บทที่ 4 เด็กในปกครอง(2)

“ว้าว น้องไข่ตุ๋นไม่ได้เฉิ่มเหมือนที่มึงเรียกนะไอ้ปาย” พี่ตั้มพูดขึ้นพร้อมกับมองหน้าอกของฉันอย่างเปิดเผย ฉันที่กำลังจะเอาเสื้อแขนยาวขึ้นมาปิดก็มีเสื้อยีนเย็น ๆ พาดลงมาซะก่อน

“ถ้ามึงยังพูดเหี้ย ๆ แบบนี้ก็กลับบ้านมึงไป ไม่งั้นก็แยกโต๊ะ” พี่ปายพูดขึ้นเสียงเข้ม ใช้สายตาคมกริบมองสองคนนั้นเหมือนพร้อมที่จะลุกทุกเมื่อ ส่วนมือก็กระชับเสื้อที่พาดอยู่บนตัวฉันแน่น “ใส่เสื้อพี่”

เพราะได้ยินเสียงเข้ม ๆ บวกกับชุดมันรัดนมจนเห็นเป็นเต้ากลมก็เลยยอมใส่เสื้อยีนของพี่ปายแต่โดยดี ที่เลือกใส่ของเขาก็เพราะมันไม่ค่อยร้อน ถ้าใส่ของตัวเองก็เตรียมเหงื่อแตกได้เลย

“กูว่าพวกมึงแยกกันก่อนที่มันจะเละดีกว่า” พี่เดย์เอ่ยปากขึ้นอีกคน มองหน้าพี่ปายสลับกับสองคนนั้นด้วยสายตานิ่ง ๆ

“พวกกูไปก็ได้ แค่พูดนิดพูดหน่อยทำเป็นโมโห” พี่โอพูดด้วยสีหน้าและท่าทางที่ไม่รู้สึกรู้สาอะไร แล้วย้ายสายตามามองฉันบ้าง “แล้วเจอกันใหม่นะน้องไข่ตุ๋น”

ว่าจบก็เดินออกไปทันที ตอนนี้ทั้งโต๊ะก็เลยเหลือแค่กลุ่มแก๊งเดิมที่เคยเจอวันนั้น ที่จริงหน้าพวกเขาโหดเถื่อนมากเลยนะ แต่ไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นสุภาพบุรุษได้

“เอ้า ๆ แดกต่อ” พี่คินพูดดึงบรรยากาศที่อึมครึมกลับมา ทั้งโต๊ะก็น่าจะมีเขานี่แหละที่ยังมีสีหน้าดี ๆ เหมือนสนุกไปกับทุกเรื่องยังไงก็ไม่รู้

“พวกหนูมาทำให้พวกพี่เสียบรรยากาศไหมเนี่ย” เจนพูดขึ้นพร้อมกับมองไปรอบ ๆ โต๊ะแล้วหันหน้ามาหาฉัน “ทีหลังไม่ต้องแต่งตัวแล้วนะไอ้ตุ๋น ผู้ชายแย่งกันแล้ว”

“เออ ทีไปบ้านเฮียแต่งตัวอย่างกับแม่ลูกอ่อน”

แม่ลูกอ่อน… ว้อท?

“แม่ลูกอ่อนอะไร หนูเพิ่งยี่สิบเองนะ” อดที่จะมองค้อนพี่ปายไม่ได้ พูดออกมาได้ไงว่าฉันเหมือนแม่ลูกอ่อน วันนั้นก็หาว่าฉันเหมือนผีหลอก ขอเก็บคำชมที่ว่า ‘สุภาพบุรุษ’ คืนนะ ไม่ปลื้มแล้ว!

“ไอ้เฉิ่ม” จากหน้าตึง ๆ เมื่อกี้ก็ยิ้มออกมา แถมยังวางมือใหญ่ของตัวเองลงบนหัวพร้อมกับโยกไปมาแผ่วเบา “ทำไมเฉิ่มแบบนี้วะ”

“ใครบอกว่าหนูเฉิ่ม หนูไม่ได้เฉิ่ม!” เริ่มจะโมโหแล้วนะ

“เฉิ่ม…” เขาก็ยังลอยหน้าลอยตาล้อเลียนฉัน จนกระทั่งพี่เดย์พูดขึ้น

“มึงหยอกไข่ตุ๋นคิดอะไรไหมไอ้ปาย”

“เฉิ่ม ๆ เซ่อ ๆ แบบนี้กูจะคิดอะไรได้” เขาตอบพลางแสดงสีหน้าอ่อนโยนออกมา “กูก็เอ็นดูเหมือนน้อง”

“ดี ๆ มีพี่ชายรวยขนาดนี้ หนูยอม”

“กูว่าน้องมึงไม่ได้เฉิ่มหรอกไอ้ปาย” พี่ภีมที่นั่งกินเหล้าเงียบ ๆ พูดขึ้นบ้าง เขามองหน้าฉันเหมือนกำลังตลกอะไรสักอย่าง

“ใช่ เพื่อนหนูไม่ได้เฉิ่มสักหน่อย พี่ไม่รู้จักของแซ่บซะแล้ว” เจนรีบพยักหน้าให้กับคำพูดของพี่ภีมถี่รัว “ของแซ่บนะรู้ไหม”

“แซ่บ?”

“ใช่ ของแซ่บ” ว่าแล้วลอยหน้าลอยตาตอบคำถามของพี่ปายบ้าง “หนูไม่ได้เฉิ่มสักหน่อย”

“งั้นมาดวลเหล้ากันคืนนี้ ถ้าเมาแล้วไม่รั่วแสดงว่าแซ่บจริง แล้วพี่จะเลิกเรียกว่าเฉิ่ม” แก้วเหล้าที่อยู่ตรงหน้าถูกเลื่อนมาหาฉัน เขายกยิ้มขึ้นอย่างท้าทาย แต่แววตาก็ยังสื่อออกมาว่าเอ็นดูฉันอยู่ดี เห็นแบบนั้นจึงตอบรับเสียงดัง

“จัดไป!”

หลังจากนั้นเราก็ดวลเหล้ากันชนิดที่ว่าซดไม่ยั้ง มีเท่าไหร่เอามาให้หมด แต่ไม่ได้ดวลแค่ฉันกับพี่ปายหรอก คนอื่น ๆ ในแก๊งก็ยกประชันไม่ต่างกัน เราสลับวนเวียนกันยกอย่างไม่มีใครยอมใคร โดยเฉพาะฉันกับไอ้เจนที่โดนยุยงโดยพี่คินซ้ำแล้วซ้ำเล่า

‘น้องอย่าไปยอม ซดอีก’

‘น้อง ไอ้ปายมันหมดแก้วอีกแล้ว’

‘น้องอย่าอ่อนดิ เพื่อนพี่มันมองเยาะเย้ยแล้วเห้ย’

อะไรไม่รู้เยอะแยะไปหมด และตอนนี้เราทั้งคู่ก็เมาไปแล้วเรียบร้อย

“ไหวไหมเห้ย” เสียงขำขันของพี่ปายดังขึ้นใกล้หู

“ไหว…ไปเต้นกันปะ” ฉันพยักหน้าหงึกหงักแล้วเขย่าแขนพี่ปายเพื่อชวนเขาไปเต้น “แข่งเต้นกันเปล่า”

“สภาพนี้ยืนให้ไหวเถอะไอ้เฉิ่ม”

“อยากเต้นอะ” งอแงขึ้นเสียงดัง ตอนนี้รู้สึกเหมือนสายตาฟ่าฟางไปแล้วเรียบร้อย เหมือนพี่ปายมีสามร่างซะด้วย “ถอดเสื้อให้หน่อย ร้อน”

“ถอดทำไม ใส่ไว้แบบนั้นแหละ” เขากระชับเสื้อให้แน่นขึ้นเมื่อฉันกำลังจะดึงเสื้อออก

“ไอ้เจนไปเต้นกันไหม” ไม่สนใจการกระทำนั้นแล้วหันไปหาเจนที่นั่งเมาอยู่ข้าง ๆ “ไม่ได้เต้นนานแล้ว”

“เต้นนี่แหละ ออกไปข้างนอกอันตราย”

“เอาแบบที่ไอ้ได๋ว่านั่นแหละ เต้นที่โต๊ะก็ได้” คนข้างกายสนับสนุนคำพูดของพี่ได๋ “เฉิ่ม ๆ แบบนี้เดี๋ยวโดนฉุดไปหรอก”

“ก็บอกว่าไม่ได้เฉิ่ม!” แหวขึ้นเสียงดัง

“ไม่เฉิ่มได้ไง ดูสภาพตัวเองบ้าง”

“ไอ้ตุ๋นพิสูจน์ให้เขาเห็นไปเลยว่าแกไม่ได้เฉิ่ม!” เจนพูดขึ้นเสียงดังไม่ต่างกัน เพียงเท่านั้นก็ได้ยินเสียงหัวเราะลอยมา เพราะโดนท้าโดนว่าก็เลยทำให้อารมณ์พุ่งสูงแล้วตอนนี้

“จัดไป!”

“มิวสิคมา!” สิ้นสุดเสียงของเพื่อนก็ถอดเสื้อของพี่ปายออก แล้วโชว์ลีลาท่าเต้นสุดฮอตที่ดูมาจากยูทูป พยายามทำตัวอ่อนที่สุดเท่าที่จะทำได้ โดยมีเสียงเพื่อนเชียร์ไม่ห่าง

“ลม…พัดตึ้ง ตึ้ง ตึ้ง ตึ้ง ตึ้ง ตึ้ง ตึ้ง ตึ้ง ตึ้ง ตึ้ง ตึ้ง” และเมื่อได้ยินเพลงนี้ก็กระดกเอวไปตามจังหวะเพลงทันที ไม่รู้หรอกว่าเซ็กซี่หรือขายขำ แต่ก็ใส่จนสุดแรงเกิดเหมือนกัน ยังไงวันนี้ก็ต้องเกิด! ทุกคนต้องหยุดเรียกฉันว่าไอ้เฉิ่ม!!

“เห้ย ๆ เดี๋ยวเอวหัก”

“ไอ้สัสโคตรจี้”

“หนูบอกแล้วว่าเพื่อนหนูแซ่บ” เจนหัวเราะขึ้นเสียงดังไม่ต่างจากคนอื่น ๆ ในกลุ่ม ส่วนฉันก็พักยกเพราะรู้สึกเหนื่อย แล้วหันไปหาพี่ปายด้วยใบหน้าเมา ๆ

“เห็นยังว่าหนูไม่ได้เฉิ่ม”

“เฉิ่มอยู่ดี” แล้วนิ้วเรียวยาวก็เคาะลงที่กรอบแว่นของฉัน

“งั้นเอาใหม่ คราวนี้ไม่เฉิ่มแล้ว”

“พอ ๆ เดินแทบจะไม่ตรงทางอยู่แล้ว” พี่ปายจับให้ฉันนั่งลงเหมือนเดิมเมื่อเห็นฉันจะออกสเต็ปเต้นอีกครั้ง ด้วยความที่เมา ๆ ก็เลยทิ้งตัวนั่งลงอย่างง่ายดาย ก่อนที่จะพูดขึ้นแล้วทำให้คนทั้งโต๊ะแตกตื่น

“จะอ้วก…”