บทที่ 5 ความลำเอียงของแม่สามี

หลังจากที่ทำอาหารเย็นเสร็จเรียบร้อยแล้ว ไม่นานหลี่กุ้ยสามีของเยว่ซื่อก็กลับมาก่อน ชายวัยกลางคนรูปร่างไม่สูงมากนัก ผิดกับลูกชายทั้งสองคนที่มีรูปร่างสูงใหญ่ หลี่กุ้ยเดินเข้ามาในห้องนั่งเล่นที่ทุกคนกำลังนั่งกันอยู่ เยว่ซื่อรีบลุกขึ้นไปหาสามีด้วยรอยยิ้ม

"ทำงานเหนื่อยไหมคะสามี" โจวลี่อินเห็นแล้วอยากจะหัวเราะลั่น ช่างทำตัวเป็นผู้หญิงมารยาซะจริงๆ เลือกปฏิบัติกับคนอย่างเห็นได้ชัด กับคนที่ไม่ชอบเยว่ซื่อเอาแต่ขึ้นเสียงใส่ด้วยใบหน้าบึ้งตึงราวกับนางมารร้าย แต่กลับสามีของตนเองนั้นแม่สามีของเธอก็แสดงท่าทางราวกับผู้หญิงนิสัยแสนดี ช่างเหมือนกับสะใภ้ใหญ่เสียจริงๆ เธอไม่แปลกใจเลยว่าทำไมทั้งสองคนถึงเข้ากันได้ดี

"วันนี้ก็เหนื่อยนิดหน่อย แล้วนี่อาหยวนกับหลานยังๆ ไม่กลับมากันหรือ" หลี่กุ้ยเอ่ยบอกก่อนจะถามหาลูกชายคนโตกับหลานทั้งสองคน

"น่าจะใกล้กลับมาแล้ว สามีไปอาบน้ำเตรียมตัวมากินข้าวเถอะ" เยว่ซื่อเอ่ยขึ้น หลี่กุ้ยนั่นก็เหมือนกับเยว่ซื่อที่รักหลานลำเอียง ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรทั้งสองคนถึงได้ไม่ชอบหลี่อิงอิง อาจจะเป็นเพราะไม่ชอบแม่ของเด็กก็เลยพาลให้เกลียดหลานคนเล็กไปด้วย บางวันหลี่กุ้ยจะมีขนมติดไม้ติดมือมาฝากหลานๆ แต่ก็ให้แค่หลี่หลินเด็กหญิงที่น่ารักขี้อ้อนกับหลานชายคนโตอย่างหลี่ชิง ทำให้หลี่อิงอิงทำได้แค่แอบมองอย่างไม่เข้าใจว่าทำไมตนเองถึงไม่ได้ขนมจากคุณปู่

"กลับมาแล้วครับ" ไม่นานหลี่หยวนก็เปิดปะตูเข้ามาพร้อมกับลูกๆ เด็กสองคนใช้ชุดนักเรียนวิ่งเข้าไปในบ้านด้วยความร่าเริง เด็กน้อยทั้งสองคนเข้าไปสวมกอดเยว่ซื่อเป็นคนแรกอย่างเอาใจก่อนจะผละไปสวมกอดหลี่กุ้ย

"หลินหลินคิดถึงคุณย่ากับคุณปู่มากเลยค่ะ" เด็กหญิงวัยสี่ขวบกว่าเอ่ยเอาใจเยว่ซื่อกับหลี่กุ้ยด้วยน้ำเสียงสดใส ทำเอาปู่กับย่าอดที่จะเกิดความเอ็นดูไม่ได้ หลี่หลินป็นเด็กฉลาดพูด ทำให้เป็นที่รักของคนในบ้าน

"ย่าก็คิดถึงอาหลินกับอาชิงมากๆ เอาละ รีบไปเปลี่ยนชุดแล้วมากินข้าวเถอะ วันนี้ย่าต้มไข่เอาไว้ให้ด้วยนะ"

"ค่ะ/ครับ" เด็กทั้งสองรับคำก่อนจะรีบวิ่งเข้าห้องไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ส่วนกลี่กุ้ยก็เดิแยกไปอาบน้ำโดยไม่คิดจะปลายตาไปมองโจวลี่อินกับหลี่อิงอิงเลยสักนิดเดียว หนิงเหมยเห็นอย่างนั้นก็นึกสะใจที่คนในบ้านต่างไม่ชอบสะใภ้เล็กกับลูก อย่าว่าแต่แม่สามีพ่อสามีที่ไม่ชอบโจวลี่อินเลย ขนาดน้องสามีของเธอก็ยังไม่ชอบหญิงสาว ใครจะชอบผู้หญิงที่วางแผนจับตัวเองเป็นสามีกัน

"โจวลี่อินมาช่วยฉันจัดโต๊ะอาหารหน่อย" เยว่ซื่อเอ่ยบอกลูกสะใภ้คนเล็กเสียงแข็งกระด้าง ถ้าหากว่าเป็นไปได้เธอก็ไม่อยากจะให้โจวลี่อินมาร่วมโต๊ะอาหารด้วยหรอก แค่เห็นใบหน้าของหญิงสาวก็ทำเอาเธอแทบจะกินข้าวไม่ลง แต่ก็ต้องทนเพราะอีกฝ่ายได้กลายเป็นภรรยาของอาเหว่ยลูกชายคนเล็กของเธอไปแล้ว

"สะใภ้ใหญ่ว่างอยู่ ทำไมแม่ถึงไม่ให้สะใภ้ใหญ่ไปช่วยละคะ ก่อนหน้านี้ฉันก็เป็นคนทำกับข้าวแล้ว" โจวลี่อินเอ่ยออกมาเสียงแข็ง ทำไมเธอต้องยอมถูกเอาเปรียบด้วย อยู่บ้านเดียวกันก็ควรต้องช่วยกันสิ เท่าที่เธอเห็นสะใภ้ใหญ่แทบไม่ทำอะไรเลยสักอย่างเดียว เยว่ซื่อช่างลำเอียงเสียจริงๆ

"ฉันให้แกมาช่วย ก็มาช่วยสิ ทำไมจะต้องเรื่องมากด้วย" เยว่ซื่อตะคอกเสียงดังออกมาด้วยความโมโหเมื่อโจวลี่อินขัดคำสั่งของตนเอง ในบ้านนี้เธอนี่แหละที่ใหญ่สุด คำพูดของเธอทุกคนจะต้องทำตาม ถ้าหากว่าขัดขืนก็ไม่สมควรที่จะอยู่บ้านหลังนี้ ถ้าหากว่าลูกชายคนเล็กที่เป็นทหารไม่ส่งเงินมาเธอก็อยากจะไล่โจวลี่อินกับนังเด็กอิงอิงออกไปจากบ้านให้รู้แล้วรู้รอด

"ทำไมสะใภ้เล็กถึงได้พูดแบบนั้นกันคะแม่ เดี๋ยวฉันก็ต้องไปดูแลลูกกับสามีจะเอาเวลาที่ไหนมาจัดโต๊ะอาหารกัน" หนิงเหมยเอ่ยออกมาให้รู้ว่าเธอนั้นไม่มีเวลาว่างที่จะมาจัดโต๊ะอาหารหรอกนะ โจวลี่อินได้ฟังละอยากจะเดินเข้าไปตบคนตรงหน้าเสียจริง แล้วมีครั้งไหนบ้างที่หนิงเหมยจะว่างมาช่วยคนอื่นทำงาน

"ถ้าหากว่ายังหาเวลาว่างมาช่วยคนอื่นทำงานไม่ได้ ถ้าอย่างนั้นสะใภ้ใหญ่คงจะไม่มีเวลาว่างกินข้าวน่ะสิ" โจวลี่อินเอ่ยบอกด้วยใบหน้ายิ้มแต่ภายในใจต่อว่าคนตรงหน้ายาวเหยียด ถ้าหากไม่มีเวลานัก ก็ต้องไม่มีเวลาว่างมากินข้าวด้วย

"นี่แก มีสิทธิ์อะไรมาห้ามไม่ให้ฉันกินข้าว" หนิงเหมยได้ยินที่โจวลี่อินบอกก็เอ่ยเสียงดังด้วยความโมโห เป็นแค่สะใภ้เล็กที่แต่งเข้ามาทีหลังเธอ ก็สมควรแล้วที่จะต้องทำงานทุกอย่างแทนเธอ คิดว่าผู้หญิงชั้นต่ำจะมีสิทธิ์เลือกมากอย่างนั้นเหรอ กล้าดีอย่างไงถึงเอ่ยปากบอกไม่ให้เธอกินข้าว

"ฉันก็ยังไม่ได้ห้ามสะใภ้ใหญ่กินข้าวเลยนะ ฉันแค่พูดตามความจริงก็เท่านั้นเอง สะใภ้ใหญ่บอกไม่มีเวลาว่าง ฉันก็คิดว่าสะใภ้ใหญ่จะต้องไม่มีเวลามากินข้าวก็เท่านั้นเอง"

"แม่ดูสะใภ้เล็กสิคะ ทำไมถึงได้ใจคอคับแคบเช่นนี้ ฉันก็แค่ก็จะไปดูแลลูกกับสามีก็เท่านั้นเอง แค่ให้สะใภ้เล็กไปจัดโต๊ะอาหารแค่นี้ ถึงกับทำเป็นเรื่องราวใหญ่โต" หนิงเหมยเอ่ยปากฟ้องแม่สามีด้วยน้ำเสียงน่าสงสารเพราะรู้ว่าเยว่ซื่อจะต้องเข้าข้างตนเองอย่างแน่นอน เพราะแม่สามีนั้นไม่ชอบโจวลี่อินเป็นอย่างมาก

"หนิงเหมยมีหน้าที่มากมายจะต้องทำ จะเอาเวลาที่ไหนมาจัดโต๊ะอาหาร แกนั่นแหละที่ต้องทำ อย่าทำตัวขี้เกียจสันหลังยาวแบบนี้สิ ถ้าหากว่าอาเหว่ยรู้ว่าแกเป็นแบบนี้ คงได้กลับมาเขียนใบหย่าให้กับแกเป็นแน่" เยว่ซื่อปิดหูปิดตาเข้าข้างหนิงเหมยโดยการหันไปด่าว่าโจวลี่อินทันที

"ฉันเองก็ต้องไปดูลูกเหมือนกัน ขอตัวก่อนนะ"โจวลี่อินไม่สนใจในสิ่งที่เยว่ซื่อพูด หญิงสาวเอ่ยบอกจบก็เดินเข้าห้องทันที ทำเอาเยว่ซื่อกับหนิงเหมยโกรธจนควันแทบออกหู ในเมื่อไม่มีโจวลี่อินแล้ว หนิงเหมยก็ต้องจำใจไปช่วยแม่สามียกอาหารมาวางที่โต๊ะด้วยใบหน้าบึ้งตึงพร้อมกับสาปแช่งโจวลี่อินในใจ

ฝากกดเข้าชั้นคอมเม้นท์เป็นกำลังใจให้ไรท์ด้วยนะคะ