อบอุ่น

เป็นครั้งแรกที่นักศึกษาปีหนึ่งได้สัมผัสกับบรรยากาศของการสอบในมหาวิทยาลัยแตกต่างจากสมัยมัธยมโดยสิ้นเชิง ไม่มีอาจารย์มาเดินเตือน ไม่มีใครคอยกำกับให้เข้าห้องสอบเป็นแถวเป็นแนว ทุกอย่างขึ้นอยู่กับตัวเองล้วนๆ

กนกนั่งอยู่ที่โต๊ะอ่านหนังสือของห้องพัก หอพักนักศึกษาดูเงียบผิดปกติ เพราะทุกคนต่างจมอยู่กับกองตำรา บางคนท่องจำจนหัวหมุน บางคนยังนั่งกุมขมับเหมือนเพิ่งเริ่มต้นอ่านวันนี้ บรรยากาศของมหาวิทยาลัยที่เคยเต็มไปด้วยเสียงพูดคุยกลับเงียบลงเหลือเพียงเสียงพลิกกระดาษและเสียงถอนหายใจเบาๆ เขาก็เป็นหนึ่งในนั้นที่รู้สึกว่าชีวิตมหาวิทยาลัยให้เวลาอิสระมากกว่าสมัยมัธยม แต่นั่นก็หมายความว่าความรับผิดชอบเพิ่มขึ้นด้วย

การสอบไม่ได้มีขอบเขตที่แน่นอนเหมือนเดิม และเขาต้องวางแผนการอ่านเองทั้งหมด ถึงจะพยายามแบ่งเวลา แต่สุดท้ายแล้ว เวลาว่างของเขาก็ถูกกลืนหายไปหมด จนไม่มีแม้แต่เวลาแตะนิยายเล่มโปรดที่เคยอ่านก่อนนอน คืนนี้เขาใช้เวลาทบทวนเนื้อหาไปเรื่อยๆ จนรู้สึกว่าตัวหนังสือเริ่มซ้อนกันไปมา เปลือกตาหนักอึ้ง แต่สมองยังคงวนเวียนคิดถึงเนื้อหาสอบ วันพรุ่งนี้จะเป็นอย่างไรนะ...

 

เช้านี้มหาวิทยาลัยเต็มไปด้วยบรรยากาศตึงเครียด นักศึกษาปีหนึ่งพากันเดินขวักไขว่ไปทั่วบริเวณตึกเรียน บ้างยืนก้มหน้าท่องโน้ตย่อ บ้างจับกลุ่มคุยกันเสียงเบาๆ ด้วยสีหน้ากังวล กนกเองก็ก้าวเข้าสู่อารมณ์ของการสอบอย่างเต็มตัว หน้าห้องสอบ นักศึกษายืนรออาจารย์เปิดประตู ทุกคนอยู่ในโลกของตัวเอง บางคนพลิกตำราเป็นรอบสุดท้าย บางคนดูวุ่นวายกับการหาบัตรนักศึกษา มิวยืนพึมพำทวนสูตรคำนวณ ในขณะที่พราวยืนขยุ้มหัวตัวเองอย่างสิ้นหวัง

“อ๊าา... อยากจะกรี๊ด!”

“พราว เบาๆ หน่อย” มิวปราม พลางเหลือบมองเพื่อนที่ทำท่าจะร้องลั่น

“ก็มันเครียดอ่าาา... จะบ้า!” พราวแทบกระทืบเท้า ทำเอาหลายคนหันมามอง กนกที่ยืนฟังอยู่หลุดขำออกมา

“นี่ยังไม่สอบเลย... อย่าเพิ่งบ้าละกันนะ”

“ถ้าชีวิตมหาลัยต้องเหนื่อยขนาดนี้...” พราวเริ่มบ่นอุบ

“ทำไม แกจะไปขายของกับแม่ที่ตลาดแทนเหรอ?” 

“ไม่... ไม่ขาย! ชั้นขายมาตั้งแต่เด็กแล้ว”

“ก็ใช่นะสิ ก็ต้องเดินต่อไปป่ะวะ”

“ก็ใช่... แต่...”

ก่อนที่พราวจะบ่นอะไรต่อ เสียงอาจารย์ก็ดังขึ้น

“นักศึกษาค่ะ ขอให้แต่ละท่านนำสัมภาระเข้าห้องสอบ และหยิบบัตรนักศึกษาขึ้นมาเพื่อแสดงก่อนเข้าห้องสอบค่ะ”

เสียงถอนหายใจดังขึ้นเป็นระลอก ทุกคนเตรียมตัว ก้าวเข้าสู่ห้องสอบที่บรรยากาศเคร่งเครียดกว่าเดิมหลายเท่า กนกนั่งลงที่โต๊ะ มองข้อสอบตรงหน้า หัวใจเต้นแรง เขาพยายามนึกถึงสิ่งที่อ่านมาตลอดสองสัปดาห์...

การสอบเริ่มต้นขึ้นแล้ว

เสียงพลิกกระดาษดังแผ่วเบา ห้องสอบเงียบสนิทจนน่าอึดอัด ทุกคนต่างก้มหน้าก้มตากับข้อสอบตรงหน้า เสียงขีดเขียนดินสอและปากกาเป็นเสียงเดียวที่ได้ยิน กนกจ้องมองกระดาษข้อสอบ พยายามนึกถึงสิ่งที่อ่านมาตลอดสองสัปดาห์ บางคำถามตรงกับที่ทบทวนไว้ แต่บางข้อกลับทำให้เขาชะงัก สมองเร่งประมวลผลราวกับเครื่องยนต์ที่ทำงานหนัก

เวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้า จนในที่สุดเสียงอาจารย์ประกาศหมดเวลาสอบก็ดังขึ้น นักศึกษาทยอยออกจากห้อง สีหน้าแต่ละคนแตกต่างกันไป บางคนถอนหายใจโล่งอก บางคนทำหน้าหนักใจ พราวเดินออกมาพร้อมท่าทางหมดอาลัยตายอยาก

“นี่แค่วิชาแรกนะ…” พราวคร่ำครวญ

“ทำไม่ได้เลยอ่าา”

“แต่ก็มีที่มิวเก็งข้อสอบให้อยู่นะ... ออกตั้งสองข้อน่ะ” 

“จริงเหรอ... ทำไมชั้นไม่เห็นเจอเลย!?”

“พราว นี่ตั้งใจติวหรือเปล่าเนี่ย” มิวหรี่ตามองเพื่อนสาวจอมขี้บ่น

“อ่าา... ก็มันไม่เข้าหัวเลยอ่าา แงๆๆ”

เสียงบ่นหลังสอบยังคงดำเนินต่อไป แต่ในที่สุดทุกคนก็ตกลงกันได้ว่าจะไปหาอะไรกินก่อนแยกย้ายไปอ่านหนังสือสำหรับวิชาต่อไป แม้จะยังเหลือการสอบอีกหลายตัว แต่สำหรับวันนี้... สอบเสร็จแล้ว!

หลังจากมื้อกลางวัน กนกแยกย้ายกลับหอพักเพื่อตั้งใจอ่านหนังสือต่อ แดดยามบ่ายคล้อยทำให้ร่างกายรู้สึกอ่อนล้า ระหว่างที่กนกกำลังเดินไปที่หอ เขามองเห็นบางอย่างแขวนไว้ที่หน้าประตูห้อง  จึงรีบเดินเข้าไปดูใกล้ๆ และพบว่ามีถุงกระดาษใบเล็กแขวนอยู่ตรงนั้น ข้างในมีขนม อาหารเสริม และการ์ดใบเล็กๆ

กนกขมวดคิ้ว มองซ้ายมองขวาหาคนที่อาจเป็นเจ้าของ แต่ทางเดินหอพักเงียบสงัด ไม่มีใครอยู่เลย เขาจึงหยิบการ์ดขึ้นมาอ่านข้อความที่เขียนด้วยลายมือเรียบร้อย

“สู้ๆ นะ อีกนิดเดียวก็จะผ่านช่วงสอบไปได้แล้ว”

กนกมองข้อความนั้นอยู่นาน รู้สึกแปลกใจและอบอุ่นไปพร้อมกัน ใครกันนะที่เอามาให้? พี่รหัส? พี่เทค? หรือเป็นแค่ใครสักคนที่อยากให้กำลังใจ?...แต่ไม่ว่าจะเป็นใคร... สิ่งเล็กๆ นี้ทำให้หัวใจเขาเบาขึ้นอย่างประหลาด กนกยิ้มบางๆ ก่อนจะหยิบของทั้งหมดเข้าห้องพัก และรู้สึกขอบคุณข้อความปริศนา ที่ส่งของมาให้เขาในเวลาที่เขาต้องการกำลังใจมากที่สุด

 

ตลอดสองสัปดาห์แห่งการสอบ กนกเริ่มคุ้นชินกับถุงขนมและการ์ดให้กำลังใจที่ปรากฏหน้าห้องพักของเขาเป็นประจำ จากตอนแรกที่เอะใจสงสัย กลับกลายเป็นความอบอุ่นใจ เขาเริ่มคิดว่าคงเป็นพี่รหัสหรือพี่เทคที่คอยดูแล แต่ไม่ว่าใครจะเป็นเจ้าของความใจดีนี้ กนกก็รู้สึกซาบซึ้งทุกครั้งที่ได้รับมัน

คืนนี้เป็นคืนสุดท้ายก่อนสอบวิชาภาค วิชาที่หฤโหดที่สุดสำหรับเขา กนกนั่งอยู่หน้ากองหนังสือ พร้อมทั้งหน้าจอแลปท็อปที่ยังเปิดค้างอยู่และชีทโน้ตที่ขีดเขียนจนเต็ม สมุดจดวางระเกะระกะ ปากกากระจัดกระจายเต็มโต๊ะ เขาพยายามฝึกทำโจทย์ ทบทวนเนื้อหาซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่ยิ่งอ่านก็ยิ่งรู้สึกว่าไม่มีอะไรเข้าหัวเลย เวลาผ่านไปช้าๆ นาฬิกาดิจิทัลบอกเวลาตีสอง แสงไฟสีส้มจากโคมบนโต๊ะทอดเงาจางๆ ลงบนหนังสือ

เปลือกตาหนักขึ้นทุกที...

"อีกข้อเดียว..." กนกพึมพำกับตัวเอง พยายามฝืนอ่านต่อ แต่สุดท้ายก็แพ้ให้กับความอ่อนล้า เปลือกตาค่อยๆ ปิดลง ศีรษะเอนซบกับแขนที่วางบนโต๊ะ และเสียงลมหายใจของเขาก็เริ่มสม่ำเสมอในที่สุด

ทุกอย่างเงียบงัน...

ทว่า ในความเงียบนั้น... เสียงแผ่วเบาของประตูที่เปิดออกก็ดังขึ้น ตามมาด้วยฝีเท้าแผ่วเบาที่ค่อยๆ เคลื่อนเข้ามาใกล้ ทุกย่างก้าวช้าและนุ่มนวลราวกับเกรงว่าจะปลุกใครบางคนให้ตื่น แม้ดวงตาจะปิดสนิท แต่กนกรับรู้ได้ถึงไออุ่นบางอย่างที่อยู่ใกล้ ปลายนิ้วสัมผัสแผ่วเบาบนเรือนผม ลูบไล้ช้าๆ ด้วยสัมผัสอ่อนโยน ราวกับกำลังปลอบโยนคนที่เหนื่อยมาทั้งวัน

แล้วจู่ๆ ความรู้สึกอุ่นนุ่มก็แตะลงบนหน้าผาก

เบา... และอ่อนโยนเหลือเกิน

หัวใจของกนกเต้นแรงขึ้นในความมืดสลัว ไม่แน่ใจว่านี่เป็นเพียงฝันหรือความจริงกันแน่ ก่อนที่ทุกอย่างจะเงียบลง มีเพียงเสียงกระซิบแผ่วเบาแนบชิดข้างหู

“อีกนิดเดียวนะ...พี่จะอยู่ข้างเราเสมอ”

ลมหายใจอุ่นๆ แผ่วผ่านข้างแก้ม ทิ้งไว้เพียงความรู้สึกอบอุ่นลึกลับที่ยังคงค้างอยู่ แม้เสียงฝีเท้าจะค่อยๆ ห่างออกไปแล้วก็ตาม...