๒ เจี่ยเจียทำเต็มที่แล้ว

๒

เจี่ยเจียทำเต็มที่แล้ว

แม้ท่านพ่อจะบอกว่าบุรุษรูปงามงานดีทั้งสามจะต้องเป็นหนึ่งในว่าที่สามีของข้า แต่ใช่ว่าท่านพ่อจะปล่อยบุตรสาวให้ไปเสวนากับพวกเขาในตอนนี้

การแข่งธนูในวันนี้พรรคมารป๋ายหลงเป็นเจ้าภาพสถานที่และอาหารการกินก็จริง แต่เมื่อถึงเวลาอาหาร ท่านพ่อก็ให้ข้ากลับเรือน ไม่ให้ร่วมโต๊ะอาหารกับแขก

ข้าจึงได้เดินกลับเรือนมานอนเล่นในห้องนอนให้สาวใช้คนสนิทอ่านนิยายราคาสามอีแปะให้ฟัง

“เจี่ยเจียขอรับ!”

ในตอนที่ข้ากำลังเคลิ้มหลับนั้น เสียงคุ้นหูของลี่หลานก็ปลุกข้าให้ตื่น เขาวิ่งเข้ามาในห้องนอนของข้า น้ำร้อนรนจนข้าพลอยตื่นเต้นตามไปด้วย

“เสี่ยวตี้เข้ามาในห้องนอนเจี่ยเจียอีกแล้ว!”

ข้าลุกขึ้นนั่งพิงผนักพิงของเตียง ทำเสียงดุใส่เขาเพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาขัดคำสอนของข้าเรื่องห้ามเข้ามาในห้องนอนของสตรีโดยพลการ

ลี่หลานชอบทำตัวเป็นผู้ใหญ่กับทุกคน แต่พออยู่กับข้ากลับทำตัวเหมือนเด็กสามหนาว ชอบคิดว่าตัวเองตัวเล็กเพียงสามเซนติเมตร

ทั้งที่จริงแล้วไม่ใช่!

ลี่หลานโตเร็วมาก หากกะเอาโดยใช้ที่วัดของชาติภพก่อนของข้า เขาก็คงสูงไม่ต่ำกว่า 180 เซนติเมตร อีกเพียงนิดเดียวก็จะสูงเท่าท่านพ่อแล้ว ซึ่งมีความเป็นไปได้เพราะตอนนี้เขาอายุเพียง 17 หนาวเท่านั้น

เขายังโตได้อีก!

“เจี่ยเจียค่อยดุข้าทีหลังนะขอรับ ตอนนี้เรื่องนี้สำคัญกว่า เจี่ยเจียรู้หรือไม่ว่าบุรุษทั้งสามที่ท่านพ่อหมายมั่นไว้ให้ท่าน ไม่ผ่านมาตรฐานของข้าสักคน!”

ว่าที่ประมุขพรรคมารโดนลี่หลานประเมินแล้ว

“อย่างไร”

แม้ไม่เสียใจที่น้องชายไม่ปลื้มว่าที่สามี แต่ข้าก็ยังอยากทราบเหตุผลของเขา

“หลางยีเจ้าชู้ กุยฮั่นรุนแรง เฟิ่งหงซีหัวสูง”

โธ่~น้องชายข้า ให้คำจำกัดความไว้ด้วย

“แล้วอย่างไรต่อ”

ลี่หลานถอนหายใจ น้ำเสียงชัดเจนว่าท้อใจเป็นอย่างมาก เรียกข้าเสียงอ่อน

“เจี่ยเจีย~เจ้าชู้ รุนแรง หัวสูงก็ไม่คู่ควรกับเจี่ยเจีย อย่างไรเล่า”

“เป็นเช่นนี้”

“ในเมื่อทราบอย่างนี้แล้ว เจี่ยเจียต้องทำอะไรสักอย่างแล้วขอรับ”

ท่าทางกระตือรือร้นของน้องชายทำให้ข้ารู้สึกมีไฟไม่น้อย แต่เมื่อคิดว่าต้องลงมือเปลี่ยนใจท่านพ่อให้ได้

ข้าก็รู้สึกเหนื่อยจนไม่อยากทำแล้ว!

“ฟังดูเหนื่อยมาก เจี่ยเจียไม่ทำได้หรือไม่ ตอนนี้ขอนอนก่อน”

“เจี่ยเจีย~”

ลี่หลานไม่ยอมแพ้ ดึงแขนข้าให้ลุกขึ้นมานั่งสนทนากันดี ๆ แจงให้ข้าฟังว่าเรื่องนี้มีผลต่อชีวิตข้าอย่างไร

“เรื่องนี้เจี่ยเจียจะเหนื่อยก่อนทำไม่ได้ นี่มันอนาคตเจี่ยเจียนะขอรับ ท่านเคยกล่าวว่าเลือกคู่ครองผิดชีวิตเปลี่ยน แต่นี่ยังไม่ทันเลือกก็เห็นผลแล้ว หาให้ดีไม่ได้มิสู้ไม่มีดีกว่าขอรับ”

เขาคิดจะให้ข้าเป็นสาวเทื้อให้ได้เลย

“เจี่ยเจียไม่ต้องห่วงว่าตนจะเป็นสาวเทื้อ หากท่านแต่งไม่ออก เสี่ยวตี้จะเลี้ยงท่านไปจนตาย”

ข้ายังไม่ได้พูดก็เดาความคิดข้าออกแล้ว

“เสี่ยวตี้ยังไม่ได้แต่งงานตอนนี้เสี่ยวตี้ก็พูดได้ หากต่อไปเสี่ยวตี้มีฮูหยิน มีลูก เสี่ยวตี้จะเห็นความสำคัญของเจี่ยเจียน้อยลง มีตัวอย่างให้ดูถมไป”

ลี่หลานถอนหายใจแรง จากนั้นก็ยกแขนขึ้นกอดอก ท่าทางเอาแต่ใจตัวเอง

“อย่างไรก็ตาม เจี่ยเจียต้องปฏิเสธกับอาเตียอย่างเป็นจริงเป็นจังก่อน แค่เพียงปฏิเสธเท่านั้นทำได้หรือไม่ขอรับ”

ข้าเหนื่อยจะเถียงกับเขาแล้ว

“แค่ปฏิเสธอย่างเป็นจริงเป็นจังก็จบใช่หรือไม่”

“ขอรับ”

“ก็ได้”

เมื่อข้ารับปาก ใบหน้าหล่อเหลาอ่อนเยาว์ก็ปรากฏรอยยิ้มกว้าง หมุนตัวเดินออกจากห้องนอนของข้าโดยไม่ต้องให้ใครเชิญออก

ข้าเหนื่อยแน่! ต่อต้านท่านพ่อก็เหมือนทหารชั้นเลวต่อต้านแม่ทัพ

เอาใจช่วยข้าด้วย!

มื้อค่ำโต๊ะอาหารวันนี้เต็มไปด้วยความสงบ เพราะคนที่พูดเก่งสุดอย่างลี่หลานเงียบกริบ สายตาจับจ้องมายังข้ากับท่านพ่อสลับกันอยู่หลายครั้งจนท่านพ่อเอ่ยปาก

“หลานเอ๋อร์มีสิ่งใดพูดจงพูด ดวงตาหลุกหลิกไปมาไร้ความสุขุุม”

เริ่มแล้ว!

“เอ่อ…”

ลี่หลานชะงักไปครู่หนึ่งในตอนที่มองข้า เมื่อข้าพยักหน้าให้เขาน้อย ๆ เขาก็เอ่ยว่า…

“เจี่ยเจียมีเรื่องจะกล่าวกับท่านพ่อขอรับ”

ถึงคราวที่ข้าต้องทำในสิ่งที่รับปากเขาไว้แล้ว!

“อาเตียเจ้าคะ จูเอ๋อร์เก็บเรื่องนี้ในใจมาตั้งแต่เมื่อกลางวันแล้ว ตอนนี้เราอยู่กันเพียงคนในครอบครัว จูเอ๋อร์เลยอยากกล่าวกับอาเตียตามตรง”

“เรื่องแต่งงานหรือ”

ข้าพยักหน้ารับพร้อมเอ่ยเหตุผล

“เจ้าค่ะ จูเอ๋อร์รู้สึกว่าเข้ากับหนึ่งในสามคนนั้นไม่ได้เลยสักคน ไม่แต่งให้พวกเขาได้หรือไม่เจ้าคะ”

ประมุขป๋ายหลงวางตะเกียบลงบนชามข้าว เสียงตะเกียบกระทบจานดังลั่นห้องรับประทานอาหาร

หากเวลาปกติได้ยินเสียงนี้คงไม่รู้สึกอะไร แต่พออยู่ในสถานการณ์ที่อึมครึมเช่นนี้ จะต่างอะไรกับเสียงฟ้าผ่า

“หลานเอ๋อร์ใช่หรือไม่ เจ้าพูดกรอกหูเจี่ยเจีย!”

“ข้าเปล่านะขอรับท่านพ่อ”

ลี่หลานโกหกตาใสแอบไขว้นิ้วชี้กับนิ้วกลางไว้ใต้โต๊ะ สัญลักษณ์ที่ข้าสอนเขาทำในเวลาที่โกหก

“หึ! หากอาเตียรู้ไม่ทันลูก ๆ ก็อย่ามาเรียกกันว่า เตียเลย ทุกอย่างจะเป็นไปตามเดิม ด้วยสถานะของเรา ไม่อาจเกี่ยวดองกับตระกูลอื่นได้อีกแล้ว”

“อาเตีย สามคนนั้นไม่ดีเลยสักคน หลานเอ๋อร์ไม่ยอมขอรับ”

ประมุขลี่หลงตบมือลงบนโต๊ะอาหารจนถ้วยที่ใส่น้ำแกงกระฉอกเลอะโต๊ะ

ภายในห้องรับประทานอาหารเงียบกริบ ไม่มีใครกล่าวสิ่งใดเลยสักคน เมื่อประมุขลี่หลงเห็นว่าบุตรชายดูสงบเสงี่ยมแล้วจึงได้กล่าว

“งานแต่งใช่ว่าจะเริ่มวันนี้หรือพรุ่งนี้ ยังมีเวลาศึกษาอีกมาก” ประโยคนี้กล่าวเสียงแข็งกับบุตรชาย แต่เมื่อหันหน้ามาทางลี่จูก็เอ่ยเสียงนุ่มนวลมากขึ้น

“ใช้เวลาศึกษากันไปก่อน หากสุดท้ายพวกเขาแย่เกินกว่าที่ลูกจะรับได้ อย่างไรอาเตียก็ต้องนึกถึงลูกเป็นหลักอยู่แล้ว”

“เจ้าค่ะอาเตีย”

ข้าพยักหน้ารับเบา ๆ จากนั้นก็หันไปมองน้องชาย จึงเห็นว่าภายในดวงตาคู่นั้นยังฉายชัดถึงความไม่ยอมใจ ได้แต่สื่อสารผ่านสายตาแล้วขอโทษเขาในใจ

ขอโทษนะเสี่ยวตี้ เจี่ยเจียพยายามสู้แล้ว แต่แม่ทัพเก่งกาจเกินไปจนไม่ยอมมิได้จริง ๆ