ไอ้เวร

ทว่าคนที่รอจังหวะ ก็ยังจะปักหลักยืนนิ่งอยู่ที่เดิม กระทั่งเจ้าของห้อง จะเดินผ่านกันออกไป ปริญญ์ก็ตัดสินใจพูดขึ้นว่า “มันตอบยากนักเหรอ นี่คีย์ยังไม่รู้เลยนะว่าจะต้องยกเลิกนัดหรือเปล่า”

“พี่ไม่ชอบให้มายุ่งเรื่องส่วนตัวกันแบบนี้จริงๆ นะ เราไม่ได้เป็นอะไรกันแล้วคีย์ มีสติหน่อย”

“การที่พี่โสด มันไม่ใช่การให้ความหวัง” ปริญญ์ตัดสินใจโพล่งประโยคที่ทำให้อีกคนถึงกับชะงักเท้า

“เธออย่ามาบ้าน่ะ ความหวังอะไรกัน พวกเรามันมีแต่ติดลบ ถ้าอยากจะโชว์ว่าไม่ได้คิดอะไร ก็ช่วยหาคำพูดอะไรที่มันดีกว่านี้หน่อย”

“ที่หลบเลี่ยงคำตอบอยู่เนี่ย เพราะคิดว่าคีย์ยังคิดอะไรกับพี่อยู่เหรอคะ”

“.................................”

ไอ้เวร!

เสียงตวาดดังก้องในหัว แต่สายตาถมึงทึงที่สาดใส่ มันก็คือความหมายเดียวกัน ที่ทำให้คนมองรู้สึกได้โดยไม่ต้องเปล่งเสียงใดออกมา

“ก็ไม่อะไรหรอกน่า จะได้วางตัวถูก ว่าไม่ได้ยุ่งอะไรกับเมียชาวบ้าน”

“ตั้งใจทำงานเถอะคีย์ พี่อยากเห็นเธอก้าวหน้า ไม่ใช่วันๆ เอาแต่คิดเรื่องใต้สะดือที่รสชาติก็แค่นั้น แล้วเข้าใจยังว่าทำไมถึงรักๆ เลิกๆ เพราะมันห่วยซะไม่มียังไงล่ะ!”

แม้ไม่มีเสียงตบสักฉาด แต่ทำไมใบหน้าของปริญญ์ถึงได้ปวดแสบปวดร้อน และซีดเผือดได้เสียขนาดนี้ด้วย

“ถ้าโสด คีย์จะไปยกเลิกนัด”

ยังไม่มีการยอมแพ้เกิดขึ้นง่ายๆ แม้นจะชาทั้งใบหน้าก็เถอะ

“............................”

ทว่าก็ไม่มีทั้งเสียงพูด และไม่หมุนตัวกลับมาหา กิดากานต์ทำเหมือนไม่ได้ยิน ปล่อยทิ้งให้เป็นอากาศธาตุโดยแท้ ทำเอาอีกฝ่ายหงุดหงิดเตะแข้งเตะขาไม่พอใจอยู่เพียงลำพัง เพราะสุดท้ายแล้วการเค้นเอาคำตอบ มันก็เหลวไม่เป็นท่าอยู่เหมือนเดิม

“คุณแม่คะ ทานข้าวค่ะ พวกหนูเตรียมโต๊ะรอเรียบร้อยแล้ว” บ๊อบบี้โผล่หน้าขาววอกเข้ามาบอกในห้องทำงาน

และนี่คือเหตุการณ์ประจำวัน ในทุกเที่ยงวัน บ๊อบบี้ ผู้ช่วยหนุงหนิง และหมอกิดากานต์ จะทานข้าวกลางวันด้วยกันที่ด้านหลังอาคารอำนวยการ

“วันนี้มีอะไรกินบ้างน่ะบี้”

“ไข่เจียวพิซซ่า กับกะเพราหมูกรอบค่ะแม่ แม่อยากได้อะไรเพิ่มมั้ยคะ หนูจะได้โทรบอกยายติ๋มทำเพิ่ม”

“ไม่เพิ่มแล้ว แม่เธอจะได้ด่าเอา เที่ยงวันที่ร้านคนเยอะก็รู้อยู่”

“แต่สำหรับหมออูน ยายติ๋มพร้อมแซงคิวให้เสมอ แม่ฝากความห่วงใยมาถึงด้วยนะคะ”

“ขอบคุณยายติ๋มมากๆ ค่ะ ไปกันเร็ว เอาจริงหมอก็หิวเหมือนกันนะเนี่ย”

ว่าแล้วทั้งคู่ก็เดินเข้าสู่ลานเปิดโล่ง ซึ่งอาศัยร่มเงาจากหลังคาที่ถูกสร้างยื่นออกมาจากตัวอาคารราวสามเมตรเท่านั้น

ซึ่งในตอนนี้ที่โต๊ะม้าหินอ่อนมีหนุงหนิง สาวหน้าคมปากคมกำลังนั่งรินน้ำใส่แก้วให้อย่างกระตือรือร้น

“มาค่ะคุณหมอ เรียบร้อยแล้วค่ะ” หนุงหนิงบอกพลางกวักมือเรียกทั้งยิ้มตาหยี

ทว่าเมื่อทานข้าวกันไปได้ไม่กี่นาที กิดากานต์ก็ตัดสินใจถามขึ้นว่า

“ปกติหมอปริญญ์กินข้าวเที่ยงที่ไหนอ่ะ”

ถาม...เพื่อสร้างความเสมอภาค และปกปิดความบาดหมางเท่านั้น

“เห็นหมอปริญญ์บอกว่า ทานกับเพื่อนค่ะ”

“เพื่อนอยู่นี่เหรอ?” กิดากานต์กำลังหมายถึง เพื่อนในละแวกชานเมือง ที่ห่างจากอำเภอเมืองมาถึงสามสิบกิโลเมตร

“ไม่รู้เหมือนกันค่ะ” หนุงหนิงเป็นคนตอบ และก็ไม่มีใครสักคนกล้าถามขึ้นว่า ชวนมากินด้วยกันไหม เพราะกับข้าวในทุกมื้อ ไม่ใช่งบจากส่วนกลาง แต่เป็นงบของกิดากานต์ เพื่อเอาไว้ดูแลน้องๆ ทั้งสองตั้งแต่ย้ายมาอยู่ที่นี่ใหม่ๆ

ซึ่งหากใครจะเป็นคนชวน ก็ต้องหมอกิดากานต์เป็นคนเอ่ยเท่านั้น ตัวแม่ตัวมัม ที่บ๊อบบี้และหนุงหนิงติดหนึบ ต่างคนต่างซัพพอร์ต และพวกเขาคือผู้ที่ปลดปล่อยให้กิดากานต์ได้เป็นตัวของตัวเองกับคนอื่นเสียที

“เค้าเป็นคนเพื่อนเยอะน่ะ เออนี่ ฝากไปบอกหมอปริญญ์ด้วยนะว่า งานรถแห่น่ะยกเลิกแล้ว เปลี่ยนไปทำอย่างอื่นแทน”

“แม๊!!!”

สองเสียงประสานทั้งตาถลน แต่ก็พลันเงียบเสียงลง เพราะกิดากานต์ทำหน้าไม่สู้ดี พลางเคาะนิ้วลงเฝือกอ่อนดามคอให้เข้าใจได้ทันที

“แล้วเปลี่ยนเป็นอะไรกันคะแม่”

“แคมป์ปิ้งกันมั้ย พวกเราไม่ได้ไปด้วยกันนานแล้วนะ”

“เย้!!”

“จ๊ะเอ๋! กำลังสนุกอะไรกันคะ ดูซิ หมอมีอะไรมาฝากเอ่ย”

ปริญญ์ที่โผล่มาจากมุมอาคาร พร้อมถุงของกินพะรุงพะรังเต็มสองมือ ชวนให้บรรยากาศคึกคักเข้าไปอีก เมื่อผู้ช่วยทั้งสอง พากันดีดตัวออกมาจากม้าหินอ่อน เพื่อที่จะเข้ามาช่วยจัดการของที่อยู่ในมือให้เรียบร้อย

“มาพอดีเลยค่ะหมอปริญญ์ มายมัมเพิ่งจะเปลี่ยนแผน พี่หมออูนจะพาพวกเราไปแคมป์ปิ้งรับน้องใหม่กันค่า ดีใจมั้ยๆ” บ๊อบบี้ยื่นหน้าเข้าไปบีบเสียงเล็กเสียงน้อย พลางกระทืบเท้าเร่าๆ ใส่คนแว่นดำที่พุ่งสายตาไปหากิดากานต์ ที่หลบตาวูบลงไปหาจานข้าวตัวเองอย่างฉับพลัน

“เจ๋งไปเลย”

“เตรียมตัวให้พร้อม! อร๊ายยย!”

“เพิ่งกินกันไปได้ไม่เท่าไหร่ใช่มั้ย งั้นเอาพวกนี้ไปเปิดใส่จานกันเร้ว”

เป็นการเคลียร์พื้นที่ได้อย่างแนบเนียน เมื่อสองผู้ช่วยทั้งคู่ถูกต้อนให้ไปอีกมุม ที่ซึ่งมีอุปกรณ์จานชามวางเก็บ ส่วนเจ้าตัวที่เพิ่งมาถึงก็รีบสไลด์ตัวลงไปนั่งม้าหินอ่อนตัวเดียวกันกับคนที่ขยับตัวห่างทันที

“อย่ามารุ่มร่ามนะ”

“โสดเหรอ”

“อะไรของเธอ!?” กิดากานต์ว่าตาขวาง แต่อีกคนกลับฉีกยิ้มกว้างใส่

“ก็ถึงได้ยกเลิกนัดรถแห่ไงคะ”

“เข้าใจผิดละ” กิดากานต์ว่าเสียงเบื่อหน่ายพลางชี้มายังเฝือกคออีกครั้ง

และการถอนหายใจเหนื่อยอ่อนไหล่ห่อของปริญญ์ ก็เป็นการบ่งบอกความในใจไปในตัว

“ไม่มีคนเค้าทักเหรอว่าใส่ทำไมแว่นดำตลอดเวลา”

“ไม่ต้องมาสนใจหรอก ใครจะว่าอะไร พี่มาแคร์ทำไม”

“ก็มันแว่นฉัน”

“ให้แล้วมันก็เป็นของคีย์ดิ”

“เอาความหลงผิดของฉันคืนมา” กิดากานต์ขมุบขมิบปากเบากริบพอให้ได้ยินกันสองคน

“ไม่ใส่แล้วก็ได้ เอ้า...เอาคืนไป” หมอปริญญ์ถอดแว่นออกจากตัวเอง แล้วค่อยๆ บรรจงสวมมันคืนเจ้าของคนเดิมทั้งท่าปัดป้องมือเป็นพัลวันของกิดากานต์

“เธอจะบ้าอะไร ฉันไม่ใส่!”

“สวยจะตาย พี่ใส่สิ”

“เธออย่ามาบ้า!”

และในขณะเดียวกัน หนุงหนิงที่ถอยกลับเข้ามุมก็พึมพำขึ้นมาทั้งตาลอยๆ

“เค้าสนิทกันขนาดนั้นเลยเหรอ?”

“อะไร”

“พี่บ๊อบบี้ เมื่อกี้พี่หมอสองคนเค้าหยอกกันแปลกๆ ว่ะ หนูว่ามันแปลกๆ”

“.....................”

ความใคร่รู้ทะยานพุ่ง พร้อมกับเท้าที่ก้าวไม่กี่ก้าวก็สามารถโผล่หน้าออกจากมุม เพื่อไปพบเข้ากับใบหน้าสดที่ไร้การบดบังของหมอปริญญ์เป็นครั้งแรก

โอ้ ตอนสวมแว่นว่าเท่ดูดี และเดาไม่ผิดเลยว่าดวงตาภายใต้แว่นสีดำอันนั้น มันต้องสวยรับกับจมูกคมๆ นั้นแน่ นี่มันถึงขั้นว่าตุ๊ดยังตะลึงเลยจริงๆ นะ!

“ใกล้เสร็จแล้วค่า รออีกแป๊บเดียวนะค้า” บ๊อบบี้รีบฉีกยิ้มบอกออกไปในทันทีที่ประสานสายตาเข้ากับดวงตามีเสน่ห์นั้นของปริญญ์

“แปลกๆ” ปริญญ์พึมพำออกมา หลังจากกิดากานต์ยัดแว่นไว้ในกระเป๋ากางเกงตัวเองเป็นที่สำเร็จ

“ทำไมเหรอ”

“พี่ว่าเค้าจะเห็นเมื่อกี้ป่ะ”