ตอนที่ 29 การประชันหน้าครั้งแรก

ตอนที่ 29 การประชันหน้าครั้งแรก

กลิ่นหอมของดอกไม้สดและเสียงดนตรีคลาสสิกที่บรรเลงคลอเคลียในงานแสดงศิลปะของมูลนิธิการกุศลแห่งหนึ่ง ไม่ได้ช่วยลดทอนบรรยากาศอันตึงเครียดที่แผ่ซ่านอยู่ระหว่างบุคคลสำคัญกลุ่มหนึ่งเลยแม้แต่น้อย คีรินทร์ ยืนสงบนิ่งอยู่ไม่ไกลจาก อลิสา สายตาของเขาจับจ้องไปยังทุกการเคลื่อนไหวของเธอ ไม่ต่างอะไรกับเหยี่ยวที่เฝ้าระวังเหยื่อ

ภูริชเดินเข้ามาหาอลิสาด้วยรอยยิ้มอบอุ่น เขาสวมสูทสีน้ำเงินเข้มที่ขับเน้นให้เขาดูภูมิฐานและน่าเชื่อถือ เขายื่นแก้วไวน์ให้อลิสาอย่างสุภาพ "คุณอลิสาครับ ไวน์แดงแก้วนี้เหมาะกับบรรยากาศวันนี้มากเลยครับ"

อลิสายิ้มรับ "ขอบคุณค่ะคุณภูริช"

คีรินทร์ที่เห็นเหตุการณ์นั้นพอดี ขยับตัวเข้ามาใกล้ขึ้นอีกเล็กน้อย ใบหน้าของเขาเรียบเฉย แต่แววตาของเขากลับฉายแววไม่พอใจอย่างชัดเจน

"คุณภูริชก็มางานนี้ด้วยเหรอครับ" คีรินทร์เอ่ยทักทายภูริชด้วยน้ำเสียงที่เจือความท้าทายเล็กน้อย

ภูริชหันมามองคีรินทร์ รอยยิ้มยังคงประดับอยู่บนใบหน้า "ครับคุณคีรินทร์ พอดีผมเป็นหนึ่งในผู้สนับสนุนหลักของมูลนิธินี้น่ะครับ"

"อ๋อ...อย่างนั้นเองเหรอครับ" คีรินทร์แค่นยิ้ม "ผมก็นึกว่าคุณภูริชสนใจเรื่องศิลปะเป็นการส่วนตัวเสียอีก"

ภูริชหัวเราะเบาๆ "ผมก็สนใจในระดับหนึ่งครับ แต่หลักๆ ก็เพื่อสนับสนุนกิจกรรมดีๆ ของสังคมน่ะครับ" เขาเหลือบมองอลิสาเล็กน้อย "คุณอลิสาเองก็ดูเหมือนจะสนใจเรื่องศิลปะมากเลยนะครับ"

"ค่ะ ลิซชอบงานศิลปะทุกแขนงเลยค่ะ" อลิสาตอบ เธอรู้สึกได้ถึง ความตึงเครียด ที่แผ่ซ่านอยู่ระหว่างคีรินทร์และภูริช

ทันใดนั้น ธาม ก็เดินเข้ามาสมทบ เขาถือแก้วน้ำผลไม้มาให้อลิสา "ลิซครับ วันนี้ลิซคงเหนื่อยทั้งวันแน่ๆ ดื่มน้ำผลไม้สดชื่นๆ หน่อยนะครับ"

อลิสายิ้มรับน้ำใจจากธาม "ขอบใจนะธาม"

คีรินทร์มองดูธามด้วยแววตาที่เย็นชา "คุณธามก็มาด้วยเหรอครับ ไม่ยักกะรู้ว่าคุณธามสนใจงานศิลปะด้วย"

ธามยิ้มตอบ "ผมก็แค่มาเป็นเพื่อนลิซน่ะครับ พอดีลิซชวนมา"

คำพูดของธามทำให้คีรินทร์รู้สึกหงุดหงิดมากขึ้นไปอีก เขาเห็นว่าธามพยายามแสดงความเป็นเจ้าของอลิสาอย่างชัดเจน

"อ๋อ...อย่างนั้นเองเหรอครับ" คีรินทร์กล่าวด้วยน้ำเสียงที่เจือประชดประชัน "ผมก็นึกว่าคุณธามจะยุ่งอยู่กับงานที่บริษัทเสียอีก"

ธามยิ้มตอบ "งานก็ส่วนงานครับ แต่เรื่องสำคัญอย่างการมางานกับลิซ ผมก็ต้องแบ่งเวลามาให้ได้อยู่แล้วครับ"

บรรยากาศเริ่มตึงเครียดขึ้นเรื่อยๆ ทั้งคีรินทร์ ภูริช และธาม ต่างก็พยายามแสดงออกถึงความสนใจที่มีต่ออลิสาอย่างไม่ปิดบัง พวกเขาผลัดกันพูดคุยกับอลิสา พยายามดึงความสนใจของเธอให้มาอยู่ที่ตัวเอง

ในขณะที่ทั้งสามหนุ่มกำลังประชันขันแข่งกันเพื่อแย่งชิงความสนใจของอลิสา แพรไหม ก็ปรากฏตัวขึ้น เธอเดินเข้ามาในงานด้วยชุดราตรีสีทองอร่ามที่โดดเด่นสะดุดตา เธอเดินตรงเข้ามายังกลุ่มของคีรินทร์และอลิสาอย่างไม่ลังเล

"คีรินทร์ขา แพรไหมหาคีรินทร์ตั้งนานแน่ะค่ะ ทำไมมาอยู่ตรงนี้เองคะ" แพรไหมเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงออดอ้อน แขนเรียวของเธอสอดเข้ากับแขนของคีรินทร์อย่างถือวิสาสะ

คีรินทร์พยายามจะดึงแขนออก แต่แพรไหมก็ยิ่งเกาะแน่นขึ้น เขามองแพรไหมด้วยสีหน้าที่ไม่ได้พอใจนัก

"คุณแพรไหม" คีรินทร์เอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบๆ "ผมกำลังคุยเรื่องงานกับคุณอลิสาและเพื่อนๆ อยู่ครับ"

แพรไหมหันมายิ้มให้อลิสาอย่างเสแสร้ง "อ้าว คุณอลิสาก็อยู่ด้วยเหรอคะ ไม่เห็นเลยค่ะ" เธอแกล้งทำเป็นมองไม่เห็นอลิสามาก่อน "คุณอลิสากำลังคุยเรื่องอะไรกันคะ แพรไหมขอฟังด้วยคนสิคะ"

อลิสาแค่นยิ้ม "ไม่มีอะไรมากหรอกค่ะคุณแพรไหม แค่เรื่องงานศิลปะทั่วไปน่ะค่ะ" เธอตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่รักษามารยาท แต่แววตาของเธอกลับฉายแววไม่พอใจ

แพรไหมไม่สนใจคำพูดของอลิสา เธอหันไปเกาะติดคีรินทร์แน่นกว่าเดิม "คีรินทร์คะ แพรไหมรู้สึกหิวจังเลยค่ะ วันนี้ยังไม่ได้ทานอะไรเลย คีรินทร์พาแพรไหมไปหาอะไรทานหน่อยได้ไหมคะ" เธอพูดพลางส่งสายตาอ้อนวอนให้คีรินทร์

คีรินทร์ถอนหายใจอย่างหงุดหงิด เขาไม่ต้องการที่จะเดินออกไปจากอลิสาในตอนนี้ แต่ก็ไม่อยากให้แพรไหมสร้างเรื่องวุ่นวายไปมากกว่านี้

"คุณแพรไหมไปหาอะไรทานเองก็ได้นี่ครับ" คีรินทร์ตอบด้วยน้ำเสียงที่เริ่มแสดงความไม่พอใจ

"โธ่ คีรินทร์ขา แพรไหมอยากให้คีรินทร์ไปเป็นเพื่อนนะคะ" แพรไหมยังคงออดอ้อนไม่เลิก

อลิสารับมือแพรไหม ด้วยความอดทน เธอรู้ดีว่าแพรไหมกำลังพยายามสร้างสถานการณ์เพื่อแยกเธอกับคีรินทร์ออกจากกัน แต่อลิสาไม่ใช่คนที่จะยอมแพ้ง่ายๆ เธอจะไม่ยอมให้แพรไหมมาควบคุมสถานการณ์นี้ได้

"คุณแพรไหมคะ" อลิสาเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลแต่แฝงไปด้วยความเด็ดขาด "ถ้าคุณคีรินทร์ไม่ว่าง ลิซคิดว่าคุณแพรไหมน่าจะหาเพื่อนคนอื่นไปทานด้วยนะคะ ในงานนี้มีอาหารอร่อยๆ เยอะแยะเลยค่ะ"

คำพูดของอลิสาทำให้แพรไหมหน้าเสียเล็กน้อย เธอไม่คิดว่าอลิษาจะตอกกลับมาแบบนี้

"คุณอลิสา!" แพรไหมทำท่าจะโวยวาย

แต่ก่อนที่แพรไหมจะได้พูดอะไรไปมากกว่านี้ คีรินทร์ก็ตัดสินใจแทรกขึ้นมา "ไม่เป็นไรครับคุณแพรไหม เดี๋ยวผมจะไปส่งคุณเองครับ"

คีรินทร์หันไปมองอลิสา ภูริช และธามด้วยแววตาที่บอกเป็นนัยว่าเขาจะกลับมาจัดการเรื่องนี้ทีหลัง ก่อนจะเดินออกไปพร้อมกับแพรไหมที่ยิ้มเยาะอลิสาอย่างผู้ชนะ

เมื่อคีรินทร์เดินจากไป ธามก็หันมาถามอลิสาด้วยความเป็นห่วง "ลิซครับ ลิซไม่เป็นไรใช่ไหมครับ"

อลิสายิ้มบางๆ "ลิซไม่เป็นไรหรอกธาม"

ภูริชเองก็มองอลิสาด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความเข้าใจ เขารู้ดีว่าอลิสากำลังเผชิญหน้ากับอะไรอยู่

การประชันหน้าครั้งแรกในงานนี้เป็นเพียงจุดเริ่มต้นของ ความตึงเครียด และการแข่งขันที่ชัดเจน ทุกคนต่างพยายามแสดงออกถึงความรู้สึกและความต้องการของตัวเองอย่างไม่ปิดบัง

หลังเหตุการณ์ในงาน คีรินทร์กลับมาที่คอนโดฯ ด้วยความรู้สึกที่เดือดดาลกว่าที่เคย เขาเดินไปรอบห้องอย่างกระวนกระวายใจ ภาพของอลิสาที่ยิ้มให้ภูริชและธามยังคงติดตาเขาอยู่ตลอดเวลา ความรู้สึกหึงหวงมันแทบจะระเบิดออกมา

เขาไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน ความรู้สึกอยากเอาชนะปนเปื้อนกับความโกรธและความหงุดหงิดอย่างรุนแรง เขาตั้งคำถามกับตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่า "ทำไมวะ ทำไมกูต้องรู้สึกแบบนี้!"

ในขณะเดียวกัน อลิสาเองก็กลับมาที่คอนโดฯ ด้วยความรู้สึกที่สับสนไม่แพ้กัน เธอทิ้งตัวลงบนโซฟาอย่างเหนื่อยอ่อน เธอหงุดหงิดกับแพรไหมที่พยายามสร้างสถานการณ์น่ารำคาญ และเริ่มรู้สึกหึงหวงเมื่อเห็นคีรินทร์กับแพรไหมอยู่ด้วยกัน

เธอคิดถึงเกมเดิมพันที่คีรินทร์เป็นคนเสนอขึ้นมา เธอเคยคิดว่าเธอจะสามารถควบคุมเกมนี้ได้ และจะไม่มีทางถลำลึกไปกับมัน แต่ตอนนี้เธอกลับไม่แน่ใจอีกต่อไปแล้ว

"นี่มันยังเป็นเกมอยู่ไหมนะ" อลิสาพึมพำกับตัวเอง "หรือว่ามันกำลังจะกลายเป็นเรื่องจริงไปแล้ว"

เธอเริ่มตั้งคำถามกับความรู้สึกของตัวเอง ความรู้สึกที่ซับซ้อนนี้ทำให้เธอไม่แน่ใจว่าเธอต้องการอะไรกันแน่ เธอต้องการที่จะชนะเกมนี้ หรือเธอต้องการที่จะชนะใจคีรินทร์จริงๆ

การประชันหน้าครั้งแรกได้เผยให้เห็นถึงความรู้สึกที่แท้จริงที่ซ่อนอยู่ภายใต้เปลือกของเกมเดิมพัน และมันก็ทำให้ทั้งคีรินทร์และอลิสาต้องเผชิญหน้ากับความขัดแย้งภายในใจของตัวเองอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้