การร่วมมือของสองฝ่าย

เซี่ยชิงหลีนั่งลงบนม้านั่งไม้ริมหน้าต่าง แขนขวาของนางมีรอยแดงช้ำตรงปลายข้อศอกถลอกเล็กน้อยจากแรงปะทะ มู่หรงหนานเฟิงนั่งตรงข้าม มือของเขาถือผ้าผืนเล็กกับน้ำสะอาดเตรียมล้างแผลให้ตนเอง

แววตาของเขาในตอนนี้…ว่างเปล่าเสียจนชวนให้นางรู้สึกหนักอึ้งในอก เขากำลังคิดอะไรอยู่…ไม่ต้องเดาก็รู้

ดวงตาคู่นั้นไม่มีเป้าหมาย ไม่มีไฟ ไม่มีแม้แต่ความเคียดแค้น มันคือแววตาของคนที่หมดแรงเดินต่อแม้จะยังยืนอยู่ เซี่ยชิงหลีมองเขาเงียบๆ ปล่อยให้เสียงเช็ดแผลเป็นเพียงสิ่งเดียวที่ดังอยู่ในห้องนั้น

ภาพชายหนุ่มตรงหน้าแตกต่างจากตอนที่นางพบเขาครั้งแรกโดยสิ้นเชิง ตอนนั้นเขาคือเจ้าของหอสุราที่สง่างาม สุขุม และแฝงแรงใจเข้มแข็งในแววตา ทว่าวันนี้…เขาไม่ต่างจากคนที่ถูกบีบจนไม่เหลือทางเดิน

“มีบ้านก็กลับไม่ได้ มีตระกูลแต่ไร้ที่ยืน”

หากเขายังจมอยู่กับความสิ้นหวังเช่นนี้...เขาอาจจะไม่ใช่คู่ค้าที่นางพึ่งพาได้ในวันหน้า

“คุณชายมู่หรง”

เซี่ยชิงหลีเอ่ยเสียงเบา

“ข้าไม่ใช่คนดีมากพอจะให้คำปลอบใจอันเลิศหรู แต่ในโลกแห่งการค้า หากเจ้าหยุดเดินเพียงเพราะเส้นทางข้างหน้ามีคนขวาง…เจ้าจะไม่มีวันไปถึงจุดที่เขาไม่กล้าตามไปเหยียบ”

มู่หรงหนานเฟิงเงยหน้าขึ้นช้าๆ สบตากับหญิงสาว

“เจ้าคิดว่าข้ายังมีที่ให้ยืนอยู่อีกหรือ เจ้ารู้หรือไม่ว่าพวกเขาเป็นใคร น้องชายต่างมารดาที่อายุเท่าข้า ครอบครัวของพวกเขาต่างเป็นขุนนาง ทว่าท่านแม่ของข้ามาจากตระกูลพ่อค้า หลังจากนางตายจากไปพวกเขาก็เข้ายึดทุกสิ่งที่เป็นของนาง บัดนี้ข้าเหลือเพียงหอหว่านหรงให้ดูต่างหน้า แม้ข้าจะมาอยู่ในสถานที่ห่างไกลเพียงนี้แต่พวกเขาก็ไม่คิดปล่อยวางให้ข้าได้มีชีวิตที่ดี”

เซี่ยชิงหลีคลี่ยิ้มบาง ดวงตาแน่วแน่เมื่อได้ฟังสิ่งที่พรั่งพรูออกจากปากของชายหนุ่ม

“ไม่ต้องมีที่ให้ยืนก็ได้ แต่เจ้าจงสร้างที่ของเจ้าเอง…แม้จะต้องเริ่มจากห้องเล็กๆ หลังหอนี้ก็ตาม”

หญิงสาวลุกขึ้นช้าๆ จัดแขนเสื้อที่ถลอกแล้วหันกลับไปมองเขา

“ข้ายังต้องการคู่ค้าที่ไว้ใจได้ ถ้าท่านยอมให้ความสิ้นหวังพังหอหว่านหรง ข้าก็ต้องหาคนอื่น...แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่ข้าอยากทำ”

มู่หรงหนานเฟิงนิ่งเงียบอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะค่อยๆ พยักหน้าช้าๆ แววตาว่างเปล่าค่อยๆ ถูกเติมด้วยแสงสว่างเล็กๆ ไม่ใช่เพราะคำพูดของนางดูยิ่งใหญ่ แต่เป็นเพราะนางยื่นมือเข้ามาในวันที่เขาไม่มีใครเหลียวแล

“ได้…ข้าจะไม่ยอมปล่อยให้พวกเขาทุบทำลายสิ่งที่ข้าเริ่มด้วยสองมือ ข้าจะร่วมมือกับเจ้า…และเดินต่ออีกครั้ง”

เมื่อเซี่ยชิงหลีตัดสินใจยื่นมือเข้ามายุ่งกับหอหว่านหรงแล้ว นางไม่มีทางปล่อยให้ที่นี่ เป็นเพียงแค่ร้านสุราธรรมดา อีกต่อไป

“ในเมื่อข้าต้องเข้าไปเกี่ยวข้องอยู่แล้ว มีหรือ...ข้าจะยอมให้หอหว่านหรงถูกกลืนหายไปโดยง่าย ข้าจะทำให้มัน ‘รุ่งเรือง’ ...จนอีกฝ่ายไม่มีวันกล้าหันกลับมาทำลายอีก!”

นั้นคือคำประกาศท้ารบจากนาง

ภายในเวลาเพียงไม่กี่วันนับจากเหตุวุ่นวาย เซี่ยชิงหลีก็ลงมือวางแผนรื้อปรับโครงสร้างของหอหว่านหรงอย่างเต็มรูปแบบ ทั้งด้านการค้า การบันเทิง และภาพลักษณ์

เปลี่ยนหอหว่านหรงให้กลายเป็น หอแห่งวัฒนธรรมและการพักผ่อน ห้องโถงด้านหน้า ที่เคยเป็นเพียงที่วางโต๊ะเหล้าหนาๆ กับกลิ่นสุราเก่า บัดนี้กลายเป็นเวทีไม้ยกพื้นกลางห้อง มีฉากม่านไหมจางๆ ลายเมฆมงคล ทุกค่ำคืนจะมีการประกวดความสามารถ การเล่นพิน ร่ายกวี ร้องเพลง หรือแม้แต่การแสดงตลก

ผู้ชนะในแต่ละคืนจะได้รับเงินรางวัล “ห้าตำลึง” พร้อมของขวัญเล็กๆ จากร้านผลิตภัณฑ์ของนาง

ลูกค้าทั้งขาจรและขาประจำเริ่มแห่กันเข้ามา บ้างมากินเหล้า บ้างมาเสพศิลป์ หอหว่านหรงเริ่มกลายเป็น ศูนย์กลางวรรณศิลป์ ของอำเภอ หลิงหนานอย่างไม่รู้ตัว

ร้านว่างข้างหอหว่านหรงเปลี่ยนเป็น ซุปเปอร์มาร์เก็ตยุคโบราณ

เซี่ยชิงหลีใช้เงินทุนส่วนตัวซื้อร้านร้างที่อยู่ติดกับหอหว่านหรง

ปรับแต่งภายในให้เป็นพื้นที่โล่ง มีชั้นวางเรียงเป็นระเบียบ จัดวางผลิตภัณฑ์ชำระกายที่นางกับอาเหิงและคนตระกูลหลี่ร่วมแรงสร้างขึ้น

สบู่ก้อนหลากกลิ่น แชมพูสมุนไพร สบู่ซักผ้า กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆ รวมถึงของจิปาถะเล็กๆ ที่ดูทันสมัยเกินกว่าจะเป็นของยุคนี้

“เหมือนร้านค้าแปลกๆ จากแดนสวรรค์...”

“ของดีกลิ่นหอมแบบนี้ ขุนนางใช้หรือเปล่า”

“นี่เรียกว่า 'ซุป–เปอะ–หมา–เก็ด' ใช่ไหมแม่”

เสียงลือเสียงเล่าอ้างเริ่มกระจายไปทั่วอำเภอหลิงหนาน แม่บ้าน สาวใช้ ขุนนาง และแม้แต่ภรรยาท่านนายอำเภอก็ยังแวะมาลอง ลูกค้าซื้อสบู่ไปหนึ่งครั้งแล้วกลับมาอีกรอบพร้อมสั่งซื้อให้ทั้งเรือน

เติมวัฒนธรรม = เติมความนิยม

เพื่อสร้างบรรยากาศให้หอหว่านหรงต่างจากหอกุ้ยเซียงที่เน้นเหล้าและหญิงสาว เซี่ยชิงหลีจัดให้ทุกค่ำคืนมี “นักเล่าเรื่อง” ผลัดเปลี่ยนกันมาเล่าเรื่องเทพเซียน วีรบุรุษ และตำนานที่คนทั่วไปไม่เคยได้ยิน

เรื่องเล่าของ “ซุนหงอคงผู้แหกสวรรค์”

เรื่องราวของ “นาจาผู้ใช้ห่วงทอง”

รวมถึงเรื่องปริศนา

“หญิงงามผู้กลายเป็นเซียนเพราะกลิ่นสบู่ของนาง”

แน่นอนว่าเป็นนางที่เขียนขึ้นด้วยตนเอง เพียงเล่าวันละตอนเท่านั้นลูกค้าที่ติดตามย่อมต้องมาทุกวันเพื่อฟังเรื่องราวตอนต่อไป

เสียงหัวเราะ เสียงซาบซึ้ง เสียงอุทาน และเสียงชื่นชมดังก้องในหอหว่านหรงทุกคืน หอสุราที่เคยใกล้จะล่ม กลับกลายเป็นแหล่งรวมวัฒนธรรมและความสุขของคนทั้งเมือง

แผนของเซี่ยชิงหลีเริ่มเป็นจริง

ภายใต้เปลวตะเกียงและกลิ่นสมุนไพรหอมอ่อนที่ลอยออกจากร้านข้างๆ เซี่ยชิงหลียืนบนระเบียงชั้นสองของหอหว่านหรง มองลูกค้าที่แน่นขนัดในทุกคืน ข้างกายนางคือมู่หรงหนานเฟิงที่ยืนเงียบๆ แต่มีประกายบางอย่างในดวงตาไม่ใช่แค่แสงของโคมไฟ

“ข้าเคยบอกเจ้าบอกแล้วใช่หรือไม่...”

เซี่ยชิงหลีเอ่ยเสียงเบา

“ตราบใดที่ยังยืนอยู่ หอหว่านหรงจะไม่มีวันล้มลงอีก”

เพียงหนึ่งเดือน แต่อานุภาพของการเปลี่ยนแปลงกลับสามารถสั่นสะเทือนทั้งอำเภอหลิงหนาน หอกุ้ยเซียงซึ่งเคยครองตลาดสุรามาช้านานเริ่มเงียบเหงา

แม้จะแก้กลยุทธ์โดยการส่งหญิงงามแต่งกายฉูดฉาดออกมายืนเรียกลูกค้าหน้าร้าน แม้จะลดแลกแจกเหล้า แจกกับแกล้ม ทว่าทุกสายตากลับหันไปที่ หอหว่านหรงที่เปิดไฟสว่างทุกค่ำคืน เสียงปรบมือ เสียงหัวเราะ เสียงพิน เสียงกวี...ไม่เคยขาดหาย

“คนยุคนี้...ไม่ต้องการแค่สุรานารีอีกต่อไปแล้ว พวกเขาอยากได้ความแปลกใหม่ ความรู้ เรื่องเล่า และกลิ่นสบู่ที่ติดปลอกหมอนของภรรยาที่บ้าน”

ใครเลยจะคาดคิดว่า...ไม่มีหญิงงามออกมารินเหล้า ไม่มีใครให้บริการเย้ายวน แต่หอหว่านหรงกลับครองใจผู้คนด้วยความใส่ใจ ความสะอาด และความคิดสร้างสรรค์

แม้คนทั้งหลิงหนานจะพากันพูดถึงเจ้าของหอหว่านหรงอย่าง มู่หรงหนานเฟิง ทว่าเบื้องหลังของทุกความเปลี่ยนแปลง คือหญิงสาวที่ไม่มีใครเอ่ยถึง เซี่ยชิงหลี

นางไม่ยืนอยู่บนเวที ไม่กล่าวอ้างชื่อ ไม่รับคำชม นางแค่ยืนอยู่เบื้องหลังเงียบๆ สวมเสื้อผ้าธรรมดา ถือสมุดบัญชี และวางกลยุทธ์ทุกค่ำคืน