ความสำเร็จในการร่วมมือ

ในเช้าตรู่ของวันหนึ่ง หลังจากหอหว่านหรงสามารถยืนหยัดได้อย่างมั่นคง ถึงเวลาที่หญิงสาวต้องกลับบ้านเสียที รถม้าสีเทาเรียบหรูคันหนึ่งแล่นออกจากตัวเมืองหลิงหนาน มุ่งหน้าไปยังหมู่บ้านเล็กๆ ที่เงียบสงบใต้เงาภูเขาเขียว

ภายในรถม้า เซี่ยชิงหลีนั่งเงียบๆ มือถือกล่องไม้เล็กใส่ของฝากจากในเมือง ข้างกายนางคือมู่หรงหนานเฟิงผู้เงียบไม่แพ้กัน ทว่าแววตากลับอ่อนลงกว่าเมื่อเดือนก่อน

“เจ้าแน่ใจหรือว่าเขายังอยากพบข้า”

ชายหนุ่มถามเสียงเบา ขณะทอดสายตามองออกไปยังทิวทุ่งข้าวเขียวขจีที่ทอดยาว เซี่ยชิงหลีเหลือบมองเขาดวงตานิ่งสงบ แต่แฝงแววล้อเลียนเล็กน้อย

“พี่ชายข้า...อาจไม่พูดออกมาตรงๆ แต่ท่านเองก็ควรรู้ว่าเขาเฝ้ามองข่าวจากหอหว่านหรงทุกคืน”

หลังจากได้ร่วมงานกัน หญิงสาวจึงได้รู้ว่ามู่หรงหนานเฟิงใส่ใจพี่ชายของนางไม่น้อย ทว่าสิ่งที่ทั้งสองรู้สึกไม่อาจเอ่ยปากได้โดยง่าย เพียงเพราะเพศเดียวกันจึงไม่สามารถครองคู่

หญิงสาวยกยิ้มบางเบาเมื่อยามนึกถึงสิ่งที่พี่ชายของตนกระทำ

“ข้าเคยเห็นเขาอ่านแผนการที่ข้าเขียนในกระดาษซ้ำหลายครั้งในทุกคืน เพียงเพราะบนกระดาษแผ่นนั้นมีชื่อของท่านอยู่”

มู่หรงหนานเฟิงยิ้มบางๆ ลมหายใจในอกพลันอบอุ่น มือที่เคยว่างเปล่า บัดนี้ถือกล่องไม้ใบหนึ่ง ภายในคือแชมพูสมุนไพรชุดพิเศษ ที่เขาเองตั้งใจจะนำไปฝากเซี่ยจื่ออี้

รถม้าสะเทือนเบาๆ ขณะแล่นเข้าใกล้หมู่บ้านสือโถว ใบไม้ปลิวว่อนตามแรงลมอ่อนจากภูเขา และแสงแดดยามสายก็เริ่มส่องลอดพุ่มไม้ลงมาบนหลังคารถม้า

วันนี้… ชายหนุ่มผู้เคยถูกกีดกันออกจากตระกูล กำลังจะได้พบครอบครัวใหม่ที่ยอมรับเขาโดยไม่สนชาติกำเนิด และหญิงสาวที่เคยมีเพียงสองมือเปล่า...ก็ได้สร้างอาณาจักรหนึ่งขึ้นด้วยมือตนเอง

เมื่อทุกคนรู้ข่าวว่าเซี่ยชิงหลีกลับมาแล้ว คนบ้านหลี่ต่างรีบวางมือจากสิ่งที่กำลังทำอยู่ทันที คนในครอบครัวต่างพากันลุกขึ้นรีบมารวมตัวกันที่ลานหน้าประตูเรือน

“หลีเอ๋อ ลูกกลับมาแล้ว!”

การต้อนรับอย่างอบอุ่นพวยพุ่งออกมาราวกับแสงตะวันอันสดใส เซี่ยชิงหลีเพียงยืนอยู่ตรงบันไดรถม้า แต่ดวงตาของนางกลับแฝงรอยอ่อนโยนเกินจะกล่าว

“ไม่ว่าเมื่อใดที่หันหลังกลับมา...ที่นี่มักจะมีครอบครัวที่รอข้าอยู่เสมอ”

ใบหน้าเปื้อนยิ้มเอ่ยเสียงสดใส

“ข้ากลับมาแล้วเจ้าค่ะ”

ด้านหลังของนางคือ มู่หรงหนานเฟิง ที่ติดตามมาด้วย

เขากำลังก้าวลงจากรถม้าอย่างเชื่องช้าในแบบฉบับคุณชายจากเมืองหลวง ในมือยังมีของฝากที่ต้องการมอบแด่คนสำคัญ

ทั้งหีบใบเล็กใบใหญ่ ชาหอมหมื่นลี้แห้งและขนมหวานที่สั่งตรงจากเมืองหลวง คนขับรถม้ารีบยกลงมาวางให้ทุกคนได้ชื่นชม

ขณะที่บรรยากาศยังอบอวลด้วยความยินดี เซี่ยจื่ออี้ที่ได้พบมู่หรงหนานเฟิงอีกครั้งก็มีแววตาวูบไหวเล็กน้อย เขายืนอยู่ห่างๆ มองชายหนุ่มเบื้องหลังน้องสาวด้วยสายตาแน่นิ่ง แววตานั้น...ทั้งซับซ้อน ทั้งลังเลและเจ็บลึกอย่างที่เจ้าตัวไม่อาจพูดออกมาได้

ยังไม่มีใครได้ทันสังเกตเห็นความรู้สึกของคนทั้งสอง เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นอย่างกระตือรือร้น

“ภรรยาาาาา~!!”

อาเหิงวิ่งพรวดออกมาจากในเรือน ใบหน้ายังเปื้อนเศษแป้งกับกลิ่นสมุนไพรจางๆ ท่าทางเหมือนเด็กที่เห็นขนมโปรดของตนเมื่อได้พบเซี่ยชิงหลี ชายหนุ่มพุ่งเข้ากอดหญิงสาวเต็มแรงจนร่างบางเอนไปเล็กน้อย

เซี่ยชิงหลีกลอกตาให้กับการกระทำของชายหนุ่ม โชคดีที่นางฝึกฝนร่างกายจนแข็งแรง ไม่อย่างนั้นคงรับแรงกระแทกเหล่านี้ไม่ไหว

“ภรรยาทิ้งอาเหิงไปตั้งหลายวัน ต้องทำสบู่คนเดียวเลยนะ~ อาเหิงโกรธภรรยาแล้ว!”

เสียงออดอ้อนปนน้อยใจทำให้ทุกคนพากันหัวเราะครืน ส่วนเซี่ยชิงหลีที่แม้จะโดนกอดจนตัวเซทว่าริมฝีปากกลับยกยิ้มอย่างห้ามไม่อยู่

“อาเหิง ภรรยากลับมาแล้ว”

ในยามปกติ เซี่ยชิงหลีไม่ค่อยแทนตนเองว่าภรรยาเมื่อยามที่พูดคุยกับชายหนุ่ม ทว่าครั้งนี้เพื่อเอาใจเขานางยอมทนอับอาย ร่างสูงซุกหน้าลงกับไหล่บางของนางเหมือนลูกแมวขี้อ้อน ความอบอุ่นรอบตัวทำให้นางรู้สึกถึงคำว่า “บ้าน” อย่างแท้จริง

ภายหลังเมื่อทุกคนเข้าไปพูดคุยในเรือนและช่วยกันขนของฝาก พลางหัวเราะเฮฮา เซี่ยชิงหลีเงยหน้าขึ้นมองออกไปนอกหน้าต่างพลันเห็นภาพบางอย่างข้างๆ ที่ดินของตระกูลหลี่ที่เคยว่างเปล่า บัดนี้กำลังมีเรือนหลังใหญ่ถูกก่อสร้างขึ้น ไม้เสาท่อนโตตั้งตระหง่าน หลังคากำลังจะขึ้นโครง มีคนงานอยู่หลายคนและพวกเขากำลังวัดพื้นที่อย่างตั้งใจ

หญิงสาวขมวดคิ้วทันที

“เรือนใครกันหรือเจ้าคะ เหตุใดข้าไม่เคยได้ยินว่าจะมีคนมาอยู่ใกล้กับบ้านเรา”

ผู้เฒ่าหลี่ที่นั่งจิบชาเงียบๆ เป็นผู้ไขข้อข้องใจให้กับหญิงสาว

“อ้อ นั่นหรือ...เรือนของผู้เฒ่าเมิ่งน่ะสิ คนที่หลานเคยช่วยชีวิต ก่อนหน้านี้ เขาเคยมาที่นี่ไม่ใช่หรือ เห็นหมู่บ้านของเราบรรยากาศดีจึงต้องการสร้างบ้านพักเอาไว้”

“ผู้เฒ่าเมิ่ง...จะมาอยู่ที่นี่”

เซี่ยชิงหลีเบิกตากว้างแสดงสีหน้าฉงน คนที่ดูมีอำนาจและร่ำรวยเหตุใดต้องการมาอยู่หมู่บ้านในหุบเขาอันห่างไกล หรือว่าชายชราผู้นั้นมีแผนการอันใดที่นางยังมองไม่ออก

แสงแดดบ่ายคล้อยส่องผ่านใบไม้บนต้นหลิวใหญ่ สายลมเย็นๆ จากภูเขาหลังหมู่บ้านพัดเอื่อยเฉื่อย ชายหนุ่มสองคนเดินเคียงกันไปยังศาลาไม้หลังเล็กกลางลานเงียบสงบ

มู่หรงหนานเฟิงแม้สวมชุดเรียบง่าย ทว่ากลับไม่ทิ้งกลิ่นอายของคุณชายจากตระกูลใหญ่ เขาก้าวช้าๆ ไม่ได้เร่งเร้าทว่าแววตาที่ทอดมองแผ่นหลังของอีกฝ่ายเต็มไปด้วยบางสิ่งที่ลึกซึ้งแต่มิอาจเปิดเผย

เซี่ยจื่ออี้เดินนำโดยไม่เอ่ยคำใด ท่าทีสงบเยือกเย็นดั่งเคย ทว่าในใจเขากลับปั่นป่วน

เมื่อทั้งสองนั่งลงในศาลา พลันความเงียบงันเข้าปกคลุมชั่วขณะ ก่อนที่มู่หรงหนานเฟิงจะเปิดปากขึ้นก่อน

“เจ้าสบายดีหรือไม่ หลังจากได้รับบาดเจ็บเมื่อสองปีก่อน...เหตุใดจึงไม่ยอมติดต่อข้าบ้างเลย”

เสียงของเขาแผ่วเบาทว่าเปี่ยมไปด้วยความหนักแน่น

คำถามธรรมดา...แต่กลับปักลึกเข้ากลางอกของเซี่ยจื่ออี้ในทันที

นิ้วมือของชายหนุ่มกำขยุ้มชายเสื้อแน่น ใบหน้าของเขายังคงสงบนิ่งแต่แววตา...กลับกำลังสั่นไหวอย่างควบคุมไม่อยู่