ฝากดูแลนางด้วย

หย่วนเฉินปล่อยให้ตู้ชิงชิงนอนหลับภายในตำหนัก ส่วนตัวเขาออกมาภายนอกด้วยใบหน้าสดใส ร่างกายรู้สึกกระปรี้กระเปร่า

หลั่งน้ำไปเยอะรู้สึกได้ปลดปล่อย เขาจึงออกมาเดินเล่น แล้วค่อยกลับไปเข้าฌานอีกครั้ง

 เมื่อถึงสวนหย่อมข้างตำหนัก เขาก็พบกับเทพเต๋ออัน ผู้ซึ่งเป็นเทพข้างกายเทียนจวินกำลังพูดคุยอยู่กับเทพธิดาซิงเหวิน

ครั้นได้ยินเสียงเดินเข้าไปใกล้ ทั้งเต๋ออันและซิงเหวินต่างก็หันมองหย่วนเฉินพร้อมกัน

“ข้าก็คิดว่าเจ้าละกิเลสได้แล้ว ที่ไหนได้” เต๋ออันอมยิ้มพลางกล่าวหยอกเย้าหย่วนเฉิน

ซิงเหวินอมยิ้มเช่นเดียวกัน “ข้าก็คิดไม่ถึงว่าท่านเทพหย่วนเฉินผู้ปฏิเสธนางเซียนเกือบทั้งสวรรค์กลับเลือกผีสาวร่วมเตียงโดยไม่อายผู้ใด”

“เจ้าเป็นสตรี ใยถึงพูดแบบนี้” หย่วนเฉินถลึงตาใส่คนทั้งสอง

“ข้ามีอายุหลายพันปี เหตุใดถึงต้องอายด้วย” ซิงเหวินตอบแล้วหันหน้าเข้าหาเต๋ออัน

“เอ๊ะ ตอนนี้ฝั่งทะเลบูรพามีไอสวรรค์พิสุทธิ์จำนวนมาก หากมนุษย์หรือภูตผีที่มีกายเนื้อสูดกลืนอย่างต่อเนื่อง ก็จะสร้างกายทิพย์เป็นเซียนได้”

เต๋ออันพยักหน้า แล้วส่งเสียง “อ่อ อ่อ อ่อ จริงด้วย ข้าลืมไปได้อย่างไรเนี่ย พอมีกายทิพย์แล้ว ก็แช่น้ำอมฤตสามวันสามคืน ฝึกบำเพ็ญตบะก็ได้เป็นเซียนที่แท้จริง”

หย่วนเฉินเดิมที่มองหน้าทั้งสองพูดคุยกันโดยไม่สนใจตนเองก็รู้สึกหงุดหงิด แต่เมื่อได้ยินเรื่องที่พวกเขาพูดคุยกัน เขาก็ครุ่นคิดชั่วครู่ จากนั้นก็หันหลังกลับตำหนัก

“พวกเจ้ามานี่” เขาตะโกนเรียกบริวารหนุ่มเมื่อถึงหน้าประตูตำหนัก

ชิงสวินกับมู่จวินเหลือบมองสบตากัน ก่อนรีบเดินไปหาอย่างนอบน้อม

“ท่านเทพมีอะไรให้ข้ารับใช้หรือขอรับ”

“ข้าจะไม่อยู่สักพัก พวกเจ้าจงดูแลตำหนักให้ดี เอ่อ ดูเทพซิงเหวินกับแม่นางตู้ชิงชิงด้วยล่ะ” หย่วนเฉินพูดถึงชื่อของตู้ชิงชิงพลางหลบสายตาของบุรุษทั้งสองที่จ้องมองตน

“อ่อ นางชื่อตู้ชิงชิงนี่เอง” ชิงสวินเอ่ย แววตาเผยถึงความเจ้าเล่ห์ออกมา

“แม้ข้าจะไม่ชอบสตรี พวกนางค่อนข้างน่ารำคาญ แต่แม่นางตู้ อืม นางดูเรียบร้อย ข้าไม่ได้อคติอะไรกับนาง ทั้งนางก็ไม่ได้เสียงแหลม เสียงของนางก็ไพเราะยิ่งนัก” มู่จวินรีบพูดประจบเอาใจ สตรีที่ร่วมเตียงกับมหาเทพ ไหนเลยจะละเลยได้

“อืม” หย่วนเฉินตอบ “ข้าไปทำธุระก่อนล่ะ” เขายกขากำลังจะก้าวเดินไปข้างหน้า แต่ดวงตาหงส์ก็เปล่งประกายประหลาดราวกับนึกอะไรขึ้นมาได้ เขาจึงชะงักฝีเท้าแล้วหายตัวในพริบตา

“อีกแล้ว” มู่จวินยกไหล่ก่อนส่งสายตาให้ชิงสวิน “ข้าไปห้องตำรานะ” พูดจบก็เดินจากไปเหมือนไม่สนใจเจ้านายตนเอง

......

ตำหนักหลัง

หย่วนเฉินปรากฏกายเป็นเพียงรูปเงาจางๆ ในตำหนัก เขาไม่ต้องการให้ตู้ชิงชิงมองเห็นตนเองให้ตอนนี้ เพราะกลัวว่าหากนางเดินมาหาแล้วจะอดใจไม่ไหว

บุรุษยกนิ้วเรียวของตนเองขึ้น สะบัดปลายนิ้วเล็กน้อยก็มีแสงสีทองออกมาจากปลายนิ้วพุ่งเข้าสู่หลังมือของตู้ชิงชิง

นี่คือจิตแยกสายหนึ่งของเขา เอาไว้ปกป้องตู้ชิงชิง ที่สำคัญคือคอยดูกิจวัตรประจำวันของนาง

เผื่อนางจะทำเรื่องเหลวไหลตอนที่เขาไม่อยู่

เมื่อหย่วนเฉินทำธุระนี้เสร็จแล้วจึงวางใจทิ้งให้ตู้ชิงชิงอยู่ภายในตำหนักหลังคนเดียว

....

ทะเลบูรพา

หย่วนเฉินเดินทางมาถึงทะเลบูรพาในเวลาอันรวดเร็ว เขาลอยอยู่เหนือผืนน้ำทะเล ปล่อยขวดหยกขนาดเท่าฝ่ามือให้ออกมาดูดไอสวรรค์พิสุทธิ์เข้าไปจำนวนมาก

“ท่านเทพขอรับ”

เสียงเรียกหนึ่งดังขึ้น หย่วนเฉินหันมองตามเสียงก็พบว่าเป็นทหารดูแลฝั่งทะเลบูรพา

“มีสิ่งใดหรือ” เขาเอ่ยถามเสียงเข้ม

“ท่านเทพนำขวดหยกมาดูดเอาไอสวรรค์พิสุทธิ์จำนวนมากเช่นนี้ ท่านอ๋องจึงเรียนเชิญไปพบขอรับ”

“ท่านอ๋อง เจ้าทะเลตงไห่อย่างนั้นหรือ ได้ นำทางไป” เขาสะบัดแขนเสื้อ ขวดหยกใบเล็กถูกเก็บอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็ตามทหารผู้นั้นไปด้วยท่าทางสง่าผ่าเผย

 ....

ตำหนักใต้ทะเลบูรพา

เจ้าทะเลตงไห่รอต้อนรับหย่วนเฉินด้วยใบหน้าแจ่มใส เมื่อหย่วนเฉินเดินเข้ามาภายในห้องโถงใหญ่ เขาก็ผายมือเชื้อเชิญให้มานั่งยังโต๊ะรับรองด้านหน้า

“ท่านเทพหย่วนเฉิน เชิญนั่งๆ” เจ้าทะเลตงไห่เอ่ยอย่างยิ้มแย้ม

หย่วนเฉินก้มหน้าเล็กน้อย ก้าวเท้ายาวไปนั่งเก้าอี้ที่ถูกจัดเตรียมไว้ให้ “ไม่ทราบว่าท่านอ๋อง เจ้าแห่งทะเลตงไห่เชิญข้ามามีเรื่องอันใดหรือ”

“เอ่อ เรียนท่านเทพไม่อ้อมค้อม” เจ้าทะเลตงไห่เริ่มเอ่ยปาก “ธิดาของข้าเพิ่งกลับมาจากการฝ่าด่านเคราะห์บนโลกมนุษย์ หลังกลับมาแล้วนางก็เหมือนจะซึมเศร้า ข้าเลยอยากให้ท่านเทพช่วยรับนางไปเป็นแขกพำนักบนสวรรค์สักพักได้หรือไม่ เผื่อนางจะอารมณ์ดีขึ้น”

เจ้าทะเลตงไห่สังเกตสีหน้าของหย่วนเฉิน เมื่อเห็นเขาเม้มริมฝีปาก ก็กล่าวต่อ “หากท่านเทพช่วยเหลือ ข้าจะให้ไอสวรรค์พิสุทธิ์ชั้นยอดให้แก่ท่าน อีกทั้งท่านเทพสามารถเลือกได้ว่าต้องการสิ่งใดเพิ่ม”

ได้ยินดังนั้น จากเดิมที่หย่วนเฉินจะปฏิเสธก็ถามกลับโดยพลัน “ท่านมีน้ำอมฤตจากทะเลสาบซีหูหรือไม่”

“น้ำอมฤตทะเลสาบซีหูที่อยู่ใจกลางเกาะตงหนานฟางใช่หรือไม่ มีๆ หากท่านเทพอยากได้ข้าจะให้คนนำมาให้เดี๋ยวนี้”

หย่วนเฉินพยักหน้าตอบตกลงทันที ตอนนี้ตำหนักเขามีเทพซิงเหวินพำนักอยู่ จะเพิ่มสตรีอีกนางก็คงไม่เสียหายไปมากกว่านี้

อีกประการ หากได้ทั้งไอสวรรค์พิสุทธิ์ชั้นยอดมาเพิ่ม ทั้งยังมีน้ำอมฤตจากทะเลสาบซีหู การที่ตู้ชิงชิงจะมีร่างกายดั่งเทพเซียนก็คงใช้เวลาไม่นาน

ประหยัดเวลาได้เยอะทีเดียว

“เช่นนั้นก็ได้” หย่วนเฉินตอบพลางลุกขึ้นยืน “เชิญบุตรสาวของท่านมาได้เลย ข้าจะกลับสวรรค์แล้ว”

......

สวรรค์ชั้นฟ้า

ตำหนักไห่ถัง

ช่วงเวลาที่หย่วนเฉินไม่อยู่ตำหนัก นางเซียนเมี่ยวเจินกับนางเซียนเฟิ่งโหรวก็กลับไปร้องห่มร้องไห้กับฮองเฮาแดนสวรรรค์ เนื่องจากหย่วนเฉินมีศักดิ์เป็นหลานของเทียนจวิน เขาจึงนับถือฮองเฮาราวกับเป็นญาติผู้หนึ่งของตน

“ไม่น่าเชื่อว่าหย่วนเฉินจะมีกิเลสไม่ต่างจากมนุษย์” ฮองเฮาสีหน้าประหลาดใจเล็กน้อย “หากพวกเจ้าไม่สามารถมัดใจหย่วนเฉินได้นั่นก็หมายความว่าไม่มีวาสนากับเขา”

“แต่ฮองเฮาเพคะ สตรีที่ท่านเทพหย่วนเฉินร่วมบำเพ็ญด้วยไม่ใช่เทพเซียนอย่างพวกเรา จะให้มาเป็นชายาไม่ได้นะเพคะ” เมี่ยวเจินรีบพูดอย่างร้อนรน

“พอเถอะ เรื่องนี้ข้าจะตรวจสอบเอง หากไม่เหมาะสมข้าจะแจ้งเทียนจวิน พวกเจ้าไปได้แล้ว”

“เพคะ” เมี่ยวเจินกับเฟิ่งโหรวก้มหน้ายอบกายคารวะฮองเฮา เมื่อพวกนางออกมานอกตำหนักไห่ถัง มองเห็นสายตาของเทพองค์อื่นๆ ก็เดินเข้าไปพลางพูดคุยกระซิบกระซาบทันที

ในเมื่อจัดการเองไม่ได้ ก็ปล่อยข่าวให้กระจายไปทั่วสวรรค์ชั้นฟ้า สตรีต่ำต้อยอย่างตู้ชิงชิงไหนเลยจะอาจหาญกล้าเป็นชายาของเทพหย่วนเฉิน

......

ตำหนักเทพหย่วนเฉิน

หลังจากที่ข่าวแพร่สะพัด ก็มีเทพจำนวนมากผ่านไปมาหน้าตำหนักของหย่วนเฉิน พวกเขาต่างชะเง้อมองหมายจะเห็นหน้าของตู้ชิงชิง บางคนถึงกับใจกล้าเดินเข้ามาภายในตำหนักตอนที่ชิงสวินกับมู่จวินไม่ได้เฝ้าอยู่แถวหน้าประตู

“แม่นางผู้นั้นน่าจะอยู่ตำหนักใหญ่หรือเปล่า” เทพเจินหลาน บุรุษร่างสูงพูดกับเทพถูเชวี่ย บุรุษรูปร่างเล็กกว่าทว่าสง่างามไม่แพ้กัน

“เจ้านี่นะ อยากรู้ไม่เข้าเรื่อง ถ้าหย่วนเฉินรู้เข้าคงโกรธแน่นอน” เทพถูเชวี่ยบ่น แต่ก็เดินตามติดเทพเจินหลานอย่างไม่ลดละ

“นั่นๆ จะใช่สตรีผู้นั้นไหมนะ” เทพเจินหลานชี้นิ้วไปยังห้องหนึ่ง เขารีบเดินไปผลักประตูห้องด้วยความรวดเร็ว

แต่เมื่อประตูห้องนั้นถูกเปิดออก เขากลับถูกผลักโดยมือที่มองไม่เห็นจนกระเด็นไกลหลายตลบ

“โอ้ย” เจินหลานร้องเสียงดัง เขาทั้งเจ็บและตกใจ เมื่อสายตามองไปยังประตูก็พบว่าถูเชวี่ยก็กระเด็นลอยมาตามกัน

“ใครกันถีบข้า” ถูเชวี่ยส่งเสียงไม่พอใจ

“ออกไป” น้ำเสียงหงุดหงิดโมโหดังขึ้นข้างหูเทพเซียนทั้งสอง ทั้งเจินหลานและถูเชวี่ยจำได้ว่าเป็นเสียงของหย่วนเฉิน พวกเขามองหน้ากันแล้วจ้ำอ้าวกลับไปอย่างรวดเร็ว

เห็นได้ชัดว่า แม้หย่วนเฉินไม่อยู่ แต่ก็ยังแบ่งจิตเทพไว้ที่ตำหนัก หากร่างหลักกลับมาแล้วพบว่าพวกเขาทั้งสองเข้ามาโดยพละการคงสั่งสอนพวกเขาหนักกว่านี้

ดีไม่ดีอาจจะลงมือเหี้ยมโหดกว่าผลักและถีบก็เป็นได้

คิดดังนั้นบุรุษทั้งสองจึงไม่รีรอ พากันกลับทันที

......

“นั่นใคร” ตู้ชิงชิงที่กำลังเปลือยกายแช่น้ำในสระตะโกนถามพลางมุดตัวจนศีรษะจมอยู่ใต้น้ำ

นางรู้สึกเบื่อจึงเข้ามาแช่น้ำในห้องอาบน้ำของหย่วนเฉิน คิดไม่ถึงว่าประตูจะถูกเปิดออกอย่างกะทันหัน

เอี๊ยด ปึง !

เสียงประตูถูกปิดอีกครั้งด้วยความรวดเร็ว ตามมาด้วยร่างลางเลือนของหย่วนเฉินปรากฏกายขึ้น

เงาของจิตแยกนั่นเอง !

“เจ้านี่ร้ายกาจนักนะ ข้าไม่อยู่ก็อ่อยบุรุษไปทั่ว” ร่างลางเลือนพูดคล้ายบ่นพึมพำในลำคอ

ตู้ชิงชิงได้ยินเสียงของเขาก็โผล่ศีรษะขึ้นมาจากน้ำ ตอบกลับด้วยอารมณ์ขุ่นมัว “ข้าแช่น้ำอยู่ดีๆ จะไปอ่อยผู้ใดได้ ทำอย่างกับว่าข้าจะมีฌานรู้ล่วงหน้าว่าจะมีคนเปิดประตูเข้ามา”

“อย่างน้อยเจ้าก็กำลังล่อลวงข้าอยู่” เงาร่างลางเลือนจ้องมองร่างอวบอิ่มของตู้ชิงชิงที่ยืนขึ้นเหนือน้ำจนเต้าอวบคู่ใหญ่อวดความงามสะพรั่ง

แม้เขาจะเป็นจิตแยกสายหนึ่ง แต่ก็มีความคิดและความรู้สึกของหย่วนเฉินอยู่อย่างครบถ้วนสมบูรณ์

ร่างสูงใหญ่จึงพุ่งเข้าไปหาตู้ชิงชิง ผลักนางให้นอนหงายอยู่ข้างสระ มือหนารวบแขนทั้งสองข้างของนางขึ้นเหนือศีรษะ ก่อนที่จะก้มหน้าซุกจมูกลงตรงร่องอกอวบแล้วแลบลิ้นเลียอย่างอดใจไม่อยู่