บทที่ 3

"โธ่เอ๊ย นี่มันคุณชายซางคนนั้นไม่ใช่เหรอ? ปกติก็ทำตัวสุขุมไม่ยุ่งกับหญิงใด แต่พอเห็นแม่เลี้ยงตัวเองกลับเดือดขนาดนี้เชียวนะ?" ชายแก่ผู้นั้นเป็นนักธุรกิจใหญ่ในวงการ เขาเพียงพูดไม่กี่ประโยคก็แทงใจดำทันที "ตอนนี้นายก็รับช่วงต่อทุกอย่างของตระกูลซางแล้วนี่นา หรือว่านายจะรับช่วงต่อแม่เลี้ยงตัวเองด้วย?"

เสียงหัวเราะหยาบโลนดังลั่นห้อง เมิ่งหนิงรีบจับแขนของซางเป่ยเฉินไว้ กดไว้ไม่ให้เขาระเบิดอารมณ์ออกมา ด้วยเหตุนี้เขาจึงกัดฟันข่มโทสะ ปล่อยมือจากคอเสื้อชายแก่ แล้วหยิบแก้วเหล้าขึ้นมา กล่าวอย่างสุภาพว่า "ทุกท่านเป็นผู้ใหญ่กันทั้งนั้น ผมอาจล่วงเกินไปเมื่อครู่ ผมขอรับผิดดื่มแทนเป็นสามแก้ว"

ลู่รั่วซีที่ยืนอยู่นอกห้อง มองเห็นภาพนั้นทั้งหมด หัวใจเธอปวดหนึบราวกับถูกบีบแน่น

ทุกคนล้วนรู้ดีว่า ซางเป่ยเฉินไม่แตะแอลกอฮอล์แม้แต่หยดเดียว

แต่วันนี้ เขากลับดื่มรวดเดียวสามแก้วเพราะเมิ่งหนิง!

เหล่านักธุรกิจยังไม่พอใจ กลับหันไปกดดันให้เมิ่งหนิงดื่มสามแก้วเช่นกัน ซางเป่ยเฉินรีบยืนขวางหน้าเมิ่งหนิง พูดแทนเธอว่า "แม่เลี้ยงของผมร่างกายไม่ค่อยดี ดื่มไม่ได้หรอกครับ ให้ผมดื่มแทนเธอแล้วกัน"

"วันนี้คุณชายซางถึงขั้นเลิกงดเหล้าแล้วนี่! งั้นดื่มเพิ่มอีกสักหน่อยเป็นไรไป!"

เหล่าผู้มีอิทธิพลต่างกรอกเหล้าให้เขาทีละแก้ว ซางเป่ยเฉินดื่มไปสิบกว่าแก้วติดต่อกัน จนในที่สุด ขวดเหล้าก็เกลี้ยงโต๊ะ ทุกคนต่างชื่นชมในความอึดของเขา

"วันนี้ผมดื่มกับพวกคุณด้วยความยินดี ดังนั้นต่อไป หวังว่าทุกท่านจะไม่หาเรื่องแม่เลี้ยงของผมอีก ถ้ายังไม่หยุด อย่าหาว่าผมไม่ไว้หน้า" หลังจากทิ้งคำพูดไว้เช่นนั้น เขาก็จับแขนเมิ่งหนิงและพาเธอออกจากห้องรับรองทันที

เขาไม่แม้แต่จะสังเกตเห็นลู่รั่วซีที่ยืนอยู่หน้าประตู ตอนที่เปิดประตูออกมา ยังเผลอชนเธอจนล้มลงไปกองกับพื้น

ตอนที่ลู่รั่วซีล้มลง หัวของเธอกระแทกกับแจกันโบราณบนตู้จนแตกและฟาดเข้าที่ศีรษะ เลือดสดๆ ไหลอาบลงมาทั่วใบหน้า

พนักงานเสิร์ฟตกใจแทบสิ้นสติ รีบคว้าโทรศัพท์โทรเรียกรถพยาบาลทันที

ลู่รั่วซีค่อยๆ เงยหน้าขึ้น สายตาที่พร่าเลือนจากเลือด เธอเห็นซางเป่ยเฉินพาเมิ่งหนิงเดินจากไปโดยไม่แม้แต่จะหันกลับมามอง เขาลืมไปแล้วหรือว่าในงานยังมีเธออยู่คนหนึ่ง

เธอเคยยอมทุกอย่างเพื่อชายคนนี้ ยอมแต่งงานแบบลับๆ ปิดบังเรื่องทั้งหมดจากพ่อแม่ เพื่อน และคนรอบข้าง

ทั้งที่รู้ดีว่าเมื่อหลายปีก่อน ตระกูลซางเคยทำลายตระกูลลู่จนเกือบล้มละลาย เธอก็ยังรักซางเป่ยเฉินอย่างไม่ลังเล ไม่เสียดายอะไรเลย

เมื่อนึกย้อนกลับไป ลู่รั่วซีก็หัวเราะออกมาอย่างขมขื่น เธอพูดกับตัวเองในใจว่า ลู่รั่วซี สมควรแล้ว ที่ต้องเจ็บแบบนี้

ครึ่งชั่วโมงต่อมา รถพยาบาลก็นำลู่รั่วซีส่งถึงโรงพยาบาล

เธอจัดการแผลที่ศีรษะเพียงลำพัง และต้องเย็บถึงสิบเข็ม

คืนนั้นเธอใช้เวลาทั้งคืนในโรงพยาบาลเพียงลำพัง พอรู้สึกตัวอีกครั้ง ฟ้าก็สว่าง แต่ซางเป่ยเฉินกลับไม่แม้แต่จะโทรมาหาเธอสักสายเดียว

ลู่รั่วซีจ้องมองโทรศัพท์ ในแอปวิดีโอ เธอเห็นคลิปที่เมิ่งหนิงอัปโหลดไว้ตั้งแต่เมื่อคืน

แม้ในคลิปจะไม่เห็นใบหน้า แต่ลู่รั่วซีก็จำได้ดีว่า มือที่กำลังเป่าผมให้เมิ่งหนิงคือมือของซางเป่ยเฉิน

คำบรรยายใต้คลิปเป็นหนึ่งในกลยุทธ์โกหกที่เมิ่งหนิงถนัด เธอเขียนว่า "น้องชายกลัวว่าฉันจะเหงา ก็เลยมาอยู่เป็นเพื่อนบ่อยๆ น้องโตแล้ว เข้าใจอะไรมากขึ้น ในฐานะพี่สาว ฉันรู้สึกดีใจจริงๆ"

เธอสร้างสถานะ "น้องชาย" ขึ้นมาเพื่อใช้เป็นฉากบังหน้าซางเป่ยเฉิน หลอกทุกคนจนเชื่อสนิทใจ

ในใจของลู่รั่วซีเต็มไปด้วยความโกรธ เพราะเธอถูกทั้งซางเป่ยเฉินและเมิ่งหนิงหลอกให้ตกลงใจเข้าสู่การแต่งงานไร้ความรักและไร้ความสัมพันธ์ เธอเคยทุ่มเททุกอย่างเพื่อซางเป่ยเฉิน พยายามอย่างเต็มที่เพื่อเปลี่ยนตัวเองให้กลายเป็นผู้หญิงในแบบที่เขาชอบ แม้แต่ไวน์แดงที่เธอรักที่สุด เธอก็ไม่แตะอีกเลย เพียงเพราะเขาไม่ชอบกลิ่นของแอลกอฮอล์

แต่สุดท้าย เขาก็ยังเลือกอยู่เคียงข้างเมิ่งหนิงอยู่ดี

เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ ลู่รั่วซีก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา แล้วโทรหาผู้สื่อข่าวสายบันเทิงทันที

เธอพูดว่า "ภรรยาม่ายของคุณชายซางคนก่อน กำลังมั่วผู้ชายในบ้านพักหรูพวกคุณรีบไปดักหน้าบ้านเลยค่ะ รับรองได้พาดหัวแน่"

แม้ช่วงไว้ทุกข์สามปียังไม่จบ ตระกูลใหญ่อย่างซางที่มีชื่อเสียงโด่งดัง การที่เมิ่งหนิงร้อนรนอยากจะคบหากับซางเป่ยเฉินเช่นนี้ ย่อมเป็นเรื่องต้องห้ามในสายตาของสังคม

แต่แม้จะรอผ่านไปสองชั่วโมงเต็ม ก็ยังไม่มีภาพข่าวใดๆ ปรากฏขึ้นในกระแสเทรนด์ออนไลน์เลย

ขณะลู่รั่วซีกำลังเตรียมตัวออกจากโรงพยาบาล เธอก็ได้รับสายจากซางเป่ยเฉิน

เขาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา "ตอนนี้ มาที่คลับไห่เฉิงเดี๋ยวนี้"