ตอนที่ 5 ตัวอันตราย

แสงอาทิตย์วันใหม่ที่สาดส่องลงมาทำให้ภาคินต้องยกมือบังหน้า ก่อนจะลุกไปปิดผ้าม่านทำให้ห้องทึบอีกครั้งก้มลงมองดูนาฬิกาข้อมือบ่งบอกว่าตอนนี้เจ็ดโมงเช้าแล้ว เขารีบเดินเข้าห้องน้ำไปจัดการตนเองและเร่งฝีเท้าไปยังห้องครัวเพื่อเตรียมตัวทำอาหารเช้าให้อีกคน

แต่ไม่นึกว่าจะได้เห็นน้องสาวเพื่อนที่เขาเอ็นดูอยู่ในส่วนลึกจะมาจับตะหลิวทำครัวแบบนี้ ร่างบางที่หยิบจับนู่นนี่ด้วยความคล่องแคล่วทำให้ภาคินมีความสุขที่ได้แอบมองอยู่ตรงนี้

“อรุณสวัสดิ์ค่ะพี่คิน” เจ้าจันทร์ที่หันมาเจอภาคินก็ทักทายด้วยรอยยิ้มสดใส

“อรุณสวัสดิ์ครับเจ้า” ภาคินตอบรับรอยยิ้มของเจ้าจันทร์ด้วยคำทักทายเช่นกัน

สองเท้าก้าวมาข้างหน้าโดยไม่รู้ตัว รู้ตัวอีกทีตอนอยู่ตรงหน้าเจ้าจันทร์ที่ห่างกันแค่คืบ ซึ่งไม่แตกต่างจากหญิงสาวที่เฝ้ามองการกระทำของภาคินด้วยใจที่ว้าวุ่นจนแทบจะห้ามตัวเองไม่อยู่

“หิวหรือยังเอ่ย เจ้าทำอาหารแบบง่าย ๆ นะคะกินก่อนไปทำงาน ของพี่คินเป็นไส้กรอกขนมปังไข่ดาวและกาแฟสูตรเดิม ส่วนของเจ้าเป็นข้าวผัด”

“ต่อไปเจ้าทำแบบที่เจ้าชอบก็ได้ พี่กินอะไรก็ได้ไม่ได้เรื่องมากเท่าไหร่”

“รับทราบค่ะ ตอนเที่ยงเจ้าไปหาได้ไหมคะ” หญิงสาวเอ่ยถามอย่างไม่มั่นใจยิ่งเห็นเขามอฃมาพร้อมคำถามก็รีบเร่งตอบ “คือเจ้าอยากทานข้าวด้วยและอีกอย่างว่างค่ะ เดี๋ยวช่วงเย็นเจ้าจะซื้อของเข้ามาเติมในครัว”

“เจ้ามาได้เลยครับพี่ว่างตลอด ส่วนซื้อของเดี๋ยวให้ลูกน้องไปจัดการ” ภาคินยิ้มอย่างอ่อนโยนเมื่อรู้ตัวว่าใช้สายตาแบบนั้นกับน้องน้อย อะไรที่คนตรงหน้าอยากทำเขาเต็มใจเสมอ

“ไม่เอาเจ้าจะซื้อเอง บางอย่างลูกน้องพี่ก็ซื้อไม่รู้เรื่อง เอาแบบนี้ดีกว่าตอนเที่ยงเจ้าไปกินข้าวกับพี่คิน พอช่วงบ่ายไปซื้อของที่ห้างกว่าพี่คินจะกลับมาเจ้าก็คงจัดของเรียบร้อยแล้ว”

“งั้นเอางี้นะ เอาลูกน้องพี่ไปด้วยจะได้ช่วยเจ้าถือของ ส่วนเสื้อผ้าของเจ้าพี่ก็สั่งลูกน้องให้จัดการแล้วพอกลับมาเจ้าก็จัดของเอานะ”

“รับทราบค่ะพี่ภาคิน”

ทั้งสองคนต่างก้มหน้าก้มตาทานมื้อเช้าที่เต็มไปด้วยความสุข โดยเฉพาะภาคินที่ใบหน้าแต้มไปด้วยรอยยิ้มหวาน

ทันทีที่ทานข้าวกันเรียบร้อยทั้งสองคนก็แยกย้ายกันไปทำงาน ภาคินไปบริษัทตนเอง แตกต่างจากเจ้าจันทร์ที่ปลายทางคือบริษัทพี่ชายตนเอง

สองมือกำหมัดแน่นก่อนจะเดินเข้าไปทันทีที่เลขาหน้าห้องรายงานเจ้าของห้องเสร็จเรียบร้อย

“ไงไอ้แสบ เมื่อคืนนอนห้องใคร”

“รู้หรือไง หืม”

“ไม่โง่นี่ครับ มาหาพี่มาให้พี่กอดที” เจ้าจอมอ้าแขนออกกว้างให้น้องสาว ก่อนจะคว้าร่างบางมากอดด้วยความหวงแหน

เจ้าจันทร์วิ่งหาอ้อมกอดพี่ชายด้วยความโหยหา ก่อนจะสะอึกสะอื้นกับอกแกร่งและกอดรัดร่างหนาของพี่ชายจนแน่น

“ไม่เป็นไรนะเจ้า ไม่เป็นไร เขาไม่เห็นค่าของเราไม่เป็นไร เจ้ายังมีพี่อยู่นะ มีพ่อแม่ที่รักเจ้าอยู่นะทุกคนรักเจ้านะครับ” เจ้าจอมพยายามปลอบร่างบางในอ้อมอกด้วยความใจเย็น แม้ภายในใจของเขาจะเต็มไปด้วยความร้อนรุ่ม

“เจ้าผิดอะไรหรือพี่จอม ผู้หญิงคนนั้นทำแบบนี้กับเจ้าได้ยังไง”

“ไม่ผิดเลยที่ผ่านมาเจ้าเต็มที่กับมันที่สุดแล้ว ในเมื่อเขาอยากไปก็ให้เขาไปเถอะ ที่พี่จะบอกคือไอ้คินมันไม่รู้เรื่อง เจ้าใช้มันเป็นเหยื่อล่อเจ้ารู้ไหมว่าทำไม่ถูก ถ้ามันรู้ว่ามันคือสาเหตุที่ทำให้เจ้าเจ็บปวดเสียใจแบบนี้คงรู้สึกแย่ไม่ต่างกันหรอก”

เจ้าจันทร์คิดตามคำพูดพี่ชาย ก็พยักหน้าเข้าใจแต่ก็กลับลำไม่ทันแล้ว

“พี่จอมช่วยเจ้าได้ไหม ปิดข้อมูลเมลดาไว้อย่าให้คนของพี่คินสืบเจอ เจ้าขอเวลาไม่นานเจ้าจะทำให้ผู้หญิงคนนั้นรู้ว่า การที่เขาเลิกกับเจ้าคือสิ่งที่ผิด ในเมื่อเขาอยากได้พี่คินแต่เจ้าไม่ให้ และไม่มีวันได้”

“คุ้มหรือเจ้าจันทร์เอาตัวเองเข้าไปอยู่ในเกมพวกนี้ ไม่เล่นกับไฟไปหน่อยหรือไง ถ้าสิ่งที่เจ้าทำมันทำให้ไอ้คินไม่ปล่อยเจ้าไปจะทำยังไงเคยคิดถึงตรงนั้นหรือเปล่า”

“และพี่จอมจะให้เจ้าทำยังไง ให้เจ้าปล่อยพวกมันไป ปล่อยให้พวกมันเสวยสุขกันหรือไง ตอนที่บอกเลิกเจ้ามันยังควงแขนออกมากับพี่คินเลย เจ้าเจ็บ เจ็บมาก พี่คินก็ต้องได้รับบทลงโทษจากเจ้าด้วย เจ้าผิดตรงไหนกันทั้งที่เจ้าไม่เคยออกนอกลู่นอกทาง ไม่เคยนอกใจ รักอย่างดี สู้ทุกอย่าง แล้วตอนนี้คืออะไร เจ้าสู้ไปเพื่ออะไร ทำไมถึงทิ้งกันได้ลงคอ”

เจ้าจอมได้แต่โอบกอดร่างบางที่ตอนนี้กำลังแตกสลายด้วยความเจ็บปวด เขาทำอะไรไม่ได้ ได้แต่ทำตามที่น้องสาวตนเองต้องการ ให้เจ้าจันทร์ได้ระบายออกมาบ้างไว้เบื่อเมื่อไหร่ก็คงหยุดเองและหวังว่ามันจะทันนะ

และเขาก็คิดว่า ไอ้คินไม่น่าจะปล่อยน้องสาวเขาไปง่าย ๆ ดันเล่นเข้าไปอยู่ในถ้ำเสือแบบนั้น

เฮ้อ…เขาไม่อยากมีน้องเขยที่ชื่อภาคินหรอกนะ

แต่เจ้าจันทร์ชอบผู้หญิงมาตลอด มันจะเอาอะไรผูกรั้งเจ้าจันทร์ให้อยู่กับมันได้

“เจ้ากินอะไรมาหรือยัง ตอนเที่ยงไปกินข้าวกับพี่ไหมเดี๋ยวเลี้ยงเอง”

“ตอนเที่ยงเจ้าจะไปหาพี่คินและจะซื้อของเข้าห้องหน่อย”

“รู้ไหมว่าไอ้คินมันตัวอันตราย มันเป็นเสือที่ชอบล่าเหยื่อ เจ้าแน่ใจหรือที่จะอยู่กับมันแบบนั้น”

“เจ้าก็ไม่เห็นว่าเขาจะเป็นเสือตรงไหนเลย เขาก็ดูปกติ”

“เอาเถอะมีอะไรก็โทรมาหาพี่นะ พี่จะปิดพ่อแม่ไว้ให้ก่อน แต่ถ้าเมื่อไหร่ที่พวกเขารู้ เจ้าจะต้องเคารพการตัดสินใจของพ่อแม่นะรู้หรือเปล่า”

“รู้แล้วค่ะ เจ้าขอบคุณพี่จอมนะ”

“เราพี่น้องกันนี่ ไม่ช่วยเจ้าให้พี่ไปช่วยใคร”

“งั้นเจ้าไปก่อนนะ รักพี่จอมนะ”

เจ้าจอมมองตามหลังน้องสาวที่เดินออกจากประตูจนลับหายไป เขาได้แต่ทำใจถ้าไอ้คินรู้เรื่อง ยัยเด็กนั่นจะรอดหรือเปล่า และถ้าวันหนึ่งเจ้าจันทร์ตกไปในหลุมที่ตัวเองขุดขึ้นมา นึกสภาพไม่ออกจริง ๆ เขาหยิบมือถือและพิมพ์ข้อความลงไปคงทำได้แค่ยืดเวลาล่ะนะ

ความลับหญิงสาวในห้องนั้นที่ภาคินหวงแหน เหอะ

ถ้าเจ้าจันทร์รู้คงช็อกตาย

เลือกเองกันทั้งนั้น เกมนี้ใครจะเป็นฝ่ายชนะนะ

เจ้าจันทร์หรือภาคิน​