ตอนที่ 21 ปกรณ์เตือนคีรินทร์

ตอนที่ 21 ปกรณ์เตือนคีรินทร์

เช้าวันเสาร์หลังจากงานเปิดตัวคอลเลกชันของ ALISA Design ปกรณ์นั่งจิบกาแฟอยู่บนระเบียงคอนโดของเขา มองออกไปยังวิวเมืองที่พลุกพล่านของกรุงเทพฯ เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ปกรณ์ยิ้มมุมปากเมื่อเห็นชื่อของคีรินทร์ปรากฏบนหน้าจอ เขาคาดเดาอยู่แล้วว่าคีรินทร์จะต้องโทรมาหาเขาในเร็วๆ นี้

"ว่าไงไอ้คี" ปกรณ์กรอกเสียงลงไปในโทรศัพท์ด้วยน้ำเสียงสบายๆ

"ไอ้ปกรณ์ ว่างไหมวะ กูนัดมึงมากินข้าวหน่อย" เสียงคีรินทร์ตอบกลับมา ฟังดูหงุดหงิดเล็กน้อย

"ว่างดิ กูว่างเสมอแหละสำหรับเพื่อนรัก" ปกรณ์หัวเราะในลำคอ "มีอะไรวะ ทำไมเสียงเครียดๆ"

คีรินทร์ถอนหายใจเฮือกใหญ่ "เดี๋ยวค่อยคุยกันที่ร้านดีกว่า กูจะเล่าให้มึงฟัง"

ปกรณ์พยักหน้ากับตัวเอง เขารู้ดีว่าคีรินทร์คงกำลังสับสนกับความรู้สึกของตัวเองหลังจากเหตุการณ์ในงานเมื่อคืนนี้

ไม่นานนัก ทั้งคู่ก็นั่งอยู่ตรงข้ามกันที่ร้านอาหารบรรยากาศสบายๆ ใจกลางกรุงเทพฯ หลังจากสั่งอาหารเรียบร้อย คีรินทร์ก็เริ่มระบายความรู้สึกที่อัดอั้นอยู่ในใจออกมา

"เมื่อคืนกูโคตรหงุดหงิดเลยว่ะไอ้ปกรณ์" คีรินทร์เอ่ยขึ้น สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความไม่พอใจอย่างชัดเจน "แพรไหมก็วุ่นวายไม่เลิก ส่วนอลิสาก็เอาแต่ไปหัวเราะคิกคักอยู่กับธามกับภูริชนั่น"

ปกรณ์เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย เขาสังเกตเห็นความผิดปกติในตัวคีรินทร์ สีหน้า ท่าทาง และการแสดงออกถึงความหึงหวงที่ชัดเจนขึ้นอย่างที่เขาคาดไว้ ดวงตาของคีรินทร์เต็มไปด้วยประกายแห่งความไม่พอใจเมื่อพูดถึงอลิสากับผู้ชายคนอื่น

"ก็ปกติไม่ใช่เหรอวะ" ปกรณ์แกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่อง "มึงก็รู้ว่าแพรไหมนั่นน่ะชอบมึงจะตาย ส่วนอลิสาก็เป็นเพลย์เกิร์ลตัวแม่ มีผู้ชายมาชอบเยอะแยะก็ไม่แปลกนี่หว่า"

"แต่มันไม่เหมือนกันเว้ย" คีรินทร์เถียงเสียงแข็ง "แพรไหมนั่นมันโคตรน่ารำคาญเลยว่ะ ชอบแสดงความเป็นเจ้าของกูอยู่นั่นแหละ น่าหงุดหงิดชะมัด" เขาพูดถึงแพรไหมด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเอือมระอา ก่อนจะหันกลับมาพูดถึงอลิสาด้วยน้ำเสียงที่เปลี่ยนไปเล็กน้อย "ส่วนอลิสาน่ะ...กูไม่ชอบเลยว่ะที่เห็นมันไปยิ้มไปหัวเราะอยู่กับธาม กูรู้สึกโคตรหงุดหงิดเลยว่ะ"

ปกรณ์ยิ้มมุมปากเล็กน้อย เขารู้ดีว่าเพื่อนของเขากำลัง "อิน" กับเกมนี้มากเกินไปแล้ว

"มึงว่าแปลกไหมวะไอ้ปกรณ์" คีรินทร์ถาม "ปกติกูไม่เคยเป็นแบบนี้เลยนะ ไม่ว่าผู้หญิงคนไหนจะไปอยู่กับใคร กูไม่เคยสนใจเลยสักนิด แต่กับยัยอลิสานี่...กูรู้สึกหงุดหงิดชิบหายเลยว่ะ"

ปกรณ์หัวเราะเบาๆ "ก็ไม่ได้แปลกอะไรนี่หว่า" เขาตอบด้วยน้ำเสียงที่จริงจังขึ้น "แสดงว่ามึงก็เริ่มรู้สึกอะไรบางอย่างกับอลิสาแล้วไง"

คีรินทร์ชะงักไปทันที คำพูดของปกรณ์ทำให้เขาอึ้งไปครู่หนึ่ง เขาปฏิเสธในใจ แต่ก็ไม่สามารถหาคำพูดมาโต้แย้งได้

"มึงพูดบ้าอะไรของมึงวะไอ้ปกรณ์" คีรินทร์แกล้งทำเป็นไม่พอใจ "กูจะไปรู้สึกอะไรกับยัยนั่นได้ไง นี่มันแค่เกมเดิมพันนะเว้ย!"

"เกมเดิมพัน?" ปกรณ์เลิกคิ้วสูง "มึงแน่ใจเหรอวะไอ้คี ว่านี่มันยังเป็นแค่เกมเดิมพันอยู่" เขาจ้องเข้าไปในดวงตาของคีรินทร์ "มึงไม่เห็นความผิดปกติในตัวมึงเองเหรอวะ สีหน้ามึงเมื่อกี้ ท่าทางมึงที่หงุดหงิดที่เห็นอลิสาอยู่กับผู้ชายคนอื่นน่ะ มันชัดเจนยิ่งกว่าไฟจราจรอีกนะเว้ย"

คีรินทร์หลบสายตาของปกรณ์ เขารู้สึกประหม่าอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เขาไม่ชอบที่ถูกปกรณ์มองทะลุปรุโปร่งแบบนี้

"กูไม่ได้เป็นอะไรทั้งนั้นแหละ" คีรินทร์ปฏิเสธเสียงแข็ง "กูแค่ไม่ชอบที่เห็นไอ้ธามมันเข้าใกล้เป้าหมายของกูแค่นั้นแหละ"

"เป้าหมายเหรอวะ" ปกรณ์แค่นยิ้ม "ถ้าเป็นแค่เป้าหมาย มึงไม่น่าจะมานั่งหงุดหงิดขนาดนี้หรอกนะไอ้คี ปกติมึงไม่เคยเป็นแบบนี้เลย มึงเป็นคนที่ไม่เคยแสดงออกถึงความรู้สึกอ่อนแอออกมาให้ใครเห็นเลยด้วยซ้ำ แต่นี่มึงกำลังหึงหวงอลิสาอย่างชัดเจนเลยนะเว้ย"

คำว่า "หึงหวง" ของปกรณ์เป็นเหมือนค้อนที่ตอกย้ำความจริงลงไปในใจของคีรินทร์ เขาเงียบไป ไม่สามารถหาคำโต้แย้งใดๆ ได้เลย เขารู้สึกสับสนกับความรู้สึกของตัวเอง ความรู้สึกที่เขาพยายามจะปฏิเสธมาตลอด

"มึงระวังหน่อยนะเว้ยไอ้คี" ปกรณ์เตือนด้วยน้ำเสียงที่จริงจังขึ้น "มึงกำลังจะ 'อิน' กับเกมนี้มากเกินไปแล้วนะเว้ย มึงกำลังจะ 'ถลำลึก' เข้าไปในเกมที่มึงเป็นคนสร้างขึ้นมาเอง"

"กูไม่เข้าใจ" คีรินทร์พูดด้วยน้ำเสียงที่แผ่วลง "กูไม่รู้ว่ากูรู้สึกอะไรกันแน่"

"นั่นแหละประเด็น" ปกรณ์ตอบ "มึงกำลังสับสนกับความรู้สึกของตัวเอง เพราะมึงไม่ยอมรับความจริง" เขาถอนหายใจ "มึงเคยเจอผู้หญิงมาเยอะแยะ ผู้หญิงทุกคนต่างก็เข้ามาหามึง เข้ามาเพื่อให้มึงล่า แต่ยัยอลิสานี่ไม่เหมือนใคร ยัยนี่มันท้าทายมึง มันเล่นเกมกับมึง และนั่นทำให้มึงรู้สึกสนุก ทำให้มึงอยากจะพิชิตมันให้ได้"

"แต่ในขณะที่มึงพยายามพิชิตมัน มึงก็เริ่มมีความรู้สึกดีๆ ให้กับมันโดยไม่รู้ตัว" ปกรณ์ชี้ให้เห็น "มึงเคยเห็นไหมว่ามึงแสดงท่าทีแบบนี้กับผู้หญิงคนไหนมาก่อนน่ะ ไม่มีเลยนะเว้ยไอ้คี"

คีรินทร์นิ่งไป เขานึกทบทวนคำพูดของปกรณ์ทุกคำ และเขาก็เริ่มมองเห็นภาพตัวเองที่เปลี่ยนไปจริงๆ ตั้งแต่เจออลิสา ชีวิตของเขาไม่ได้เป็นเหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว

"ถ้ามึงยังไม่ยอมรับความจริง มึงก็จะติดอยู่ในวังวนของความสับสนนี้ไปเรื่อยๆ นะเว้ย" ปกรณ์เตือน "แล้วเกมเดิมพันที่มึงกับอลิสาเล่นกันอยู่นี่ มันอาจจะนำพาความเจ็บปวดมาให้มึงก็ได้นะ ถ้ามึงไม่ระวัง"

คีรินทร์หลับตาลง เขาพยายามจะจัดเรียงความคิดและความรู้สึกที่กำลังปั่นป่วนอยู่ในใจ เขาไม่แน่ใจว่าสิ่งที่ปกรณ์พูดเป็นความจริงหรือไม่ แต่เขาก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกหวั่นไหว

"แล้วถ้ากูรู้สึกกับยัยนั่นจริงๆ ล่ะวะไอ้ปกรณ์" คีรินทร์ถามด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความกังวล "กูจะทำยังไงดีวะ"

ปกรณ์ยิ้มบางๆ "ถ้ามึงรู้สึกกับมันจริงๆ มึงก็แค่ต้องยอมรับความจริง แล้วก็เดินหน้าต่อไปอย่างจริงใจ" เขาตบไหล่เพื่อนเบาๆ "มึงเป็นคนฉลาดไอ้คี มึงน่าจะรู้ดีว่าการซ่อนความรู้สึกไว้มันไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นหรอกนะ"

คีรินทร์พยักหน้าช้าๆ เขารู้สึกเหมือนมีก้อนอะไรบางอย่างจุกอยู่ที่คอ เขาไม่เคยคิดเลยว่าตัวเองจะต้องมาอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ ผู้ชายอย่างเขาที่เคยคิดว่าตัวเองเป็นนักล่าที่เหนือชั้น บัดนี้กลับกำลังสับสนกับความรู้สึกของตัวเอง และไม่รู้ว่าจะต้องทำอย่างไรต่อไป

ปกรณ์มองดูเพื่อนด้วยความเข้าใจ เขารู้ว่าคีรินทร์กำลังอยู่ในช่วงเวลาที่ยากลำบาก แต่เขาก็เชื่อว่าคีรินทร์จะสามารถผ่านมันไปได้ และค้นพบคำตอบให้กับความรู้สึกของตัวเองในที่สุด

"แล้วเงินเดิมพัน 10 ล้านนั่นล่ะวะไอ้ปกรณ์" คีรินทร์เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เริ่มกลับมาเป็นปกติเล็กน้อย

ปกรณ์หัวเราะ "เงินน่ะไม่ใช่เรื่องใหญ่หรอกไอ้คี สิ่งที่สำคัญกว่านั้นคือหัวใจมึงต่างหาก"

คีรินทร์เงียบไป เขามองออกไปนอกหน้าต่างร้านอาหาร แสงแดดยามเช้าสาดส่องเข้ามา ทำให้เขารู้สึกอบอุ่นขึ้นมาเล็กน้อย เขาไม่รู้ว่าอนาคตจะเป็นอย่างไร แต่เขารู้ว่าเขาจะต้องเผชิญหน้ากับความรู้สึกของตัวเอง และจะต้องเดินหน้าต่อไปในเกมแห่งหัวใจนี้ ไม่ว่ามันจะนำพาเขาไปสู่จุดใดก็ตาม