ชอบเขาเข้าแล้ว

ช่วงเวลาแห่งการสอบปลายภาคผ่านไปอย่างหฤโหดสำหรับเด็กปี 1 ทุกคนต่างเคร่งเครียดกับตำราเรียน บางคนอดหลับอดนอน บางคนมารวมตัวติวกันที่ห้องสมุดจนดึกดื่น

กนกเองก็เช่นกัน เขากับมิวและพราวใช้เวลาหลายคืนติดอยู่ที่ห้องสมุด กางหนังสือเต็มโต๊ะ ขีดเขียนสมการและจดสรุปกันจนแทบลืมหายใจ ทุกคืนที่เดินกลับหอ เขารู้สึกเหนื่อยล้าและตาพร่าไปหมด

แต่ทุกครั้งที่กลับมา… จะมีใครบางคนรออยู่เสมอ

พบรักไม่ได้พูดอะไรมากมาย เขาแค่แวะมาหา ยื่นขนมหรือเครื่องดื่มให้เงียบ ๆ บางคืนเขาแค่ส่งข้อความมาถามว่า "ถึงหอแล้วหรือยัง?" แล้วตามมาด้วยคำว่า "ฝันดี" พร้อมกับอีโมจิหมีน้อยที่ดูนุ่มนิ่มเหมือนเจ้าตุ๊กตาหมีสีเหลืองตัวนั้น

ไม่เคยมีวันไหนเลยที่พบรักไม่ส่งข้อความมา หรือไม่ปรากฏตัวให้เห็น แม้กระทั่งในคืนที่ดึกแค่ไหนก็ตาม บางครั้งกนกคิดว่าอีกฝ่ายอาจจะแค่แวะเวียนมาเพราะเป็นห่วงเขาในฐานะ "พี่ชายข้างบ้าน" แต่ทุกครั้งที่สบตากับรอยยิ้มอ่อนโยนนั้น ใจเขากลับรู้สึกอบอุ่นจนเผลอกอดขนมในมือแน่นขึ้น

มันเป็นความรู้สึกขอบคุณ… และดีใจ

ดีใจที่มีใครสักคนคอยอยู่ข้าง ๆ ในทุกช่วงเวลา

แต่ในความดีใจนั้น... มันเริ่มมีบางอย่างปะปนเข้ามา—ความรู้สึกบางเบาเหมือนสายลมยามค่ำคืน อ่อนหวานและเงียบงันแต่ทำให้หัวใจสั่นไหว

หรือว่า…

บางที…

เขาอาจจะเริ่มเผลอใจให้พี่ชายข้างบ้านคนนี้ไปแล้วก็ได้

อ้อมกอดที่คุ้นเคยแต่ยังทำให้หัวใจเต้นแรงเสมอ

พบรักโอบกอดเขาแน่นขึ้น มือหนาลูบแผ่นหลังเบา ๆ ราวกับจะปลอบโยนความเหนื่อยล้าทั้งหมดของวันนี้ กนกยืนนิ่งอยู่ในอ้อมแขนนั้น แรงกอดไม่หนักหน่วงแต่กลับมั่นคงและอบอุ่น

ครั้งนี้แตกต่างจากทุกครั้ง เพราะเขาเผลอยกแขนขึ้นมากอดตอบ

มันเป็นการตอบสนองที่เกิดขึ้นโดยไม่ทันได้คิด ร่างกายของเขาจดจำสัมผัสนี้ได้ อ้อมกอดที่คอยอยู่เคียงข้าง คอยเป็นที่พักพิงในวันที่เหนื่อยล้า มันเป็นความอบอุ่นที่โอบล้อมทั้งหัวใจ

พบรักโยกตัวเขาเบา ๆ ราวกับกำลังปลอบเด็กน้อย

"ไม่ต้องเครียดนะ เจ้าเด็กปีหนึ่ง เดี๋ยวมันก็ผ่านไปได้" น้ำเสียงทุ้มกระซิบข้างหู นุ่มนวลจนทำให้รู้สึกปลอดภัย

ก่อนที่เขาจะทันพูดอะไร ริมฝีปากอุ่น ๆ ก็กดจุมพิตลงมาบนหน้าผากอย่างแผ่วเบา

สัมผัสนั้นเหมือนแสงแดดอุ่น ๆ ในเช้าวันใหม่

"ให้กำลังใจคนเก่งของพี่ จะได้มีแรงอ่านหนังสือเยอะ ๆ นะครับ"

พบรักค่อย ๆ คลายอ้อมกอด ลูบผมนุ่มของกนกเบา ๆ ก่อนจะถอยออกไป

"พี่ต้องไปแล้วล่ะ มีงานด่วนของลูกค้า"

เขาหันหลังไปหยิบกระเป๋า ก่อนจะยิ้มให้บาง ๆ "ไว้เดี๋ยวพี่มาหาใหม่นะ ตั้งใจเรียนล่ะ"

แล้วร่างสูงก็เดินออกจากห้องไป ทิ้งไว้เพียงความอบอุ่นที่ยังคงหลงเหลืออยู่

กนกยืนอยู่ที่เดิม สัมผัสของริมฝีปากที่หน้าผากยังคงชัดเจน หัวใจเต้นแรงขึ้นโดยไม่อาจควบคุม

เขามองตามแผ่นหลังกว้างที่ลับออกไป ความรู้สึกบางอย่างเอ่อล้นขึ้นมา

หรือว่า...

เขากำลังชอบพี่ภพเข้าแล้วจริง ๆ นะ?

พบรักกลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตกนกอย่างไม่รู้ตัว

ไม่ว่าเขาจะเดินไปที่ไหน จะออกจากหอ จะกลับบ้าน หรือแม้แต่จะไปอ่านหนังสือที่ห้องสมุด พี่ภพก็มักจะโผล่มาพร้อมกับมอเตอร์ไซค์คันเดิม คอยถามไถ่ว่าเขาจะไปที่ไหน ไปกับใคร และกลับตอนไหน ราวกับเป็นผู้ปกครองอีกคนหนึ่ง

"จริง ๆ พี่ภพก็เหมือนแม่เลยนะ หรือว่าจะเป็นพ่อดี?"

กนกแกล้งพูดล้อเล่น แต่ก็ทำได้แค่หัวเราะเบา ๆ เพราะสายตาของพี่ภพที่มองมาทำให้เขารู้สึกแปลก ๆ ในอก

"อีกไม่กี่วันแล้วนะ เจ้าเด็กน้อย"

"ใช่แล้วครับ อีกไม่กี่วันก็สอบเสร็จ แต่ว่าวันนี้กนกจะไปติวกับมิวที่ห้องสมุดครับ"

"พี่ขอไปส่งนะ"

"พี่ภพจะยุ่งหรือเปล่าครับ งานเยอะหรือเปล่า?"

"พี่ไปส่งได้ พี่ดูแลกับหนูได้ทุกที่ทุกเวลา… และตลอดไปยังได้เลย"

คำพูดที่แสนธรรมดาของพี่ภพ แต่กลับทำให้หัวใจของกนกเต้นผิดจังหวะ

เขารู้สึกว่าช่วงนี้หัวใจของเขาทำงานหนักมาก นับตั้งแต่ที่เริ่มรู้ตัวว่าตัวเองอาจจะเผลอชอบพี่ภพเข้าไปแล้ว ทุกคำพูด ทุกสัมผัส ทุกสายตาที่อีกฝ่ายมอบให้ ล้วนแต่ทำให้ความรู้สึกบางอย่างในใจเขาสั่นไหว

"กะ-ได้... คะ-ครับ"

เสียงของเขาตะกุกตะกักออกมาอย่างไม่เป็นตัวเอง เพราะพี่ภพใช้สายตาเจ้าเล่ห์จ้องมองตรงมา พร้อมกับก้าวเข้ามาใกล้ทีละน้อย

"ได้… ที่หมายถึงให้พี่ดูแลตลอดชีวิตอย่างนั้นเหรอ?"

"มะ-ไม่! ไม่ใช่ครับ!"

กนกรีบปฏิเสธ ลนลานเสียจนเกือบสะดุดตัวเอง หัวใจเต้นแรงจนแทบจะทะลุออกมาจากอก "แค่จะบอกว่า... เอ่อ... พี่ภพไปส่งกนกที่ห้องสมุดได้ครับ!"

เขารีบหันหลังแล้ววิ่งเข้าห้องไปเปลี่ยนชุดทันที ทิ้งให้พี่ภพยืนมองตามด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ และเสียงหัวเราะเบา ๆ ที่ยังดังอยู่ข้างหลัง

ห้องสมุดในช่วงใกล้สอบเต็มไปด้วยนักศึกษาที่นั่งก้มหน้ากับหนังสือ บรรยากาศเงียบเชียบมีเพียงเสียงพลิกกระดาษ และเสียงพึมพำทวนสูตรคำนวณเบา ๆ

กนกเดินเข้ามา พร้อมกับพี่ภพที่ยังคงทำหน้าที่เป็น ‘พี่ชายข้างบ้าน’ ที่แสนดีเหมือนเช่นทุกวัน

"อ้าว วันนี้พี่ภพก็มาส่งกนกอีกแล้ว~"

เสียงแซวเจื้อยแจ้วของพราวดังขึ้นทันทีที่เห็นเขาเดินเข้ามา เธอแอบกระซิบกับมิวที่กำลังคร่ำเคร่งอยู่กับโจทย์แคลคูลัส

"เนี่ย ๆ สนิทกันเกินไปหรือเปล่านะมิว?"

มิวไม่ได้ตอบอะไร เขายังคงจดจ่ออยู่กับกระดาษตรงหน้า ปากขยับพึมพำคำนวณตัวเลขอย่างไม่สนใจสิ่งรอบตัว

พราวเบ้ปากก่อนจะสะกิดเพื่อนอีกครั้ง "เฮ้ยมิว ไม่สนใจเพื่อนเลยเหรอเนี่ย? ดูสิ~ เพื่อนเขามีใครมาส่ง!"

มิวเงยหน้าขึ้นมามองแวบหนึ่ง ก่อนถอนหายใจแล้วเอ่ยเสียงเรียบ

"พราว ถ้าแกพูดเสียงดังอีกนิดนึง ฉันจะให้แกออกไปติวคนเดียวข้างนอกห้องสมุด"

"โอเค ๆ ขอโทษก็ได้~ มิวที่รักของฉัน"

พราวแลบลิ้น ก่อนจะหันกลับมาส่งยิ้มหวานให้พี่ภพที่เดินมาพร้อมถุงขนมในมือ

"สวัสดีค่ะพี่ภพ~"

"สวัสดีครับ น้องพราว น้องมิว"

พี่ภพส่งยิ้มบาง ๆ พร้อมยื่นถุงขนมให้กนก "พี่ซื้อขนมโตเกียวหน้าหอสมุดมาฝาก ไม่รู้ทานในนี้ได้ไหม ยังไงก็เก็บไว้ทานตอนเที่ยงก็ได้ แต่อาจจะไม่ค่อยอร่อยแล้วถ้ามันเย็น"

"หูย~ ไปต่อคิวมาหรอ ว่าทำไมมาช้าจัง~" พราวทำตาเป็นประกายก่อนจะยื่นมือไปหยิบขนม "งั้นกินตอนนี้เลยค่ะ แอบกินเอาเนอะ กนก?"

กนกเหลือบมองเพื่อนที่เปลี่ยนทีมไปอย่างรวดเร็ว ก่อนจะส่ายหน้าเบา ๆ

พราวอมยิ้มขณะกัดขนมโตเกียวไปคำหนึ่ง "ที่หลังไม่แซวพี่ภพแล้ว เพราะพี่ภพใจดีเกินป๊ายย~"

มิวที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ได้แต่ส่ายหัว ส่วนกนกก็ทำได้แค่ถอนหายใจ แต่ลึก ๆ แล้ว เขากลับรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก…

บรรยากาศในรถเต็มไปด้วยเสียงพูดคุยและหัวเราะ พราวและมิวดูตื่นเต้นเป็นพิเศษที่ไม่ต้องนั่งรถตู้กลับบ้านนานหลายชั่วโมง เพราะวันนี้พี่ภพอาสาขับรถมาส่งเอง

"โห~ พี่ภพมีรถหลายคันจังเลยอ่ะ" พราวอุทานตื่นเต้น มองรถเก๋งคันใหญ่ด้วยความสนใจ

"ก็ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก" พี่ภพหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะเฉลย "มอเตอร์ไซค์ที่เห็นพี่ขี่ทุกวันน่ะ ของเพื่อนพี่ครับ ส่วนคันนี้รถพี่เอง"

"อุ๊ย พี่ภพมีรถเก๋งด้วยอ่ะ เท่เวอร์! หล่อ รวย ใจดี อย่างนี้ใคร ๆ ก็ต้องตกหลุมรักแน่ ๆ ใช่ไหมมิว?"

พราวพยักพเยิดให้เพื่อนอีกคนที่นั่งเหม่อมองไปนอกหน้าต่าง ขณะที่กนกยังคงนั่งนิ่ง ไม่ได้ออกความคิดเห็นอะไร

"พอดีพี่ไม่อยากให้กนกเป็นที่สนใจ ถ้าพี่ใช้รถยนต์มารับมาส่งทุกวันมันคงเด่นเกินไป เลยขอเช่ามอเตอร์ไซค์เพื่อนมาแทนน่ะ"

"ป๋าสปอร์ตขนาดนี้ ใจดีขนาดนี้ ถ้าเป็นหนูนะ หนูจะจีบพี่ภพเลย!"

"จีบพี่เลยเหรอ?" พี่ภพหัวเราะเบา ๆ "ขอโทษด้วยนะครับ พี่ปิดประตูใจไปแล้ว เพราะว่าพี่เจอคนที่ชอบแล้ว"

คำตอบของเขาทำให้พราวตาโต ราหูกางเต็มที่ "ห๊ะ! พี่ภพมีแฟนแล้วเหรอ? อย่างนี้หนูก็อกหักเลยสิคะ!"

พี่ภพไม่ได้ตอบในทันที เขาเว้นจังหวะก่อนจะพูดขึ้นมาอีกครั้ง

"จะเรียกว่าแฟนก็คงไม่ได้หรอกนะครับ…"

เขาหยุดไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเหลือบมองคนข้าง ๆ ที่นั่งอยู่เบาะข้างกัน กนกที่กำลังก้มหน้ามองมือของตัวเองเผลอสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อสัมผัสได้ถึงสายตาที่จ้องมา

"พี่ก็กำลังทำคะแนนอยู่ครับ ขอแค่ให้เขาสนใจพี่บ้างก็พอแล้ว"

คำพูดที่เหมือนพูดลอย ๆ แต่กลับทำให้บรรยากาศในรถเปลี่ยนไปเล็กน้อย กนกเม้มปากแน่น รู้สึกว่าหัวใจเต้นแรงขึ้นอย่างไม่มีเหตุผล

"พี่ภพทั้งใจดี ทั้งมีรถ แถมยังอ่อนโยนขนาดนี้ ใครไม่สนใจเดี๋ยวหนูไปจัดการมันเองค่ะ!" พราวพูดติดตลก ก่อนจะหัวเราะคิกคัก

พี่ภพหัวเราะตาม ขณะที่กนกได้แต่ก้มหน้าหลบสายตา แต่ไม่อาจปฏิเสธได้เลยว่าความอบอุ่นบางอย่างกำลังค่อย ๆ แทรกซึมเข้ามาในใจเขาอย่างเงียบงัน…