ตอนที่25 พาเด็กช็อปปิ้ง

ตอนที่25 พาเด็กช็อปปิ้ง

“ขอโทษครับนาย” คนขับรถรีบเอ่ยขอโทษชายหนุ่มทันที

“ไม่เป็นไรทีหลังก็ระวังกว่านี้” ธาราและเนทที่ทำหน้าที่เป็นคนขับวันนี้ถึงกลับคิ้วขมวด เหล่สายตามองหน้ากันเมื่อได้ฟังคำตอบของคนเป็นนาย

“นั่งดี ๆ จะเกร็งทำไมฉันยังไม่ได้ดุอะไรเลย” เสียงทุ้มเอ่ยบอกหญิงสาวที่นั่งเกร็งอยู่ข้าง ๆ น้ำเสียงปกติ

“หนูมาซื้อกับพี่ธาราก็ได้นะคะ รบกวนคุณวีเปล่า ๆ” เสียงเล็กเอ่ยบอกออกไปเสียงเบาไม่กล้ามองสบตากับชายหนุ่ม

“ฉันไม่ได้ขอความคิดเห็น หรือฉันมารบกวนเธอกับไอ้ธาราที่จะมาเที่ยวกันสองคน” ชาร์วีตวัดสายตาคมขึ้นมองหน้าหญิงสาวด้วยความไม่พอใจ ถามกลับไปเสียงแข็ง

“ปะ..เปล่าค่ะ หนูแค่ไม่อยากรบกวนคุณวีค่ะ” หญิงสาวรีบปฏิเสธเสียงกระท่อนกระแท่นเผลอมองสบตากับสายตาดุที่จ้องมองเธออยู่ก่อน

“รบกวนหรือไม่ฉันเป็นคนตัดสินเอง ไม่ต้องมาคิดแทนฉัน” เสียงแข็งบอกกลับไปพร้อมกลับก้มน่าสนใจกราฟที่แสดงอยู่หน้าจอไอแพดแทน

“ขอโทษค่ะ” หญิงสาวเอ่ยออกไปเสียงหงอย ๆ ที่โดนอีกฝ่ายดุ ใบหน้าเรียวเล็กก้มหน้างุดมือสองข้างที่วางอยู่บนหน้าตักกำเข้าหากันแน่นจนเกิดรอยแดง

“จะกำให้เลือดไหลออกมาให้ได้เลยหรือไง ฉันบอกให้นั่งดี ๆ อย่าดื้อนักได้ไหมพลอยใส” เสียงเข้มดุขึ้นอีกครั้งเมื่อเหลือบไปเห็นมือเล็กเนียนขาวตอนนี้มีรอยแดงเป็นจ้ำ ๆ จากการโดนเล็บจิกและแรงบีบเข้าหากัน

“นายครับ อย่าดุเธอมากสิครับ” ธาราที่นั่งดูเจ้านายกับเด็กในการปกครองคุยกันมาสักพักก็อดสงสารหญิงสาวไม่ได้ เพราะคงวางตัวไม่ถูกไม่รู้ว่าจะทำตัวอย่างไรเมื่อต้องอยู่ใกล้ชายหนุ่มแบบนี้

“กูยังไม่ได้ดุอะไรเลย แค่บอกให้นั่งดี ๆ มึงแหกตาดูด้วยธารา มือน่ะกำจนจะเป็นแผลอยู่แล้ว” ชาร์วีบอกออกไปอย่างหัวเสียเพราะไม่อยากให้มือสวย ๆ ต้องเป็นแผล

“พลอยใสไม่ต้องเกร็งนายตั้งใจจะพามาซื้อของ”

“ค่ะ ขอโทษค่ะ”

“เข้าใจแล้วก็ขยับมานั่งดี ๆ ฉันไม่กัดเธอหรอก” ร่างบางค่อย ๆ ขยับนั่งในท่าสบายขึ้น แต่มือสองข้างก็ยังประสานกันอยู่หน้าตักเหมือนเดิม

รถยนต์คันหรูวิ่งฝ่าการจราจรติดขัดในช่วงเย็นมุ่งหน้าสู่ห้างดังใจกลางเมือง รถติดหนักการจราจรแทบจะเป็นอัมพาตเพราะข้างหน้าดันเกิดอุบัติเหตุ ภายในรถเงียบกริบไร้เสียงสนทนาใด ๆ

“ธาราแวะซื้ออะไรให้เธอรองท้องก่อน” เสียงเรียบสั่งมือขวาคนสนิทออกไปเมื่อดูเวลาตอนนี้เลยเวลาอาหารเย็นมานานมากแล้ว อีกอย่างหญิงสาวก็ยังไม่ได้ทานอะไรตั้งแต่ตอนเย็น

“ครับนาย” รถยนต์คันหรูหักเลี้ยวเข้าจอดหน้าร้านสะดวกซื้อ ขายาวของธาราก้าวลงจากรถเดินเข้าไปภายในร้านสะดวกซื้อและกลับออกมาพร้อมขนมและนมหลายยี่ห้อส่งให้เด็กสาว

“ขอบคุณค่ะ” มือเล็กยื่นไปรับของจากบอดี้การ์ดหนุ่มและหยิบนมสดหนึ่งขวดขึ้นมาเปิดทาน

“ธาราปรับแอร์ขึ้นอีก” เด็กสาวนั่งกอดกระเป๋าสะพายแน่นเพราะอุณหภูมิในรถค่อนข้างเย็น

พรึบ! เสื้อสูทสีดำตัวใหญ่ถูกวางลงตรงตักหญิงสาว

“ใส่คลุมไว้เดี๋ยวก็ไม่สบายอีก”

“ขอบคุณค่ะ”

กลิ่นหอมอ่อน ๆ ของน้ำหอมราคาแพงที่ติดอยู่ที่เสื้อเป็นกลิ่นเดียวกันกับบนตัวชายหนุ่ม จมูกเล็กสูดดมกลิ่นหอมเข้าเต็มปอดและกอดเสื้อตัวใหญ่ไว้แน่น

เนทมองหน้าธาราเป็นคำถาม เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เห็นเจ้านายเอาของใช้ส่วนตัวให้คนอื่นใช้ร่วม

“ถึงแล้วครับนาย”

ชายหนุ่มหุ่นนายแบบในชุดเสื้อเชิ้ตสีดำปลดกระดุมเม็ดบนสามเม็ดเผยให้เห็นอกแกร่งก้าวเท้าลงจากรถท่ามกลางสายตาของผู้คนที่มาเดินช็อปปิ้งช่วงเย็นหลังเลิกงาน

ศูนย์จำหน่ายโทรศัพท์มือถือและอุปกรณ์ไอทีแบรนด์ดัง

“สวัสดีค่ะไม่ทราบว่าลูกค้ากำลังมองหาโทรศัพท์รุ่นไหนอยู่คะ” พนักงานประจำสาขาเดินเข้ามาต้อนรับเมื่อทั้งสามเดินเข้ามาภายในร้าน

“อยากได้รุ่นไหนเลือกเอา” เสียงทุ้มเอ่ยบอกออกไปพลางสาวเท้าเดินไปหย่อนสะโพกลงนั่งตรงโซฟาที่จัดไว้สำหรับลูกค้าแพลตตินัม

“หนูอยากได้ไอแพดค่ะ”

“ได้ค่ะ เชิญลูกค้านั่งรอด้านในก่อนนะคะเดี๋ยวจะไปหยิบสินค้ามาให้ดูค่ะ”

หญิงสาวเดินมาเข้ามาหย่อนสะโพกลงนั่งโซฟาฝั่งตรงข้ามกับชายหนุ่มโดยมีธารานั่งอยู่ด้วย บรรยากาศบนโต๊ะจึงไม่ได้อึดอัดมากนัก

“รุ่นนี้เป็นรุ่นล่าสุดที่พึ่งเปิดตัวไปเมื่อสัปดาห์ก่อนค่ะ” iPad Pro 11-inch รุ่นล่าสุดถูกวางลงตรงหน้าหญิงสาว พร้อมกับพนักงานอธิบายฟังก์ชันของเครื่องให้ฟังอย่างละเอียด

“ราคาเท่าไหร่คะ” เมื่อฟังรายละเอียดเสร็จแล้วจึงเอ่ยถามขึ้นเพราะฟังก์ชันค่อนข้างตอบโจทย์ที่เธอต้องการทุกอย่าง

“6x,xxx ค่ะ”

“มีรุ่นอื่นที่ราคาไม่แพงมากไหมคะ” หญิงสาวขอดูรุ่นอื่นทันทีที่ทราบราคาของรุ่นที่เธอถืออยู่

“เอารุ่นนี้ ธาราจัดการด้วย” ยังไม่ทันที่พนักงานขายจะเดินกลับไปหยิบรุ่นใหม่มา เสียงทุ้มทรงอำนาจก็ออกคำสั่งให้มือขวาคนสนิทจัดการชำระเงิน

“ครับนาย”

ไอแพดเครื่องใหม่ราคาเกินครึ่งแสนถูกซื้อและชำระเงินภายในไม่ถึงสิบนาที พลอยใสนั่งเงียบมาตลอดทางไม่ได้รู้สึกดีใจที่ได้เครื่องใหม่ล่าสุดมาครองเพราะเธอรู้สึกว่าราคาแพงเกินไป

“จะเสียดายทำไมเงินแค่นี้ฉันหาไม่ถึงนาทีก็ได้แล้ว” ชาร์วีปรายตาสังเกตพฤติกรรมหญิงสาวตั้งแต่อยู่ในร้านจนถึงตอนนี้ก็รู้ได้ว่าเธอไม่ชอบใจสักเท่าไหร่ที่ต้องเสียเงินซื้อของราคาแพงนั้นถึงแม้ว่าจะไม่ใช่เงินของเธอเองก็ตาม

“มันราคาแพงเกินความจำเป็นนี่คะ หนูใช้รุ่นธรรมดาก็ได้ค่ะ” เมื่อถึงตอนนี้ยังไม่หยุดอาลัยอาวรณ์เงินหลักหมื่นที่ชาร์วีจ่ายไปทั้ง ๆ ที่มันเป็นแค่เศษเงินของชาร์วีเท่านั้น

“ถ้าเธอมีเงินเป็นพันล้านแล้วเธอซื้อของราคาแค่หลักหมื่นเธอจะรู้สึกเสียดายไหม” ชาร์วีตั้งคำถามกับพลอยใส

“ถ้ามีเงินมากมายขนาดนั้น ซื้อของราคาแค่นี้หนูคงไม่เสียดายหรอกค่ะ” หญิงสาวตอบออกไปอย่างที่ใจคิดเพราะถ้าเกิดว่าเธอมีเงินมากมายขนาดนั้นการที่เธอจะซื้อสิ่งของสักอย่างที่เป็นความสุขของเธอ เธอจะไม่รู้สึกเสียดายแม้แต่นิดเดียว

“ตอนนี้ฉันมีเงินมากกว่าพันล้าน เลิกเสียดายเศษเงินพวกนั้นซะที” สิ้นเสียงคำสั่งดวงตากลมสวยหันไปมองหน้าชายหนุ่มก่อนจะปรับสีหน้าให้เป็นปกติ

“ขอบคุณค่ะ”

“พึ่งนึกขึ้นได้ว่าต้องขอบคุณฉันหรือไง” ชาร์วีสนทนาโดยสายตายังคงโฟกัสงานในมือที่ลุคค์พึ่งส่งมาให้

“ก็ตอนนั้นหนูมัวแต่เสียดายเงินอยู่นี่คะ..ก็เลยลืม” พลอยใสเริ่มกล้าคุยกับชาร์วีมากขึ้นไม่รู้สึกเกร็งเหมือนก่อนหน้า เด็กสาวตอบกลับด้วยถ้อยคำซื่อ ๆ ไร้การปรุงแต่งจนเกินงาม

“ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไปหลังเลิกเรียนก็มาช่วยฉันทำงานจ่ายค่าไอแพดเครื่องนั้น จะได้เลิกคิดมากเสียที”

“หนูสามารถไปช่วยคุณวีทำงานได้เหรอคะ” ดวงตากลมโตเบิกกว้างรู้สึกตื่นเต้นที่วันนี้เธอจะสามารถไปช่วยงานชายหนุ่มเพื่อตอบแทนบุญคุณได้

“แล้วที่ไปเรียนทุกวันนี้ได้ความรู้มาบ้างไหมล่ะ หรือที่ไปเรียนทุกวันแค่ไปทำจิตอาสาช่วยเหลือคนเฉย ๆ”

“หนูทำได้แน่นอนค่ะ หนูจะตั้งใจช่วยงานคุณวีให้ได้มากที่สุด” หญิงสาวบอกออกไปอย่างมั่นอกมั่นใจกับความสามารถของตัวเอง

“ฉันจะคอยดู ทำให้ได้อย่างที่พูดแล้วกัน”

เท้ายาวก้าวลงจากรถเดินเข้าบ้านทันทีเมื่อรถจอดสนิท พลอยใสก็เดินแยกไปทางบ้านพักของตัวเองที่อยู่ทางด้านหลัง

ร่างบางนอนกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่บนเตียงนอนขนาด 6 ฟุตที่ชาร์วีเป็นคนเลือกเฟอร์นิเจอร์ในบ้านหลังนี้ทั้งหมด เวลาล่วงเลยมาเกือบเที่ยงคืนพลอยใสก็ไม่สามารถข่มตาหลับลงได้มัวแต่คิดว่าพรุ่งนี้เธอจะต้องเตรียมตัวอย่างไรที่ต้องไปช่วยงานชายหนุ่มหลังเลิกเรียนตามคำสั่งของเจ้าของบ้าน

ติ๊ง!!! เสียงแจ้งเตือนข้อความดังขึ้นซึ่งเป็นเสียงพิเศษที่เธอตั้งไว้

{ถ้าเธอยังไม่ปิดไฟนอนในอีก5นาที ฉันจะให้ธาราสั่งตัดไฟทันที} ข้อความที่เปรียบเสมือนยานอนหลับถูกส่งมาจากคนที่อยู่บ้านใหญ่ที่ห้องอยู่ติดกับห้องนอนเธอ

มือเรียวเล็กยกรีโมตขึ้นมากดปิดไฟทุกดวงในบ้านทันทีเมื่ออ่านข้อความเสร็จ แม้แต่ไฟบนหัวเตียงก็ปิดลงเช่นกัน

หัวใจดวงเล็กที่กำลังเต้นไม่เป็นจังหวะตั้งแต่ได้รับข้อความเมื่อสักครู่จึงยากกว่าเดิมที่จะบังคับตัวเองให้หลับลงได้

“เธอต้องทำได้พลอยใสเธอเก่งอยู่แล้ว เธอจะต้องไม่ทำให้คุณวีผิดหวังในตัวเธอ” เสียงหวานให้กำลังใจตัวเองก่อนจะคว้าเสื้อเชิ้ตสีขาวที่พับไว้อย่างเป็นระเบียบวางอยู่บนเตียงนอนข้าง ๆ มากอดแนบอก

“หนูจะไม่ทำให้คุณผิดหวังแน่นอนค่ะ” กลิ่นหอมอ่อน ๆ ของน้ำหอมราคาแพงที่ติดอยู่บนเสื้อช่วยให้หญิงสาวผ่อนคลายและหลับไปในเวลาต่อ