เนื้อเรื่องที่ผิดเพี้ยน

“มึงเลิกกับมาเอลแล้วจริงดิ?” เสียงทุ้มนิ่งของไอแซคดังขึ้นทันทีที่วิคเตอร์นั่งลงที่โต๊ะ

“อืม… ก็ประมาณนั้น”

ไอแซคยกมือลูบคาง " ไม่อยากจะเชื่อ ทั้งๆที่มึงคบกับเขามาตั้งนานนะ"

" แหะ ..." วิคเตอร์ขำแห้ง ก่อนจะมองไปทางอื่น

ก่อนหน้านั้นไม่กี่นาที วิคเตอร์เดินฝ่ากลุ่มคนในบาร์หรูหราใจกลางเมือง ไฟสีม่วงอมชมพูส่องวูบไหวบนเส้นผมสีขาวของเขา ขณะที่สายตาโอเมก้าหลายคู่หันมามองเป็นจุดเดียว ราวกับเห็นอะไรบางอย่างที่ หอม เย้ายวน และจับจองได้ ไม่ทันที่เขาจะตั้งหลักได้ โคโค่ก็ส่งข้อความผ่านแผ่น AI ลอยหน้าลอยตาอยู่เหนือพื้นบาร์ว่า

> “อย่าลืมทำตัวสุขุม อย่าวอกแวก นายคือวิคเตอร์ ไม่ใช่ภีม เด็กมัธยมอายุ 17”

"18 แล้วครับไอแมวอ้วนเฮ้ย" เขาพึมพำ ก่อนจะกลืนความตื่นเต้นลงคอ พยายามละสายตาจากแมวอ้วนที่เดินเชิดหางอยู่ใต้เก้าอี้บาร์ เขากดโทรศัพท์ โทรหาไอแซค เสียงทุ้มของอีกฝ่ายดังขึ้น

“อยู่โซนเอ” แค่นั้น ก่อนจะวางสาย

วิคเตอร์ขยับตัว เดินไปตามทางอย่างมั่นคง ถึงจะหัวใจเต้นโครมครามอยู่ในอกก็ตาม ทุกอย่างดูหรูหราเกินกว่าที่ภีมเคยสัมผัส เครื่องดื่มแพงๆ คนแต่งตัวเนี้ยบๆ กลิ่นฟีโรโมนลอยคลุ้ง บาร์ตรงหน้ามีทั้งอัลฟ่า เบต้า โอเมก้า ปะปนกันไปหมด

ระหว่างที่กำลังเดินตามลูกศรในระบบ เขาเดินชนเข้ากับใครบางคน ชายตัวเล็ก ผิวขาว หน้าตาสวยคมจนต้องกระพริบตาอีกรอบ กลิ่นเลม่อนแรงจัดจนแสบจมูก

“ขอโทษครับ” เสียงของอีกฝ่ายนุ่มหู แต่สายตานั้น...ชัดเจนว่าไม่ได้มาเพื่อขอโทษ

> “NPC น่ะแหละ แต่ดูจากแววตาแล้ว หมอนี่สนใจนายนะ วิคเตอร์ ฮิฮิ” — ข้อความจากโคโค่ ปรากฏขึ้นทันที

“เวลานี้ยังมีอารมณ์ล้อเล่นอีกเหรอฟะ…” วิคเตอร์พึมพำ แต่อีกฝ่ายยังยืนจ้องเขาแบบไม่กระพริบตาเหมือนจะกลืนกินทั้งตัว

ทันใดนั้นเอง มืออุ่นๆ ข้างหนึ่งคว้าตัวเขาออกห่างจากสถานการณ์คับขัน “แหม ก็ว่าทำไมถึงช้านัก ขอโทษนะครับ พอดีเพื่อนผมรีบ”

วิคเตอร์หันไปมองเจ้าของเสียง ผิวเข้ม หน้าคม ใส่สูทเนี้ยบจนแทบมีแสงสะท้อนติดกระดุม หล่อแบบมีระดับ ไม่ใช่แค่ช่วยชีวิต แต่ดูเหมือนจะช่วยเซฟตัวเขาจากภาวะหัวใจวายด้วย

และนั่นคือ ไอแซค ทั้งคู่เดินมานั่งโต๊ะที่ถูกจองไว้เรียบร้อย ไอแซคยักคิ้วใส่ก่อนจะพูดลอยๆ “นี่นายไปล่อยกลิ่นยั่วพวกโอเมก้าแถวนี้เล่นเหรอวะ? ติดเบ็ดง่ายขนาดนั้นได้ไงเนี่ย”

วิคเตอร์ทำหน้าเหวอ จับไวน์ขึ้นจิบเพื่อถ่วงเวลา แต่ไวน์มันขมจนหน้าหยี รีบวางแก้วแทบไม่ทัน

“ฮ่าๆๆ ไม่ได้ออกมาเที่ยวนานสินะ เหล้าแค่นี้ก็แพ้แล้ว” ไอแซคหัวเราะเบาๆ พลางจ้องหน้าเขาอย่างรู้ทัน

วิคเตอร์เหลือบมองไอแซคแวบหนึ่ง แล้วหันไปมองรอบๆ ...ไอ้โคโค่หายหัวไปแล้ว ปล่อยให้เขาอยู่กับโลกนี้คนเดียวอีกครั้ง เหลือแค่จอ AI ลอยๆ ที่ขึ้นข้อความใหม่ว่า:

> “สนุกมั้ยล่ะคุณวิคเตอร์ของเรา :) ยังอีกยาวนะ — โคโค่”

ภีมถอนหายใจยาวอย่างอ่อนล้า “กูมันก็แค่ NPC ที่ดันมาติดอยู่ในนิยายเกย์โคตรบ้า…”

เสียงเพลงอิเล็กทรอนิกส์เบสหนัก ๆ ยังคงดังกระหึ่มอยู่เบื้องหลัง ในขณะที่วิคเตอร์ลุกจากโต๊ะอย่างสุภาพ ใบหน้าขาวซีดนั่นพยายามยิ้มแห้ง ๆ เพื่อกลบเกลื่อนความอึดอัดที่พัดกระหน่ำราวพายุ เหงื่อซึมเล็กน้อยตรงขมับ มือเรียวแตะหน้าผาก “ขกูไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ กลิ่นน้ำหอมที่นี่มัน...ฉุนแสบจมูก”

ไอแซคเอียงคอถามด้วยน้ำเสียงห่วงใยแต่เจือแววขี้เล่น “ให้กูไปด้วยมั้ย?”

“ไม่เป็นไรๆ...” วิคเตอร์ปฏิเสธแล้วฝืนยิ้ม ก่อนจะหันไปมองจอเอไอที่ลอยอยู่ด้านหน้า แผนที่สามมิติปรากฏลูกศรเรืองแสงนำทางไปยังห้องน้ำ เขาเดินตามไปอย่างเงียบเชียบ

พอเข้ามาด้านใน ความวุ่นวายทางประสาทสัมผัสค่อย ๆ คลายลง เสียงจอแจถูกกลืนหาย กลิ่นน้ำหอมหลากหลายถูกแทนที่ด้วยกลิ่นสะอาดจากน้ำยาล้างมือ วิคเตอร์ถอนหายใจยาวอย่างโล่งอก ก่อนจะเข้าห้องน้ำจัดการธุระส่วนตัว

ระหว่างที่เขากำลังล้างมือ เสียงครางเบา ๆ ก็ดังแทรกจากห้องหนึ่งที่ปิดสนิท มันทุ้มต่ำ หวานปนหวิวจนน่าขนลุก เด็กหนุ่มเบิกตากว้าง “...เอาจริงดิ?” ร่างหยุดนิ่งเหมือนโดนสาป มือยังค้างอยู่ตรงอ่างล้างหน้า " กูเหลือจะเชื่อเลยไอชิบหายเอ่ย"

เขาตั้งท่าจะรีบเดินออก แต่แล้ว—

“อ๊ะ...ขอโทษครับ คุณกลิ่นหอมมากเลย” เสียงนั้นดังขึ้นพร้อมกับร่างของชายร่างเล็ก ผิวขาวซีด ดวงตาเรียวมีแววล่าเหยื่อ ริมฝีปากคลี่ยิ้มชวนขนลุก กลิ่นเลม่อนฉุนกึกพุ่งเข้าใส่จนวิคเตอร์หรี่ตาโดยอัตโนมัติ

“คุณนี่...กลิ่นเหมือนคาเฟ่ตอนเช้าเลย รู้มั้ย? กาแฟคั่วนิด ๆ หวานเหมือนคาราเมลไหม้...น่ากินชะมัด” ชายโอเมก้าขยับเข้ามาใกล้ ดันเขาไปชิดผนังอย่างจงใจ

“คือ...ขอโทษนะครับ ผมไม่ค่อยชอบให้ใครเข้ามาใกล้ขนาดนี้” วิคเตอร์พยายามพูดสุภาพ พลางเอียงตัวหนี มือสั่นเล็กน้อย แต่ยังคีพลุคเด็กดีไม่หวีดไม่โวย และในขณะที่สถานการณ์กำลังตึงเครียด

“เขาไม่สนใจ ยังจะเสนอตัวอีกเหรอ หน้าด้านจริงนะ คนที่นี่” เสียงทุ้มเข้มทรงอำนาจดังขึ้นจากทางเข้า เสียงรองเท้าหนังกระทบพื้นตามมาทีละก้าว ก่อนที่ร่างสูงในชุดสูทดำสนิทจะปรากฏ

ธีโอ ล็อควู๊ด อัลฟ่ากลิ่นเหล้าไวน์ขมจาง ๆ แต่แรงพอจะตัดกลิ่นเลม่อนฉุนกึกให้จางหาย สเตตัสบนแผ่นเอไอลอยขึ้นตรงหน้า

"NPC ระดับ S : ธีโอ ล็อควู๊ด อัลฟ่า" พระเอกของเกมปรากฏตัวแล้ว!

พร้อมกับข้อความจากโคโค่ที่เด้งเข้ามา “รีบออกมา เดี๋ยวนี้ วิคเตอร์!”

เขาไม่รอช้า ใช้จังหวะที่โอเมก้าหันไปสบตากับธีโอ แอบเบี่ยงตัวออกช้า ๆ หัวใจเต้นตึกตักแบบไม่สนใจอัตราการเต้นตามมาตรฐานของมนุษย์ แต่ยังไม่ทันพ้นประตู มือเย็น ๆ ข้างหนึ่งก็คว้าข้อมือเขาไว้แน่น

“ไปกับผมสักครู่ได้มั้ย...” เสียงนุ่มนวลแต่กดต่ำกระซิบใกล้หูจนขนลุก วิคเตอร์หันไปพบกับดวงตาของธีโอที่จ้องเขาแน่นิ่ง สีหน้าจริงจังจนเขาไม่กล้าปฏิเสธ

ถึงจะงงจนแทบเบลอ แต่เมื่อเลือกแล้วระหว่างอัลฟ่าหล่อเข้มกับโอเมก้าล่าเหยื่อ… เขาก็ยอมไปกับธีโอโดยไม่คิดมาก อย่างน้อยก็หวังว่า...น่าจะรอด

บริเวณโถงพักหลังจากเหตุวุ่นวายในห้องน้ำ กลิ่นแอลกอฮอล์จาง ๆ จากตัวธีโอปะปนกับกลิ่นน้ำหอมรอบตัวกลุ่มคนในงานราตรียังไม่จางหาย ทว่าในมุมเงียบสงบที่มีแสงไฟนวลๆ สาดส่องลงมาเป็นวง วิคเตอร์ยืนประจันหน้ากับชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ในชุดสูทเข้ารูป กลิ่นเหล้าขมจางๆ คล้ายกับบาร์คลาสสิกเก่าแก่ลอยแผ่วเข้าจมูก

“โอเคขึ้นหรือยังครับ” ธีโอเริ่มต้นเสียงทุ้ม แม้สีหน้าจะสงบแต่แววตากลับวาววับด้วยอารมณ์บางอย่าง

วิคเตอร์หรี่ตาเล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้าช้าๆ “ขอบคุณนะครับ..ที่ช่วยผมไว้”

ชายผมดำหน้าคม ยิ้มให้กับเขาก่อนจะพูดต่อ"แล้ว..ทำไมอัลฟ่าอย่างคุณถึงได้โดนโอเมก้าตัวเล็กคนนั้นไล่ต้อนได้ละครับ "

“…พึ่งเคยมาที่นี้หรอครับ?” เขาพึมพำเสียงแผ่ว น้ำเสียงกลับอ่อนลงกว่าที่คาด

“ครับ...ก็ประมาณนั้น” วิคเตอร์พูดเรียบ ๆ แต่ในใจคือสั่นระริก ราวกับกลัวว่าความลับจะถูกเปิดโปง

ธีโอนิ่งไปพักหนึ่ง ก่อนจะหัวเราะเบา ๆ ในลำคอ “ คุณนี่แปลกดีนะครับ..ผมพึ่งเคยเห็นอัลฟ่าที่โดนโอเมก้าต้อนจนมุมครั้งแรกเลย "

“แฮะๆ..แต่ก็ขอบคุณจริงๆนะครับ” วิคเตอร์ยิ้มแห้ง ๆ ยกมือเกาท้ายทอยเบา ๆ อย่างเก้อ ๆ “งั้นถ้าไม่มีอะไรแล้ว ผมขอตัวกลับไปหาเพื่อนก่อน”

แต่ยังไม่ทันหมุนตัว ข้อมือของเขาก็ถูกจับไว้เบา ๆ ด้วยฝ่ามืออุ่นจัดของอัลฟ่าตรงหน้า “เดี๋ยวก่อนครับคุณวิคเตอร์”

“ครับ?” เขาหันกลับมาด้วยแววตาสงสัย

ธีโอส่งรอยยิ้มจาง ๆ ที่ขับให้ใบหน้าคมเข้มยิ่งดูอบอุ่นขึ้น “พอคุยกับคุณแล้ว ผมรู้สึกว่าคุณน่าสนใจ ละถ้าจะได้รู้จักมากกว่านี้คงไม่เสียหาย ขอช่องทางการติดต่อได้มั้ยครับ?”

วิคเตอร์ชะงัก หัวใจเต้นแปลก ๆ ในอกก่อนจะหัวเราะแห้ง “เอ่อ…คุณอยากคุยกับผมหรอ?”

“แน่นอนสิครับ” ธีโอยิ้มจนไฝเม็ดเล็กที่มุมปากด้านบนยกขึ้นเล็กน้อย “ลืมแนะนำตัวเลย ผมธีโอ ล็อควู๊ดครับ ”

"วิคเตอร์ เฮด ครับ" ในวินาทีนั้น วิคเตอร์รู้สึกว่า กลิ่นเหล้าขม ๆ จากตัวอีกฝ่ายไม่ได้ชวนเมา แต่กลับอบอุ่นแปลก ๆ อย่างน่าประหลาด… แล้วเขาจะไม่ให้ช่องทางติดต่อก็คงเสียมารยาทเกินไปหน่อยแล้วล่ะ

“...ติดต่อช่องทางนี้ได้เลยครับ” เขาหน้าจอโทรศัพท์ที่เปิดคิวอาโค้ดให้ อีกฝ่ายยิ้ม รับไปสแกน เพื่อแลกเปลี่ยนข้อมูล แล้วปล่อยมือเขาช้า ๆ

กลิ่นกาแฟคั่วคาราเมลไหม้จาง ๆ ผสมกับกลิ่นเหล้าขม ๆ ลอยวนอยู่กลางอากาศอย่างประหลาด เหมือนกลิ่นของบาร์ที่มีกาแฟเสิร์ฟในแก้ววิสกี้ เป็นค่ำคืนที่...เกินกว่าที่ภีมในร่างวิคเตอร์จะคาดคิดไว้จริง ๆ