ข้ายังไม่อยากตาย

“เจ้าพูดจาเหลวไหลอันใด ข้ากลัวอันใดกัน ข้าไม่เคยทำผิดต่อผู้ใดเหตุใดต้องหวาดกลัว”

จางซุนโหรวตวาดแหวใส่หลานสาวตัวดี ท่าทางของนางเวลานี้ดูอย่างไรก็เหมือนคนกำลังลนลานหาทางปกปิดเรื่องไม่ดี

“ไม่เคยทำผิดหรือ เช่นนั้น...ท่านช่วยบอกข้าสักหน่อยได้หรือไม่ ท่านลุงใหญ่หายตัวไปนับสิบปีเหตุใดท่านที่เป็นภรรยาถึงได้ตั้งครรภ์ หรือว่าป้าสะใภ้สามารถตั้งครรภ์กับสายลมแสงแดด”

“เจ้า!! เจ้ารู้เรื่องนี้ได้อย่างไร...”

จางซุนโหรวตกใจไม่คาดคิดว่าเด็กสาวตรงหน้าจะรู้เรื่องที่ตนกำลังตั้งครรภ์ ก่อนหน้านี้นางเคยคิดจะทำแท้งแต่ไม่คิดว่าเรื่องจะแดงขึ้นเสียก่อน หากให้ผู้อื่นรู้เรื่องของนางและน้องสามี จากนี้ตนคงได้จมน้ำลายของคนทั้งหมู่บ้านแน่

ไม่ได้!! อย่างไรก็ต้องปฏิเสธ!! ขอเพียงยืนยันว่าไม่มีอะไรแบบนั้น นางก็ทำอะไรตนเองไม่ได้ ถ้าไม่อย่างนั้นบุตรชายของนางที่เรียนอยู่ที่สำนักศึกษาต้องเสียชื่อเสียงไปด้วยแน่

“มะ...ไม่! ไม่ใช่นะ เจ้าใส่ร้ายข้า...ข้าไม่ได้ท้อง นางพูดโกหก เซี่ยชิงหลีอาหารกินมั่วได้แต่เจ้าไม่สามารถพูดจามั่วซั่วได้”

“ข้าพูดจริงหรือไม่ท่านรู้ดีแก่ใจ ในเมื่อป้าสะใภ้คิดว่าข้าพูดโกหก เช่นนั้นก็ให้ทุกคนที่นี่เป็นพยาน พอดีเลยท่านหมอหลิวก็อยู่ที่นี่ ให้ท่านจับชีพจรดูสักหน่อยดีหรือไม่ หากข้าพูดโกหกแม้เพียงครึ่งคำป้าสะใภ้จับข้าส่งทางการได้เลย”

จางซุนโหรวถูกไล่ต้อนจนไม่เหลือหนทาง หางนางยินยอมให้หมอหลิวจับชีพจร ที่ทำมาทั้งหมดย่อมสูญเปล่า ในช่วงเวลาที่ถึงทางตัน สายตาของนางเหลือบมองเห็นเซี่ยจื่อยวนยืนอยู่ด้านหลังชาวบ้าน นางรีบคว้าฟางเส้นสุดท้ายเอาไว้ เมื่อหนทางรอดอยู่ตรงหน้าหญิงสาวจึงรีบพุ่งเข้าหาเขาทันที

“มะ.. ไม่นะ! ข้าไม่ตรวจ! น้องรองเจ้าเป็นบิดาของนางเจ้าช่วยพูดกับนางให้ข้าหน่อย”

“อะไร! พี่สะใภ้! ไม่เกี่ยวกับข้า! ท่านอย่ามาทางนี้!”

เซี่ยชิงหลีมองการกระทำของคนทั้งสองด้วยสายตาดูแคลน นี่คือบุรุษที่นางต้องการพึ่งพาหรือ จางซุนโหรว...ดูเหมือนเจ้าจะเลือกผิดแล้ว

ร่างบางแค่นเสียงออกมาจากลำคอ

“หึ! ทุกคนคงจะเห็นด้วยตาตนเองแล้ว คงไม่จำเป็นต้องให้ข้าพูดอีก....ท่านย่าดูสิสะใภ้คนดีกำลังสวมหมวกเขียวให้ตระกูลเซี่ยของท่าน”

แม่เฒ่าหวังผู้ยังจับต้นชนปลายไม่ถูก นางจำได้เพียงหลานสาวเอ่ยถึงเรื่องการนอกใจ หรือว่าสะใภ้ใหญ่มีชู้

“จางซุนโหรว ที่นางพูดเป็นความจริงหรือ”

“ท่านแม่คือ...ข้า”

หญิงชราถามลูกสะใภ้ของตนด้วยสีหน้าแคลงใจ ทว่าเมื่อเห็นท่าทางที่ตอบไม่เต็มคำถามของนางแม่เฒ่าหวังก็แน่ใจแล้วว่าสิ่งที่เซี่ยชิงหลีเอ่ยเป็นความจริง

หญิงชราในวัยเกือบหกสิบกระโดดเข้าขยุ้มผมของสะใภ้ใหญ่ด้วยความโกรธแค้น ผู้ที่เพิ่มเชื้อไฟอย่างเซี่ยชิงหลีรีบถอยออกมาดูพวกเขาบ้านเซี่ยกัดกัน

“แกนางหญิงสารเลวบอกมานะว่าไปตั้งท้องกับใครมา กล้านอกใจบุตรชายตระกูลเซี่ยไปมีคนอื่นหรือ เจ้าช่างใจกล้าไม่กลัวตาย”

แม่เฒ่าหวังทุบตีจางซุนโหรวไม่ยั้งมือ

“กรี๊ด!!ท่านแม่ปล่อยข้า ข้าเจ็บน้องรองรีบดึงท่านแม่ออกไปเร็วเข้า”

แม่เฒ่าหวังยังไม่ยอมปล่อย นางกัดฟันกรอดพร้อมกระชากผมของจางซุนโหรวแรงยิ่งกว่าเดิม

“บอกมานะ! ว่าชายชู้ของเจ้าคือผู้ใด”

จางซุนโหรวมองไปยังเซี่ยจื่อยวนเพื่อขอความช่วยเหลืออีกครั้ง ทว่าเขากลับส่ายหน้าปฏิเสธห้ามนางพูดออกมา ทุกการกระทำของคนทั้งสองล้วนอยู่ในสายตาของเซี่ยชิงหลี

“ท่านแม่!! ฮื่อ!!!! ข้าบอกไม่ได้!! ข้าบอกไม่ได้จริงๆ”

แม่เฒ่าหวังทุบตีจางซุนโหรวจนเหนื่อยหอบ ทว่าในอกของนางยังคงมีแต่ความคับแค้น ถึงแม้ว่าเซี่ยฉางเยี่ยนจะมิใช่บุตรชายแท้ๆ ของตนทว่าเขาก็แซ่เซี่ย หากสตรีผู้นี้ทำผิดประเวณี นั่นย่อมต้องส่งผลกระทบต่อชื่อเสียงของตระกูลเซี่ยและหลานชายคนโตของนาง

สตรีผู้นี้และเด็กในท้องมิอาจปล่อยเอาไว้ได้

“ดี! ถ้าเจ้าไม่ยอมพูดเช่นนั้นก็ทำตามกฎเถอะ ท่านหัวหน้าหมู่บ้าน กฎของหมู่บ้านหากมีหญิงผิดประเวณีมีชู้ต้องจัดการอย่างไร”

“ใส่กรงหมูถ่วงน้ำ”

คำพูดเดียวของหัวหน้าหมู่บ้านหลิวทำให้จางซุนโหรวถึงขั้นหมดแรง ในหัวของนางอื้ออึงไปด้วยคำพูดของผู้เฒ่า ดวงตาของหญิงสาวเต็มไปด้วยความสิ้นหวังทว่าบุรุษผู้นั้นกลับไม่แม้แต่จะเอ่ยปากเพื่อนาง

“ไม่นะ! ข้ายังไม่อยากตาย! ท่านแม่ท่านอย่าทำเช่นนั้นเลยนะเจ้าคะ ได้โปรดข้าขอร้อง”

จางซุนโหรวรีบคลานเข่าเข้าไปขอร้องอ้อนวอนหญิงชราทั้งน้ำตา เพราะนางรู้ดีว่าครั้งนี้แม่สามีกำลังเอาจริง

“เจ้าแต่งเข้าตระกูลเซี่ย ตายไปก็เป็นผีของตระกูลเซี่ย สามีของเจ้าตายอยู่ในสนามรบแต่เจ้ากลับลักลอบเล่นชู้กับชายอื่น เจ้าคิดว่าตนเองสมควรมีชีวิตอยู่หรือไม่”

นางสะบัดลูกสะใภ้ให้ออกห่าง ท่าทางของแม่เฒ่าหวังไม่มีความต้องการให้ลูกสะใภ้มีชีวิตอยู่เลยสักนิด หญิงสาวมองการกระทำของหญิงชราด้วยสีหน้าเย็นชา ปล่อยให้จางซุนโหรวตายตอนนี้ไม่ได้ หากนางตายไปเซี่ยจื่อยวนก็สบายไปคนเดียวน่ะสิ

เซี่ยชิงหลีเดินเข้าใกล้ป้าสะใภ้ใหญ่ จากนั้นจึงกระซิบบางอย่างกับนาง

“ป้าสะใภ้ ถ้าท่านต้องการมีชีวิตรอด หนทางเดียงคือต้องบอกว่าท่านลักลอบมีความสัมพันธ์กับใคร อย่างน้อยๆ เด็กในท้องของท่านก็คือสายเลือดของเขา”

คำพูดเดียวของเด็กสาวเหมือนเปิดทางสว่างให้แก่นาง ทว่าความจริงแล้วมันคือการตอกตะปูปิดตายบนฝาโลง เพราะจากวันนี้ไปพวกเขาจะผูกติดกันจนวันตาย ส่วนนางและครอบครัวก็จะได้เป็นอิสระ

“ข้าจะบอก! ข้าจะบอกแล้วว่าพ่อของเด็กในท้องของข้าเป็นของใคร”

จางซุนโหรวเหลือบมองไปยังเซี่ยจื่อยวนเล็กน้อย เขาส่ายหน้าไม่ให้นางบอกออกไปทว่านางต้องการมีชีวิตรอดจึงไม่สนใจคำทัดทานของเขา

“บอกมา ชายชู้ของเจ้าคือใคร”

หญิงสาวชี้ไปยังชายผู้ยืนหลบอยู่ด้านหลังผู้คน

“เป็นเขา เซี่ยจื่อยวนเขาคือบิดาของลูกในท้องข้า เขายังเป็นบิดาของเซี่ยจิ่งเฉิงด้วย ในวันเข้าหอ...เซี่ยฉางเยี่ยนออกไปนอนนอกห้อง เป็นเซี่ยจื่อยวนที่ปีนเข้าห้องของข้า เราสองคนมีความสัมพันธ์กันในคืนนั้น”

จางซุนโหรวสะอื้นเล็กน้อย