียกชุ่ม กว่าจะถึงกำแพงสำนักเสื้อผ้าก็เกือบแห้งพอดี

ครั้นได้มุดหลุมที่ขุดไว้ ดินแดงก็เปรอะเปื้อนเสื้อผ้า ทำให้เนื้อตัวที่เพิ่งเล่นน้ำสะอาดมามอมแมมขี้ฝุ่น

สุดท้ายทั้งสองคนก็มาถึงเรือนต้นสนได้อย่างปลอดภัย หวังซีซวนรีบเอาย่ามสมุนไพรไปซ่อนก่อนที่ใครจะมาเห็น ส่วนเซี่ยฟานก็ไปเตรียมน้ำมาให้หวังซีซวนอาบล้างเนื้อตัว

ขณะที่เซี่ยฟานถือถังน้ำร้อนมา มัวแต่คิดใจลอยถึงเรื่องสนุกสนานในวันนี้ เขาก็เดินชนกับคนผู้หนึ่งที่อายุรุ่นราวเดียวกับเขา ถังน้ำร้อนกระเด็นไปทางคนผู้นั้น แต่เซี่ยฟานไม่ทันได้เห็นว่าเขาหลบทันก็คิดไปว่าน้ำร้อนลวกเขาไปแล้ว จึงลนลานจะเข้ามาดูแผลจับเนื้อต้องตัวเขาโดยไม่รู้ตัว

“ถอยไป!” เขาตวาดเสียงดัง แต่เซี่ยฟานไม่ฟัง ครั้งนี้เป็นความผิดเขาจริง ๆ ที่ไม่ระมัดระวัง ทำให้คนอื่นต้องบาดเจ็บ

“แต่ว่า น้ำร้อนลวกท่านหรือไม่ เจ็บที่ใดหรือไม่” เซี่ยฟานพยายามตรวจดูที่ขาของเขา

“ถอยไป!” คนผู้นั้นไม่ยี่หระ ผลักตัวของเซี่ยฟานออกไป เขาไม่คุ้นชินกับการที่มีใครทำทีเป็นห่วงเขา คิดในใจว่าคนตรงหน้านั้นเสแสร้ง

“พี่สาม” หวังซีซวนอุทานเรียกเขาเบา ๆ เพราะได้ยินเสียงเอะอะนอกเรือนจึงมาดู

“คุณชายห้าข้าผิดเองที่ทำน้ำร้อนลวกเขา” เซี่ยฟานยังคงตกใจไม่หาย เพราะคิดว่าปลายกางเกงที่เปียกน้ำนั้นเป็นเพราะโดนน้ำร้อนของตนเอง

“เฮ้อ! เซี่ยฟาน เจ้าทำอะไรไม่ดูตาม้าตาเรือเลย พี่สาม ข้าต้องขอโทษด้วย เรื่องในวันนี้ ข้าจะลงโทษเขาเอง ท่านไม่ต้องกังวล” หวังซีซวน

พยายามสรุปตัดบทเพื่อพาเซี่ยฟานหนีมาจากเขา

“คนใช้ของเจ้า? โง่เง่าเสียจริง” เขาเหยียดหยามเซี่ยฟาน แล้วนั่งลง เอามือจับคางของเซี่ยฟานมาดูหน้าชัด ๆ แล้วเอ่ยเบา ๆ “เซี่ยฟาน”