ตอนที่24 ห่วงใย

ตอนที่24 ห่วงใย

“หนูขอนอนต่อนะคะ ยังรู้สึกว่าเหมือนจะยังมีไข้อยู่” ร่างบางรีบขยับตัวหลบเอนตัวลงนอนในท่าตะแคงหันหลังให้มาเฟียหนุ่ม

“คนใจร้าย” เสียงเล็กบ่นพึมพำกับตัวเองเบา ๆ ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะได้ยิน

“ฉันใจร้ายกว่าที่เธอคิด ถ้ายังดื้อไม่ฟังกันอีก ระวังตัวไว้ให้ดี ๆ” เสียงเรียบนิ่งพูดขึ้น ไรขนอ่อนตามแขนลุกซู่ทั้งที่มีผ้าห่มผืนหนาคลุมอยู่

ตอนเย็น

พลอยใสที่เผลอหลับไปเมื่อช่วงบ่ายตื่นขึ้นมาในช่วงเย็น ทั้งที่ตอนแรกตั้งใจแค่จะแกล้งหลับเพื่อหลบหน้าผู้ปกครองของเธอเท่านั้น

“อ้าว พลอยตื่นแล้วเหรอเป็นยังไงบ้าง” ธาราถามพลอยใสอย่างห่วงใยเมื่อตั้งใจจะเข้ามาปลุกเพื่อไปทานข้าวเพราะตอนนี้ได้เวลาอาหารเย็นแล้ว

“หนูดีขึ้นแล้วค่ะ” รอยยิ้มสดใสพร้อมตอบกลับเสียงหวาน

“กระหม่อมบางนะเรา ตากฝนนิดหน่อยก็ไม่สบายแล้วคราวหลังอย่าวิ่งตากฝนอีกนะ” ธาราพูดคุยกับพลอยใสโดยลืมไปว่าเจ้านายของตนเองนั้นอยู่ด้วย เมื่อนึกขึ้นได้หันไปก็เจอกับสายตาอาฆาตที่มองจ้องเขาอยู่ก่อน

“เอกสารผมตรวจเสร็จเรียบร้อยครับ ส่วนที่ฮ่องกงเหตุการณ์ปกติดีครับ เคนพึ่งส่งข่าวมา” ธารารายงานความคืบหน้าให้เจ้านายทราบเพราะเขาได้สั่งให้เคนไปจัดการงานที่นั่นแทนเจ้านายที่ติดธุระสำคัญมาก

“คนของฝั่งโน้นไม่มีความเคลื่อนไหวอะไรใช่ไหม” เท่าที่คนของเราสังเกตการณ์ดูก็ยังไม่มีอะไรต้องกังวลครับ ผมคิดว่าฝั่งโน้นก็คงไม่อยากมีปัญหากับเราสักเท่าไหร่ถ้าตราบใดที่เขายังไม่ได้รับผลกระทบเยอะ” ธาราที่วิเคราะห์สถานการณ์ ณ ตอนนี้บอกกับเจ้านายออกไป

“บอกไอ้เคนจับตาดูไว้ให้ดี ถ้าไม่จำเป็นห้ามมีเรื่องกับฝ่ายโน้นเด็ดขาด เราพึ่งเข้าไปเปิดธุรกิจใหม่ไม่ควรมีเรื่องกับใครโดยเฉพาะเจ้าบ้านที่ทำมาหากินมานาน”

“ครับนาย”

พลอยใสนั่งฟังทั้งสองคุยกันแต่ก็ไม่รู้ว่าธาราและชาร์วีนั้นกำลังพูดถึงเรื่องอะไร แต่ที่พอจับใจความได้น่าจะเป็นธุรกิจใหม่ที่พึ่งจะเปิดได้ไม่นาน

“ลุกไปล้างหน้าล้างตาแล้วออกไปกินข้าวจะได้กินยา” ใบหน้าคมหันไปบอกกับหญิงสาวที่นั่งตากลมมองทั้งสองคุยกันอยู่นาน

“ค่ะ”

มหาวิทยาลัย

“พลอยใสเธอเป็นยังไงบ้าง ฉันตกใจแทบแย่ที่ผู้ปกครองของเธอโทรมาบอกว่าเธอป่วยนอนอยู่โรงพยาบาล” มุกดาเอ่ยถามขึ้นเมื่อพลอยใสเดินมานั่งลงข้าง ๆ หลังจากที่หยุดเรียนไปสามวัน

“ฉันหายแล้ว แค่เป็นไข้นิดหน่อยไม่ได้เป็นอะไรมาก”

“พวกฉันจะไปเยี่ยมแกก็ไม่กล้ากลัวผู้ปกครองเธอจะดุเอา คนอะไรหน้าตาก็หล่อเพอร์เฟคแต่ชอบทำหน้าน่ากลัวจนพวกเราไม่กล้าแม้กระทั่งโทรหาเธอเลย” กี้พูดขึ้นพร้อมกับทำหน้าหวาดกลัวเมื่อพูดถึงมาเฟียหนุ่ม

“คุณวีเขาใจดีแค่ชอบทำหน้าดุตลอดเวลาเท่านั้น”

“ใจดีอะไรล่ะ ตั้งแต่คราวก่อนที่เธอหลงป่าเขาเรียกพวกฉันไปถามนึกว่าจะฆ่าพวกฉันหมกป่าซะแล้ว สายตามองพวกฉันเนี่ยนะอย่างกับอยากฆ่ากันให้ตาย ขนาดเจ้าหน้าที่ป่าไม้ยังเกรงใจเขาเลยเวลาที่เขาพูดนะทุกคนจะพร้อมใจกันหยุดฟังและทำตามที่เขาสั่ง” มุกดาพูดถึงเหตุการณ์เมื่อสามปีก่อนที่พวกเธอไปรับน้องและเกิดหลงป่าจนชาร์วีต้องไปตามหาด้วยตัวเอง

“อือ..พวกเธอได้ที่ฝึกงานกันหรือยังเทอมหน้าพวกเราก็ต้องออกฝึกงานกันแล้วนะ ฉันน่ะไม่อยากไปฝึกที่บริษัทพ่อกับแม่ฉันเลยอยากไปฝึกที่อื่นมากกว่า” กี้พูดขึ้นเมื่อนึกขึ้นได้ว่าอาจารย์ให้เริ่มส่งเอกสารขอฝึกงานแล้ว

“ฉันก็คงจะฝึกที่บริษัทของที่บ้านแหละ แล้วเธอล่ะพลอยใส” มุกดาตอบออกไปพร้อมหันไปถามพลอยใสที่ยังนั่งใจลอยอยู่

“ว่าไงพลอยใส เธอได้ที่ฝึกงานหรือยังหาไว้บ้างยัง” กี้ถามขึ้นอีกครั้ง ครั้งนี้เสียงดังมากกว่าเดิมจนพลอยใสสะดุ้งหันมองหน้าเพื่อนเลิกลัก

“ฉะ..ฉันคงฝึกที่บริษัทของคุณวีแหละ เพราะยังไงจบไปก็ต้องไปช่วยงานคุณวีอยู่แล้ว” พลอยใสบอกความตั้งใจแรกของเธอกับเพื่อนไปเพราะที่เธอเลือกเรียนสาขานี้ก็เพราะต้องการนำความรู้ไปช่วยแบ่งเบาภาระที่บริษัทของมาเฟียหนุ่มบ้าง แม้จะไม่มากแต่ก็ยังดีกว่าที่เธอไม่ทำอะไรตอบแทนบุญคุณผู้อุปการะเลย

“ฉันไปฝึกกับเธอได้ไหม ช่วยถามคุณวีให้หน่อยสิ” กี้ที่กำลังมองหาทางหนีที่ไล่อยู่พอดีจึงขอไปฝึกงานกับพลอยใส

“เมื่อกี้เธอยังบอกว่าเธอกลัวคุณวีอยู่เลยไม่ใช่เหรอยัยกี้”

“แต่อย่างน้อยก็มีพลอยใสอยู่ด้วย คุณวีอะไรนั่นคงไม่กล้าดุมากหรอกใช่ไหม”

“คุณวีเวลาดุก็น่ากลัวมากเหมือนกันนะ ยิ่งเวลาที่เราทำอะไรผิดนี่แทบจะเฆี่ยนด้วยแส้เลยล่ะ” พลอยใสบอกเพื่อนออกไปเมื่อนึกถึงใบหน้าของชายหนุ่มที่ชอบทำใส่เธอเวลาโมโห

“ถ้าอย่างนั้นฉันหาที่ใหม่ก็ได้ยังมีเวลาอีกเป็นเดือน ไม่รบกวนเธอกับคุณวีดีกว่า” กี้บอกออกไปหน้าเจื่อนลงเมื่อนึกถึงใบหน้าของชายหนุ่มเวลาที่เขาโกรธนั้นน่ากลัวมากแค่ไหน

ทางด้านชาร์วี

“นายครับเทอมหน้าเด็ก ๆ ก็ต้องออกฝึกงานกันแล้วนะครับ นายจะให้พวกเธอฝึกกันที่ไหนครับ” ธาราเอ่ยถามคนเป็นนายเมื่อนึกขึ้นได้ว่าเด็กในความดูแลกำลังจะจบปีสามกันแล้ว เทอมหน้าก็ต้องออกฝึกงาน

“ส่งสองคนนั้นไปฝึกสาขาต่างจังหวัด ส่วนพลอยใสให้มาฝึกที่นี่” คำตอบของชาร์วีธาราถึงกลับส่ายหัว ยิ่งนับวันยิ่งแสดงออกชัดเจน

“นายดูลำเอียงนะครับ ส่งสองคนนั้นไปฝึกที่สาขาย่อยส่วนพลอยใสได้ฝึกที่นี่”

“มึงมีปัญหาอะไรธารา บริษัทนี้กูเป็นเจ้าของและกูมีหุ้นมากกว่ามึง20เปอร์เซ็นต์ กูมีสิทธิ์ตัดสินใจไม่ใช่มึง” เป็นอีกครั้งที่ชาร์วีโดนธาราพูดจาแดกดันใส่ จนต้องโมโหเสียงดังกลบเกลื่อน

“งั้นกูขายหุ้นที่เหลือให้มึงหมดดีไหม กูจะได้ไม่ต้องมาทำงานงก ๆ ๆ เหมือนติดหนี้คนทั้งโลกอยู่แบบนี้” หุ้นบริษัทมหาชนขนาดใหญ่อันดับต้น ๆ ของประเทศที่ธาราไม่เคยอยากได้ถูกเสนอขายให้กับคนเป็นนายครั้งแล้วครั้งเล่า

“กูไม่ซื้อ ถ้ามึงไม่อยากได้ก็เอาไปคืนพ่อมึงโน่นไม่ต้องเอามาขายให้กู” เป็นคำตอบเดิมที่ชาร์วีใช้ตอบกลับธารา การเจรจาซื้อขายหุ้นมูลค่ามหาศาลถูกปฏิเสธจากผู้ซื้ออย่างไม่ไยดีทั้งที่ราคาขายต่ำกว่าราคาซื้อขายกันในตลาดหุ้น

“พ่อกูตายห่าไปหลายปีแล้ว ถ้าวันไหนมึงไปเจอท่านฝากบอกท่านด้วยว่าให้กลับมาเอาหุ้นคืน”

“กูกับมึงคงไปเจอท่านพร้อมกันแหละไอ้ห่า” ทั้งสองเถียงกันอยู่นาน สุดท้ายก็ได้ข้อสรุปเหมือนเดิม ต่างฝ่ายต่างรีบเคลียร์งานที่กองอยู่ตรงหน้าตัวเอง

“ช่วงนี้เรากำลังขยายฐานลูกค้าต่างประเทศเพิ่ม หลังเลิกเรียนก็ให้พลอยใสเข้ามาศึกษางานไว้บ้างก็ดี พอจบมาจะได้มาช่วยกันทำงาน” หลังจากที่นั่งทำงานเงียบ ๆ มาสักพักใบหน้าคมละสายตาจากหน้าจอLaptopตรงหน้าเงยหน้าหันไปพูดกับมือขวาคนสนิท

“ก็ดีนะเธอจะได้ศึกษางานตั้งแต่เนิ่น ๆ พลอยใสเป็นเด็กที่เก่งและมีไหวพริบดีอนาคตข้างหน้าคงช่วยเราแบ่งเบาภาระลงได้เยอะ” ธาราเองก็คิดเรื่องนี้มาสักพักที่จะให้หญิงสาวมาเรียนรู้งานที่บริษัท

“มึงก็จัดการเรื่องนี้ต่อด้วยแล้วกัน”

“เดี๋ยวตอนเย็นจะลองไปคุยเรื่องนี้ดูแล้วกัน ถ้าเธอไม่ติดกิจกรรมอะไรช่วงเย็นที่มหาวิทยาลัยคงมาเรียนรู้งานช่วงเย็นได้”

“ใจคอคิดจะทำกิจกรรมยันปี 4 เลยหรือไงวะ งานจิตอาสาอะไรนั่นก็เลิกทำได้แล้วเห็นแล้วกูหงุดหงิด แม่งเป็นคนดีให้คนอื่นเขาเอาเปรียบเกินไป” ชาร์วีไม่ค่อยชอบใจที่เด็กในการปกครองชอบทำกิจกรรมช่วยเหลือคนอื่นจนบางครั้งโดนเอารัดเอาเปรียบแต่ก็ยังไม่หยุดทำอยู่ดี

“มันเป็นสิ่งที่เด็กมันรัก ทำแล้วมีความสุข เรื่องบางเรื่องมองข้ามบ้างก็ได้นะครับ”

“กูก็มองข้ามอยู่นี่ไง แต่จะทำจนจบมหาวิทยาลัยไม่ได้ ยังมีอีกหลายอย่างที่เด็กนั่นต้องทำนอกจากการเป็นคนดี”

“เธอก็ทำความดีเผื่อนายไงครับ คนบาปอย่างนายจะได้มีบุญติดตัวกับเขาบ้าง ไม่ใช่มีแต่บาปซึมอยู่ทุกตารางนิ้วของร่างกาย”

“ไอ้ธารา”

“เย็นนี้ผมจะแวะไปรับพลอยใสที่มหาวิทยาลัยนะครับแล้วจะพาไปซื้อไอแพดเครื่องใหม่เห็นบอกว่าเครื่องเก่าพังมาเป็นอาทิตย์แล้ว นายกลับก่อนเลยผมให้ไอ้เคนเอารถมาให้แล้ว”

“ก็กลับพร้อมกันนี่แหละ ฉันก็ไม่ได้มีธุระต่อที่ไหนจะเอามาทำไมตั้งหลายคัน”

“นายแน่ใจนะครับ” ธารามองหน้าคนเป็นนายแล้วถามย้ำออกไปอีกครั้ง

“ทำตามที่ฉันสั่ง”

“ครับ แล้วนายอย่ามาบ่นนะครับว่าคนเยอะ”

“ไอ้ธารา”

ตอนเย็น

รถยนต์คันหรูเคลื่อนตัวเข้ามาจอดหน้าคณะบริหารธุรกิจ นักศึกษาต่างพากันทยอยเดินออกมาจากอาคารเรียนหลังจากเรียนคลาสสุดท้ายเสร็จ

ร่างสูงหุ่นนายแบบในชุดสูทสีดำ สวมรองเท้าหนังขัดมันวาวเปิดประตูลงจากรถเรียกสายตาของเหล่านักศึกษาที่อยู่บริเวณนั้นให้หันมามอง

“วันนี้ฉันขอตัวกลับก่อนนะ นัดพี่ธาราไว้ว่าจะไปซื้อของต่อ” พลอยใสหันไปคุยกับเพื่อนขณะที่กำลังเดินออกจากลิฟต์เมื่อลงมาถึงชั้นล่าง

“วันนี้สุดหล่อของฉันมารับเหรอฉันขอไปสวัสดีพี่เขาหน่อย” มุกดาพูดขึ้นทุกคนต่างเดินตามพลอยใสออกมายังด้านหน้าอาคาร ก็เจอกับธารายืนรออยู่ด้านข้างรถ เมื่อเห็นรถที่มารับเธอวันนี้หญิงสาวถึงกับใจเต้นแรงเพราะเป็นรถคันที่ชาร์วีใช้งานประจำและคาดว่าชายหนุ่มน่าจะนั่งอยู่ในรถ

“พี่ธารา สวัสดีค่ะ” ทุกคนยกมือขึ้นสวัสดีบอดี้การ์ดหนุ่มรวมทั้งพลอยใสด้วย

“สวัสดีครับ ขึ้นรถเถอะนายรออยู่นานแล้ว” ธารากล่าวทักทายกลับและหันไปบอกพลอยใสที่ยืนกุมมือตัวเองอยู่ข้าง ๆ

“เชิญครับคุณพลอยใส” คนขับรถเปิดประตูด้านหลังและเอ่ยเรียกหญิงสาวที่เอาแต่ยืนนิ่งไม่ก้าวขึ้นรถสักที

“จะยืนอยู่อีกนานไหม จะให้ฉันลงไปเชิญถึงจะขึ้นรถได้หรือไง” เสียงเรียบดังออกมาจากด้านในรถ ขาเรียวเล็กที่สั่นเล็กน้อยต้องรีบก้าวขึ้นไปนั่งลงเบาะหลังข้าง ๆ ชายหนุ่ม

“ขยับเข้ามานั่งเบียดประตูจนรถฉันเป็นรอยหมดแล้ว” มือหนาออกแรงดึงแขนเรียวเล็กให้ขยับเข้าหาตัวมากขึ้น เมื่อหญิงสาวนั้นเว้นระยะห่างไปนั่งชิดขอบประตูอีกฝั่ง

“อ้ะ!” จังหวะเดียวกันกับรถเข้าโค้งพอดี พลอยใสที่ไม่ได้รัดเข็มขัดจึงเสียหลักล้มไปทับตักแกร่ง