ตอนที่ 28 ความขัดแย้งภายใน

ตอนที่ 28 ความขัดแย้งภายใน

บรรยากาศในงานเปิดตัวแบรนด์นาฬิกาหรูแห่งหนึ่งใจกลางกรุงเทพฯ คลุ้งไปด้วยเสียงดนตรีแจ๊สเบาๆ และเสียงผู้คนสนทนากันจอแจ คีรินทร์ ยืนอยู่ริมห้องโถงกว้างใหญ่ สายตาคมกริบของเขากวาดมองไปทั่วงานอย่างไม่ลดละ ดวงตาของเขากำลังจับจ้องอยู่ที่บุคคลเพียงคนเดียว นั่นคือ อลิสา เธอกำลังยืนสนทนาอยู่กับกลุ่มนักลงทุนด้วยรอยยิ้มสดใส แต่แล้วรอยยิ้มของคีรินทร์ก็พลันจางหายไป เมื่อเขาเห็น ภูริช เดินเข้ามาสมทบในวงสนทนา และยื่นแก้วแชมเปญให้อลิสาด้วยท่าทางที่ดูเป็นกันเองเกินกว่าที่เขาจะยอมรับได้

ความรู้สึกที่ไม่ใช่แค่เกม เริ่มกัดกินหัวใจของคีรินทร์อย่างรุนแรง ความหงุดหงิดและความไม่พอใจพุ่งพล่านขึ้นมาทันที เขากำแก้วไวน์ในมือแน่นจนข้อกระดูกขาวโพลน "ไอ้ภูริชนั่นมันอีกแล้วเหรอวะ" เขาพึมพำกับตัวเอง

ปกรณ์ที่เดินเข้ามาหาคีรินทร์ สังเกตเห็นสีหน้าตึงเครียดของเพื่อนสนิท

"เป็นอะไรวะไอ้คี ทำไมทำหน้าเหมือนคนจะกินเลือดกินเนื้อใคร" ปกรณ์ถามด้วยน้ำเสียงสบายๆ

คีรินทร์ไม่ได้ตอบ เขาเพียงแต่พยักพเยิดหน้าไปทางอลิสาและภูริช "มึงดูดิ ไอ้ภูริชนั่นมันไม่เลิกราเลยจริงๆ"

"อ๋อคู่แข่งคนสำคัญของมึงน่ะเหรอ" ปกรณ์ยิ้มมุมปาก "กูว่ามึงก็ควรจะทำใจนะเว้ย ก็ในเมื่อมึงยังเล่นเกมอยู่ ใครๆ เขาก็มีสิทธิ์เข้ามาจีบอลิสาได้ทั้งนั้นแหละ"

คำพูดของปกรณ์เหมือนน้ำมันราดบนกองไฟ คีรินทร์หันขวับมามองปกรณ์ด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยโทสะ "เกมเหรอวะไอ้ปกรณ์! มึงคิดว่านี่มันยังเป็นแค่เกมอีกเหรอวะ!"

ปกรณ์เลิกคิ้วสูง เขาไม่เคยเห็นคีรินทร์แสดงอาการกราดเกรี้ยวขนาดนี้มาก่อน "แล้วมันไม่ใช่เกมแล้วไงวะ"

"มันไม่ใช่เกมแล้วโว้ย!" คีรินทร์ตอบเสียงดังขึ้นเล็กน้อย "กูไม่ชอบเลยที่เห็นมันอยู่กับไอ้ภูริชนั่น ไม่ชอบเลยที่เห็นไอ้ธามมันคอยวนเวียนอยู่ใกล้ๆ"

คีรินทร์ เริ่มตั้งคำถามกับตัวเองอย่างจริงจังว่าทำไมเขาถึงต้องรู้สึกแบบนี้ ทั้งที่เคยคิดว่าความรักเป็นแค่เกมสนุกๆ ผู้หญิงเป็นแค่ของเล่นที่เขาจะพิชิตได้ง่ายๆ แต่กับอลิสามันไม่เคยเป็นแบบนั้นเลย ตั้งแต่แรกที่ได้เจอเธอ เธอก็ท้าทายเขา ทำให้เขาต้องผิดแผนไปเสียหมด เขาเคยคิดว่าความรู้สึกอยากเอาชนะคือสิ่งเดียวที่ผลักดันเขา แต่ตอนนี้มันปนเปื้อนไปด้วยความหึงหวงและหงุดหงิดที่แท้จริง

"มึงหึงอลิสาใช่ไหมวะ" ปกรณ์ถามตรงๆ

คีรินทร์นิ่งไป เขาไม่อาจปฏิเสธคำพูดของปกรณ์ได้อีกต่อไปแล้ว ความรู้สึกร้อนรุ่มในอกมันชัดเจนเสียยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด

"กูกูไม่รู้" คีรินทร์ตอบด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง เขาเดินออกไปจากจุดที่ยืนอยู่เพื่อหลบสายตาผู้คน ปกรณ์เดินตามเขาไปอย่างเงียบๆ

ในขณะเดียวกัน อลิสาเองก็กำลังเผชิญหน้ากับความขัดแย้งภายในใจของตัวเองไม่ต่างกัน เธอยืนอยู่กลางวงสนทนา พยายามตอบคำถามและแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกับนักลงทุน แต่สายตาของเธอก็อดไม่ได้ที่จะแอบเหลือบมองคีรินทร์เป็นระยะๆ

เธอเห็นเขายืนอยู่ไม่ไกลนัก ใบหน้าของเขาดูเคร่งเครียดกว่าปกติ และสายตาของเขาก็จับจ้องมาที่เธอและภูริชอย่างไม่พอใจ อลิสารู้สึกแปลกๆ ที่เห็นคีรินทร์แสดงท่าทีแบบนั้น แต่ในขณะเดียวกัน เธอก็รู้สึกสนุกเล็กน้อยที่ได้เห็นเขาแสดงอาการหึงหวงออกมาอย่างชัดเจน

แต่แล้วความรู้สึกสนุกก็พลันจางหายไป เมื่อ แพรไหม เดินเข้ามาในงาน เธอสวมชุดราตรีสีแดงสดที่โดดเด่นสะดุดตา และตรงเข้าไปหาคีรินทร์ทันที เธอโอบแขนเขาอย่างถือวิสาสะ และซบหน้าลงบนไหล่เขาอย่างออดอ้อน อลิสารู้สึกเหมือนมีไฟลุกพรึ่บขึ้นมาในอกทันที

อลิสา เริ่มรู้สึกสับสนกับความรู้สึกของตัวเอง เธอหงุดหงิดกับแพรไหมที่เข้ามาแทรกกลาง และเริ่มรู้สึกหึงหวงเมื่อเห็นคีรินทร์กับผู้หญิงคนอื่น ทั้งที่เธอเคยบอกตัวเองมาตลอดว่านี่เป็นแค่เกมเดิมพันเท่านั้น

"ยัยนั่นมันน่ารำคาญจริงๆ" อลิสาพึมพำกับตัวเอง

ภูริชที่ยืนอยู่ข้างๆ สังเกตเห็นสีหน้าของอลิสาที่เปลี่ยนไป "คุณอลิสาเป็นอะไรหรือเปล่าครับ"

อลิสาฝืนยิ้ม "เปล่าหรอกค่ะ ลิซแค่รู้สึกเพลียๆ นิดหน่อย"

แต่สายตาของเธอก็ยังคงจับจ้องไปที่คีรินทร์และแพรไหมอย่างไม่ลดละ ความรู้สึกหึงหวงที่ปนเปื้อนกับความหงุดหงิดมันชัดเจนเสียยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด เธอไม่ชอบที่เห็นแพรไหมอยู่ใกล้คีรินทร์ และไม่ชอบที่แพรไหมแสดงความเป็นเจ้าของคีรินทร์อย่างโจ่งแจ้ง

ความคิดเรื่องเกมเดิมพันที่เคยสนุกสนาน ตอนนี้มันเริ่มไม่ตลกอีกต่อไปแล้ว ความรู้สึกเหล่านี้ทำให้เธอตั้งคำถามกับตัวเองว่าเกมนี้กำลังควบคุมเธออยู่หรือไม่ หรือจริงๆ แล้วเธอเองที่กำลังควบคุมเกมนี้ไม่ได้เสียแล้ว

อลิสาสูดหายใจเข้าลึกๆ เธอพยายามที่จะสงบสติอารมณ์ และหันไปสนทนากับนักลงทุนต่อ แต่ในใจของเธอก็ยังคงร้อนรุ่มไปด้วยความรู้สึกที่ซับซ้อน เธอไม่เคยคิดเลยว่าตัวเองจะต้องมาอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ ผู้หญิงอย่างเธอที่เคยคิดว่าตัวเองฉลาดและสามารถควบคุมทุกอย่างได้ บัดนี้กลับกำลังถูกควบคุมด้วยความรู้สึกที่ไม่รู้จัก

หลังเลิกงาน คีรินทร์ขับรถกลับคอนโดฯ ด้วยความรู้สึกที่หนักอึ้ง เขาจอดรถในลานจอดรถใต้ดิน และนั่งนิ่งอยู่ในรถเป็นเวลานาน แสงไฟสลัวๆ จากหลอดไฟนีออนส่องเข้ามาในรถ ทำให้เงาของเขาดูโดดเดี่ยวและว่างเปล่า

เขาหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา เลื่อนดูรูปอลิสาในแกลเลอรี ภาพที่เขาแอบถ่ายเธอไว้ตอนที่เธอเผลอยิ้มอย่างสดใสในงานวันนั้น รอยยิ้มนั้นทำให้หัวใจของเขาอ่อนยวบลง

"ทำไมวะ" คีรินทร์พึมพำกับตัวเอง "ทำไมกูถึงต้องรู้สึกขนาดนี้"

เขาพยายามจะหาเหตุผลมารองรับความรู้สึกที่เกิดขึ้น แต่ก็หาไม่เจอ ไม่ว่าจะเป็นเหตุผลทางธุรกิจ เหตุผลทางสังคม หรือเหตุผลใดๆ ก็ตาม มันไม่มีอะไรมาอธิบายความรู้สึกที่แท้จริงที่เขามีต่ออลิสาได้เลย

คีรินทร์ยอมรับกับตัวเองว่าเขาไม่ได้กำลังเล่นเกมอีกต่อไปแล้ว เขาไม่ได้ต้องการแค่ชัยชนะ แต่เขาต้องการอลิสา ต้องการที่จะได้อยู่กับเธอ ต้องการที่จะเห็นรอยยิ้มของเธอทุกวัน และต้องการที่จะปกป้องเธอจากทุกสิ่งทุกอย่าง

ความรู้สึกหงุดหงิดที่เคยมีต่อภูริชและธาม ตอนนี้มันเปลี่ยนเป็นความรู้สึกที่คล้ายกับความริษยา ความรู้สึกที่เขาไม่เคยคิดว่าจะเกิดขึ้นกับตัวเองได้เลย เขาอิจฉาที่ภูริชได้อยู่ใกล้ชิดอลิสา อิจฉาที่ธามได้แสดงความเป็นห่วงเป็นใยเธอ

คีรินทร์ลุกขึ้นจากรถ เขาเดินขึ้นลิฟต์ไปยังห้องพักของตัวเอง เมื่อเปิดประตูห้องเข้าไป เขาก็ตรงไปที่บาร์ หยิบวิสกี้ขึ้นมารินใส่แก้ว จิบเข้าไปอึกใหญ่ ความขมปร่าของแอลกอฮอล์ไม่ได้ช่วยให้ความรู้สึกภายในใจของเขาลดลงเลยแม้แต่น้อย

เขาเดินไปที่ระเบียง มองออกไปยังแสงไฟของเมืองที่พลุกพล่าน ความคิดของเขาวนเวียนอยู่กับอลิสาตลอดเวลา เขาไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน ไม่เคยรู้สึกผูกพันกับใครมากเท่านี้มาก่อน และไม่เคยคิดว่าตัวเองจะตกหลุมรักใครได้มากขนาดนี้

คีรินทร์หลับตาลง เขาพยายามจะจัดเรียงความคิดและความรู้สึกที่กำลังปั่นป่วนอยู่ในใจ เขาจะต้องยอมรับความจริง และจะต้องเดินหน้าต่อไปในเกมแห่งหัวใจนี้อย่างจริงจัง