LOGINShare
บทที่ 129 ความจริง
Last Updated:
2025-12-13 10:32:54
Latest chapter
เด็กเสี่ย บทที่ 151 จะอยู่ในทุกช่วงเวลา
“ครับ ผมจะทำให้เลย ทำทันที และเร็วที่สุด”ก่อนความเงียบจะเข้าปกคลุมทันทีที่พุนพินเอ่ยจบ และค่อยๆเรียกรอยยิ้มของคนทั้งสามออกมาเปื้อนใบหน้า เมื่อคำขอนั้นแท้จริงไม่ได้ยากอะไรเลย กลับกันเป็นอีกเรื่องที่พวกเขากำลังครุ่นคิด และมีอยู่ในหัวอยู่ก่อนแล้ว“แต่งงานกับลูกสาวของน้าในตอนที่น้ายังแข็งแรงอยู่ได้ไหมคะ”“ได้ครับ เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ผมกับแพงคิดอยู่เหมือนกันว่าจะเอายังไง พอเป็นแบบนี้ก็ดีครับ งั้นจบทริปนี้ กลับไปผมจะให้พ่อแม่มาสู่ขอเลยละกัน แพงว่าไง..หนูโอเคไหม”คนถูกถามละสายตาจากมือบางที่แอบบีบเข้าหากันแน่นเพราะความเขิน เงยหน้าขึ้น มองหน้าผู้เป็นแม่สลับกับเขาแล้วยิ้มกว้าง ถึงจะรู้สึกติดเรื่องเรียนอยู่เล็กน้อย เพราะรู้สึกเหมือนจะฉุกละหุกจนเกินไป แต่ถ้านี่คือความต้องการของแม่เธอ หญิงสาวก็ไม่ขัด ดีซะอีก จะได้ไม่ต้องค้างคา เพราะถึงยังไงคนที่เธอคิดจะฝากชีวิตและอยู่ด้วยกันจนวันสุดท้ายก็เป็นเขาอยู่แล้ว“ได้ค่ะ แพงโอเค”“ถ้าอย่างนั้นก็ตามนั้นครับ”“ขอบคุณนะคะ ขอบคุณมากที่เอ็นดูและรักยัยแพง”“ครับ ผมยินดี”วันต่อมาด้านของปานดาวเช้านี้หล่อนได้รับข่าวดีที่ทำให้กล้ามเนื้อทั้งมัดเล็กมัดใหญ่โลดเต้น
เด็กเสี่ย บทที่ 150 มีอะไรอยากทำไหม
จุดหมายปลายทางคือบ้านสวนที่อาคีราซื้อทิ้งไว้แถวปริมณฑล เคยเป็นที่ดินเปล่ารกร้างมาก่อน แต่ถูกดัดแปลงให้เป็นบ้านสวนเพื่อการพักผ่อนโดยเฉพาะ แน่นอนว่าสิ่งนี้คือสิ่งที่ย่าของเขาชื่นชอบ แต่ไม่มีเวลาได้มาพักผ่อนเลยสักครั้ง เนื่องจากท่านเสียชีวิตไปซะก่อน เหตุการณ์ครานั้นเป็นสิ่งย้ำเตือนใจเขา หากคิดจะทำอะไรสักอย่างอย่ารอวันที่สาย อาทิเช่นตอนนี้กับว่าที่ภรรยาของเขาคือพะแพงและแม่ของเธอ ที่ไม่อยากให้เวลาเดินไปข้างหน้าอย่างสูญเปล่าแม้แต่เสี้ยววินาทีเดียว เขาจึงจัดทริปนี้ขึ้นมา เพื่อให้แม่ของเธอได้สูดอากาศที่มาจากธรรมชาติจริงๆบ้าง อีกนัยยะ ไม่อยากให้อุดอู้อยู่แต่กับบ้าน ถึงมันจะใหญ่มากก็เถอะ“ซื้อไว้นานแล้วเหรอคะ”เสียงหวานกังวานหันมาถามทันทีที่เดินลงมาจากรถ โดยมีปุณและพยาบาลดูแลพุนพินอีกคนช่วยกันยกของ รวมถึงเขาและเธอที่ช่วยกันละไม้คนละมือ ไม่ได้เดินตัวเปล่าลงมา“ครับ หลายปีแล้ว ครั้งนี้ครั้งที่สามที่พี่มา”พะแพงเพิ่งสังเกตเห็นคนสวนเดินเข้ามาอย่างนอบน้อมและถ่อมตน ทันทีที่หยุดอยู่ตรงหน้าร่างสูงก็ยกมือไหว้ หลังจากนั้นเดินไปเปิดประตู แล้วไปช่วยปุณยกของต่อ“คนนี้..”“ลุงพันอยู่เฝ้าที่นี่ตั้งแต่แรก” เขา
เด็กเสี่ย บทที่ 149 คำขอจากแม่
มหาวิทยาลัย “ปิดเทอมคราวนี้ไปไหนกันดี” “เคยพูดว่าอยากไปภูเขาไม่ใช่รึไง” “แพงว่าไงแกจะไปไหน” ทั้งสามเดินทอดน่องจากตึกคณะมานั่งตรงม้าหินอ่อนที่ประจำเพื่อรอส่งงานอาจารย์ หลังจากนั้นจะปิดเทอม คนถูกถามได้ยินเสียงเพื่อนคุยกันเรื่องเที่ยว แต่ไม่ได้ยินคำถามที่เจาะจงมายังตัวเอง พอบรรยากาศเงียบผิดปกติเพราะเพื่อนของเธอจ้องมองอยู่ถึงได้หลุดออกจากภวังค์นั้น “ฮะ ถามว่าอะไรนะ” “ทำไมเหม่ออีกแล้วล่ะ” พะแพงไม่ได้ตอบในทันที เธอมองหน้าเพื่อนสลับกันก่อน พลางถอนหายใจ “ม่อนกับบาสอย่าทิ้งแพงนะ เรียนจบไปแล้วก็ห้ามทิ้งแพงนะ” ไม่ใช่หัวคิ้วคนนั่งใกล้สุดอย่างม่อนเพียงคนเดียวที่ขมวดชนกัน แต่เป็นบาสด้วย พร้อมกับท่าทีที่ไปไม่ถูก เพราะงุนงงอยู่ “ทำไมพูดแบบนี้ล่ะ ใครจะทิ้งแพง เป็นอะไรไป” สังเกตจากดวงตาแดงก่ำ ก็ยิ่งทำให้เพื่อนร้อนรน ม่อนหันไปมองบาสก่อนจะหันกลับมามองหน้า ถามด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลงกว่าเดิม “แม่แพงอาการแย่ลงแล้วอ่า แพงกลัวว่าจะอยู่ไม่ถึงวันแต่งงาน”
เด็กเสี่ย บทที่ 148 สั่นระฆังฉลอง (ดีใจ)
ณ คลับประจำ ร่างสูงนามว่าเหนือเมฆนั่งอยู่ในที่แห่งนี้ ตรงโซฟาโซนวีไอพี ในมือของเขาถือแก้วบรั่นดีที่มีของเหลวอยู่ครึ่งแก้ว สายตาทอดมองออกไปอย่างไร้จุดหมาย หนึ่งเดือนมานี้เขามีแต่คำถามมากมายในหัว เกี่ยวกับเพื่อนสนิท และการกระทำของตัวเอง ที่ผ่านมาไม่เคยรู้สึกลังเลเลยสักครั้ง หากใจสั่งให้ทำเรื่องที่ถูกต้องก็ทำเลยโดยไม่ต้องคิด จนกระทั่งครั้งนี้ เขาเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่า สิ่งที่ทำลงไปมันถูกต้องรึเปล่า หรืออาจเป็นเพราะผลของมัน จึงไม่อยากจะรับความจริงถูกตัดเพื่อนทั้งที่ทำเรื่องที่ถูกต้อง และหวังดี“มาคนเดียวเหรอคะ”จู่ๆก็มีใครคนหนึ่งเดินเข้ามาทัก ทั้งที่เธอดูสวยแต่เขากลับมองด้วยสายตารำคาญ“เห็นใครนั่งอยู่ด้วยปะล่ะ”น้ำเสียงเย็นชาโพล่งออกมาอย่างไม่คิด แค่ต้องการตัดบทให้คนมาใหม่ไปไกลๆเสีย ทว่าเปล่าเลย เธอกลับคลี่ยิ้มที่มุมปากด้วยท่าทางยั่วยวน เสมือนมองสิ่งนั้นเป็นการท้าทาย แล้วเดินนวยนาดเข้ามานั่งข้างๆ“ให้นั่งเป็นเพื่อนไหมคะ”“ลุก”“งื้อ อย่าไล่กันอย่างนี้สิคะ รู้ไหมว่าความหล่อของคุณมันทิ่มแทงไปถึง..มดลูกของเอวา”เธอจงใจเน้นประโยคหลังด้วยเสียงที่แหบพร่า หากแต่ร่างสูงกลับถอนหายใจออกมาแรงๆจนอีกฝ่
เด็กเสี่ย บทที่ 147 คำขอของเธอ
หลังจากทานมื้อเที่ยงเสร็จอาคีรากับเกรียงไกรก็แยกตัวไปยังห้องทำงานเพื่อปรึกษาหารือเกี่ยวกับเรื่องงานในบริษัทใหม่ของเขา เนื่องจากมีลูกค้าบางกลุ่มที่เข้ามาติดต่อเคยเป็นลูกค้าของบริษัทในตระกูลมาก่อน ปล่อยให้พะแพงนั่งเล่นเดินเล่นอยู่คนเดียวในบ้านกินเวลาไปมากกว่าหนึ่งชั่วโมง แชทกลุ่ม : เพื่อนกันแค่นี้เพราะไม่มีใครคบแล้ว PP : เบื่อออออออ MON : อะไรยะ ไม่ได้อยู่บ้านสามีหรือไง PP : อยู่ MON : แล้ว? PP : เขาไปคุยงานกับพ่อ แพงนั่งคนเดียวอยู่ในห้องรับแขก เป็นชั่วโมงแล้วเนี่ย MON : โธ่ แม่คุณ ไอ้เราก็นึกว่าถูกเขาทิ้งเอาไว้ข้างทาง กะจะให้ @BAS ไปรับแล้วเนี่ย พะแพงถึงกับหลุดยิ้มตอนที่เห็นรายชื่อนั้นถูกแท็ก จากนั้นก็ขึ้นว่าอ่านทั้งหมด BAS : ออกมาทำงาน MON : ไหนบอกว่าวันนี้หยุด BAS : พรุ่งนี้ มึงจำผิดป่าว MON : บอกผิดหรือเปล่าเถอะ อย่างกูไม่มีทางจำผิด BAS : ?
เด็กเสี่ย บทที่ 146 ของแทนใจ
“ไม่ได้ยังไง นี่มันห้องนอนพี่ใครมันจะเข้ามา” “แต่พ่อกับแม่อยู่ข้างล่าง ไหนจะพ่อบ้านแม่บ้านอีก อีกอย่างยังกลางวันอยู่เลย” ร่างสูงที่ตามคร่อมลงมาซ้อนทับเธอถึงกับชะงัก พลางขมวดคิ้ว “นี่กลายเป็นคนหัวโบราณตั้งแต่เมื่อไหร่ ลืมไปแล้วเหรอว่า..ในรถเราก็เคยทำกันมาแล้ว” “อย่าพูดนะ” พะแพงหลับตาปี๋ไม่อยากได้ยินคำนั้นจากปากเขา แต่ลืมไปว่าการหลับตาแบบนั้นจะเปิดโอกาสให้กับคนฉลาดแกมโกง แน่นอนว่าคนที่กำลังหิวกระหายไม่มีทางปล่อยให้มันหลุดมือ เลิกเสื้อเธอขึ้นจนเผยหน้าอกสวยสร่างขาวเนียน ก้อนเนื้อกลมโตเกินตัวต่อหน้าต่อตา เธอเบิกตากว้าง อ้าปากจะห้ามกลับถูกอวัยวะเดียวกันฉกแย่งไปจูบครั้งนี้เป็นจูบที่ดูดดื่มที่โหยหาที่สุด เธอไม่เคยรู้สึกวาบหวามจนสมองขาวโพลนขนาดนี้มาก่อน อาจเป็นเพราะทั้งคู่ห่างนานเกินไป เมื่อถึงช่วงเวลาประจวบเหมาะกลับมาสานต่อความสัมพันธ์ ความต้องการที่มีปกติอยู่แล้ว ยิ่งทวีคูณเข้าไปอีก ต่างฝ่ายต่างโหยหาซึ่งกันและกัน พอร่างกายสัมผัสจึงปานไฟราคะโชนลุก ลำคอระหงแหงนขึ้นจังหวะปลายจมูกโด่งชอนไชเข้ามา
You may also like
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ
อี้เสี่ยวเหวิน77.8K viewsดวงใจอันธพาล NC25+
ฅนบนดอย53.5K viewsสลับวิวาห์ลุ้น คุณประธานขาโหด
กิตติรวิชญ์70.0K viewsราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส!
หยาน อัน304.7K viewsรวมเรื่องแซ่บ (6) NC20+
Beefy Cat2.6K viewsพรากรัก
Chocolate lily 192 viewsคืนหนึ่งเมื่อแรกเจอ
อินทุภา52 viewsพ่อเลี้ยงกัมพู
NITa'vianna156 views
