ตอนที่ 3 เขารู้จักคอนโดฉันได้ไง?

ฉันกลับมาถึงคอนโด ฉันปั่นน้ำส้ม แล้วเอามันมาดื่มเอาสัญญาที่ลูเซีย ซีร็อกซ์เอกสารให้ฉันหนึ่งฉบับ ฉันเอามันขึ้นมาอ่าน เห็นว่ามีประมาณสามสิบ หน้าได้ ฉันเปิดดูไปเรื่อยๆ ฉันโอเคกับสัญญา แต่ฉันต้องมาเห็นเขาฉันก็ไม่ค่อยโอเคเท่าไหร่นัก เห็นแล้วใจจะละลาย หรือว่าฉันชอบเขาขึ้นมาจริงๆ กันนะ ฉันไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับผู้ชายคนไหนมาก่อนเลย

วันนี้ฉันขับรถเก๋งคันสีดำ มาสำนักงานเพียงคนเดียว ลูซี่ได้บอกกับฉันว่า เธอไม่ค่อยสบาย เธอจึงไม่ได้มาด้วยไม่ได้ ฉันจึงขึ้นมาคุยสัญญากับแมรี่แทนลูเซีย ตามหลักความจริงแล้วผู้จัดการส่วนตัวเช่นเธอต้องมา และเธอก็จะมาทุกครั้งที่ จะรับงาน แต่ครั้งนี้กลับดูแปลกไปจนน่าสงสัย แต่ก็ช่างเถอะ อย่างไรเสียงานนี้ ลูเซียกับฉันตกลงก่อนรับสัญญาอยู่แล้ว เพราะบริษัทนี้ติดท็อปเท็นระดับประเทศอยู่แล้ว

"ฉันโอเคกับสัญญาค่ะ และตกลงเป็นแบรนด์แอมบาสเดอร์ของคุณ" ฉันบอกออสตินผู้เป็นประธานบริษัทและแมรี่ผู้มอบหมายงาน แมรี่ให้บอดี้การ์ดชุดดำรับสมุดหนังสีดำ แล้วบอดี้การ์ดคนเดิมเปิดสมุดสัญญาออก ฉันเห็นลายเซ็นของลูเซีย แมรี่ และออสติน เหลือช่องว่างที่มีชื่อฉันกำกับอยู่ด้านให้เซ็น ฉันจึงเซ็น เมื่อเซ็นเสร็จฉันจึงส่งสมุดเล่นนี้ให้บอดี้การ์ด

"ขอบคุณนะคะที่มาร่วมงานกับเรา" แมรี่เอ่ยบอกฉัน

"ค่ะ มิสซิสเวลล์" ฉันเอ่ยบอกเธอ ด้วยรอยยิ้ม

"ไม่มีอะไรแล้วขอตัวนะคะ" ฉันบอกพวกเขา และฉันก็เดินออกไป โดยไม่มองท่านประธานบริษัทสุดเซ็กซี่แต่อย่างใด

ฉันขับรถไปที่ห้างคอนตีนี่ มาหาอะไรกินก่อนเข้าคอนโดตอนเย็น ฉันเดินเข้ามายังร้านอาหารฝรั่งเศสที่มากินบ่อยๆ ฉันก้าวเดินไปนั่งที่โต๊ะ บริกรเอารายการอาหารมาให้ฉัน และรอจดรายการอาหาร

"ขอชามินต์และสลัดผักซีซ่าร์ค่ะ" ฉันเอ่ยบอกบริกร เธอเอ่ยทวนอาหารให้ฉันฟังแล้วจึงเดินจากไป ฉันทอดสายมองนู้นมองนี้ไปเรื่อย เพราะอาการรอบร้าน ดูน่ารักแต่ด้วยโทนขาวชมพู ดูแล้วเจริญตาดี จนกระทั่งฉันมาเห็นอะไรเข้า

"สวัสดี ยามเย็น มิสปาร์คเกอร์" ออสตินเอ่ยบอกฉัน แล้วเขาก็ก้าวเดินเข้ามาหาฉัน ฉันนี่ตกตะลึงด้วยความตกใจแต่ต้องสงวนท่าทีไว้ไม่ให้ตื่นตูม

"สวัสดีค่ะ มิสเตอร์เวลล์" ฉันเอ่ยบอกเขา

"ขอนั่งด้วยคนได้ไหมครับ" เขาเอ่ยถามฉัน ฉันหรือจะกล้าปฏิเสธเขาได้

"เชิญค่ะ" ฉันเอ่ยบอกเขาด้วยความสุภาพ บริกรเดินมาหาที่โต๊ะของฉัน

"เอาบูลฮาวายแก้วหนึ่ง" เขาเอ่ยบอกบริกร ฉันนี้งงเลยนึกว่าเขาจะสั่งไวน์ราคาแพงเสียอีก แต่ก็อดแปลกใจไม่ได้ที่เขาดื่มบูลฮาวาย

"คุณชอบกินน้ำหวานด้วยหรือคะ" ฉันเอ่ยถาม

"ใช่เวลาผมมีความสุข ผมจะกินของหวาน" เขาเอ่ยบอกนัยน์ตาของเขาเป็นประกาย ดวงตาเขาสวยมาเป็นสีเทา แล้วฉันจะจ้องมองเขาทำไมกัน

"อืม...ค่ะ" ฉันไม่รู้จะพูดอะไรดีแล้ว เหมือนว่ามันจุกอยู่ที่ปาก

ไม่ช้าบริกรคนเดิมเดินมาเสิร์ฟชามินต์และสลัดซีซ่าให้ฉัน

"คุณกินแค่นี้เหรอ" ออสตินเอ่ยถามด้วยความสงสัย

"ใช่ค่ะ ฉันเป็นนางแบบรูปร่างและหน้าตาเป็นสิ่งสำคัญสำหรับฉัน" ฉันเอ่ยบอกตามความจริง

เขามองฉันแบบนี้ฉันจะกินลงไหม ฉันคิดถูกหรือคิดผิดที่ให้เขามานั่งด้วย

"แบบนี้นี่เอง" เขาเอ่ยขึ้น แล้วเว้นวรรคเอ่ยต่อ

"คุณกลับอย่างไง"

"ฉันขับกลับเองลูซี่ เขาไม่ค่อยสบาย"

บริกรเอาน้ำบูลฮาวายมาเสิร์ฟให้เขา ฉันจึงเริ่มกิน และเขาก็นั่งเงียบๆ ดูฉันกินอะไรมันจะกดดันปานนั้น พอฉันกินเสร็จฉันเรียกบริกรมาเก็บเงิน เขายื่นเงินให้บริกรทันที

"ฉันจ่ายเองก็ได้" ฉันเอ่ยบอกเขา เขามานั่งที่หลังนะ

"ไม่เป็นอะไรคราวหน้าคุณค่อยเลี้ยงผม" เขาเอ่ยบอกฉัน เขาลุกขึ้นฉันจึงลุกขึ้นเช่นกัน แล้วเดินออกไปจากร้าน

"ฉันกลับก่อนนะคะ"

"ครับเดินทางปลอดภัย"

"ค่ะ ราตรีสวัสดิ์ค่ะ" ฉันบอกเขาแล้วเดินไปจากตรงนั้นถ้าฉันวิ่งได้ ฉันวิ่งเลย

วันนี้ฉันตื่นมายามเช้า วันนี้ฉันไม่มีงานจึงนอนเล่นอยู่บนเตียง และไปรดน้ำต้นไม้ ทอดสายตามองมันด้วยความรัก

"โตไวๆ นะ" ฉันบอกดอกกุหลาบสีแดงที่ฉันปลูกทุกวัน มันเบ่งบาน และร่วงโรยไปตามกาลเวลา ตอนนี้ฉันเหมือนลืมอะไรไปนะ ตายแล้วเขาทักมาฉันหรือเปล่า ฉันรีบวิ่งไปยังไอแพดที่เขาให้เปิดหน้าจอดู

ถึง คุณ อลิซาเบธ ปาร์คเกอร์

วันที่ 2 พฤศจิกายน 2014 08.31 am.

เรื่อง อรุณสวัสดิ์

วันนี้ไปทานมื้อเที่ยงกับผมได้ไหม ผมอยากคุยเรื่องงาน

ออสติน เวลส์ ประธานกรรมการ บริษัท เวลล์โฮลดิ่งมาร์เก็ตติ้งอินเตอร์เนชั่นเนล จำกัด

ถึง คุณ ออสติน เวลส์

วันที่ 2 พฤศจิกายน 2014 09.18 am.

เรื่อง อรุณสวัสดิ์

ได้ค่ะ

อลิซาเบธ ปาร์คเกอร์

ฉันตอบไม่คิดเลยเหรอ

ถึง คุณ อลิซาเบธ ปาร์คเกอร์

วันที่ 2 พฤศจิกายน 2014 09.30 am.

เรื่อง ไปรับนะ

ผมจะไปรับคุณ 11.00 นาฬิกา ครับ

ออสติน เวลส์ ประธานกรรมการ บริษัท เวลล์โฮลดิ่งมาร์เก็ตติ้งอินเตอร์เนชั่นเนล จำกัด 09.41 am.

เขารู้จักคอนโดฉันได้ไง?

ฉันลงมาหน้าคอนโด เห็นออสตินสวมเสื้อแขนยาวสีขาวไม่เป็นทางการ และกางเกงสแล็คขายาว แต่ดูเท่ไปอีกแบบหนึ่ง ทันใดนั้นเขาก็เอ่ยทักทาย ด้วยรอยยิ้ม

"อรุณสวัสดิ์อีกครั้ง" เขาบอกฉัน ตอนนี้ฉันเห็นผู้หญิงมองเขาตาหยดย้อย ฉันรีบเดินไปหาเขาทันทีโดยอัตโนมัติ เหมือนเป็นเจ้าของ

"อรุณสวัสดิ์ค่ะ รู้จักคอนโดฉันด้วยหรือคะ" ฉันเอ่ยถามเขาด้วยความสงสัย เขายิ้มให้ฉันทันที จนฉันคิดไปว่าทำไมวันนี้โลกสดใสจัง ฉันชอบรอยยิ้มเขาจัง

"ไปกัน" ออสตินเปิดประตูรถซูเปอร์คาร์ให้ฉันนั่งลงทันที

เช้าวันใหม่ของอีกวัน ฉันทอดสายตาดูนาฬิกาตรงหัวเตียงเกือบสิบโมงแล้ว ฉันนอนข้ามวันเลยหรือ ฉันได้กลิ่นอาหารมาจากในครัว ข้างเตียงมียาอยู่ในแก้ว และอีกแก้วมีน้ำเปล่า มีกระดาษอยู่ใต้แก้ว

ดื่มชะ กินชะ

ฉันกินยาอย่างไม่คิดอะไร แล้วตามด้วยน้ำเปล่า แล้วฉันดูเสื้อผ้าของตัวเองมันไม่ใช่ชุดที่ฉันใส่เมื่อวาน แต่เป็นชุดคลุมอาบน้ำสีดำของใครกัน ฉันจึงรีบกินแล้วเดินไปที่ห้องครัว

"ขอบคุณค่ะ" ฉันยิ้มให้เขา เขาขึ้นมานั่งฝั่งคนขับ ทำไมฉันจึงยอมไป กับเขานะ ทั้งที่รู้จักแค่อาทิตย์เดียว ฉันคาดเบลล์