นวลแพร

แสงแดดที่ส่องมากระทบใบหน้า ปลุกคนที่หลับมายาวนานให้ตื่นขึ้น ร่างบางขยับตัวด้วยความเมื่อยล้า ห่อปากเมื่อความเจ็บปวดแล่นเข้าสู้กลางกาย ลุกขึ้นจากที่นอนด้วยความตกใจ มือสั่นระริกกำชายผ้าห่มไว้แน่น อาการผิดปรกติที่เกิดขึ้น ทำให้นวลแพรรู้ว่าร่างกายเธอไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว ที่ไหน เธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง เมื่อคืนเธอออกไปดื่มที่ผับในตัวเมือง หลังจากดื่มไปสักพัก เธอก็ไม่รู้สึกตัวอีกเลย ใครพาเธอมาที่นี่ แล้วใครทำร้ายเธอ คราบเลือดที่เปรอะเปื้อนอยู่บนที่นอนและหน้าขา เป็นเครื่องยืนยันว่าเธอเสียความบริสุทธิ์ที่เก็บมายาวนาน ให้กับใครที่ไหนก็ไม่รู้ไปแล้ว เขาทำร้ายเธอทำไม ความคิดในหัวตีกันจนวุ่นวายไปหมด สิ่งแรกที่ต้องทำคือพาตัวเองออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด

ตาเรียวเล็กมองไปรอบ ๆ เดาไม่ถูกเลยว่าที่นี่คือที่ไหน บรรยากาศและเฟอร์นิเจอร์ที่ตบแต่งอยู่ภายใน ทำให้เธอรู้ว่าไม่ใช่รีสอร์ทหรือ โรงแรมม่านรูด แต่มันคือที่ไหนกัน เสียงฝีเท้าที่ดังมาจากข้างนอก ทำให้หญิงสาวกอดกระชับผ้าห่มที่พันกายเอาไว้ให้แน่นขึ้น เสื้อผ้าของเธอร่วงอยู่เกลื่อนพื้น ไวเท่าความคิด ร่างบางกระโดดลงจากเตียงอย่างเร็ว ทันทีที่เท้ารับน้ำหนักนวลแพรก็ล้มลงกับพื้น ไม่ว่าผู้ชายคนนั้นจะเป็นใคร เขาไม่ถนอมเธอเลยสักนิด ร่องรอยความป่าเถื่อนที่เขาทำไว้กระจายไปทั่วตัวของเธอ มือบางเอื้อมหยิบเสื้อผ้า ชิ้นไหนที่อยู่ไกล นวลแพรก็ใช้วิธีถัดเข้าไปหา กอดเสื้อผ้าเอาไว้ แล้วปล่อยน้ำตาให้ไหลลงมา สิ่งที่เกิดขึ้นเลวร้ายที่สุด เพราะเธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าใครเป็นคนทำ เงินและของมีค่าที่ติดตัวมายังอยู่ครับทุกชิ้น แสดงว่าคนลงมือต้องการแค่ตัวเธอเท่านั่น

ใส่เสื้อผ้าด้วยความรีบร้อน เธอต้องออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด ทันทีที่เปิดประตูออกมาจากห้อง ก็ต้องหนาวไปทั่วสัพพังกาย เมื่อสายตาปะทะเข้ากับผู้ชายร่างกำยำที่มองมาที่เธออยู่ก่อนแล้ว อย่าบอกนะว่าผู้ชายคนนั้นคือคนที่ทำร้ายเธอ

            “กุญแจรถครับ” เขาพูดพร้อมกับวางกุญแจรถของเธอไว้บนโต๊ะ

            “คุณเป็นใคร” นวลแพรถามด้วยน้ำเสียงสุภาพ ถึงจะรังเกียจและหวาดกลัวแต่ก็ข่มกลั้นเอาไว้

            “ผมได้รับคำสั่งจากนายให้มาดูแลคุณครับ” ตอบด้วยน้ำเสียงสุภาพ ท่าทางที่แสดงออกก็สุภาพด้วยเช่นกัน

            “นาย...นายไหนกัน” คำพูดของคนตรงหน้า ทำให้นวลแพรจ้องหน้าคนตรงหน้าอีกครั้ง ลักษณะการวางตัว การแต่งกายและทรงผมที่เป็นเอกลักษณ์ จึงเดาได้ไม่ยากว่าคนตรงหน้าทำงานอะไร

            “คุณเป็นตำรวจเหรอคะ” ที่ถามเพราะอย่างน้อย ๆ เธอก็ควรรู้สักนิดว่าคนที่ทำร้ายเธอเป็นใคร

            “ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง” เธอนั่งดื่มเหล้าอยู่ในผับ แล้วมาตื่นที่นี่ได้ยังไง

            “คุณจะกลับเลยหรือเปล่าครับ” สมัยไม่ตอบคำถาม แต่ถามคำถามกลับ มีคำสั่งให้เขาเฝ้าเธอไว้ หมดหน้าที่จะได้กลับไปทำงาน

ถึงจะไม่ได้คำตอบจากเขา แต่นวลแพรก็พอเดาเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับตัวเองได้ ต่อให้เธอจะเสียสิ่งที่หวงแหนให้กับใครก็ตาม แต่มันไม่ได้ทำให้ความเป็นคนในตัวเธอลดลงไปเลยสักนิด ไม่ว่าคนคนนั้นจะทำไปด้วยเหตุผลอะไร แต่เธอยังต้องเดินหน้าต่อไป โชคดีแค่ไหนที่ยังหายใจอยู่ เธอส่งแม่กลับไร่สายธารไปแล้ว ส่วนพ่ออีกไม่กี่วันก็ได้รับการปล่อยตัว เธอยังต้องอยู่บนโลกใบนี้ต่อไป มีเรื่องนี้เกิดขึ้น เธอก็แค่ต้องรักตัวเองให้มาก ๆ เท่านั้นเอง

ทันทีที่หญิงสาวก้าวเท้าลงบันได สมัยก็โทรรายงานเจ้านาย

ธาวินทร์ยังแปลกใจไม่น้อย เมื่อลูกน้องรายงานว่านอกจากจะไม่โวยวายแล้ว นวลแพรยังเงียบและสุขุมจนน่าตกใจ ด้วยลักษณะนิสัยของเธอ เขายังกังวลด้วยซ้ำว่าจะเพิ่มงานให้สมัย

            “ตามไปดู ผมกลัวเธอทำร้ายตัวเอง” สั่งแล้วก็อยากกัดลิ้นตัวเองตาย ความคิดนี้เกิดขึ้นในหัวของเขาได้ยังไง อันที่จริงเขาไม่ควรเป็นห่วงเธอเลยด้วยซ้ำ

            “ครับนาย” สมัยรับคำแล้วขับรถตามเธอไปห่าง ๆ พร้อมกับต่อสายรายงานเจ้านายไปตลอดทาง

            “เธอเปิดไฟเลี้ยวเข้าบ้านแล้วครับ ตามต่อไหมครับ”

            “ไม่ต้อง!” รู้ว่าลูกน้องประชดให้ แต่ถึงกระนั้นก็ยังไม่วางใจ

            “ตอนนี้เธอพักอยู่ไหน” นวลแพรออกจากบ้านของพ่อเลี้ยงธงชัยไปตั้งแต่พ่อเลี้ยงถูกจับ เขารู้ว่าเธอยังวนเวียนอยู่ในเชียงราย แต่ไม่รู้ว่าเธอพักอยู่ที่ไหน

            “ถามละเอียดขนาดนี้ เป็นห่วงเหรอครับ”

            “ประสาท!” คำถามของสมัยได้คำสบถเป็นคำตอบ

            “ขออนุญาตครับท่าน ผมต้องทำยังไงต่อครับ” สมัยถามเพราะทำหน้าที่ที่ได้รับมอบหมายเสร็จสิ้นแล้ว จึงไม่รู้ว่าต้องทำยังไงต่อ

            “กลับได้เลย” ธาวินทร์ออกคำสั่ง เขาได้สิ่งที่ต้องการแล้ว ตอนนี้เป้าหมายของเขาสำเร็จแล้ว ธงชัยหมดสติเข้าโรงพยาบาล ไม่แน่ว่าฟื้นขึ้นมาจะปรกติเหมือนเดิมหรือไม่

[โรงพยาบาลประจำจังหวัด]

            “อาจารย์ค่ะ เคสที่เข้ามาเมื่อคืน เป็นยังไงบ้างค่ะ” ถึงเคสนี้จะไม่ใช่ของเธอและไม่มีเวรให้ต้องมาสับเปลี่ยนดูแล แต่วาสินีก็อยากรู้ว่าตอนนี้คนไข้มีอาการเป็นอย่างไร อยู่ ๆ พ่อเลี้ยงธงชัยก็ช็อกจนต้องถูกหามเข้าโรงพยาบาล เรื่องนี้อาจจะเกี่ยวข้องกับคนรักของเธอก็ได้

            “คนไข้ได้รับความกระทบกระเทือนทางจิตใจ ตอบสมองช้า จึงทำอะไรมากไม่ได้” คิมหันต์ตอบรุ่นน้อง

            “กระทบกระเทือนจิตใจเหรอคะ” วาสินีทวนคำตอบของรุ่นพี่ใจ เธอคิดว่าสาเหตุที่ธงชัยป่วยน่าจะมาจากอุบัติเหตุหรือได้รับบาดเจ็บ เพราะกลัวว่าคนรักจะเล่นนอกเกม แต่คำตอบที่ได้กลับทำให้งงมากขึ้นไปอีก กระทบกระเทือนทางจิตใจ เกิดอะไรขึ้นกันแน่ ธาวินทร์ทำอะไรถึงได้ทำให้คนที่แข็งแรงอย่างธงชัยทรุดลงในเวลาข้ามคืน คุณหมอสาวเก็บความสงสัยเอาไว้ในใจ เอ่ยขอบคุณและขอตัวกับรุ่นพี่ ก่อนจะต่อสายหาธาวินทร์ เพื่อฟังน้ำเสียงจะได้รู้ว่าตอนนี้อาการของคนรักเป็นอย่างไร