ตอนที่ 9

เนี่ยฮุ่ยเฟยหยุดอยู่หน้าร้านหนึ่งมองแผ่นป้ายไม้ที่จางไปตามกาลเวลา

ร้านนั้นคือ “ร้านผ้าเมฆา” ร้านผ้าที่เคยเป็นของมารดาตน

 

เนี่ยฮุ่ยเฟยมองป้ายร้านอยู่นาน ดวงตาที่ปกติแน่วแน่นั้นสั่นระริกเพียงครู่ จากนั้นจึงหันหลังเดินต่อ โดยมุ่งหน้าไปยังตรอกด้านหลังตลาด จากนั้นซูอวี้ก้เดินตามนางไป

 

 

ซูอี้มองซ้ายขวาอย่างระมัดระวังตรอกนี้เป็นทางเชื่อมระหว่างตลาดกับโรงเตี๊ยมเมิ่งหลิ่วชุน

จังหวะที่นางแทรกตัวเข้าไป ทันใดนั้น…

 

เสียงฝีเท้าเบา ๆ ดังขึ้นด้านหลัง เร็ว และมั่นคงจนผิดสังเกต

 

ซูอี้ขมวดคิ้ว รีบหมุนตัวกลับกลับพบเพียงบุรุษในชุดดำ สวมหมวกบังหน้า เดินสวนผ่านเธอไปเงียบ ๆ แต่สัมผัสบางอย่างไม่ถูกต้องกลิ่นยาสมุนไพรจาง ๆ กับแรงกดดันจากแววตาผู้ผ่านไปนั้น

ทำให้หลังของซูอี้เย็นวาบ

 

 

 

 

หลิงเซ่าเทียนยืนมองออกไปจากหน้าต่างเขาสวมเสื้อคลุมสีเข้ม ผ้าคาดเอวหรูหราแต่ไม่อวดอ้างในมือนั้นถือพัดไม้ไผ่ปักชื่อ ‘เมิ่งหลิ่วชุน’ อย่างอ่อนช้อย ข้างหลังเขา คือชายวัยกลางคนในชุดทหารปลอมตัว “จินซาน” อดีตองครักษ์ประจำตระกูลหลิง

 

“สาวใช้นั่นใช่คนของฟู่ซื่อหรือไม่?” หลิงเซ่าเทียนถามโดยไม่หันกลับมา

 

“ใช่ขอรับ ข้าสืบพบว่าเรียกชื่อว่าซูอี้ สนิทกับฮูหยินเนี่ย มาตั้งแต่สมัยอยู่บ้านเดิม เชี่ยวชาญการสะกดรอย สืบข่าว และใช้พิษบางชนิด”

 

เซ่าเทียนหลับตาลงชั่วครู่ ก่อนยิ้มเย็น

 

“ส่งข่าวให้นางรู้ว่า ‘ตรอกนั้น’ มิใช่ทางของคนอยากรู้อยากเห็น หากฟู่ซื่อยังคิดจะเล่นกับไฟ…ก็จงเตรียมใจไว้”

 

เขาหันหลังกลับสายลมโบกชายเสื้อคลุมเบา ๆ แววตาของชายหนุ่มเปล่งประกายลึกล้ำ เปี่ยมด้วยความเงียบงันที่พร้อมระเบิดทุกเมื่อ

 

 

ยามซื่อซูอี้นั่งคุกเข่าอยู่ที่พื้น เหงื่อเย็นซึมทั่วแผ่นหลัง มือเรียวซ่อนไว้ใต้ชายเสื้อกำแน่นเพื่อปิดบังอาการสั่นเทา ส่วนฟู่ซื่อนั่งสงบอยู่บนเก้าอี้ไม้จันทน์ดวงหน้าสง่าไม่แสดงอารมณ์ แต่แววตาคมกริบดุจมีด

 

“แล้วเป็นอย่างไร” เสียงนางนิ่ง แต่ทรงพลัง

 

“บ่าว…สะกดรอยคุณหนูใหญ่ไปถึงตลาดได้เจ้าค่ะ นางแวะร้านเครื่องเขียน และไปดูร้านผ้าเมฆาจากนั้นเดินเข้าตรอกด้านหลัง”

 

ฟู่ซื่อพยักหน้า “แล้วพบเขาหรือไม่?”

 

ซูอี้ลังเล ก่อนตอบด้วยเสียงแผ่ว “…ไม่เจ้าค่ะ บ่าวไม่ได้เห็นเขา แต่ว่า…บ่าวกลับรู้สึกเหมือนถูกเฝ้าจับตา…จากทั้งสองฝั่งตรอก และดูเหมือนว่าเส้นทางนั้นถูกควบคุมไว้แล้ว”

 

เสียงในห้องเงียบกริบเพียงเสียงน้ำชาไหลลงจากกาเบา ๆ ดังขึ้นแทน ฟู่ซื่อกระตุกยิ้มช้า ๆ

 

“เจ้าหมายความว่า…เขารู้ว่ามีคนสะกดรอยงั้นหรือ?”

 

ซูอี้ไม่กล้าตอบ แต่ความเงียบของนางก็เพียงพอจะเป็นคำตอบ

 

ฟู่ซื่อวางถ้วยชาลงเบา ๆ “แม้แต่ซูอี้ยังรู้สึกถึงแรงกดดัน… เช่นนั้นคนผู้นั้นไม่ใช่พ่อค้าทั่วไปแน่นอน และนาง…ก็ดูจะไม่ใช่คุณหนูผู้สิ้นหวังอีกต่อไปแล้ว” นางหรี่ตาลงนิ้วเรียวเคาะโต๊ะเบา ๆ หลายครั้งแววตาเปลี่ยนจากเย็นชาเป็นครุ่นคิด

 

“หากจะโค่นต้นไม้ใหญ่…ต้องรู้ก่อนว่ารากฝังลึกแค่ไหน”

 

ที่โรงเตี๊ยมเมิ่งหลัวชุ่น หลิงเซ่าเทียนยืนพิงโต๊ะ เบื้องหน้าเป็นกล่องไม้ใบเล็ก ภายในมีเอกสารเก่าและแผนที่จวนตระกูลเนี่ย เขาเปิดแผนผังห้องเรือนกลีบบัว พลางพูดกับ “จินซาน” ที่นั่งคุกเข่ารอคำสั่งอยู่ด้านข้าง

 

“อีกไม่นานนางจะหยุดเคลื่อนไหว เพราะกลัวทำผิดพลาด”

 

 

 

ภายในโรงน้ำชาเหยียนอวิ๋น ซึ่งเป็นโรงน้ำชาเล็กๆ ที่มีเพียงสองชั้น ตกแต่งอย่างเรียบง่าย

บานประตูไม้เลื่อนเปิดออกอย่างเงียบงัน หญิงสาวผู้หนึ่งในชุดคลุมสีหม่นก้าวเข้าสู่ชั้นล่างของโรงน้ำชา ใต้หมวกผ้าคลุมหน้า ดวงตาคมคู่นั้นเงียบสงบแต่เปี่ยมด้วยแววระวัง

 

เนี่ยฮุ่ยเฟยถือพัดปิดใบหน้า มองไปรอบกายอย่างระมัดระวัง ไม่มีใครในร้าน มีเพียงบ่าวหนุ่มผู้หนึ่งที่ก้มหน้าเชื้อเชิญนางขึ้นชั้นสองอย่างสุภาพ

 

“คุณชายรออยู่ข้างบนแล้วขอรับ”

 

นางพยักหน้าฝีเท้านางแน่นิ่ง สม่ำเสมอแต่ลมหายใจกลับเบาลงทุกย่างก้าวนางเองก็ไม่แน่ใจนักว่าเหตุใดจึงยอมมาที่นี่ ทั้งที่รู้ว่าอาจเสี่ยง แต่หัวใจกลับสงบนิ่ง…เมื่อรู้ว่าปลายทางคือเขา

 

ภายห้องไม้เรียบง่าย ตกแต่งเพียงพอด้วยโต๊ะเตี้ยหนึ่งตัว หม้อชาและถ้วยสองใบวางไว้เรียบร้อย หลิงเซ่าเทียนยืนอยู่ข้างหน้าต่าง เมื่อเสียงฝีเท้าดังขึ้น เขาหันกลับมาอย่างสงบนิ่ง

 

ดวงตาของเขาสบเข้ากับนางทั้งสองไม่ได้พูดคำใด แต่ความเงียบก็ไม่อึดอัด

เขาเชื้อเชิญให้นางนั่งลง รินชาใส่ถ้วยของนางด้วยมือตัวเอง กลิ่นหอมของชาอวี้หลานคลุ้งขึ้นทันทีที่น้ำร้อนตกกระทบกลีบแห้ง

 

“ข้ารู้ว่าการนัดพบเช่นนี้ไม่เหมาะสม” เสียงของหลิงเซ่าเทียนนุ่มลึกและหนักแน่น

“แต่ข้าคิดว่าเจ้าน่าจะเริ่มสงสัยบางอย่าง”

 

เนี่ยฮุ่ยเฟยรับถ้วยชาไว้นิ่งไปครู่ ก่อนตอบเบา ๆ

 

“ท่าน…ให้คนคุ้มกันตรอกหลังตลาดใช่หรือไม่ และข่าวลือ…ก็เงียบลงเร็วเกินไป”

 

หลิงเซ่าเทียนไม่ปฏิเสธ เขายิ้มบางเบา มองนางด้วยแววตาที่มิได้ล้อเล่น

 

“ข้าเพียงไม่ต้องการให้ชื่อของเจ้า…ถูกคนโสมมป้ายเปื้อน ชื่อเสียงของสตรีในเมืองนี้ เปราะบางยิ่งกว่าสิ่งใด”