ลิขิตรักจากฟากฟ้า

หลังจากสอบกลางภาคเสร็จ กนกก็มีเวลาผ่อนคลายมากขึ้น เขากลับมาหาเพื่อนเก่าที่เขารัก นั่นคือหนังสือนิยาย เย็นวันนั้น ฝนโปรยปรายลงมาบางเบา กลิ่นดินหลังฝนอบอวลอยู่ในอากาศ ลมเย็นพัดผ่านหน้าต่างที่เปิดแง้มไว้ทำให้ผ้าม่านสีขาวพลิ้วไหวไปตามจังหวะลม กนกนั่งขัดสมาธิอยู่บนเตียง ผ้าห่มนุ่มคลุมกาย เขาหยิบหนังสือเรื่อง ลิขิตรักจากฟากฟ้า มาอ่านอีกครั้ง

แสงไฟจากโคมข้างเตียงส่องกระทบตัวอักษร สะท้อนเป็นเงาจาง ๆ บนหน้ากระดาษ เรื่องราวความรักที่เศร้าและซับซ้อนในเล่มเหมือนพาเขาหลุดเข้าไปอยู่ในโลกของเจ้าหญิงและองครักษ์ซึ่งเปรียบเสมือนตนเองเป็นทาสผู้ซื่อสัตย์ เสียงฝนที่ตกกระทบกลายเป็นท่วงทำนองแผ่วเบา คลอเคล้าไปกับเสียงหัวใจที่เต้นตามจังหวะของเนื้อเรื่อง

 

ดอกเยอบีร่าและความรักที่เบ่งบาน

''องค์หญิงดูนี่สิพะยะค่ะ'' ซาเลล องค์รักษ์หนุ่มคุกเข่าลงข้างหนึ่ง ยื่นมือไปเด็ดดอกไม้ป่าที่ขึ้นอยู่ริมลำธาร ก่อนเงยหน้าขึ้นมององค์หญิงเอมม่า ผู้เป็นองค์หญิงน้องสุดท้องของอาณาจักร บัดนี้พระองค์ทรงก้าวเข้าสู่วัยสาวแล้ว พระบิดาจึงเข้มงวดกับทุกเรื่องราวรอบตัว กระทั่งการออกไปสูดอากาศนอกพระราชวังก็ต้องได้รับการควบคุม

วันนี้ถือเป็นโอกาสพิเศษที่พระองค์ได้รับอนุญาตให้ออกมาเดินเล่นพักผ่อน ซาเลลจึงอาสาพาองค์หญิงมาเปลี่ยนบรรยากาศให้ต่างจากวันปกติ และสิ่งที่เขาหยิบขึ้นมาเสนอพระองค์ ก็คือดอกเยอบีร่าสีสดที่ไหวเอนตามสายลม

''ดอกไม้...''

''ดอกเยอบีร่าขอรับ'' องค์หญิงมองมันด้วยความสนใจ “เราเคยเห็นมันในวัง แต่ไม่เคยเห็นมันในป่าแห่งนี้”

ซาเลลยิ้มบางกับคำตอบขององค์หญิงน้อยของเขา  ''เพราะแต่ก่อนมันอาจจะเล็กจนองค์หญิงมองไม่เห็น แต่เมื่อวันเวลาผ่านไป มันก็เติบโตขึ้น องค์หญิงจึงได้เห็นความงามและสดใสของมันขอรับ"

"เหมือนเจ้า..."

"หากองค์หญิงจะมองเห็นกระหม่อมบ้าง ก็เป็นพระคุณของกระหม่อมยิ่งนัก"

องค์หญิงเอมม่าชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะแย้มสรวลออกมาอย่างอ่อนโยน "เรามองเห็นท่านเสมอ ซาเลล"

แววตาขององค์รักษ์หนุ่มสั่นไหวเพียงชั่วขณะ ก่อนจะหลุบมองดอกไม้ในมืออีกครั้ง แล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนนุ่ม "สำหรับดอกเยอบีร่า มันเป็นตัวแทนของความไร้เดียงสาที่แฝงไปด้วยความเข้มแข็ง กระหม่อมขออวยพรให้องค์หญิง จงอ่อนโยน แต่อย่าอ่อนแอ"

"เราขอบใจ"

"กระหม่อมขอนำดอกไม้นี้ปักผมองค์หญิงได้หรือไม่พะยะค่ะ" น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความเคารพ แต่แฝงความรู้สึกที่ลึกซึ้ง

 "ถึงแม้ดอกเยอบีร่าจะงดงามเพียงใด แต่ก็มิอาจเทียบเคียงพระสิริโฉมขององค์หญิงได้ แต่อย่างน้อย...มันก็เป็นตัวแทนของกระหม่อม ข้าทาสผู้ภักดี ผู้ที่อยากดูแลองค์หญิงตลอดชั่วชีวิต"

องค์หญิงเม้มริมฝีปากเล็กน้อย ก่อนพยักหน้า "ได้สิ...ท่านปักให้เราหน่อย"

ซาเลลบรรจงนำดอกเยอบีร่าป่าขึ้นปักลงบนเกศาขององค์หญิงอย่างนุ่มนวล ลมหายใจของเขาแผ่วเบาเมื่ออยู่ใกล้พระองค์ กลิ่นหอมอ่อน ๆ ที่ลอยมาจากองค์หญิงทำให้หัวใจของเขาเต้นแรงขึ้น

"งามเหลือเกินพะยะค่ะ"

องค์หญิงยกมือแตะดอกไม้  "ดอกเยอบีร่าป่างามจริง ๆ ป่าแห่งนี้บรรยากาศดีมาก ครั้งหน้าเจ้าพาข้ามาอีกได้ไหม"

"กระหม่อมหมายถึง..." 

 "องค์หญิง..."

แววตาของเขาจับจ้องอยู่ที่พระบาทเล็กที่โผล่พ้นรองเท้าสีขาวออกมาเล็กน้อย รอยแดงเรื่อบ่งบอกชัดว่าพระองค์ทรงใส่รองเท้าผิดคู่มาทั้งวัน

"องค์หญิง... เท้าของพระองค์"

องค์หญิงเอมม่าก้มลงมอง "สงสัยเราเลือกรองเท้ามาผิดคู่"

"ขอกระหม่อมดูให้พะยะค่ะ"

"มะ-ไม่เป็นไร..."

ยังไม่ทันที่องค์หญิงจะห้าม ซาเลลก็คุกเข่าลงตรงหน้า ประคองพระบาทเล็กขึ้นมาไว้บนหน้าตักของเขาอย่างแผ่วเบา ก่อนจะค่อย ๆ ถอดรองเท้าออก เผยให้เห็นรอยช้ำที่เกิดจากรองเท้ากัด

"เราไม่ได้เจ็บขนาดนั้น"

ซาเลลไม่พูดอะไร เพียงโน้มศีรษะลงแล้วจุมพิตเบา ๆ ที่รอยช้ำบนพระบาทของพระองค์ ประหนึ่งต้องการปลอบประโลมแทนคำพูด

"อ่ะ..."

"ขอความเจ็บปวดขององค์หญิง...ถ่ายทอดมาที่กระหม่อมเถิด" แล้วจึงก็จุมพิตเบา ๆ ลงไปอีกหลายครั้งอย่างอ่อนโยน

องค์หญิงเอมม่ารู้สึกถึงความร้อนผ่าวที่แล่นวาบไปทั่วร่าง ทั้งจากสัมผัสอ่อนโยนที่เท้า และจากหัวใจของพระองค์เองที่เต้นแรงจนแทบควบคุมไม่ได้ ความรู้สึกแปลกประหลาดแล่นผ่านร่างไปพร้อม ๆ กับสัมผัสขององค์รักษ์หนุ่ม 

แล้วความสัมพันธ์ของทั้งสองก็ค่อย ๆ พัฒนา จนความรักของทั้งสองเบ่งบาน...

ซาเลลอุ้มองค์หญิงที่เขารักและหวงแหนเข้าไว้ในอ้อมแขน ประคองพระองค์อย่างทะนุถนอม ริมฝีปากของทั้งสองแทบไม่ห่างกันเลย ยังคงแลกเปลี่ยนสัมผัสที่เต็มไปด้วยความรู้สึกอ่อนหวานและลึกซึ้ง ความอบอุ่นจากร่างของเขาแผ่ซ่านมาถึงเธอ หัวใจเต้นเป็นจังหวะเดียวกันราวกับโอบกอดกันด้วยความรู้สึกที่มากกว่าคำพูด ซาเลลสัมผัสได้ถึงความสั่นไหวในดวงตาขององค์หญิง ไม่ใช่ความหวาดกลัว แต่เป็นความไว้วางใจที่เขาเฝ้ารอคอยมาตลอดชีวิตของเขาเอง

"ซะ... ซาเลล..."

"ขอรับองค์หญิง"

ลมหายใจของทั้งสองรดรินอยู่ใกล้ จนแทบจะกลืนเป็นหนึ่งเดียวกัน องค์หญิงเอมม่าหลุบตาลงเล็กน้อย ดวงหน้าร้อนผ่าวจากความเขินอาย แต่หัวใจกลับเต้นระรัวจนไม่อาจซ่อนเร้นได้

"ระ... เรา..."

"กระผมจะทะนุถนอมองค์หญิงยิ่งกว่าสิ่งใด ขอรับ"

สัมผัสที่แผ่วเบาของเขาเต็มไปด้วยความอ่อนโยนและมั่นคง ดั่งดอกเยอบีร่าป่าที่เติบโตขึ้นอย่างเข้มแข็งท่ามกลางสายลมและแสงแดดแห่งธรรมชาติ แต่ในความอ่อนโยนนั้นกลับมีความมุ่งมั่นและสัตย์ซื่อ แววตาของซาเลลเต็มไปด้วยคำสาบานที่ไร้เสียง ว่าจะปกป้องและเฝ้าดูแลองค์หญิงตราบจนลมหายใจสุดท้ายของเขาเอง

ความรู้สึกวาบหวามในใจทำให้ขนลุกชูชัน และความรู้สึกนี้... มันช่างคล้ายกับวันนั้น วันที่ใครคนหนึ่งในความฝันได้มาหาเขา และมอบรสสัมผัสบางอย่างที่เขาไม่เคยได้รับ

"หรือเขาจะเป็นเจ้าหญิงในเรื่องนี้กันแน่?" กนกคิดพลางหัวเราะเบา ๆ ให้กับตัวเอง เมื่อเงยหน้ามองนาฬิกาก็พบว่าเพลิดเพลินกับหนังสือจนเกือบตีสอง จึงรีบเดินไปอาบน้ำ

ขณะที่ออกมาจากห้องน้ำ เขารู้สึกได้ถึงความผิดปกติ เสียงฝีเท้าจาง ๆ ดังขึ้น... และเมื่อเขาชะโงกมองไปที่ประตู ก็พบเงาร่างหนึ่งกำลังเปิดเข้ามา ชายคนนั้นสวมหมวกและหน้ากากปิดบังใบหน้า ดวงตาของทั้งสองประสานกันด้วยความตกใจ ก่อนที่อีกฝ่ายจะรีบหันหลังและวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว หัวใจของกนกเต้นระรัวด้วยความตื่นตระหนก เขาคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาหมายจะโทรหาเพื่อน แต่เมื่อเห็นว่าเวลาล่วงเลยเกือบตีสามแล้ว จึงตัดสินใจคลุมโปงนอน... หรืออย่างน้อยก็พยายามข่มตาหลับ

เช้าวันถัดมา กนกเดินเข้าห้องเรียนด้วยสภาพอิดโรยราวกับคนไม่ได้นอน ดวงตาหม่นหมองและมีรอยคล้ำจาง ๆ จากการข่มตาหลับไม่ลงตลอดทั้งคืน เขาทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ ถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะเล่าเรื่องเมื่อคืนให้เพื่อนฟังด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาและยังคงสั่นเครือเล็กน้อย

"เวลาดึกขนาดนั้น ใครจะกล้าไปปล้น? หอก็ปลอดภัยนะ แต่ก็ไม่แน่..." มิวพูดพลางขมวดคิ้วด้วยความเป็นห่วง

"แล้วแกยังบอกว่า มีคนคอยจ้องมองแกอีก?" 

 "อืม... มันรู้สึกแปลก ๆ เหมือนมีใครเฝ้าดูเราอยู่ตลอดเวลา"

"หรือจะเป็น... ผี?" พราวแซวพร้อมหัวเราะเบา ๆ

"ก็ไม่แน่..." กนกพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง "ในนิยายที่เราอ่าน คนที่คอยเฝ้ามองเจ้าหญิงก็คือทาสที่เสียชีวิตไปแล้ว"

พราวหัวเราะหนักกว่าเดิม "แกเริ่มเพ้อเจ้อแล้วล่ะ อ่านนิยายเยอะเกินไปชัวร์!"

แต่กนกไม่ได้หัวเราะตาม ความรู้สึกไม่สบายใจจากเมื่อคืนยังคงอยู่ และยิ่งเมื่อมีสายตาลึกลับที่เหมือนจะคอยจับจ้องเขา... ความกลัวก็เริ่มแทรกซึมเข้ามา

"เรากลัวจริง ๆ นะ..." 

"โอเค ๆ ช่วงนี้เราจะอยู่ด้วยกันบ่อย ๆ แล้วกัน" พราวตบบ่าเขาเบา ๆ หันไปพยักหน้าให้มิว "เดี๋ยวพวกเราจะไปส่งแกถึงหน้าหอเลยนะ!"

"อืม... ขอบใจนะ" กนกพยายามยิ้มออกมา แม้ในใจยังเต็มไปด้วยความหวาดระแวง

แต่ถึงแม้จะมีเพื่อนอยู่ด้วย ความรู้สึกแปลก ๆ ในใจเขาก็ยังไม่จางหายไป...