ความทรงจำที่ขาดหาย

ผมพยายามไม่รอเขา...แต่ก็อดไม่ได้ที่จะเหลือบมองนาฬิกาบนมือถือทุกๆ สิบนาที ไม่ดูหรอก...ก็ตั้งใจอ่านหนังสือนิยายอยู่นะ วันนี้เป็นวันพักผ่อนหลังสอบ ควรจะผ่อนคลายสักหน่อย แต่ไม่รู้ทำไม ตัวหนังสือที่เคยสนุกกลับกลายเป็นแค่ตัวอักษรที่เรียงกันไม่มีความหมาย หรือว่าผมกำลัง...

ก็อกๆ เสียงเคาะประตูดังขึ้น ผมรีบวิ่งไปเปิดประตูทันที ใจเต้นแรงเหมือนเด็กน้อยที่รอคอยของขวัญ แต่คนที่ยืนอยู่ตรงนั้นกลับไม่ใช่พี่ภพ...

"คนเก่ง...ได้ท็อปเลยดิ ยังอ่านหนังสือทั้งที่วันนี้ก็วันศุกร์" มิวยืนอยู่หน้าประตู ยิ้มกว้างพร้อมกับชีทที่ถืออยู่ในมือ

ผมพยักหน้าเล็กน้อย พยายามเก็บความรู้สึกผิดหวังไว้ในใจ "ทำไมวันนี้มาหาเรา...ลืมอะไรหรือเปล่า"

"ลืม...ลืมชีทที่เราให้แกวันติวไว้"

"อ้าว แล้วไม้โทรมาบอก" ผมถามด้วยน้ำเสียงที่พยายามให้เป็นปกติ

"ก็ห้องอยู่แค่ชั้นเดียว เดินมาหากันก็ได้" มิวยักไหล่แล้วก็ส่งสายตามองผมอย่างสนใจ 

"...ไม่ใช่หรอ หรือแกมีอะไร"

"มีอะไรล่ะ ไม่มี" 

มิวหัวเราะเบาๆ "แล้วนี่ไม่กลัวแล้วหรอ...พี่ชายข้างบ้านยังมาหาอยู่ไหม"

 "ก็มาบ้างแหละ เขาบอกว่าแม่ให้มาช่วยดู"

"น้าเพชรก็แปลกนะ...ให้คนมาคอยดูแต่ไม่ยอมบอก ส่วนพี่เขาก็ดูแปลกๆ ทำไมไม่มาหาดีๆ" มิวจ้องผมเหมือนจะล้วงความลับอะไรสักอย่าง

"แล้วนี่จะได้ท็อปอีกวิชาป่ะ" 

"ได้ท็อปอะไรเล่า" 

"ก็วิชาเสริม แกบอกว่าแกทำได้หมด"

"ก็มันไม่ยากขนาดนั้น" ผมตอบอย่างมั่นใจ

"อืมๆ" มิวยิ้มกว้าง "ก็สู้ๆ แล้วกัน อีก 2 ตัวก็จะได้กลับบ้านแล้ว"

"อืมๆ ...ถ้าจะมาหาก็โทรมานะ" ผมพูดด้วยน้ำเสียงที่พยายามให้เป็นปกติ

"ไม่โทรอ่ะ...แต่ไม่มาแล้ว แค่มาเอาชีท ไปแล้วนะ" มิวยกมือโบกลา

"อืม...ไว้เจอกันมิว"

"เคๆ"

จากนั้นมิวก็ออกไปจากห้อง เหลือผมเพียงคนเดียวที่ยังยืนอยู่ตรงนั้น มือยังจับที่มือประตูไว้แน่น ใจยังคงหวั่นไหวกับความรู้สึกที่รอคอยใครบางคน

ผมมองนาฬิกาอีกครั้ง...แล้วก็กลับไปนั่งที่เก้าอี้ หนังสือนิยายที่วางอยู่ข้างหน้าดูเหมือนจะไม่มีความหมายอีกแล้ว เพราะใจของผมยังคงลอยไปที่พี่ภพ...คนที่ผมรอคอย แต่ยังไม่มาเสียที

 

ก๊อกๆ

เสียงเคาะประตูดังขึ้นอีกครั้ง และคราวนี้...คนที่ผมรอคอยก็มาเสียที ผมรีบวิ่งไปเปิดประตูพร้อมรอยยิ้มกว้างที่ทำให้พี่ภพแปลกใจ

"พี่ขอโทษนะครับ...พี่ติดงานนิดหน่อย เลยมาหาเราช้า" พี่ภพพูดด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูเหนื่อยแต่ยังอบอุ่นเหมือนเดิม

"มะ...มะเป็นไรครับ" ผมตอบด้วยความตื่นเต้นที่พยายามเก็บไว้ไม่ให้เกินเหตุ

"พี่ทานข้าว..."

"พี่ทานข้าวแล้ว แต่ขออาบน้ำห้องเราได้ไหม" เขายกกระเป๋าเสื้อผ้าโชว์ให้ดูว่าวันนี้เตรียมของมาพักกับผมแน่นอน

"คะ...ครับ" ผมตอบด้วยความตื่นเต้นที่แทบจะเก็บไม่อยู่

จากนั้นผมก็รีบเก็บของบนโต๊ะอ่านหนังสือให้เรียบร้อยแล้วหันกลับไปมองเตียงที่ผู้ชายสองคนต้องนอนด้วยกันในคืนนี้ เอาจริงๆ ไม่ใช่ว่าเราไม่เคยนอนด้วยกันมาก่อนแต่ทุกครั้งที่ผ่านมา ผมมักจะหลับไปก่อนและน้อยครั้งมากที่พี่ภพจะนอนพักกับผมจนถึงเช้า วันนี้จึงเป็นวันที่ผมค่อนข้างตื่นเต้นและกังวลเล็กน้อย

ไม่นานนัก พี่ภพก็ออกมาจากห้องน้ำในชุดเสื้อกล้ามกางเกงขาสั้นและหัวที่ยังเปียกชื้น

"เอ่อ..." ผมไม่กล้าสบตาพี่ภพเท่าไรเพราะไม่คิดว่าพี่ภพจะหุ่นดีขนาดนี้

"เป็นอะไรครับ..เขินพี่หรอ" พี่ภพพูดพร้อมกับเดินเข้ามาใกล้ผมซะงั้น

"ปะ...เปล่าครับ แค่...เอ่อ...ทำไมพี่ไม่เช็ดผมให้แห้งครับ เดี๋ยวก็ไม่สบาย" ผมพยายามเปลี่ยนเรื่อง

"เช็ดให้พี่หน่อยสิ" พี่ภพพูดด้วยน้ำเสียงอ้อนที่ทำให้ผมแพ้ทางทุกที

"...เหมือนที่เราเคยเช็ดให้พี่ไง" 

"ผมหรอ..."

"ใช่...เราเคยเช็ดผมให้พี่ด้วย"

ผมพยายามคิดแต่ก็จำไม่ได้ "อ่า...ขอโทษทีครับ ผมจำไม่ได้"

พี่ภพไม่ได้ว่าอะไร แล้วค่อยๆ จับแขนผมให้นั่งลงบนเตียง เขายืนนิ่งอยู่พักหนึ่งก่อนที่จะย่อตัวเข้ามาใกล้ ทิ้งระยะห่างแค่พอสมควรแล้วก็ค่อยๆ นั่งลงตรงหว่างขาของผม ใบหน้าของเขาอยู่ในระยะที่สัมผัสได้ถึงอุ่นๆของลมหายใจ เขาเอื้อมมือไปหยิบผ้าขนหนูที่เตรียมไว้แล้วยื่นให้ผม ชั่วขณะที่มือของเราสัมผัสกันผมรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นที่ทำให้ใจผมเต้นแรงขึ้นอย่างไม่ทันตั้งตัว

"นะครับ..." สีหน้าที่อ้อนๆ ของพี่ภพทำให้ผมปฏิเสธเขาไม่ได้ทุกที

"พี่ก็ชอบทำแบบนี้ทุกที" ผมบ่นเบาๆขณะที่เริ่มเช็ดผมให้พี่ภพ

"พี่เลียนแบบมาจากเราไง" พี่ภพพูดด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความขี้เล่น

"หืม...ผมไปทำหน้าแบบนี้ใส่พี่ตอนไหน" 

ถึงจะไม่เข้าใจในสิ่งที่พี่ภพพูดเท่าไร แต่ผมก็ยอมเช็ดผมให้เขาไปอย่างนั้น ห้องเงียบลงชั่วขณะมีเพียงเสียงลมหายใจเบาๆของทั้งสองคนที่ดังก้องอยู่ในอากาศ

"เรารู้ไหมว่าทำไมพี่ถึงมาอยู่ตรงนี้" พี่ภพพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนแต่แฝงไปด้วยความเศร้าที่ยากจะอธิบาย

"ก็เพราะพี่เป็นห่วงเรามาก...ถึงรู้ว่าเราโตแล้ว แต่ก็ยังเป็นห่วง" พี่ภพพูดต่อโดยที่ผมยังคงนั่งนิ่งไม่รู้จะพูดอะไรดี

"..."

"คิดถึงเราตลอดที่ไม่ได้เจอกัน...ตอนนั้นพี่ตื่นขึ้นมา เราก็หายไปจากพี่แล้ว" 

"..."

"แม่บอกว่า พี่คงไม่ได้เจอเราแล้ว แต่พวกเราก็ได้มาเจอกันอีก" พี่ภพมองมาที่ผมด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความหวัง 

"..."ผมยังคงเงียบ ไม่รู้จะตอบอย่างไร

"เราดีใจไหม..." พี่ภพถามด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลงแต่ผมก็ยังไม่ตอบ เพราะทุกอย่างที่พี่ภพพูดมามันเป็นเรื่องที่ผมไม่เคยรู้ไม่เคยจำได้

บทสนทนานี้เหมือนเป็นการพูดคุยเพียงคนเดียวเพราะทุกประโยคที่พี่ภพพูดมา ผมไม่เข้าใจ ไม่เคยรู้จัก ไม่เคยเจอพี่ภพทั้งๆที่เขาบอกว่าเป็นพี่ชายข้างบ้านและความทรงจำหรือทุกอย่างที่พี่ภพพูดมา...ผมจำไม่ได้ และรู้สึกเหมือนกำลังยืนอยู่บนเส้นบางๆระหว่างความจริงและความทรงจำที่หายไป ไม่รู้ว่าอะไรคือสิ่งที่เกิดขึ้นจริงและอะไรคือสิ่งที่พี่ภพเชื่อว่าเป็นจริง

"พี่..." ผมเรียกเบาๆ ด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความสับสน "ผม...ผมจำไม่ได้" พี่ภพมองมาที่ผมด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเศร้าแต่ก็ยังมีรอยยิ้มอ่อนๆส่งมาให้

 "ไม่เป็นไร...พี่เข้าใจ"แต่ในใจของผมกลับรู้สึกหนักอึ้ง เพราะไม่รู้ว่าความจริงคืออะไรและทำไมความทรงจำของผมถึงขาดหายไป...