กลับบ้าน

เพราะความรู้สึกบางอย่างที่ทำให้อยากกลับบ้าน จึงตัดสินใจว่ากลับบ้านไปตามหาอะไรบางอย่างน่าจะดีกว่า

"อ้าว...ทำไมกลับ เดินทางตั้งหลายชั่วโมงนะ"  ใช่...เพื่อนเขาพูดถูก พวกเราทั้งสามคนสอบติดมหาวิทยาลัยในกรุงเทพ แต่บ้านของพวกเราอยู่ชลบุรี ถึงจะนั่งรถตู้ไปถึงสถานีใช้เวลาประมาณสองชั่วโมงแต่จากสถานีก็ต้องนั่งรถสองแถวเข้าบ้านอีกตั้งสี่สิบนาที นานๆ ทีพวกเราถึงจะกลับบ้านกัน

"อืม...มีธุระนิดหน่อยน่ะ" เขาไลน์บอกแม่ว่าจะกลับบ้านไปทำธุระ แม่ก็ไม่ได้ว่าอะไร

"เป็นไงบ้าง เหนื่อยไหม มาถึงดึกเชียว" 

"เหนื่อยครับแม่ ดีที่วันนี้กนกเรียนแค่คาบเช้า ไม่งั้นดึกกว่านี้แน่เลย" 

"งั้นไปพักผ่อนแล้วลงมาทานข้าวเย็นด้วยกันนะ" 

"ไม่เป็นไรครับ ผมกินข้าวบ้านน้าแป้นมาแล้ว"

"อ่อ...เออ พูดถึงน้าแป้น" 

"หืมม...ทำไมหรอครับ" 

"เห็นแกบอกว่าลูกชายเขาก็ไปเรียนกรุงเทพนะ แต่ที่ไหนแม่ก็จำไม่ได้"

"หรอครับ แต่พี่...อ่าา จำไม่ได้แล้วอ่า" 

"อืมม... จำได้ว่าน่าจะเป็นรุ่นพี่เรานะ" 

"อ่าา...ครับ" กนกพยักหน้า

"กนกขึ้นไปพักก่อนนะ"

"รีบพักนะลูก" 

กนกรีบขึ้นไปพักบนห้องของตัวเอง บ้านของเขาไม่ได้ใหญ่โตมากนัก แม้ว่าพ่อกับแม่จะรักการอ่านหนังสือมากแต่อาชีพของทั้งสองคนกลับตรงกันข้ามกับความชอบส่วนตัว

พ่อของกนกเป็นชาวสวนมะพร้าวหอมที่มีที่ดินกว้างขวางและเป็นที่รู้จักของคนในหมู่บ้าน เขาเป็นคนที่ทำงานหนักและมีความรู้เกี่ยวกับการเกษตรอย่างลึกซึ้ง ส่วนแม่ของกนกเป็นสาธารณสุขตำบล เธอคอยดูแลชาวบ้านที่ป่วยเล็กๆ น้อยๆ และให้คำแนะนำเกี่ยวกับสุขภาพ แม่เป็นคนที่อ่อนโยน เธอมักจะเล่าเรื่องราวแปลกๆ และสนุกๆ ให้กนกฟังตั้งแต่เด็ก

กนกรู้สึกอบอุ่นใจที่ได้กลับมาบ้าน เขามองไปรอบๆ ห้องของตัวเองที่เต็มไปด้วยหนังสือและรู้สึกว่าที่นี่คือสถานที่ที่เขารู้สึกปลอดภัยและเป็นตัวเองมากที่สุด

ถึงแม้เขาจะอยากไปค้นหนังสือนิยายในห้องหนังสือ แต่เพราะความเหนื่อยล้าจากการเดินทางและกิจกรรมที่ผ่านมา ทำให้เขาล้มตัวลงนอนเล่นมือถือที่เตียงแทน ขณะที่เขาไถ่หน้าไอจี ก็เห็นว่าวันนี้พราวกับมิวและเพื่อนๆ ไปเที่ยวกันแถวหอพราว คิดว่าน่าจะเป็นร้านคาราโอเกะ

หากชวนเขาไป เขาคงไม่ไปหรอก...ทั้งเสียงดัง ทั้งคนเยอะ 

แต่เขาก็รู้สึกว่าดีแล้วที่กลับมาบ้าน อย่างน้อยก็ได้มาสูดบรรยากาศดีๆและเผื่อจะเอานิยายสนุกๆ ที่แม่เพิ่งซื้อมาใหม่กลับหอไปด้วย แล้วบรรยากาศที่อบอุ่นและสงบของบ้านก็พาเขาหลับไปอย่างสบายใจ..

"น้อง..."

"น้องกนก" เสียงเรียกดังขึ้นเบาๆ จากข้างเตียง กนกสะดุ้งตื่นขึ้นมาด้วยความงัวเงีย

"นอนให้ดีเร็วเด็กน้อย เดี๋ยวก็เมื่อยเหมือนวันก่อนโน้นอีกหรอก" เสียงนั้นพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน

"อือออ..."

"ครับผม..." เสียงนุ่มตอบรับแผ่วเบา

"อือออ..." กนกยังคงง่วงนอนและไม่ค่อยมีสติ

"เด็กขี้เซาต้องโดนพี่หอมแก้มนะ.." แล้วจมูกเย็นๆ ก็กระทบเข้ากับแก้มนุ่มๆ ของเขา

"หอมจังเลย...คิดถึงมากๆ เลยนะครับ" เสียงกระซิบเบาๆ ที่ข้างหู ทำให้เขาจั๊กจี้

"อืออ...ง่วงนอน" กนกบ่นด้วยเสียงเหนื่อย

"พี่รู้แล้ว..นอนดีๆ นะ เดี๋ยวพี่ช่วยอุ้มขยับตัว"

แล้วเจ้าเด็กขี้เซาก็ไม่รู้เลยว่าตัวเองถูกใครสักคนค่อยๆ ประคองอุ้มจากปลายเตียง สัมผัสแผ่วเบาที่วางเจ้าตัวเล็กลงเบาๆ ทำให้อีกคนไม่ได้รู้สึกตัวเลย

ชายแปลกหน้ายืนจ้องมองใบหน้าที่หลับพริ้วของกนก ราวกับเขากำลังมองเด็กทารกน้อย ริมฝีปากเล็กๆ ของกนกขมุบขมิบพึมพำเบาๆ คล้ายกับกำลังพูดคุยกับตัวเองในความฝัน ชายคนนั้นยิ้มให้เขาอย่างอ่อนโยน แล้วก็พูดด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา

"คิดถึงมากๆนะครับ..."

"อืออ...ร้อน เปิด..พัด..ลม" 

เสียงเล็กๆ ของกนกพึมพำออกมาและพยายามจะปลดเสื้อนักศึกษาออก เขาคนนั้นจึงค่อยๆเอาผ้าผมผืนบางออกจากหน้าออกน้องและเดินไปเปิดพัดลมที่อยู่ปลายเท้าของเจ้าตัวเล็ก แล้วกลับมานั่งข้างๆ อีกครั้ง

"พี่เปิดพัดลมให้แล้ว อย่าถอดเสื้อนอนนะครับ...เดี๋ยวพี่จะอดใจไม่ไหว" เขาพูดเบาๆ ด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน

แล้วชายผู้นั้นก็ค่อยๆ โน้มใบหน้าไปใกล้กนก ลมหายใจของทั้งสองสัมผัสกันอย่างแผ่วเบา เขาค่อยๆ เอาปลายจมูกคลอเคลียเจ้าเด็กขี้เซา แต่กนกก็ไม่ได้ตื่นขึ้นมาโวยวายแต่อย่างใด แถมยังเห็นริมฝีปากบางๆ ของเขาขมุบขมิบพึมพำอยู่

ชายคนนั้นจึงค่อยๆ โน้มใบหน้าเข้าไปฉกชิมความนุ่มของริมฝีปากน้อยๆ ดูดดึงเล็กน้อย จนเกิดความหมั่นเขี้ยว จึงค่อยๆเลาะเล็มริมฝีปากบาง กดจูบช้าๆซ้ำๆเหมือนคนที่อยากจะถนอมริมฝีปากนี้ไม่ให้ช้ำแต่ก็ขบกัดเบาๆให้คนที่ถูกกระทำได้รู้สึกบางอย่าง เจ้าเด็กขี้เซาหน้าจะเหนื่อยเกินไปจึงไม่มีปฏิกริยาตอบสนองใดๆ เขาค่อยๆเคลื่อนหน้าออกมามองให้เห็นใบหน้าชัดๆ

"ถ้ามีคนลักหลับจะทำยังไงเนี๊ยะ เด็กน้อย..."

แล้วชายผู้นั้นก็หอมแก้มกนกเบาๆอีกครั้ง แล้วก็ลุกออกจากห้องไป