LOGINShare
พี่รหัส
Last Updated:
2025-05-01 19:00:20หลังจากสอบเสร็จ วันเฉลยพี่รหัสก็มาถึง
ช่วงเย็น พวกเรานัดรวมตัวกันที่โถงกลางคณะ เสียงจอแจของพี่ปีสองและปีสามดังไปทั่ว ทำให้บรรยากาศคึกคักเต็มไปด้วยความตื่นเต้น เสียงหัวเราะแทรกผ่านเสียงพูดคุย ดนตรีจากลำโพงเปิดคลอสร้างความสนุกสนาน ไฟสีส้มจากโถงกลางทอดเงาลงบนพื้น ทำให้ทุกอย่างดูอบอุ่นและคึกครื้นกว่าปกติ นี่เป็นครั้งแรกที่เราจะได้รู้ว่าพี่รหัสที่คอยดูแลเราอยู่เงียบ ๆ เป็นใครกัน
“สำหรับน้องๆ คนไหนที่มาถึงโถงกลางแล้ว ก็ไปนั่งรวมกับเพื่อนได้เลยนะ” เสียงประกาศจากพี่ฝ่ายสันทนาการดังขึ้น ท่ามกลางความตื่นเต้นของทุกคน
กนกกับเพื่อน ๆ เพิ่งเรียนเสร็จ เมื่อได้ยินประกาศจึงรีบไปรวมตัวที่โถงกลางทันที
“ชั้นว่าพี่รหัสชั้นต้องเป็นผู้ชายแน่เลย” พราวกระซิบ พลางมองไปรอบ ๆ ด้วยสายตาเป็นประกาย
“ทำไม?” มิวถามเสริมขึ้นมา
“ก็ไม่เคยให้อะไรเลยไง”
“แต่ของกนกต้องเป็นผู้หญิงแน่ ๆ”
“ทำไมล่ะ?” กนกเลิกคิ้ว
“ก็แกได้ของตลอดไง เนอะ มิว”
“อืม...อาจจะ” กนกตอบแบบไม่แน่ใจนัก ก่อนจะหันไปมองรอบ ๆ อย่างครุ่นคิด
เสียงหัวเราะและเสียงดนตรีจากลำโพงทำให้บรรยากาศสนุกสนาน พี่ปีสองกับปีสามส่งเสียงเชียร์น้อง ๆ ที่ออกไปเต้นกันกลางโถง บางคนปรบมือ บางคนแซวกันขำ ๆ จนเสียงหัวเราะดังลั่น น้องปีหนึ่งหลายคนออกไปเต้นกันจนเหงื่อซึม บางคนหมุนตัวชนกันแล้วหัวเราะคิกคัก บางคนโดนพี่รหัสแกล้งดึงกลับมานั่งพัก แต่สุดท้ายก็หลุดไปเต้นใหม่อยู่ดี
“สนุกอ่ะ” พราวหอบเหนื่อยเมื่อถูกเรียกไปเต้นเป็นรอบที่ 2
“แล้วที่ออกไปเต้น รู้ยังว่าพี่รหัสเป็นใคร?”
“น่าจะรู้แล้ว”
“ได้ไง?”
“ก็พี่แววไง ตอนเราส่ายหัวแทบหลุดตอนเต้น พี่แววก็มาช่วย ตอนขอน้ำ พี่แววก็เป็นคนยื่นให้”
“อ๋อ พี่แวว...ท็อปเคมีภาค?”
“ช่าย! แต่พี่แววใจร้าย ไม่เคยเอาชีทสอบมาให้เลย งมโข่งอยู่ตั้งนาน”
“ถ้าได้พี่แววเป็นพี่รหัส ชั้นจะไปโวยเลย”
“แล้วถ้าไม่ใช่ล่ะ?”
“เออ...นั่นสิ”
“พี่ ๆ จะเรียกรหัสน้อง ๆ ตามสามตัวท้ายของเลขนักศึกษานะคะ ถ้าใครตรงกับพี่ข้างหน้า ให้เดินออกมารับของจากพี่รหัสได้เลยค่ะ”
เสียงอื้ออึงดังขึ้น หลายคนเริ่มมองหน้ากัน บางคนกำมือแน่น ลุ้นว่าตัวเองจะได้พี่รหัสเป็นใคร ขณะที่อีกหลายคนกระซิบกระซาบ คาดเดาถึงชื่อพี่ที่อาจจะเป็นเจ้าของของขวัญลึกลับที่ตนได้รับมาตลอด
.
.
.
“รหัสที่ลงท้ายด้วย 039”
“เอ้า! มิว แกนี่! โห...ดาวคณะ พี่ปูเป้!”
เสียงตบมือดังทั่วโถง ตามมาด้วยเสียงโห่ร้องเฮลั่น เสียงผิวปากแซวกันดังก้อง ทำให้บรรยากาศยิ่งครึกครื้นขึ้นไปอีก
.
.
.
“รหัสที่ลงท้ายด้วย 056”
พราวดีใจสุดขีด “นั่นไง! พี่แววจริง ๆ ด้วย!”
และสุดท้าย...
“รหัสที่ลงท้ายด้วย 088”
กนกลุกขึ้น เดินไปหาพี่รหัสของตัวเอง ถึงแม้จะไม่ใช่พี่ผู้หญิงอย่างที่พราวเดา และไม่เคยเห็นหน้าพี่คนนี้ที่คณะมาก่อน แต่เขากลับรู้สึกขอบคุณ พี่รหัสอาจไม่ใช่คนที่เขาจินตนาการไว้ แต่ความใส่ใจเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่อีกฝ่ายมีให้ตลอดมาก็ทำให้กนกรู้สึกดีใจอยู่ลึก ๆ
“ขอบคุณนะครับที่ส่งขนมให้ผมทุกวัน... อันนี้ผมซื้อมาให้พี่ครับ”
“โห เยอะเลย” พี่รหัสรับของไป พร้อมรอยยิ้มบาง
“ขอบคุณการ์ดกำลังใจที่ส่งมาให้ช่วงสอบด้วยนะครับ”
“การ์ด?”
“ครับ อันนี้ไง” กนกหยิบการ์ดจำนวนมากที่ได้รับให้พี่ดู
พี่รหัสขมวดคิ้ว “อันนี้...ของใคร?”
“อ้าว...ไม่ใช่พี่หรอครับ?”
“พี่ไม่เคยส่งการ์ดเลย” พี่รหัสหัวเราะเบา ๆ “มาเรียนก็ยังแทบไม่มา นี่ก็กำลังจะซิ่วไปเรียนภาพยนตร์ อีกไม่กี่เดือน”
“อ้าว...หรอครับ?”
“ยังไงก็ ดูแลตัวเองดี ๆ ล่ะ” พี่รหัสยื่นชีทเก่า ๆ ให้ “นี่พี่เอาชีทของปีหนึ่งกับปีสองมาให้ เผื่อจะมีประโยชน์ ส่วนที่เหลือ...ก็คงไม่มีแล้ว ปีหน้าพี่ก็คงย้ายไปแล้ว”
“ขอบคุณครับ”
พี่รหัสพยักหน้าเบา ๆ “อืม...ชื่อน่ารักดีนะ” พูดจบก็เดินจากไป ทิ้งกนกยืนสับสนอยู่กลางโถง เสียงดนตรีและเสียงพูดคุยรอบข้างยังคงดำเนินต่อ เขามองชีทเรียนในมือ แล้วเงยหน้ามองไปทางที่พี่รหัสเดินจากไป
หากพี่รหัสไม่ได้เป็นคนให้การ์ดเหล่านี้...แล้วใครกันแน่ที่เฝ้าดูแลเขามาตลอด?
กนกงงและสับสนว่าใครคือคนนั้นที่เอามาให้เขา เขารับชีทเรียนหนักอึ้งกลับหอ พร้อมกับความสงสัยที่ยังคงคาใจ
“โห... ได้ของเยอะอ่ะ กนก” พราวร้องทักขณะเดินกลับหอ
“อืม... พี่รหัสเอามาให้”
“แบ่งดูบ้างดี ตอนใกล้สอบ”
“ได้ดิ... แต่มีแค่ของปี 1 กับปี 2 นิดๆ นะ พี่เขาจะซิ่วไปเรียนภาพยนตร์แล้ว”
“อ้าวหรอ... แต่เขาก็ใจดีนะ ส่งขนมให้แกตลอด” พราวชี้ไปที่ถุงของกนก “พี่ผู้ชายด้วยนี่ คนนั้นป่ะที่เจอที่ห้องสมุดอ่ะ?”
“ไม่... เขาไม่เคยส่ง”
“ห่ะ... ของที่ได้บ่อยๆ อ่ะ ไม่ใช่ของพี่เขา?”
“พี่เขาไม่ค่อยมาเรียนด้วยซ้ำ”
“อ้าว แล้วของใครอ่ะ?”
“ไม่รู้อ่ะ...”
“แต่ชั้นกินไปเยอะด้วย... จะมียาพิษป่ะ?”
“พราวเวอร์อีกแล้ว!”
“มิว... ก็คิดดิ ของใครก็ไม่รู้ รับมาทุกวัน แล้วคนที่กินเยอะกว่ามันก็เราไง!”
“เฮ้ออ...” มิวถอนหายใจ “เราแยกย้ายกันเถอะ ค่ำแล้ว ไว้เจอกันพรุ่งนี้”
“โอเค กนก แกถือไหวใช่ไหม หนักนะนั่น”
“พอได้อยู่ ใกล้ถึงหอแล้ว”
“โอเคๆๆ”
จากนั้นทั้งสามก็แยกย้ายกันกลับหอ
ขณะที่กนกเดินถึงหน้าห้อง เขาพลันเจอบุคคลปริศนาในชุดนักศึกษา ใส่หมวกแก๊ปและกางเกงยีนส์ กำลังแขวนถุงขนมไว้ที่ประตูห้อง เขาตะโกนเรียกด้วยเสียงดัง
“คุณ! รอเดี๋ยว!”
แต่ชายคนนั้นหันมามองเพียงชั่วพริบตา แล้วก็วิ่งหนีอย่างไวจนหายไปในความมืด กนกยืนตะลึงก่อนจะเดินเข้าไปหยิบถุงขนมขึ้นมา ขนมในถุงดูคุ้นตา... เหมือนของที่เขาเคยได้ตอนเด็ก
“นี่... มัน...” เขาพูดเบาๆ กับตัวเอง
Latest chapter
เขาคนนั้นเหมือนใครคนหนึ่ง ไม่สมบูรณ์แต่เข้าใจ
หน้าบ้านหลังเล็กที่เงียบงัน มีเพียงเสียงสะอื้นปะปนกับเสียงลมอ่อน ๆ ที่พัดผ่านราวกับโลกทั้งใบหยุดหมุน ปล่อยให้มีเพียงสองร่างในอ้อมกอดกันแน่นอยู่กลางห้วงเวลาอันแสนเจ็บปวด ภพกอดร่างของกนกแน่น รู้สึกได้ถึงแรงสั่นจากการร้องไห้ที่ไม่มีทีท่าจะหยุดลงง่าย ๆ น้ำตาของคนน้องเปียกเสื้อเขาจนชื้น และแรงกอดของกนกก็เหมือนเป็นการยึดเหนี่ยวสุดท้ายไว้กับความจริง“ฮึก… พี่ภพ… มันเจ็บ…” เสียงสะอื้นแผ่วเบารอดออกจากริมฝีปากสั่น“ไม่เป็นไรแล้ว…” ภพกระซิบเบา ๆ มือใหญ่ลูบหลังคนน้องอย่างอ่อนโยน“พี่อยู่นี่แล้ว ไม่มีใครทำร้ายกนกได้อีกแล้วนะ…”กนกส่ายหน้าเล็กน้อย ซุกหน้าลงที่ไหล่กว้าง เสียงร้องไห้เปลี่ยนเป็นสะอื้นอย่างทรมาน“มันย้อนกลับมา… ภาพพวกนั้น… ตอนเด็ก… ทำไมถึงลืมมันไปได้ ฮึก… ทำไมถึงเพิ่งจำได้ตอนนี้…”“ไม่ต้องโทษตัวเองนะคนเก่ง…” ภพก้มลงจูบผมนิ่ม ๆ ซับน้ำตาที่เปื้อนแก้มเนียนด้วยความอดทนที
เขาคนนั้นเหมือนใครคนหนึ่ง เผชิญหน้า
วันนี้พี่ภพชวนผมออกจากบ้านตั้งแต่เช้า อากาศสดชื่นกว่าทุกวัน หรือบางทีอาจเป็นเพราะวันนี้พี่ภพอยู่ข้าง ๆเราไปเดินชมสวนดอกไม้ด้วยกัน แสงแดดอ่อน ๆ ทาบลงบนทุ่งกว้างที่เต็มไปด้วยสีสันของดอกไม้ที่กำลังผลิบาน นี่เป็นครั้งแรกที่เราถ่ายรูปคู่กัน พี่ภพยิ้มให้กล้อง ผมเองก็ยิ้มตามไปโดยไม่รู้ตัวแปลกดีนะ… ทำไมตอนนี้ผมรู้สึกว่ารอยยิ้มของพี่ภพเป็นเหมือนบ้านช่วงบ่าย พี่ภพบอกว่าจะพาผมไปในสถานที่แห่งหนึ่ง "สถานที่แห่งความทรงจำ"ผมไม่ได้ถามว่ามันคือที่ไหน เพราะสิ่งเดียวที่พี่ภพบอกผมก็คือ—"จับมือพี่ไว้แน่น ๆ นะ"และช่วงนี้ ผมกล้าจับมือพี่ภพแล้วด้วยเรานั่งรถมาด้วยกัน ข้างทางเริ่มคุ้นตาขึ้นเรื่อย ๆ ผมคิดว่าเรากำลังเดินทางกลับไปที่บ้านพี่ภพแต่พอรถเลี้ยวเข้าเส้นทางเล็ก ๆ ผมกลับรู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่างที่ทำให้หัวใจเต้นแรงขึ้นอย่างประหลาดมันไม่ใช่บ้านของพี่ภพ แต่เป็นบ้านเก่าหลังนึงที่สภาพดี แต่ไม่มีใครอยู่แล้ว เมื่อก้าวลงจากรถ ผมรู้สึกเหมือนถูกสายลมที่มองไม่เห็นกระแทกเข้ามาเต็มแรงลมพัดเอื่อย
เขาคนนั้นเหมือนใครคนหนึ่ง ความสุข
ในห้วงเวลาอบอุ่นช่วงปิดเทอมผ่านไปอย่างรวดเร็ว กนกอยู่บ้านมาหลายสัปดาห์แล้ว พี่ภพเองก็ติดโปรเจกต์ปีสุดท้ายและกำลังเตรียมตัวเข้าสู่ชีวิตการทำงาน ทำให้เราไม่ได้เจอกันบ่อยนัก มีเพียงข้อความสั้นๆ ที่ส่งหากันเป็นระยะจนกระทั่งวันนี้พี่ภพมาหาน้าแป้น และทักมาหาเขา"วันนี้มาหาพี่หน่อย อยู่เป็นเพื่อนตอนทำงานได้ไหม?"กนกอ่านข้อความแล้วบอกแม่ว่าจะออกไปข้างนอกกับพี่ภพ เมื่อเจอกัน เราทานมื้อเที่ยงด้วยกัน ก่อนที่พี่ภพจะขับรถพาเขาไปยังห้องพักบรรยากาศภายในรถเงียบสงบ มีเพียงเสียงเพลงบรรเลงคลอแผ่วเบา อากาศเย็นกำลังดีทำให้รู้สึกสบายใจ กนกไม่ได้ถามว่าทำไมพี่ภพถึงพาเขามาที่ห้องพัก—เขาแค่ไว้ใจคอนโดของพี่ภพอยู่ไม่ไกลจากหอในของเขานัก เป็นห้องขนาดกว้าง แบ่งพื้นที่ใช้สอยอย่างเป็นระเบียบ พื้นที่ครัวเล็กๆ อยู่มุมหนึ่ง ห้องนอนเชื่อมกับพื้นที่ทำงาน เตียงกว้างและดูนุ่มมาก"เราจะนั่งอ่านหนังสือที่เตียงพี่ก็ได้นะ ถ้าง่วงก็นอนได้เลย""ครับ"กนกตอบรับโดยไม่ถามอะไร เขาหยิบหนังสือนิยายขึ้นมาเปิด แต่ในใจก็แอบสงสัยว่าพี่ภพให้มาอยู่เป็นเพื่อน หรือแค่ต้
เขาคนนั้นเหมือนใครคนหนึ่ง ครอบครัว
"อ้อมกอดของแม่"คืนนี้เงียบสงบกว่าทุกคืน ลมหายใจของกนกอุ่นขึ้นเมื่อนอนอยู่ข้างแม่ อ้อมกอดที่คุ้นเคยทำให้เขารู้สึกปลอดภัย ราวกับได้ย้อนกลับไปเป็นเด็กตัวเล็กๆ อีกครั้ง"วันนี้แม่ขอนอนกับลูกชายคนโปรดได้ไหมครับ?""ได้ครับแม่"กนกขยับตัวให้แม่เข้ามาใต้ผ้าห่มอุ่นๆ พอเพชรล้มตัวลงนอน กนกก็รีบซุกตัวเข้าหาแม่ทันที โอบกอดแน่นราวกับไม่อยากให้เวลานี้ผ่านไปเพชรหัวเราะเบาๆ ก่อนจะลูบผมลูกชายอย่างอ่อนโยน "เป็นยังไงบ้างลูก ปีแรกในมหาวิทยาลัย เหนื่อยไหม?""เหนื่อยครับ แต่ก็สนุกมากด้วย""เรียนยากไหม?""ก็ยากนิดหน่อยครับ แต่ยังดีที่มีมิวช่วยติวให้ มิวเก่งมากเลยครับแม่""ดีจังเลย แม่จำได้ว่าลูกเล่าเรื่องมิวให้ฟังบ่อยๆ แล้วหนูพราวล่ะ เป็นไงบ้าง?""พราวก็ยังตลกเหมือนเดิมเลยครับแม่ ถ้าผมเครียดๆ เบื่อๆ พราวนี่แหละที่ทำให้ผมยิ้มได้""ดีแล้วล่ะลูก มีเพื่อนดีก็ช่วยกันประคองไปนะ มีอะไรให้แม่ช่วยก็บอกได้ อย่าเก็บไว้คนเดียว"กนกพยักหน้ารับ แล้วเงียบไปครู่หนึ่งเพชรมองลูกชายด้วยสายตาอ่อนโยน ก่อนจะถามสิ่งที่ค้างคาใจ "แล้วพี่ภ
เขาคนนั้นเหมือนใครคนหนึ่ง กำลังใจของกันและกัน
หลังจากนั้นพบรักก็พากนกกลับบ้าน เด็กหนุ่มเดินเข้าบ้านพร้อมความรู้สึกที่อบอุ่น แม้จะมีความหวาดกลัวและกังวลบางอย่างยังค้างอยู่ในใจ แต่การมีพี่ภพอยู่เคียงข้าง คอยโอบกอด คอยปลอบโยน ทำให้เขารู้สึกว่า… ไม่ได้เผชิญทุกอย่างเพียงลำพังและยิ่งรู้สึก… ชอบพี่ภพมากขึ้นทุกวันวันนี้ดูเหมือนว่าเขาจะใช้พลังไปเยอะ ทั้งร่างกายและหัวใจเลยเหนื่อยล้าเต็มที กนกหยิบหนังสือนิยายขึ้นมา หวังว่าจะอ่านเล่นสักหน่อยก่อนจะหลับไปแต่ก่อนที่เปลือกตาจะหนักอึ้ง มือถือก็สั่นเบา ๆ แจ้งเตือนข้อความจาก LINEพี่ภพ: “นอนหรือยังครับ”กนก: “กนกจะอ่านหนังสือนิยายสักหน่อย แล้วก็คงจะนอนแล้วครับ”พี่ภพ: “นอนไวจัง เพิ่งสามทุ่มเอง”กนกหลุดยิ้มน้อย ๆ ก่อนจะพิมพ์ตอบกลับกนก: “พี่ภพมีอะไรหรือเปล่าครับ”พี่ภพ: “พี่เหนื่อยนิดหน่อย พอดีส่งงานให้ลูกค้าอยู่ กำลังปั่นงานเลย”กนก: “วันนี้พี่ภพกลับไปในเมืองหรอครับ”
เขาคนนั้นเหมือนใครคนหนึ่ง สวนมะพร้าวบ้านพี่ภพ
เพชรมองหน้าลูกชายตัวน้อยที่กำลังยิ้มกับโทรศัพท์ รอยยิ้มเล็ก ๆ ที่เจ้าตัวอาจไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าแสดงออกมา“ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อะไรกันครับ คุณกนกของแม่?”กนกสะดุ้งเงยหน้าขึ้น ก่อนจะรีบปฏิเสธเสียงอ้อมแอ้ม “ยิ้มอะไรกันล่ะครับ แม่คิดไปเอง กนกไม่ได้ยิ้มสักหน่อย”เพชรหัวเราะเบา ๆ “ก็เห็นยิ้มกับโทรศัพท์ไง”เด็กหนุ่มเม้มปาก หันไปมองหน้าจออีกครั้ง ก่อนจะยอมรับเสียงเบา “ก็...พี่ภพ LINE มาบอกนะครับว่าอยู่บ้านตัวเองแล้ว”“อ้อ”“แต่ไม่รู้ว่าอยู่ตรงไหน กนกก็ไม่เคยเห็นเหมือนกัน” เจ้าตัวพูดต่อ “แต่ว่าพี่เขาบอกว่าบ้านอยู่ใกล้ ๆ บ้านเราตรงนี้นี่เอง”เพชรพยักหน้ารับรู้ ไม่ได้พูดอะไรต่อ แต่แววตายังคงมองสำรวจลูกชายของตัวเอง“วันนี้เขาจะมาหาหรือเปล่า?”“พี่ภพเหรอครับ?”“จ้ะ”“เห็นบอกว่าวันนี้จะพาไปเที่ยวสวนมะพร้าวเล็ก ๆ”เพชรเลิกคิ้วเล็กน้อย “สวนมะพร้าว?”กนกพยักหน
You may also like
PEONY BLOOMING ผลิบานห้อมล้อมคุณ
DILEMMA 28331 viewsรักสุดใจนายหมดนวด
ต๋อง น่ะ572 viewsจริตหมอนวดทำรัก
CokeAuttaphon479 viewsนึกว่าจะ(รัก)
ชีริน456 viewsน้ำค้างมองพระจันทร์
กัลปังหา359 viewsเจ้านายใจดีช่วยเลี้ยงผมทีได้ไหมครับ
thisishowienjoy729 viewsระหว่างเราใต้ขอบฟ้า
บาริสต้าสายรุ้ง254 viewsสุคันธชาติปาตี
WhaLe.seA283 views
