ใคร

เขารู้สึกว่าวันนี้เป็นวันที่ยาวนานและวุ่นวายเพราะเขามีเรียนตั้งแต่เช้าถึงสองทุ่ม ทั้งบรรยายวิชาชีวะและทำแล็ปการทดลองเคมีภาคค่ำ กว่าจะลากสังขารกลับหอได้ก็พากันหมดแรง

"ทำไมวันนี้โหดขนาดนี้...ใครจัดตารางเรียนว่ะ" 

"นั่นนะสิ...จะแบ้ล้า นี่มันเด็กปีหนึ่งนะเว้ย" พราวสมทบอีกหนึ่งเสียง

"แล้วพวกแกจะบ่นเพื่อ...กินข้าว กลับบ้านแยกย้ายกัน" 

"เย้ อาหารจะช่วยชีวิตพวกเรา ฉันอยากกินยำ อยากกินยำ" พราวพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้น

"กนกกินอะไรดี?" 

"อ่า...อะไรดีอ่าา อยากกินกระเพาะแล้วกัน กระเพาะเนื้อ" 

"อืม งั้นไปร้านป้าข้างหอพราว แล้วค่อยเดินกลับมาหอในแล้วกัน" 

"อืม..." กนกพยักหน้ารับ

ระหว่างทาง กนกก็เหม่อมองบรรยากาศโดยรอบ วันนี้รู้สึกเหนื่อยตั้งแต่เช้าที่ต้องวิ่งมาเรียน ข้าวเช้าก็ไม่ได้กินแล้วมาเรียนแล็ปต่อ ปวดหัวจะแย่ คิดถึงหนังสือนิยายที่อยู่ที่หอจะแย่อยู่แล้ว เมื่อไหร่จะได้กลับไปอ่านต่อนะ... แต่ในตอนนี้ เขาต้องกินข้าวให้อิ่มก่อนแล้วค่อยกลับไปหาหนังสือเล่มโปรดที่รอเขาอยู่

"ป้าคะ หนูขอยำแซ่บๆหนึ่งจานค่ะ ขอเผ็ดๆเลยนะคะ" พราวสั่งอาหารด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยหิวกระหาย

"กินเผ็ดเดี๋ยวก็ปวดท้องอีก" 

"ก็เหนื่อยอ่ะ อยากกินอะไรที่มันสดชื่น" กนกหันไปมองพราวด้วยความมั่นไส้แล้วก็ผลักหัวพราวไปเบาๆหนึ่งที

"ป้าครับ กระเพาะเนื้อสองจานด้วยครับ" มิวหันไปสั่งอาหารกับป้าเจ้าของร้าน

"มิวว...กนกมันทำร้ายพราวอีกแล้ว" แล้วพราวก็มาฟ้องอะไรสักอย่างกับนิว

"ก็แกทำตัวหน้าหมั่นไส้อ่ะ" 

"ทำตรงไหน ตรงไหนๆๆ หาๆๆ" 

"เดี๋ยวๆเหอะ" ก่อนที่เขาจะเอามือแกล้งผลักพราวอีกครั้ง

"หยุด! ทั้งสองคนนั้นแหละ เล่นเป็นเด็กเสียงดังอยู่ได้" 

"ก็..." 

"พราว!" มิวหันไปมองพราวพร้อมส่งสายตาดุกลับมา

"อ่าาา..." 

ในที่สุด ทั้งสามคนก็หยุดเล่นกันและหันไปสนใจกับอาหารที่กำลังจะมา กนกหันไปมองรอบๆจนไปสะดุดกับสายตาของชายคนหนึ่งที่จ้องมองเขาอย่างสนใจและเมื่อเขาจ้องกลับไป ชายคนนั้นรีบหลบสายตาก่อนที่จะรีบกินอาหารในจานให้หมดอย่างรวดเร็วแล้วเดินออกจากร้านไป

กนกยังคงจ้องมองไปที่ชายคนนั้นเดินออกไปด้วยความสงสัย

" กนก ทำไมเจอคนรู้จักหรอ?" 

"อ่า...ไม่นะ แค่คนหน้าคุ้นแหละ"

"พี่รหัสหรอหรือพี่เทคหรือเปล่า...ช่วงนี้เขาให้เราตามหาพี่เทคเองด้วยนะ" 

"หรอ...ทำไมเราไม่เห็นรู้เรื่อง" 

"ก็ตอนประชุมเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว แกอ่านนิยายอะไรของแกไงเลยไม่ได้ยิน"

"อืม...แล้วเขาให้หายังไงหรอ"

"เห็นเขาบอกว่า เป็นโค้ดของรหัสสายที่เราอยู่หรือไม่ถ้าพี่เทคอยากเทคคนไหนก็คงเอาขนมมาให้เรามั้ง"

"หรอออ.."

"ว้าว! ยำมาแล้ว...ว้าวว กระเพราก็มาแล้ว กินกันเถอะหิวจนไส้จะพันกันแระ"

กนกไม่ได้สนใจอะไรมากกับคำว่าพี่รหัสหรือพี่เทค เขาหันไปสนใจกับอาหารที่อยู่ตรงหน้าแทน

วันนี้เขากลับมาถึงหอเกือบสี่ทุ่มแล้ว กว่าจะอาบน้ำ ทำการบ้าน อ่านหนังสือ ก็ปาไปเกือบเที่ยงคืนแต่เมื่อวานเขาอ่านนิยายจนมาถึงตอนที่ตัวเอกเริ่มมีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งต่อกันแล้วเขาไม่อยากพลาดเลยจึงพยายามที่จะอ่านมันให้ได้ แต่แล้ว...

เขาก็หลับไปในห้วงนิทรา

ในความฝัน เขาหลงมาในห้องแห่งความมืดที่หาทางออกไม่เจอแม้พยายามจะเดินไปเรื่อยๆจนกระทั่ง...

โอ๊ย!

จมูกของเขาชนกับอะไรสักอย่าง เขารู้สึกเจ็บไม่มากแต่กลับได้กลิ่นหอมอ่อนๆแทรกเข้ามา เขาค่อยๆเอาจมูกเข้าไปใกล้ๆเพื่อดมกลิ่นนั้นให้ชัดขึ้น

แล้วเขาก็ได้ยินเสียงกระซิบข้างหู

"นี่...คิดจะหอมแก้มพี่เลยหรอ? คิดถึงพี่ขนาดนั้นเลยสิ"

เพราะความมืดทำให้เขามองไม่เห็นแต่เสียงที่ได้ยินกลับทำให้เขารีบถอยหลังด้วยความตกใจ ด้วยความที่มองไม่เห็นมือใหญ่ๆ ของชายคนนั้นก็คว้าเขาเข้ามาในอ้อมกอดที่อบอุ่น

"อย่าหนีไปไหน..." เสียงกระซิบนั้นดังขึ้นอีกครั้ง คำพูดนั้นทำให้กนกรู้สึกว่าหัวใจของเขาเต้นแรงขึ้น เขาพยายามจะพูดอะไรแต่คำพูดก็ติดอยู่ในลำคอ

"ไม่ต้องกลัวนะ...พี่จะไม่ทำร้ายเธอ"

จากนั้น ทั้งสองคนก็...

วันนี้เขาตั้งนาฬิกาปลุก แล้วก็ตื่นขึ้นมาด้วยความเมื่อยล้า มองไปรอบๆ ก็เพิ่งรู้สึกว่าเขานอนหลับที่โต๊ะทำการบ้าน พอมองดูเวลาก็เห็นว่าเพิ่งเจ็ดโมง เขาขยับตัว ยืดแขนไล่ความเมื่อยล้าก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำ

แล้วมองตัวเองในกระจกและนึกถึงความฝันเมื่อคืน รวมถึงคืนก่อนหน้าที่เหมือนจะเป็นกึ่งฝันกึ่งตื่น

หรือเราอ่านนิยายมากเกินไปจนเก็บไปฝัน? เขาคิดในใจ

พอพยายามนึกถึงนิยายเรื่องไหนที่คล้ายกับเรื่องราวในความฝัน เขาก็นึกไม่ออก เลยคิดว่า ศุกร์เสาร์อาทิตย์นี้จะกลับบ้านไปค้นหนังสือนิยายที่คุ้นๆ กับเรื่องราวที่ทำให้รู้สึกสับสนในใจ

"สัปดาห์นี้เรากลับบ้านนะ"