ตอนที่ 1 สวยค่ะแต่ยังโสด

ให้ตายเถอะ ความสวยไม่ได้ช่วยห่าอะไรเลยหรือนี่ หรืออาจจะเป็นเพราะฉันเรื่องมากเอง ถึงจะมีคนมาจีบมากมาย แต่ทำไมใจมันถึงไม่เต้นโครมครามเลยล่ะ? ดาหวันมองออกไปนอกหน้าต่างคอนโดของเธอ ผ่านกระจกที่สะท้อนภาพของหญิงสาวที่สวยงามถึงเพียงนี้ แต่กลับรู้สึกอึดอัดใจและไม่พอใจกับสถานะของตัวเองทุกครั้งที่มีใครเข้ามาหาเธอ ไม่ว่าจะเป็นการทักทายอย่างสุภาพหรือการจีบอย่างจริงจัง ดาหวันก็ยังไม่รู้สึกว่ามีใครที่ทำให้หัวใจเธอเต้นแรง แค่เพียงเสียงกระซิบจากหนุ่มๆ หรือการส่งดอกไม้และข้อความหวานๆ ก็ไม่สามารถทำให้เธอรู้สึกถึงความพิเศษหรือความรักที่แท้จริง

"ฉันมันเรื่องมากเองหรือเปล่านะ?"

ดาหวันถามตัวเองในใจ ขณะที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ในห้องนอนที่จัดไว้อย่างเรียบร้อย สายตาของเธอจับจ้องไปที่สภาพแวดล้อมที่ดูดี แต่กลับไม่สามารถทำให้ความรู้สึกภายในของเธอเปลี่ยนแปลงได้ดาหวันบ่นกับตัวเองไปเรื่อยๆ จนกระทั่งมือถือของเธอร้องเตือนข้อความใหม่ หน้าจอโชว์ข้อความจากเพื่อนๆ ในคณะที่ยังคงพูดถึงเรื่องของทะเลและโนเตอร์ หนึ่งในข้อความพูดถึงการที่ทะเลเพิ่งมอบดอกไม้ให้กับเธออีกครั้ง และอีกข้อความก็พูดถึงโนเตอร์ที่ถูกมองว่าเป็นหนุ่มหล่อคนนั้นที่เป็นที่นิยมในคณะวิศวกรรมศาสตร์เธอรู้ดีว่าทะเลนั้นรักและพยายามเอาชนะใจเธออย่างจริงจัง ขณะที่โนเตอร์นั้นดูเหมือนจะเป็นแค่เรื่องสนุก แต่สิ่งที่ทำให้ดาหวันรู้สึกสับสนคือความรู้สึกที่เธอไม่สามารถให้คำตอบกับทั้งสองคนได้ แม้จะมีการติดต่อและความสนใจจากทั้งสองคน แต่ใจของเธอกลับยังคงเงียบสงบเหมือนเดิม

"สวยค่ะแต่ยังโสด"

เธอพูดเบาๆ ขณะที่ปิดมือถือและลุกขึ้นจากเก้าอี้ แม้เธอจะไม่แน่ใจว่าจะเจอรักที่แท้จริงเมื่อไหร่ แต่เธอก็รู้ดีว่าต้องใช้เวลาและความพยายามในการค้นหาคำตอบที่แท้จริงในใจของเธอเอง

“ดาหวันมึงว่าพี่โนเตอร์หล่อไม?”

ต้นหอมเพื่อนสนิทของดาหวันถาม ขณะที่พวกเธอนั่งอยู่ที่มุมหนึ่งของคาเฟ่ในมหาวิทยาลัย กำลังนั่งคุยกันในช่วงพักกลางวัน

“อืม...ก็งั้นๆ”

ดาหวันตอบเสียงเรียบ พร้อมกับยิ้มแย้ม แต่สายตากลับมองออกไปนอกหน้าต่าง

“เอาอะไรมางั้นๆ? สาวพี่เขาโครตจะหล่อ!” มิเกลเพื่อนสาวอีกคนหันมาบอกด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้น

“นี่มึง...ต้นหอม กูจะบอกพวกมึงไว้เลยนะ เด็กวิศวะเจ้าชู้กันเกือบทุกคน”

ดาหวันกล่าวอย่างไม่ค่อยสนใจ อาจจะเป็นเพราะเธอเคยเห็นความพยายามของเตอร์ในการทำให้เธอสนใจ แต่ก็ไม่รู้สึกว่ามันพิเศษอะไร

“นี่ไงเหตุผลที่มึงสวยแต่โสดค่ะ”

มิเกลพูดต่ออย่างรู้ทัน พร้อมกับหัวเราะขบขัน

ดาหวันหัวเราะตามเบาๆ ก่อนที่จะดื่มน้ำในแก้วของเธอ

“บางทีอาจจะเป็นเพราะกูไม่ได้สนใจเรื่องพวกนี้มากเท่าไหร่ ...กูแค่อย่างหวั่นไหวกับใครสักคน”

“งั้นหรอ? แล้วที่เขาตามจีบมึงขนาดนี่มันไม่มีหวั่นไหวบ้างไง" ต้นหอมถามขึ้นมาอย่างไม่เข้าใจก็เพราะไอ้พี่วิศวะคนนั้นดูไกลจากห้าร้อยเมตรยังรู้เลยว่าโครตของโครตจะหล่อแล้วอีนางเพื่อนตัวดีทำไมถึงยังไม่หวั่นไหว

"กูไม่ชอบผู้ชายที่โดนร่ายล้อมมึงเข้าใจไม

ไปทางไหนก็มีแต่ผู้หญิงเข้าหา"

ดาหวันหันมาคุยกับต้มหอมเพราะสิ่งที่เธอเห็นประจำก็ประมาณนั้นแหละ

"แต่มึงรู้ไหมหวันว่าพี่เตอร์เข้าไม่เคยตามจีบใครค่ะหญิง...มึงเป็นคนแรกเลยนะที่เขาตามจีบกูไปสืบมาแล้ว"

มิเกลเล่าให้ฟังเพราะเธอชอบไปอ่อยผู้คณะนั้นบ่อยจึงรู้เรื่องของเตอร์ที่คนในคณะพูดถึง

"ไม่ค่อยจะเสือกเลยนะมึง"

ต้นหอมแซวเพื่อน

"กูก็ไปหาหนุ่มของกูอยู่แล้วเปล่าถามเฉยๆก็ไม่เห็นจะเป็นไร"

"พอๆเลยพวกมึงนิ..."

ดาหวันส่ายหัวกับเพื่อนสองคนที่จ้องจะกัดแต่กัด

“อาจจะมีคนที่ใช่เข้ามาก็ได้มึง....รอไปก่อนเตาะผู้รอคนของใจ”

“อืมใช่...อาจจะเป็นอย่างนั้น”

ดาหวันตอบพร้อมกับยิ้มให้เพื่อนๆ แม้ในใจเธอจะรู้ดีว่าตัวเองยังไม่พร้อมที่จะเปิดใจให้กับใคร และยังคงรู้สึกสงสัยว่าจะมีคนที่สามารถทำให้หัวใจของเธอเต้นแรงได้จริงๆ หรือ

การสนทนาต่อไปของพวกเธอยังคงเน้นไปที่เรื่องของผู้ชายในมหาวิทยาลัยแม้จะมีคนเข้ามาจีบแต่เธอก็ไม่ค่อยได้สนใจใครเท่าไหร่นักไม่ เหมือนเพื่อนสาวสองคนที่ถนัดเรื่องล้าแต้มผู้ชายเป็นว่าเล่น