10 วางแผนจีบเมีย

วางแผนจีบเมีย

อเล็กซ์ยืนนิ่งค้างอยู่หลายวินาที สมองกำลังประมวลหลายสิ่งเข้าด้วยกัน แรงปะทะเมื่อครู่หนักหน่วงเอาการ และการสานสบสายตากับสาวเสิร์ฟที่มีหน้ากากผ้าประหลาดทำให้เขารับรู้สัญญาณจากอีกฝ่าย และหล่อนยังจงใจเหยียบเท้าเขา ในชีวิตอเล็กซ์มีเหตุบังเอิญนับครั้งได้ เขาเชื่อว่าสิ่งที่เกิดคืนนี้ เป็นความต้องการเอาคืนจากอีกฝ่าย

พิมพ์พิกาเห็นสภาพแฟนหนุ่มเข้าก็หัวเสีย เธอจ้องไปทางปองคุณ และหลุดเสียงกราดเกรี้ยวใส่

“ทำไมเฮียปองถึงเล่นพิเรนทร์อย่างนี้”

“เฮ้ย มาโทษกันได้ไง ผมไม่รู้เรื่อง ไอ้กิ๊กหรือเปล่า มันเมายืนเซไปเซมา และตะกี้เล็กก็เกือบต่อยมันด้วย”

ปองคุณว่าแล้วก็หันไปทางกิ๊กเพื่อนรุ่นน้อง แต่พอเห็นสภาพอีกฝ่ายนั่งคอพับคออ่อนบนเก้าอี้ก็เปลี่ยนความคิดใหม่

“ไม่ใช่นายนั่น แล้วเป็นใคร พิมพ์ไม่ยอมจริงๆ ด้วย ทำอะไรไม่เข้าท่า” พิมพ์พิกาเดือดจัด ผิดวิสัยที่วางฟอร์มนิ่งๆ ใจเย็นมาตลอด

“ไม่เป็นไรพิมพ์” อเล็กซ์เอ่ยเสียงเข้ม พลางปัดเค้กออกจากรอบดวงตา เขารู้สึกขายหน้าอยู่มาก แต่ยังไม่เท่าความสงสัย

ในจังหวะที่สาวเสิร์ฟส่งเค้กใส่มือ อเล็กซ์สัมผัสได้ถึงกลิ่นหอมอ่อนๆ ซึ่งไม่ได้มาจากเค้กช็อกโกแลตสตรอว์เบอร์รี หากเป็นกลิ่นนมสดที่คุ้นเคย นอกจากนั้นเขายังรับรู้ได้ถึงแรงดึงดูดมหาศาลจากอีกฝ่าย แม้หล่อนจะสวมหน้ากากรูปปากสนุกน่ารักน่าชังอำพรางใบหน้า แต่มนุษย์หมาป่าอย่างเขาก็เชื่อสัญชาตญาณตัวเอง

โลกนี้จะมีผู้หญิงสักกี่คนที่มีกลิ่นนมสดติดตัว

“ตาณ!”

“เรียกใครคะ คุณเล็ก”

พิมพ์พิกาว่าพลางช่วยเช็ดหน้าเช็ดตาเขา แต่ชายหนุ่มยกมือห้าม สายตาคมสีน้ำตาลเข้ม จ้องไปยังร่างสมส่วนที่กำลังวิ่งหนีเข้าไปในครัวแม่หุง

“ตาณ เป็นชื่อผู้หญิงคนหนึ่ง...”

“เฮ้ยๆ เดี๋ยวก่อน นี่เจ้านายคงไม่ได้หมายถึง แม่สาวเสิร์ฟหน้ากากหมาคนนั้นหรอกนะ และถ้าผมคิดไม่ผิด แม่คนนั้นแหละที่โปะเค้กใส่หน้าคุณ”

ปองคุณบอก แม้จะไม่ทันสังเกตเหตุการณ์ชุลมุน แต่เขาก็จับพิรุธท่าทางสาวเสิร์ฟได้ตั้งแต่ก้าวเข้ามาที่สวน

อเล็กซ์ไม่ตอบ เขาเพียงแต่ยิ้มบางๆ และเตรียมก้าวเข้าไปในร้าน แต่พิมพ์พิกาแตะแขนกำยำและรั้งเอาไว้

“จะไปไหนคะ”

เธอถามเสียงสั่น จู่ๆ ความหวาดกลัวก็เล่นงาน และยิ่งสังเกตอาการชายหนุ่มก็ทำให้ฉงนหนัก เขาไม่ได้มีอาการโกรธกับสิ่งที่เกิดขึ้น หากเหมือนคนดีใจที่ได้พบของล้ำค่าที่เคยหายไป

“ผมคิดว่าเจอคุณรู้จัก” เขาตอบตามความจริง ในหัวเกิดคำถามตามมามากมาย และเขาก็กระหายคำตอบจนไม่อาจนิ่งเฉย

“แล้วเขาสำคัญถึงขนาดต้องรีบไปเดี๋ยวนี้เลยหรือ คืนนี้วันเกิดพิมพ์ คุณยังจำได้ใช่ไหม” น้ำเสียงเธอตัดพ้อ

อเล็กซ์ยิ้มน้อยๆ ให้พิมพ์พิกา ก่อนตอบว่า

“เจ็ดปีแล้วที่ผมไม่ได้พบเขา ผมขอเวลาสักประเดี๋ยว คิดว่าพิมพ์คงเข้าใจ”

พิมพ์พิกาไม่ใช่เด็กเล็กๆ เธอเคารพการตัดสินใจของอเล็กซ์เสมอ เมื่อได้ยินเช่นนั้นจึงได้แต่ปล่อยให้ชายหนุ่มก้าวจากไป กระนั้นหัวใจก็โหวงเหวงพิกล ราวกับว่าการปล่อยมืออเล็กซ์ครั้งนี้คือจุดเริ่มต้นในการเปลี่ยนแปลงความสัมพันธ์ระหว่างเขากับเธอ

ตาณวิ่งฉิวเข้ามาในร้าน ไม่สนใจใครทั้งนั้น หล่อนทำเรื่องโง่เง่าจนได้ คงเพราะภาพความหวานของอเล็กซ์และหญิงสาวคนนั้น เห็นแล้วมันเจ็บในทรวง กระนั้นสิ่งที่ทำลงไปก็ทำให้เรื่องระหว่างหล่อนกับเขาย่ำแย่ลงไปอีก

ร่างสมส่วนวิ่งฉิวไปจนถึงหลังร้าน ขณะนั้นมีชัยกำลังง่วนอยู่กับการรับของจากร้านค้าซึ่งนำมาส่งพอดี

“เฮ้ยๆ วิ่งเข้ามา ทำไม อั๊วบอกให้ดูแลลูกค้าข้างนอกไม่ใช่หรือ”

หญิงสาวไม่ตอบ หากร้องกรี๊ด เมื่อมีชัยก้าวมาขวางทางไม่ยอมให้หล่อนใช้ประตูหลังออกไปสู่ลานจอดรถ

“จะหนีไปไหนตาณ”

“หนูไม่ได้หนี แค่...ไปหาที่ตั้งหลัก”

มีชัยส่ายหน้าไม่ยอมรับคำขอร้องของหล่อน เขาย่างสามขุมเข้ามาหาตาณ ด้วยหุ่นหนาและเจ้าเนื้อมีน้ำหนักร่วมร้อยยี่สิบกิโลกรัม และเป็นถึงอดีตนักมวยปล้ำ หญิงสาวเห็นแล้วก็ครั่นคร้ามใจ

“เฮียจะจับหนูไปสับและต้มน้ำแกงหรือไง”

“เออ ถ้ามันไม่ผิดกฎหมาย เฮียก็จะทำซะเดี๋ยวนี้” มีชัยยิ้มขู่

ตาณซึ่งกำลังจนตรอก และกลัวความผิดร้องอีกหนึ่งกรี๊ด ก่อนจะหมุนตัวและวิ่งไปอีกทาง แต่เมื่อเห็นภาพตรงหน้าเข้า หล่อนก็เข่าอ่อน

“เจ้เบบี้ เจ้ทำอะไรลงไป หา!”

คราวนี้ตาณไม่รู้จะหลบไปทางไหน ได้แต่ยืนนิ่งค้างเป็นหุ่น เบบี้ยิ้มแฉ่งและข้างๆ เธอคือหนุ่มเกาหลีหน้าขาว คิ้วเข้ม

บุนซู!!

“เสียงดังทำไม เจ้เป็นแม่สื่อเฉพาะกิจให้ตาณนะเนี่ย”

ตาณทำคอตก หล่อนจะลืมได้ไง คนตาทิพย์ หูหมา จมูกมด อย่างเบบี้มักจะนำพาเรื่องไม่คาดฝันเข้ามาในชีวิตหล่อนเสมอ

“พอดีข้างบนลูกค้าเยอะ เจ้เลยไปช่วยรับรองที่มุมวีไอพี และบังเอิญจริงๆ บังเอิญได้ยินเขาคุยกัน และเหมือนที่แกเคยเล่าเปี๊ยบ คืนนี้มีการนัดดูตัวที่ครัวแม่หุงด้วย แต่ยายผู้หญิงที่มาน่ะ เห็นหน้าแล้วลมแทบจับ หน้างี้แข็งโป๊ก ศัลยกรรมจนจมูกงุ้มเป็นแม่มด หางตาชี้ และนมก็แบน แค่นั้นยังไม่พอ ยายนั่นยังจ้องคุณเขายังกับอดอยากปากแห้งขาดผู้ชายมาเป็นชาติ คุณเขาเห็นแล้วก็ช็อกสิยะ แต่โชคดีที่เจ้อยู่ใกล้ๆ เลยช่วยเขี่ยยายปอบผมหยิกจนกระเด็นออกนอกร้าน และเจ้ก็คิดถึงหนู เลยพาเขามาแนะนำให้รู้จักกันไง” เบบี้เล่าเป็นฉากๆ ถึงเหตุผลที่พาบุนซูมาพบตาณ

“แต่เจ้กำลังจะจับหนูเข้าโรงเชือด เจ้ทำให้หนูผิดหวังมาก”

“หยุดบีบน้ำตา และเลิกเล่นละครเสียที ตอนนี้หนูอยู่ในโลกความจริง และอย่าคิดว่าไอ้ผู้ชายพรรค์นั้นมันจะกลับมาอีก ลองมันได้ตัดหางตัวเองทิ้งอย่างนั้น มีหรือว่าจะโผล่หัวมาให้เห็น”

เบบี้ชี้หน้ารุ่นน้อง แม้การแสดงออกดูรุนแรง แต่ก็ทำให้ตาณกลั้นก้อนสะอื้น และยอมรับความจริงตรงหน้า