กลับบ้าน

พี่ภพขับรถมาจอดที่หน้าบ้านของกนก หลังจากส่งพราวและมิวเสร็จเรียบร้อยแล้ว

กนกแทบไม่รอให้รถจอดสนิทดี เขารีบเปิดประตูแล้ววิ่งพุ่งเข้าไปหาแม่ทันที

"โถลูก… อย่าวิ่งเร็ว เดี๋ยวล้มนะ"

เสียงของแม่เต็มไปด้วยความเป็นห่วง แต่ในขณะเดียวกัน เธอก็อ้าแขนรับกอดลูกชายของเธอไว้แน่น

กนกฝังหน้าลงกับไหล่ของแม่ สูดกลิ่นที่คุ้นเคย ราวกับจะซึมซับความอบอุ่นให้เต็มหัวใจ เขาไม่รู้ว่าตัวเองยืนนิ่งอยู่อย่างนั้นนานแค่ไหน แต่ในอ้อมกอดของแม่ ความเหนื่อยล้าทั้งหมดจากมหาวิทยาลัยเหมือนค่อย ๆ คลี่คลาย

แม่ลูบหลังเขาเบา ๆ "เป็นไงบ้างครับ ปิดเทอมจบปีหนึ่งแล้ว เด็กน้อยของแม่"

กนกเงยหน้าขึ้น หัวเราะเบา ๆ แต่ดวงตายังคงฉายแววอ่อนล้า "คิดถึงแม่มากเลยครับ คิดถึงพ่อด้วย เหนื่อยมากเลย ทำไมชีวิตมหา’ ลัยเหนื่อยขนาดนี้"

"ออกมาอยู่บ้านไหมลูก เครียดหรือเปล่า?"

กนกหัวเราะกับคำพูดของแม่ เขารู้ว่าแม่ไม่อยากให้เขาต้องเครียดหรือกดดันกับชีวิตในมหาวิทยาลัย

ก่อนที่เขาจะตัดสินใจไปเรียนต่อ แม่เคยบอกเสมอว่า "ถ้าเหนื่อยหรือเครียดเกินไป กลับมานะ มาอยู่กับพ่อกับแม่ได้ เราไม่จำเป็นต้องให้ลูกต้องมาทนความทุกข์ยากหรือความเครียดมากเกินไป"

เขาได้ยินประโยคนี้มาตลอด ตั้งแต่วันที่ขอพ่อกับแม่ไปเรียนมัธยมปลาย ครอบครัวของเขาน่ารักเสมอ พร้อมจะโอบกอดเขาไม่ว่าเมื่อไหร่

และตอนนี้…

มีใครบางคนที่เขารู้สึกว่าพร้อมจะมอบอ้อมกอดที่ยิ่งใหญ่ให้เขาอีกคน

"สวัสดีจ้ะ พบ"

เสียงของแม่เรียกให้กนกเงยหน้าขึ้นมอง พบรักที่ยืนอยู่ไม่ไกล หันไปยิ้มให้แม่ของเขา ก่อนจะพนมมือไหว้

"สวัสดีครับ น้าเพชร"

เสียงทุ้มต่ำยังคงสุภาพและอ่อนโยนเสมอ…

กนกมองหน้าพี่ภพสลับกับแม่ ดวงตากลมโตเต็มไปด้วยความสับสน

"ทำไมแม่ไม่บอกผมก่อน…"

เสียงของเด็กชายแผ่วเบา แต่เต็มไปด้วยความตัดพ้อที่ซ่อนอยู่

เพราะความเข้าใจผิด เพราะความหวาดระแวงที่สะสมมานาน ทำให้เขาหลงคิดว่าผู้ชายคนนี้เป็นแค่คนแปลกหน้าที่เฝ้าติดตามเขามาโดยไม่มีเหตุผล แต่ในความเป็นจริง…

"แม่ขอโทษนะลูก"

เพชรเอื้อมมือไปลูบศีรษะของกนกเบา ๆ เธอเข้าใจดีว่าความหวาดกลัวที่กนกเคยมีนั้นไม่ได้เกิดขึ้นโดยไร้เหตุผล แต่ตอนนี้… เธออยากให้ลูกชายของเธอรู้ว่า เขาไม่ได้อยู่คนเดียว

เธอหันไปทางพบรัก ส่งยิ้มบาง ๆ ให้

"เป็นไง พบ สบายดีไหม?"

"ครับ น้าเพชร"

สายตาของพบรักสบกับเพชร และในแววตานั้นมีความคุ้นเคยกันมากขึ้นกว่าก่อนหน้านี้

ย้อนกลับไปเมื่อ 4 เดือนก่อน ในวันที่กนกเพิ่งเข้ามหาวิทยาลัยใหม่ ๆ

"น้าอยากให้พบช่วยดูแลกนกให้หน่อยนะ"

เพชรเคยเอ่ยกับพบรักด้วยน้ำเสียงจริงจัง หลังจากที่เธอสังเกตพฤติกรรมของเขามาพักใหญ่ และพบว่าตลอดระยะเวลาเกือบสองปีที่ผ่านมา พบรักทำตามคำพูดของตัวเองอย่างเคร่งครัด

เขาไม่เคยพยายามเข้าไปใกล้จนกนกต้องรู้สึกอึดอัด ไม่เคยก้าวก่ายชีวิตของน้องเกินควร แต่เธอรับรู้ได้เสมอว่า ในทุก ๆ เย็นหลังเลิกเรียน พบรักมักจะอยู่ที่ไหนสักแห่ง… คอยมองดู คอยสังเกต คอยเฝ้าดูแลในระยะห่าง

เขาไม่เคยเรียกร้องให้กนกจำเขาได้ ไม่เคยบังคับให้น้องต้องรู้สึกอะไรกับเขา แต่เพชรรู้ว่า—เด็กคนนี้มีสัจจะต่อคำพูดของตัวเอง

และเขาหวังดีกับกนกจริง ๆ

ส่วนเรื่องความรักหรือความชอบ เพชรไม่เคยปิดกั้น เธอไม่เคยมองว่าเรื่องเพศเป็นอุปสรรค ขอเพียงแค่ใครสักคนที่พร้อมจะโอบกอดลูกชายของเธอ ดูแลเขาอย่างที่เธอทำมาตลอด เท่านี้ก็เพียงพอแล้ว

"น้าอาจจะไม่ได้ไปหากนกบ่อย… ยังไงน้าฝากกุญแจห้องน้องไว้กับภพนะ ค่อย ๆ เจอกันไป น้องอาจจะจำพบไม่ได้ เหมือนที่น้ายังไม่คุ้นหน้าภพในแบบนี้ แต่ถ้าได้ทำความรู้จักกันไป อาจจะคุ้นเคยกันมากขึ้น"

เธอส่งกุญแจให้เขา แล้วสบตาเด็กหนุ่มตรงหน้าอย่างจริงจัง

"ฝากเป็นพี่มหา’ ลัยที่ดูแลน้องคนนั้นสักคนด้วยนะ พบ"

พบรักรับกุญแจมา ก่อนเงยหน้าขึ้นมองเธอด้วยสายตามุ่งมั่น

"ผมจะดูแลกนก… ด้วยหัวใจของผมครับ"

หลังจากวันนั้น พบรักก็มักจะส่งภาพถ่ายของกนกและเพื่อน ๆ ในช่วงเวลาต่าง ๆ ที่เขาเผอิญได้เจอน้อง ไม่ว่าจะเป็นภาพขณะติวหนังสือในห้องสมุด ภาพระหว่างที่กนกกำลังหัวเราะกับเพื่อน หรือแม้แต่ภาพเผลอ ๆ ของกนกที่กำลังนั่งอ่านนิยายเล่มโปรดใต้ต้นไม้

ภาพเหล่านั้นไม่ได้มีแค่รอยยิ้มของกนกเท่านั้น แต่ยังมีความรู้สึกบางอย่างที่พบรักอยากบันทึกไว้เสมอ

บางวัน เมื่อเขาแวะกลับมาเยี่ยมแม่ที่สวนมะพร้าว เขาก็ไม่เคยลืมซื้อของเล็ก ๆ น้อย ๆ ติดมือมาฝาก ทั้งผลไม้สดจากตลาดในเมือง หรือของที่คิดว่ากนกอาจจะชอบ แล้วก็ถือโอกาสแวะมาคุยกับเพชรด้วย

การสนทนาของเขามักเริ่มต้นด้วยเรื่องทั่วไป แต่ไม่นาน ก็มักวกกลับมาที่กนกเสมอ

"กนกเป็นยังไงบ้างครับน้า? วันนี้ผมเห็นเขากับเพื่อนนั่งติวกันอยู่ที่โรงอาหาร ดูตั้งใจกันน่าดูเลย"

หรือบางครั้งก็เป็นคำบอกเล่าธรรมดา ๆ แต่เต็มไปด้วยความอ่อนโยน

"น้าเพชรครับ วันนี้กนกดูเหนื่อย ๆ ไปหน่อยนะครับ ผมเลยซื้อขนมไปให้ เขากินหมดด้วยนะ ดูท่าทางจะชอบ"

เพชรเงียบฟังอย่างตั้งใจ ทุกครั้งที่พบรักพูดถึงกนก แววตาของเด็กหนุ่มคนนี้จะเปล่งประกาย ความสุขในน้ำเสียงของเขามันจริงแท้จนเธอสัมผัสได้

มันเป็นความรู้สึกที่ลึกซึ้งกว่าคำว่าห่วงใย...

มันคือความรักที่แสนบริสุทธิ์

เพชรเงียบไปครู่หนึ่ง มองเด็กชายที่เติบโตขึ้นเป็นชายหนุ่มตรงหน้า แววตาของพบรักสะท้อนความมุ่งมั่นและความรู้สึกที่ซับซ้อน ยามที่เขาหยิบตุ๊กตาหมีสีเหลืองตัวเก่าขึ้นมา ความทรงจำในอดีตพลันหวนคืน

ตุ๊กตาตัวนี้... เธอจำได้ดี มันเคยเป็นของเล่นชิ้นโปรดของกนกเมื่อครั้งยังเป็นเด็ก ทุกคืนลูกชายของเธอจะกอดมันไว้แน่นราวกับเป็นของล้ำค่า และตอนนี้มันอยู่ในมือของพบรัก... เด็กชายที่กนกเคยให้กำลังใจในวันนั้น

“ขอบคุณนะพบรัก... ขอบคุณที่ดูแลกนกมาตลอด” เสียงของเพชรอ่อนโยน แต่ยังคงแฝงความลังเล

พบรักยิ้มบาง ๆ ดวงตาของเขาทอดมองตุ๊กตาในมือ ก่อนเงยหน้าขึ้นสบตากับเธอ “ผมไม่ได้อยากสัญญาว่าจะดูแลกนกตลอดไป... เพราะคำว่า ตลอดไป อาจไม่มีอยู่จริง แต่ผมแค่อยากโอบกอดความไม่สมบูรณ์แบบของเราทั้งสองคน ไม่ให้เราต้องเจ็บปวดเพียงลำพังอีก”

เพชรนิ่งฟัง แววตาของเขาเต็มไปด้วยความจริงใจ

“ผมใช้เวลานานมากในการทบทวนตัวเอง ความวิตกกังวลและอาการแพนิคของผมไม่เคยหายไป มันคล้ายกับหมอกจาง ๆ ที่คอยทำให้ผมหวาดกลัวเมื่อมีสิ่งใดสั่นคลอนจิตใจ แต่มันทุเลาลงได้เพราะ เขา ...เด็กผู้ชายตัวเล็ก ๆ คนนั้น คำพูดของกนกเมื่อสิบปีก่อนยังดังก้องอยู่ในใจผมเสมอ”

เพชรมองเห็นประกายในดวงตาของพบรัก—ความอบอุ่นที่เขามีให้ลูกชายของเธอ

“ผมไม่รู้หรอกว่ามันเริ่มต้นตั้งแต่เมื่อไหร่ ผมเพียงแค่รู้ว่าผมเฝ้าตามหา ใครสักคน มาตลอด และเมื่อได้พบเขาอีกครั้ง ผมก็เข้าใจในทันที... ว่าเขาคือบ้านที่ใจของผมโหยหา”

พบรักเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะสูดหายใจลึก ๆ และเอ่ยต่อ

“ผมรู้ว่าน้าเพชรคงกังวล เพราะน้าก็เคยเป็นหมอที่ดูแลสุขภาพใจของผู้คนมากมาย และก็คงรู้ดีว่าหากจะรักษาใครสักคนให้แข็งแรงขึ้นได้ มันไม่ได้หมายถึงการลบเลือนความทรงจำที่เจ็บปวดออกไป... แต่มันคือการกล้าที่จะเผชิญหน้ากับมัน”

เพชรเม้มริมฝีปากแน่น เธอรู้ดีว่าเด็กคนนี้พูดถูก

“ผมเองก็เคยหนีจากอดีต พยายามลืมทุกอย่าง จนสุดท้ายมันก็ย้อนกลับมาทำร้ายผม” พบรักหัวเราะเบา ๆ แต่ดวงตากลับฉายแววปวดร้าว “ความทรงจำเกี่ยวกับพ่อของผมถูกลบเลือนจากจิตใต้สำนึก จนกระทั่งแม่และป้าตัดสินใจบอกความจริงกับผม ผมยังจำได้ดี... วันนั้นเป็นวันที่ผมแทบไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อ”

เพชรเม้มริมฝีปากแน่น หัวใจของเธอหนักอึ้งเมื่อได้ยินคำพูดนั้น

“ผมไม่คิดเลยว่าคนที่ให้กำเนิดผม จะทำร้ายผมได้ถึงเพียงนี้” พบรักเอ่ยเสียงเบา “แต่แม่โอบกอดผมไว้ เธอไม่ปล่อยให้ผมจมอยู่ในความเจ็บปวดเพียงลำพัง เธอพยายามอธิบายว่าพ่อไม่ได้เลวร้ายมาตั้งแต่ต้น แต่เขาเป็นเหยื่อของยาเสพติด มันเปลี่ยนเขาให้กลายเป็นปีศาจที่น่ากลัว”

ดวงตาของพบรักฉายแววอ่อนล้า แต่ก็ยังเปี่ยมไปด้วยพลัง

“หลังจากนั้น ผมเข้ารับการบำบัดสุขภาพจิตอย่างจริงจัง มันใช้เวลานานกว่าผมจะเข้มแข็งขึ้น และผมก็รู้ว่าสิ่งที่ช่วยเยียวยาหัวใจผมได้จริง ๆ ไม่ใช่แค่การรักษาทางการแพทย์ แต่เป็น ความรักและความเข้าใจ”

เพชรมองเขา ความลังเลในใจเริ่มคลี่คลายลง

“และผมก็ไม่อยากให้กนกต้องอยู่กับความกลัวเพียงลำพัง ผมอยากอยู่ข้างเขา... น้าเพชรเข้าใจใช่ไหมครับ”

คำพูดสุดท้ายของพบรักเต็มไปด้วยความจริงใจ

เพชรเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะถอนหายใจยาว มือของเธอยังคงลูบตุ๊กตาหมีสีเหลืองเบา ๆ

“น้าเข้าใจ... แต่ภพรัก” เธอเงยหน้าขึ้นสบตาเขา “ถ้าน้องเลือกเดินออกจากเธอไปล่ะ?”

พบรักยิ้มบาง ๆ ก่อนจะตอบ “ถ้าเขาอยากไป... ผมก็จะปล่อยเขาไปครับ”

เพชรมองดูใบหน้าของเขาอย่างพิจารณา ก่อนที่เธอจะพยักหน้าอย่างเชื่องช้า

“ก็ได้... ถ้านั่นคือสิ่งที่เธอเลือกแล้ว”

แววตาของพบรักสว่างวาบขึ้นมาทันที

“แต่จำไว้” เพชรพูดต่อ “อย่าทำให้กนกเจ็บปวดอีก”

พบรักยิ้มบาง ๆ ก่อนจะโน้มศีรษะลงเล็กน้อยอย่างให้คำมั่น

“ผมสัญญาครับ”