หลินเซียน

.....แสงอาทิตย์เช้าสาดผ่านหลังคาของบ้านไม้เก่าผุพัง หลังคาหลายแผ่นกร่อนจนเห็นแสงลอดเข้ามา เสียงลมพัดผ่านรอยรั่วในหน้าต่างไม้เก่า เสียงไก่ขันปะปนกับใบไม้เสียดสีกันเบา ๆ

บ้านหลังนี้ตั้งอยู่ริมเนินดิน ข้างหลังมี ป่าลึก ที่แม้จะรก แต่ยังมีความสดชื่นของพืชพรรณป่า และไหล่เขาเล็ก ๆ ยืนตระหง่านคลุมหมู่บ้านเล็ก ๆ ไว้ราวกับคอยปกป้องบ้านขนาดเล็กนี้

"หลินเซียน" ค่อย ๆ ลุกขึ้นจากที่นอนแผ่นบางบนฟูกเก่า ผ้าห่มขาด ๆ คลุมร่างกายผอมๆสูงๆ ของเขา แม้ บ้านจะทรุดโทรม แต่ทุกมุมเต็มไปด้วยความทรงจำของครอบครัว ....ความยากจนหลังจากไม่มีเสาหลักครอบครัวอย่างบิดาแล้ว  หลินเซียนก็พยายามทำทุกอย่างให้แม่และท่านย่าที่แก่ชรา

ตื่นนอนวันนี้เขาทำความสะอาดบ้านเป็นสิ่งแรกสุดอย่างตั้งอกตั้งใจเท่าที่แรงกายจะทำได้

หลังนั้นก็ออกไปเก็บผักจากแปลงหน้าบ้านซึ่งมีผักขาดแคลนสารอาหารและโตช้า หลินเซียนถือกระบุงกลับบ้าน แม่และย่ารออยู่บนพื้นไม้เก่าที่มีรอยแตกเต็มไปหมด

แม่มองลูกชายด้วยสายตากังวล

“เซียนเออร์… เจ้าทำตั้งแต่เช้าแล้ว เหนื่อยก็พักนะลูก”

หลินเซียนยิ้มบาง ๆ

“ข้ายังพอไหวขอครับท่านแม่อย่าได้กังวล”

ท่านย่าซึ่งเป็นหญิงชราค่อยๆ เดินมาจับแขนหลินเซียน มือสั่นเล็กน้อย

“ย่าภูมิใจในตัวเจ้า ถ้าพ่อเจ้ายังมีชีวิตอยู่ เขาก็คงภูมิใจมากที่มีลูกกตัญญูเช่นเจ้า ตระกูลหลินโชคดีที่มีเจ้า หลานรัก”

หลินเซียนก้มหน้าเล็กน้อย แฝงรอยยิ้มเศร้า

“ขอครับท่านย่า…ท่านไปพักผ่อนก่อนเถอะ โดนแดดและลมมากๆเดี๋ยวท่านจะไม่สบายเอา ท่านไม่ต้องกังวล หลานจะทำทุกอย่างแทนท่านพ่อให้เองเอง ข้าจะไม่ปล่อยให้แม่และท่านย่าลำบากอีกแล้ว"

"… แม้ชีวิตคนยากจนอย่าข้าจะไม่มีค่า แต่โชคดีมาถึงข้าแล้ว วันก่อนข้าได้ท่านเซียนช่วยสำรวจให้แล้วว่าข้ามีรากเซียน สามารถฝึกเป็นเซียนได้ หากเข้าสำนักเซียนได้ก็จะมีเงินส่งให้ท่านแม่และท่านย่าใช้สุขสบายเสียที”

หลังพูดจบ เขาเดินไปก่อไฟต้มน้ำในหม้อเก่า รอจนเดือด เสียงไก่ขันและลมพัดผ่านต้นไม้รอบบ้าน

หลินเซียนค่อย ๆ ยกหม้อใส่น้ำร้อนมาที่แม่

“ท่านแม่… ข้าล้างเท้าให้ขอรับ”

แม่สะดุ้งเล็กน้อย แต่สายตาเต็มไปด้วยความรัก

“เซียนเออร์… ไม่เป็นไรลูก เจ้าเหนื่อยเกินไปแล้ว”

หลินเซียนยิ้มบาง ๆ มองตาแม่

“ไม่เป็นไรขอครับ แค่ได้ทำให้แม่สบาย ลูกก็พอใจแล้ว”

เขาคุกเข่าลงช้า ๆ ปล่อยน้ำร้อนลงบนเท้าแม่ มือเล็กแต่แน่นอน ล้างทีละนิ้ว ใบหน้าเรียวสวยเต็มไปด้วยความตั้งใจ แม่แอบลูบหัวเขาเบา ๆ ด้วยความซาบซึ้ง

ท่านย่ายืนมองอยู่ใกล้ ๆ น้ำตาแทบไหล

“หลินเซียน… เจ้าทำให้ย่าและแม่ภูมิใจ ถ้าทดสอบไม่ผ่านก็ไม่เป็นไร ขอแค่มีเจ้าอยู่ ย่าและแม่เจ้าก็มีความสุขมากแล้ว”

เสียงหัวเราะของเด็กคนอื่นจากหมู่บ้านดังเข้ามา

“ขยะไร้ค่าอย่างหลินเซียน จะฝึกเซียนได้เหรอ ฮ่า ๆ”

หลินเซียนกัดฟันแน่น พยายามไม่สนใจเสียงเยาะเย้ย

เขาเดินไปมุมเก็บคัมภีร์เก่า ๆ ของพ่อ แววตาใสแจ๋วของเด็กชายเต็มไปด้วยประกายมุ่งมั่น

แม้มีรากวิญญาณเซียนก็จริง แต่ก็ต่ำเกินกว่าที่ใครคาดคิด กระนั้นหลินเซียนก็ไม่เคยยอมแพ้ต่อโชคชะตา

รอบ ๆ หมู่บ้านยังคงสงบ แต่เบื้องหลังภูเขาและป่าลึกนั้น… มีสมุนไพรแปลกตา และร่องรอยวัตถุโบราณที่รอผู้กล้าไปค้นหา

เด็กชายขยะคนนี้ยืนอยู่ท่ามกลาง บ้านเก่าผุพังและธรรมชาติที่เรียบง่าย แต่ในใจรู้ชัดเจน… 

"พรุ่งนี้แล้วสินะที่ข้าจะได้ไปทดสอบเข้าเป็นศิษย์สำนักเซียน"

....สายๆ แสงแดดเริ่มแรงขึ้นเล็กน้อย ลูกสาวเจ้าของร้านน้ำชาในหมู่บ้าน เดินถือตะกร้าอาหารมาที่บ้านหลินเซียน คนใช้ของเธอเดินตามอยู่ข้างหลัง

“พี่เซียน… ข้านำอาหารมาให้” เธอกล่าวด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน

หลินเซียนเดินออกมาจากประตูบ้าน เขาก้มหน้าเล็กน้อยเพื่อมองเห็นใบหน้าหญิงสาวดวงตาใสแจ๋ว

“ขอบคุณขอครับคุณหนู… ข้าเกรงใจท่านมาก เอามาให้ข้าบ่อยๆ”

คุณหนูร้านน้ำชาเธออดไม่ได้ที่จะมองใบหน้าขาวเนียนเรียวสวยคล้ายผู้หญิงของเขา ช่างราวกับเซียนจากสวรรค์ก็ไม่ปาน น่าหลงไหลมาก นี่เองที่ทำให้เธอหลงรักข้างเดียวมาแสนนาน

คนใช้ยกตะกร้าใส่อาหารลงบนแคร่ไม้ไผ่อย่างระมัดระวัง

“อย่าลืมล้างมือก่อนกินนะเจ้าหนู”

หลินเซียนพยักหน้าแล้วล้างมืออย่างเรียบร้อย

เธอหัวเราะเบา ๆ พลางสังเกตการกระทำสุภาพของเขา

“เจ้าดูแลตัวเองดีเหมือนพ่อแม่สอนจริง ๆ นะ”

หลินเซียนอายเล็กน้อย แต่ยังคงยิ้ม

“ข้าพยายามให้ดีที่สุดครับ”

เธอวางอาหารไว้บนโต๊ะไม้เก่า มองเขาด้วยดวงตาแวววาว

“ถ้าเจ้าอยากอะไรอีก บอกพวกเราได้นะ เดี๋ยวข้าจะเอามาให้”

หลินเซียนโค้งเล็ก ๆ

“ขอบคุณขอครับ… ข้าไม่เคยลืมความช่วยเหลือของท่านเลยคุณหนู”

“พี่เซียน… ข้าขอร้อง เจ้าอย่าไปทดสอบเข้าสำนักเซียนเลยนะ มันอันตรายเกินไป”

หลินเซียนยืนตรง ใบหน้าเรียวสวยยังคงสงบ แต่ดวงตาเต็มไปด้วยประกายมุ่งมั่น

“ขอบคุณสำหรับความห่วงใยของท่านขอรับ… แต่ข้าต้องไปเพื่อแม่และย่าของข้า”

เธอกัดริมฝีปาก มองเขาอย่างไม่อยากเชื่อ

“แต่เจ้ารู้ไหม… คนที่มีพรสวรรค์ต่ำเหมือนเจ้ามักถูกดูถูก ถูกมองเป็นขยะ… แล้วถ้าเกิดอะไรขึ้น ข้าจะทำอย่างไร”

คุณหนูโผเข้าไปซบอกและกอดหลินเซียนแล้วกลั้นน้ำตาร้องไห้ไม่อยู่ ทำเอาสาวใช้ที่ตามมาด้วยตกใจ

หลินเซียนยิ้มบาง ๆ แต่หนักแน่น เอามือข้างหนึ่งเช็ดน้ำตาที่ขอบตาให้คุณหนู

“ข้าอาจไม่มีพรสวรรค์… แต่ข้าจะฝืนฟ้า ฝืนโชคชะตา เพื่อให้ได้เห็นอนาคตที่ข้าต้องการ ข้าจะไม่ยอมแพ้”

เธอถอนหายใจยาว แววตาเต็มไปด้วยความกังวล

“ข้าไม่อยากเห็นเจ้าทุกข์… ข้าแค่หวังให้เจ้าปลอดภัย”

หลินเซียนก้มหน้าเล็กน้อย แตะมือเธอเบา ๆ

“ข้ารู้ว่าข้าอาจอันตราย แต่ถ้าไม่ลอง… ข้าจะไม่มีวันรู้ว่าตัวเองทำได้หรือไม่ ข้าต้องไป ขอให้คุณหนูเชื่อมั่นในตัวข้า”

เธอมองแววตาที่หนักแน่นของชายที่เธอหลงรัก แล้วพยายามกลั้นน้ำตา และยิ้มออกมาเล็ก ๆ

“ข้าจะรอเจ้า เจ้าต้องปลอดภัยนะ”

หลินเซียนพยักหน้า ยิ้มบาง ๆ

“ข้าไม่ทำให้ผิดหวังแน่นอนครับ”

(ท้ายบท)

วันทดสอบรากวิญญาณในหมู่บ้าน เด็กหลายคนที่มีรากเซียนได้ผลลัพธ์เป็นสีสว่างงดงาม แต่ของหลินเซียนรากเซียนกลับเป็น “แสงขุ่นคล้ำเหมือนน้ำเน่า”

ทุกคนแม้แต่ท่านเซียนที่มาตรวจให้หัวเราะ บอกว่าเขาเป็น

เศษสวะไร้ค่า