การดำเนินเรื่อง

ภายในห้องทำงานหรูหราที่เต็มไปด้วยแสงธรรมชาติจากผนังกระจก ภีมในร่างวิคเตอร์กำลังพยายามควบคุมอารมณ์ตัวเองขณะมองชายร่างบางที่เพิ่งเข้ามา มาเอลเดินเข้ามาด้วยท่าทีเป็นธรรมชาติ หากแต่ในแววตาซ่อนความลังเลไว้ลึก ๆ เขามองวิคเตอร์ที่นั่งหลังตรงอยู่หน้าโต๊ะทำงาน ก่อนจะเอ่ยประโยคที่เหมือนกับเอื้อมมือกลับไปคว้าอดีต

“ทำงานล่วงเวลากินข้าวอีกแล้วนะวิคเตอร์…”

เสียงของเขานุ่มนวล ชวนให้อีกฝ่ายใจอ่อน และมันได้ผล วิคเตอร์เงยหน้าขึ้นสบตากับมาเอล ก่อนจะคลี่ยิ้มจาง ๆ

“ผมขอโทษเรื่องเมื่อวานด้วยนะ มาเอล…” น้ำเสียงเขาอ่อนโยนกว่าที่บทพูดในแผ่นโปร่งแสงเอไอของโคโค่สั่งไว้ แต่เขาเลือกจะใส่หัวใจของตัวเองลงไป “แต่ไม่ว่ายังไง…เราก็คงกลับไปเป็นเหมือนเดิมไม่ได้ ได้โปรด ไปหาคนที่ดีกว่าผมเถอะ”

คำพูดหลุดออกมาอย่างนุ่มลึก ทว่าเฉือนอารมณ์จนบาดบาง ๆ ในใจ มาเอลนิ่งไปชั่วครู่ ราวกับต้องประมวลผลความรู้สึกทั้งหมด ก่อนจะคลี่ยิ้มเจื่อนออกมา “ไม่คิดเลยว่านายจะเป็นคนที่ใจดีแบบนี้…จนฉันไม่ชินตาเลยแฮะ”

ภีมกลั้นหายใจนิด ๆ มือใต้โต๊ะเผลอกำแน่นโดยไม่รู้ตัว ขณะมาเอลขยับเข้าใกล้เขาอีกก้าว และเอ่ยออกมาด้วยเสียงแผ่ว “นายอยาก…ให้เรากลับไปคบกันอีกครั้งมั้ย?”

บรรยากาศเหมือนหยุดนิ่ง โคโค่ที่นอนอยู่บนโต๊ะกระดิกอุ้งเท้าราวกับจะบอก “คีพบทด้วยล่ะ” พร้อมแสดงแผ่นโปร่งแสงที่มีข้อความว่า “บทนี้สำคัญมาก ห้ามหลุด!”

ภีมหายใจเข้าลึก ก่อนจะตอบกลับด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนราวกับปลอบโยน “ผม…ไม่อยากให้คุณรอใครที่ไม่มีวันกลับไปเป็นแบบเดิมได้นะ มาเอลควรได้คนที่รักและดูแลคุณได้จริง ๆ…”

แววตาของมาเอลหม่นลง แต่เขาก็ยิ้มให้อย่างเข้าใจ ก่อนสายตาจะเหลือบไปเห็นเจ้าแมวอ้วนที่นอนกลิ้งอยู่บนโต๊ะ “อย่างงี้นี่เอง...ไม่เคยเห็นมันมาก่อนเลย นายเพิ่งเอามาเลี้ยงเหรอ?”

“ใช่” ภีมตอบเรียบ ๆ พลางเหลือบมองโคโค่ที่รีบยืดตัวขึ้นเหมือนคุณนาย “มันชื่อโคโค่”

มาเอลย่อตัวลงมาเล่นกับโคโค่พลางหัวเราะคิกคัก ส่วนภีมก็นั่งจ้องเจ้าแมวอ้วนอย่างหมั่นไส้ มันดูมีความสุขผิดเวลาเหลือเกิน ขณะที่เขาแทบจะกัดกระดาษเล่นด้วยความเครียด

เมื่อช่วงเวลาอึดอัดเริ่มคลี่คลาย มาเอลยื่นกล่องข้าวให้ “อย่าลืมกินข้าวนะวิคเตอร์” เขาพูดพร้อมรอยยิ้มอ่อนโยน

วิคเตอร์ มองกล่องข้าวในมือนั้น ก่อนจะถอนหายใจเบา ๆ

“…ไม่ต้องเอาอะไรมาให้ผมแล้วนะ มาเอล ขอบคุณที่เป็นห่วงคนแบบผมมาตลอด ต่อจากนี้ผมสัญญาจะกินข้าวให้ตรงเวลา”

ชายร่างเล็ก นิ่งไปครู่หนึ่ง ดวงตาสั่นไหว ก่อนที่รอยยิ้มเล็ก ๆ จะปรากฏขึ้นบนใบหน้า รอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความปวดร้าวแต่อบอุ่นราวกับคนที่ตัดใจได้แล้วจริง ๆ “งั้น…ไว้เจอกันนะวิคเตอร์”

ประตูปิดลงเบา ๆ ทิ้งให้ภีมนั่งถอนหายใจยาว ข้าง ๆ เจ้าแมวอ้วนที่ยังคงกลิ้งตัวเล่นอย่างไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรเลย

ห้องทำงานที่กลับมาเงียบสงบ กล่องข้าวเบนโตะสีดำถูกวางอยู่ตรงหน้า วิคเตอร์ ยิ้มกว้างแบบแฮปปี้จนเกือบหลุดคาแรคเตอร์ เขารีบเปิดกล่องออกมา กลิ่นหอมของสเต็กเนื้อระดับห้าดาวลอยมาเตะจมูกอย่างจัง ชิ้นเนื้อหนาเรียงเรียบเนียน ถัดไปเป็นผักย่างสีสดกับซอสสูตรพิเศษที่แค่เห็นก็รู้ว่าราคาหนักเอาการ

"โอ้โห...สุดจัด!" ภีมตักคำใหญ่เข้าปาก ดวงตาเป็นประกายทันทีที่รสชาติแทรกซึมปลายลิ้น

“ไม่เคยกินอะไรอร่อยขนาดนี้ในชีวิตเลยอะ ขอยกให้เป็นมื้อเดอะเบส!”

โคโค่ที่นอนพุงพลุ้ยอยู่ข้างๆ เงยหน้าขึ้นมามองเจ้ามนุษย์เบื้องหน้า ดวงตาสีฟ้าขุ่นๆ ดูดุขึ้นเล็กน้อย

“นาย...นอกบท...แต่ก็ทำดีมากนะ” มันว่าแบบนั้นก่อนที่จอโปร่งแสงจะโผล่ขึ้นมากลางอากาศ พร้อมกราฟคะแนนที่พุ่งขึ้นหนึ่งระดับ

“ดูสิ คะแนนเพิ่มแล้ว เริ่ดนะเนี้ยย~”

ภีมเหลือบตามองนิดนึง ก่อนหันกลับไปสนใจเนื้อวากิวสุดเลิฟในกล่อง เคี้ยวต่อแบบไม่แคร์ความฟินของแมวแม้แต่น้อย จากนั้นก็เงยหน้าถามเสียงกลั้วรอยยิ้ม

“เออโคโค่ แล้วแบบ...เมื่อก่อนวิคเตอร์กับมาเอลเป็นอะไรกันแน่อะ?”

โคโค่ถอนหายใจเฮือกใหญ่แบบปนเหนื่อยใจ “เจ้าเด็กนี่...ยังอ่านนิยายไม่ถึงไหนเลยใช่มั้ยเนี่ย?”

ภีมทำหน้าเบ้ หมั่นไส้แมวแต่ไม่เถียง เขาหยิกพุงกลมๆ ของโคโค่ไปหนึ่งที

“โอ๊ย! ไอ้บ้า!” โคโค่สะดุ้งตะโกนแสบเสียง แล้วก็เดินกระฟัดกระเฟียดไปทิ้งตัวนอนทับบนกล่องอาหารที่ภีมยังตักไม่หมด

“โอ้ย เดี๋ยวๆ เบรกก่อน! ขอโทษก็ได้!” ภีมรีบยกมือห้าม กลัวข้าวจะหายหมด

โคโค่ยิ้มขำในลำคอ ก่อนเริ่มเล่าด้วยน้ำเสียงเรียบเรื่อย “ก็เขาสองคน...โดนคลุมถุงชน…”

เสียงเล่าค่อยๆ แผ่วลงอย่างเศร้า ในขณะที่ภีมนั่งพิงเก้าอี้ สายตาลอยเหม่อ เหลือบมองกล่องข้าวพลางฟังเรื่องราว

ความรักที่ไม่มีรัก คลุมถุงชนที่ทำให้คนสองคนใช้ชีวิตเหมือนเพื่อนร่วมห้อง มาเอลพยายามจะรัก แต่วิคเตอร์ที่เต็มไปด้วยบาดแผลจากแรงกดดันของครอบครัว กลับปิดใจให้กับทุกความรู้สึกที่ไม่เกี่ยวกับ "หน้าที่"

“สองปี...ไม่เคยแตะกันเลยสักครั้ง นายเอกของเราเลยน้อยใจ จนมีเรื่องทะเลาะกันบ่อยสุดๆ” โคโค่ถอนหายใจ

“แต่วิคเตอร์ก็ไม่ใช่คนเลวหรอกนะ แค่...ไม่รู้จะรักยังไงก็เท่านั้นเอง”

" ซึ่งนั้นก็เป็นเหตุผล ที่แม่ยกพากันเรียกวิคเตอร์ว่าสามีของพวกหล่อน หล่อรวยเย็นชาทรง แบดๆ "

แต่ขณะที่แมวยังซึ้งกับเรื่องราวอยู่นั้น ภีมที่กินจนหมดเกลี้ยงแล้ว นั่งเอนหลังพิงเก้าอี้อย่างสบายอารมณ์ สายตาหลับพริ้มเหมือนได้ขึ้นสวรรค์ชั้นเจ็ดหลังมื้ออาหาร โคโค่หันไปมองแล้วตาวาว ก่อนจะใช้พลังอุ้งมือทุบหลังเขาไปที “แอ่ก!”

“อิ่มแล้วก็อย่ามาสำราญนะไอ้คนไม่มีจิตสำนึก!”

ภีมหัวเราะเบาๆ พร้อมยกมือขึ้นเกาหลังหัวแบบเก้อๆ ท่ามกลางแมวเอไอหนึ่งตัวกับมนุษย์หลงบทหนึ่งคน ที่กำลังจะเข้าใกล้ความจริงของเรื่องนี้อีกนิดแล้ว

รถยนต์หรูที่แล่นฉิวไปตามถนนกลางเมืองยามค่ำคืนส่องแสงสะท้อนหลอดไฟนีออนบนกระจกรถ ภีมนั่งเบะปากอยู่หลังพวงมาลัยอย่างหมดแรง หลังจากอิ่มแปล้กับมื้อค่ำสุดหรู โคโค่ที่นั่งบนเบาะข้างคนขับ เหยียดตัวตามสไตล์แมวผู้อยู่เหนือมนุษย์ พูดขึ้นแบบไร้เยื่อใยว่า

“นายยังมีภารกิจอีกอย่างก่อนกลับบ้านนะ วิคเตอร์”

“หา!? เดี๋ยวๆๆๆ!!!” ภีมหันควับ ตาเบิกกว้าง “นี่ผมทำงานมาเกือบสิบสองชั่วโมงแล้วนะ ยังไม่พออีกเหรอ!? ผมอยากกลับไปนอนโว้ยยย!”

โคโค่กรอกตาแรงจนน่าจะม้วนกลับไปเจอสมองตัวเอง “อย่าบ่นเป็นป้าเพิ่งเลิกกะแฟนสิ ขับรถต่อไปซะ”

ทันใดนั้น แผ่นเอไอโปร่งแสงก็โผล่ขึ้นตรงหน้ากระจกหน้ารถอีกครั้ง พร้อมซับไตเติลที่แสดงลำดับเหตุการณ์ต่อไป

> ฉากถัดไป:สถานที่: Bar Nocturne

เหตุการณ์: มาเอลนั่งร้องไห้ ธีโอพระเอกกำลังปลอบใจ วิคเตอร์ (คุณ) จะปรากฏตัวด้วยความหึงหวง จนเกิดการปะทะระหว่างคุณกับธีโอ ส่วนมาเอลฮีทกลางบาร์ และเลือกไปกับธีโอ

“ห๊ะ...เดี๋ยวนะ!?” ภีมอ้าปากพะงาบเหมือนปลาทอง “นี่ฉากต่อไปผมต้องไปบาร์...แล้วดูเขาเลิฟซีนกับผู้ชายคนอื่นต่อหน้าอะนะ!?”

“ก็ตามบทไงล่ะ” โคโค่ตอบเรียบๆ “แต่ดูจากสถานการณ์ ฉันว่าอาจจะมีอะไรเปลี่ยนไปนิดหน่อย นายเตรียมตัวรับมือไว้ละกัน”

ภีมหายใจแรง ฟึดฟัดเหมือนหมาที่เพิ่งโดนขโมมกระดูก พยักหน้ารับแบบคนทำใจได้ครึ่งเดียว

“แล้วพอถึงร้านล่ะ? ผมต้องทำอะไร?” ภีมถามเสียงง่วง

“โทรหาไอแซค” โคโค่ตอบ “เขารออยู่ที่โต๊ะ”

“ห๊า!? แล้วผมจะไปรู้ได้ไงว่าไอแซคหน้าตาเป็นไงวะ?” ภีมเบ้หน้า ทำเสียงเหนื่อยยิ่งกว่าเดิม

“ตัวละครหลักที่มีชื่อ จะมีแผ่นเอไอขึ้นบอกสถานะทุกครั้ง” โคโค่ว่าเสียงเนือยๆ “ง่ายแค่นี้ยังจะมางอแงอีกไอทึ่มนี่”

“โอ๊ยย แล้วฮีทคืออะไรน่ะโคโค่!? ศัพท์เฉพาะอะไรอีกวะ อธิบายทีดิ!” ภีมโวยวายเสียงดังลั่นรถ ทั้งเหนื่อยทั้งงง ใบหน้าเต็มไปด้วยความสับสนเหมือนคนเพิ่งรู้ว่าเล่นเกมแต่ไม่ได้อ่าน Tutorial เลยสักบรรทัด

โคโค่ถอนหายใจเสียงดัง ฟู่ เหมือนแมวที่เบื่อการมีมนุษย์เป็นคู่สนทนาเต็มทน ส่ายหน้าอย่างเอือมระอา ก่อนจะเอาอุ้งเท้าตบแผ่นเอไอให้แสดงกราฟฟิกขึ้นมาอย่างช่ำชอง

> AI INFO: ระบบโอเมก้าเวิร์ส (Omegaverse)

Heat (ฮีท): ภาวะที่โอเมก้าจะมีอาการเร้าทางสรีระ คล้ายช่วงติดสัดในสัตว์เลี้ยง เกิดจากฮอร์โมนเฉพาะ เมื่อเข้าสู่ฮีทจะมีความต้องการทางเพศสูงผิดปกติ หากไม่มีการ “ปลดปล่อย” อาจก่อให้เกิดผลกระทบทั้งร่างกายและจิตใจ

“โอเมก้าเวิร์ส...คือโลกที่เพศไม่ใช่แค่ชายหญิง แต่มี อัลฟ่า เบต้า และ โอเมก้า เข้าใจมั้ยเจ้ามนุษย์สมองเรียบ”

“เดี๋ยว...นี่ผมมาอยู่ในจักรวาลพาราโนยาระดับสิบใช่มั้ย?” ภีมพูดเสียงเบาเหมือนเพิ่งตระหนักว่าไม่ได้อยู่ในนิยายปกติอีกต่อไปแล้ว

โคโค่ยักไหล่แบบแมวขี้เกียจ “โอเมก้าอย่างมาเอล จะมีช่วง ‘ฮีท’ ที่ร่างกายร้อนรุ่ม ต้องการคู่ผสมพันธุ์ อัลฟ่าจะเป็นพวกที่ตอบสนองกับกลิ่นฟีโรโมนได้ไว…แล้วธีโอกับนายก็คืออัลฟ่าไงล่ะ และนายก็เหมือนตัวประกอบที่ยืนดูเขาจีบกันนั่นแหละ”

“เหี้ย...ชัดเลย กูคือ NPC กากๆตัวนึง” ภีมพึมพำ

“เออ แล้วทำหน้าให้มันตื่นตัวหน่อย จะไปเจอฉากใหญ่แล้วนะวิคเตอร์” โคโค่พูดก่อนจะตบอุ้งเท้าใส่ไหล่ภีมแรงๆ อีกทีเป็นการปลุกขวัญ

ภีมพ่นลมหายใจฟืดหนึ่งที ยกมือนวดขมับ รู้สึกเหมือนตัวเองไม่ใช่ ‘วิคเตอร์’ นักธุรกิจเย็นชาสุดเท่ แต่เป็นพนักงานพาร์ทไทม์เล่นละครเวทีลิเกไซไฟอะไรอย่างงั้น

จากนั้นรถยนต์ก็ขับตรงไปเรื่อยๆ สู่บาร์ลึกลับกลางเมือง ในขณะที่แมวเอไอข้างตัวนั่งเชิดหน้า ส่วนคนขับก็ฟุบหัวกับพวงมาลัย รวบรวมพลังใจแบบที่นักแสดงนำละครหลังข่าวต้องมี ก่อนเข้าฉากที่เขาไม่ได้เซ็นรับเล่นเลยแม้แต่นิด