ไปจวนของข้า เป็นสตรีของข้า

“สาวรับใช้หรือ เจ้ามันบ้าไปแล้ว” ตู้ชิงชิงชูกำปั้นหมายจะทุบจางอวิ๋นอวี้ แต่ก็ไม่ทัน ร่างอวบอัดถูกจับพลิกคว่ำหน้าอกแนบติดพื้น แต่สะโพกยกแอ่นอวดร่องรักที่ยังมีน้ำสีขาวเปรอะเปื้อน

“งามนัก” มุมปากของจางอวิ๋นอวี้โค้งขึ้น น้อยครั้งนักที่เขาจะยิ้มได้เช่นนี้

เขาไม่พูดมากความ จับแก่นกายที่ยังตั้งผงาดเย่อหยิ่งอวดดีตีใส่บั้นท้ายกลมงอนของตู้ชิงชิงทีละข้างจนแดง จากนั้นก็ดันหัวเห็ดบานใหญ่มุดผ่านน้ำรักขาวขุ่นเข้าไปในโพรงเนื้อนุ่มอีกครั้ง

“อืม ท่านี้ลึกดีจริงๆ ดันเข้าไปได้มากกว่าเดิม” บุรุษเอ่ยกับตนเองเสียงไม่ดังนัก

แม้จะไม่ดัง แต่ตู้ชิงชิงก็ได้ยินชัดเจน นางรู้สึกมากกว่าจางอวิ๋นอวี้ด้วยซ้ำ มีหรือจะไม่รู้ว่าตอนนี้ท่อนเอ็นร้ายกาจของเขาแนบชิดเต็มพื้นที่ร่องรักของตน

ท่อนเอ็นร้อนกระตุ้นให้โพรงนุ่มเริ่มขยับตอดรัด เมื่อท่อนเอ็นครูดถูไปมา การตอบสนองก็เพิ่มมากขึ้น

ร้อนดีเหลือเกิน

ตู้ชิงชิงคิดในใจ นางตายมาหลายปีนอกจากความเย็นก็แทบไม่สามารถสัมผัสความอบอุ่นของคนมีชีวิตได้ แต่ท่อนเอ็นใหญ่แท่งนี้ทำให้โพรงเนื้อนางร้อนผ่าว ทั้งขมิบและตอดอย่างบ้าคลั่ง ยิ่งสัมผัสความเสียวก็ยิ่งอยากให้ลำเอ็นนี้อยู่ภายในโพรงรักนานๆ

จะได้กลืนกินและรีดคั้นน้ำรักอุ่นขาวออกมา

นอกจากนั้น ตู้ชิงชิงรู้สึกว่าการได้รับน้ำรักของจางอวิ๋นอวี้นั้น ทำให้ตนเองมีพลังตบะมากขึ้นกว่าการดูดพลังชีวิตของบุรุษพรหมจรรย์ทั่วไป ทั้งยังทำให้ร่างกายรวบรวมประกอบเป็นรูปร่างจนมีกายเนื้อคล้ายมนุษย์มากขึ้น

กว่าการร่วมรักนี้จะสิ้นสุด คาดว่าร่างกายของนางคงไม่ต่างจากมนุษย์

เพียงแต่ต้องหลบเลี่ยงการออกสู่บริเวณที่มีแสงแดดจ้า

จางอวิ๋นอวี้ก็รับรู้เรื่องนี้ได้เช่นกัน เขาสัมผัสได้ว่าสตรีใต้ร่างนี้มีกายเนื้อที่นุ่มนิ่มขึ้น แน่นเต็มไม้เต็มมือไม่เหมือนกับตอนแรกที่เริ่มร่วมรัก โดยเฉพาะโพรงเนื้อนุ่มที่ตอดท่อนเอ็นแรงกว่าเดิม ทำให้ท่อนเอ็นกระจายความร้อนคล้ายจะถูกหลอมละลายรวมเป็นส่วนหนึ่งส่วนเดียวกันกับนาง

“รู้สึกดีหรือไม่” จางอวิ๋นอวี้เอ่ยถาม เอวสอบจ้วงแทงร่องรักหนักและดุดัน

“อ๊า อ๊า รุ รู้สึกดี” ตู้ชิงชิงที่พยายามปิดปากไม่ตอบ แต่เมื่อถูกกระทุ้งจนตัวโยกคลอน นางจึงตอบคำถาม

“ดีตรงไหน” จางอวิ๋นอวี้ถามต่อ

“ตรงนั้น” สตรีกัดฟันตอบเสียงเขินอาย แต่ก็ยังถูกเร่งเร้าให้ตอบคำถามที่บุรุษต้องการฟัง

“ตรงนั้นคือตรงไหน” จางอวิ๋นอวี้อมยิ้ม ดวงตาหงส์จับจ้องเรือนร่างที่ขยับไปมาใต้ร่าง

น่ามองไปทุกส่วนจริงๆ โดยเฉพาะส่วนล่าง ส่วนที่กำลังขยายกว้างต้อนรับแก่นกายเขาอย่างดี

“ตรงนั้น ที่ถูกเจ้าตอกอยู่ไง”

“อ่อ ถูกตอก ก็คล้ายจริงๆ” จางอวิ๋นอวี้พูดพลางเร่งจังหวะ “ข้าก็รู้สึกดีเช่นกัน ข้างในเจ้าแน่นดีจริงๆ ทั้งยังหลั่งน้ำออกมาเยอะดีด้วย”

 แม้จะพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แต่กลับปลุกอารมณ์ของตู้ชิงชิงมากขึ้น นางขยับบั้นท้ายงอนงามกระเด้งตอบโต้การกระแทกของบุรุษ

“อืม อ้า” จางอวิ๋นอวี้ครางออกมาจากลำคอ

คิดไม่ถึงว่าแค่พูดก็กระตุ้นนางได้

“ปลดปล่อยสิ่งที่เจ้าต้องการออกมา ถ้าเหนียมอายจะทำให้สุขได้ไม่เต็มที่” เขาบอกสตรีก่อนตอก บดเน้น และหมุนควงแก่นกายอย่างชำนาญ

ตู้ชิงชิงหลับตาพริ้ม ในหัวลืมเลือนทุกเรื่อง ปล่อยวางเรื่องบุรุษที่นางเฝ้ารอมาแสนนาน แล้วปล่อยใจทำตามต้องการ

เอวบางและสะโพกขยับสวนเข้าจังหวะกับชายหนุ่ม ขมิบตอดท่อนเอ็นแรงๆ เป็นระยะ สร้างความเสียวซ่านให้แก่พวกเขาทั้งสองอย่างเต็มที่

สุขสม เสร็จสม อิ่มอกอิ่มใจ

หนุ่มสาวเริงรักกันต่ออีกหลายชั่วยามก่อนจะหลับลงด้วยความเพลีย

แต่หลับตานอนได้เพียงครึ่งชั่วยาม ตู้ชิงชิงก็รู้สึกตัวตื่น

กลีบเนื้อนุ่มและปากช่องทางรักที่เลอะคราบน้ำกามของจางอวิ๋นอวี้ กำลังถูกเจ้าตัวใช้ผ้าผืนเล็กเช็ดทำความสะอาดอย่างเบามือ

เห็นว่านางลืมตาขึ้นมา บุรุษก็เก็กเสียงขรึมพูด “ต้องรีบทำความสะอาด อีกสักพักเจ้าต้องตามข้ากลับไปด้วยกัน”

“ไปไหน ไปทำอะไร” ตู้ชิงชิงถามสีหน้าตื่นตระหนก

“ไปจวนของข้า เป็นสตรีของข้า” บุรุษตอบราวกับเป็นเรื่องปกติธรรมดาที่พาสตรีกลับบ้าน

หรือว่าเขาจะมีฮูหยินและอนุหลายคน สาวใช้อุ่นเตียงอีกนับไม่ถ้วน ตู้ชิงชิงคิดตามพลางแสดงสีหน้ากระอักกระอ่วน

“ที่จวนของข้ามีแต่บุรุษไร้ซึ่งสตรี เจ้าอย่าไปเที่ยวดูดพลังวิญญาณมั่วซั่วเป็นอันขาด”

ราวกับอ่านใจนางออก จางอวิ๋นอวี้พูดโดยไม่เงยหน้ามองหญิงสาว ดวงตาหงส์ยังคงจับจ้องที่จุดซ่อนเร้นอันบอบบางเพื่อทำความสะอาด

ทะนุถนอมบ้างหลังจากดุเดือดรุนแรงมาหลายชั่วยาม

“หากข้าไม่ยินยอมไปล่ะ” ตู้ชิงชิงแสดงสีหน้าลังเลใจ “ข้าอยากรอคอยคนผู้หนึ่งที่นี่”

“ใคร” บุรุษถามเสียงเข้ม

“ท่านเทพเซียนที่ประทานต้นไผ่สวรรค์” สตรีเอ่ยเสียงแผ่วเบา นางกลัวว่าจางอวิ๋นอวี้จะหัวเราะเยาะกับการกระทำที่ไร้สาระของนาง

“คาดว่าเจ้าคงรอท่านเทพผู้นั้นมานานแล้ว ผลเป็นอย่างไรล่ะ เขาเคยมาหรือไม่ เจ้าตัดใจไปกับข้าเสียเถอะ เทพเซียนองค์ใดกันที่จะมาสนใจผีสาวอย่างเจ้า” จางอวิ๋นอวี้พูดตามตรงไม่มีการรักษาน้ำใจเลยแม้แต่น้อย

“ที่สำคัญ เจ้าเป็นสตรีของข้าแล้ว ห้ามคิดถึงบุรุษอื่นเป็นอันขาด” ดวงตาหงส์เปล่งประกายดุดัน ความน่ากลัวฉายออกมาชัดเจน

สุดท้ายตู้ชิงชิงก็ต้องคอตกก้มหน้ารับการกระทำของตัวเอง นางต้องติดตามอยู่ข้างกายจางอวิ๋นอวี้

แม้จะบอกว่าเป็นสาวใช้ของเขา ที่จริงก็ไม่ต่างจากนักโทษดีๆ นี่เอง

เห็นสายตาของตู้ชิงชิง จางอวิ๋นอวี้ก็โยนผ้าผืนเล็กออกไปไกลหลังจากทำความสะอาดส่วนบอบบางเสร็จแล้ว เขาพูดน้ำเสียงไม่พอใจกับนาง

“ใส่เสื้อผ้าซะ อย่าชักช้า” เขาเอ่ยก่อนหันหลังให้ไม่มองนางอีก ทั้งหงุดหงิดกับคำตอบและท่าทีของนาง และกลัวใจตัวเองที่อาจจะลงมือซ้ำอีกรอบ