LOGINShare
คุยกันไม่รู้เรื่อง 2
Last Updated:
2025-10-25 22:26:54เขาเป็นบุรุษน่าตายที่สุดในชีวิตของนาง
นางควรทำอย่างไรดี ทำตัวน่ารังเกียจไปเลยดีหรือไม่ จะอย่างไรเสีย นางก็น่ารังเกียจอยู่แล้วในยามนี้ นางเป็นสตรีน่ารังเกียจไปหมดแล้วตั้งแต่ค่ำคืนของคืนนั้น
จ้าวจิ่นหลงที่ได้ถือโอกาสเข้ามาภายในรถม้าคันนี้เป็นผลสำเร็จเมื่อจูหยวนจางอุ้มภรรยาลงจากรถม้าไปเพื่อที่จะได้ไปนั่งชื่นชมทิวทัศน์พร้อมกับแนบชิดคลอเคลียไปมาอยู่กับภรรยาที่ริมลำธารนั่น เขาจึงเข้ามาเพื่อที่ต้องการจะคุยกับสตรีน่าตายผู้นี้ให้รู้เรื่อง
เมื่อเขาเข้ามานั่งในรถม้าคันเดียวกันกับนางแล้ว เขาเพียงนั่งจ้องมองนางนิ่งๆ เพื่อหยั่งเชิงนาง เพื่อดูว่านางจะหนีเขาไปที่ใดได้อีก
เมื่อเขาเห็นนางไม่มีทีท่าว่าจะหนีไปที่ใดแล้ว เขาจึงเริ่มต้นบทสนทนาแนะนำตัวและทำความรู้จักกับนาง
ใช่! เขากับนางควรทำความรู้จักกันด้วยการเสวนากันดีๆ แบบปกติของบุรุษและสตรีทั่วไป
ถึงแม้ว่า เขากับนางจะทำความรู้จักกันด้วยเรือนร่างทุกสัดส่วน ด้วยลีลาเร่าร้อนหลายกระบวนท่าไปแล้วก็ตาม
แต่ทว่า...นอกจากนางจะไม่หนีเขาแล้ว นางยังทำหน้าตาน่าจับกดอีก
นางนั่งเหม่อลอยอยู่ครู่ใหญ่ แล้วซักพักนางก็หันหน้ามามองใบหน้าของเขา
เพียงอึดใจนางก็ใช้สายตาของนางกินเต้าหู้เขา
ใช่! นางใช้สายตาลวนลามเขาไปทั่วทั้งใบหน้า
โดยเฉพาะริมฝีปากของเขา นางมองริมฝีปากของเขาไม่วางตา แล้วอย่างนี้จะได้คุยกันให้รู้เรื่องได้หรือไม่
จ้าวจิ่นหลงนิ่งคิดอยู่อย่างนั้นพลางนั่งมองใบหน้าที่กำลังมีอารมณ์หลากหลายของเฉินเจียวเหมยอยู่นิ่งๆ
เฉินเจียวเหมยยังคงครุ่นคิดอยู่ในใจเช่นเดียวกัน เมื่อมองเห็นบุรุษน่าตายผู้หนึ่ง ผู้ซึ่งมอบความอัปยศอดสูให้นาง
ยัง ยังจะนั่งหน้านิ่งจ้องมองนางอยู่ได้ ยังคงนั่งอยู่นิ่งๆจ้องมองนางด้วยดวงตาเปี่ยมเสน่ห์ ใบหน้าคมคาย ท่วงท่าเหลือร้าย วางมาดงดงาม อา...น่าหลงใหลยิ่ง
อ๊ะ! ไม่ใช่!
เขากำลังทำให้นางรู้สึกต่ำต้อยใช่หรือไม่
หรืออันที่จริงนางก็ต่ำต้อยด้อยค่ามากๆ อยู่แล้ว ตั้งแต่คืนนั้น คืนที่ทำให้คุณค่าในชีวิตของนางพลันหายไป
หายไปชั่วนิรันดร์ หึ!
นางอยากลืมเรื่องในวันนั้นเหลือเกิน หากยังเห็นเขาอยู่อย่างนี้แล้วนางจะลืมเขาได้อย่างไร
ริมฝีปากของเขานั่นจูบนางทั้งคืนเลยนะ ไหนจะแผงอกแน่นๆ นั่นอีกเบียดเสียดนางจนตลอดแนวเลย ฝ่ามือของเขาอีกเล่า บีบๆ จับๆ นางจนน่วมไปหมด
หึ! นางไม่อยากเห็นเขาแล้ว นางไม่อยากเห็น
เมื่อเฉินเจียวเหมยคิดได้อย่างนั้น นางจึงรีบหลับตาและทำท่าจะกระโจนตัวหนี แต่ทว่ากลับช้าไป
จ้าวจิ่นหลงที่นั่งอยู่ใกล้ๆ ภายในรถม้าคันเดียวกันรับรู้ได้ในทันทีถึงร่างบอบบางของสตรีที่กำลังจะกระโจนหนีเขาไป
นางจะหนีเขาไปถึงไหน
ไม่เหนื่อยหรือไร
น่าชังเสียจริง!
เมื่อคิดได้ดังนั้นแล้ว เขาจึงเริ่มขัดเคืองขึ้นมา เขาจึงเอื้อมฝ่ามือใหญ่หนาจับกระชากร่างระหงของเฉินเจียวเหมยให้กลับเข้ามานั่งนิ่งๆ อยู่ที่เดิม
เฉินเจียวเหมยถึงกับชะงักงันกลับมานั่งตัวแข็งทื่อด้วยเรี่ยวแรงของนางหรือจะสู้เรี่ยวแรงของบุรุษสูงใหญ่ผู้นี้ได้
เมื่อจ้าวจิ่นหลงจับกระชับเฉินเจียวเหมยให้กลับมานั่งนิ่งๆ ได้แล้ว เขาเพียงนั่งจ้องมองนางอยู่นิ่งๆ มิได้คิดจะเอ่ยต่อคำใด ที่คิดเอาไว้ว่าอยากจะนั่งคุยกันดีๆ ก็ต้องตกไป
เขาเพียงจ้องมองนาง เขาจ้องมองนางอยู่อย่างนั้น
ในใต้หล้านี้หลากแผ่นดินนี้ ไม่เคยเลยซักครั้ง ไม่เคยเลย
ไม่เคยเลยที่จะมีสตรีนางใดที่จะกล้าหาญชาญชัย กล้าทำกับเขาอย่างนี้
ตั้งแต่เขาเกิดมา เขาไม่เคยเลยที่จะเสียท่าให้กับสตรีคนไหน ไม่เคยเลยที่จะพลาดท่าเสียทีให้ใคร
แต่กับสตรีนางนี้ นาง...นาง...
นางช่างกล้า นางช่างกล้ามาท้าทายกับบุรุษเช่นเขา
เขาไม่ปล่อยนางไปแน่...
ไม่มีทาง!
เฉินเจียวเหมยที่เห็นใบหน้าของบุรุษเจ้าของความอัปยศอดสูที่สุดในชีวิตของนางกำลังจ้องมองมาอย่างไม่วางตาอย่างนั้น นางจึงทำได้เพียงนั่งตัวแข็งทื่ออย่างมิรู้ได้ว่าควรจะทำอย่างไร
เขาจ้องมองนางด้วยสายตาร้อนแรงดั่งเปลวไฟ กลิ่นอายความร้อนรุ่มจากเรือนร่างของเขาแผ่กำจายซาบซ่านไปทั่วทั้งรถม้าคันนี้ ท่าทางของเขาช่างดูดุดันทรงพลัง แต่...
แต่เฉินเจียวเหมยมิได้หวาดกลัว นางมิเคยหวาดกลัวกับท่าทางน่ายำเกรงของเหล่าบุรุษแต่อย่างใด
ยามเมื่อครั้งที่นางติดตามเหล่าทหารไปคอยเป็นหมอหญิงประจำกองกำลังทหารนั้น นางเจอกับมาดอึมครึมพวกนี้มามากมายนักต่อนัก ทั้งยังต้องเจอการเข่นฆ่าน่ากลัวๆ มาเยอะแยะมากมาย แต่ทว่า...
แต่กับบุรุษตรงหน้านี้
กับบุรุษผู้นี้...
เขากำลังทำให้นางนึกหวาดหวั่น
ยิ่งมองก็ยิ่งนึกถึงเรื่องในคืนนั้น
คืนแห่งความร้อนแรงนั่น
เขาก็มีท่าทางอย่างนี้
Latest chapter
เพียงนาง ร่วมทุกข์2
เขาเป็นองค์ชายที่มีตำแหน่งพ่วงท้ายเป็นรัชทายาทแน่นอนว่าย่อมมีเรื่องเช่นนี้ เขาไม่แปลกใจ“อาเหมย...” จ้าวจิ่นหลงตัดสินใจปลุกสตรีในอ้อมกอดให้ตื่นขึ้นมาหลังจากที่นางกำลังเคลิบเคลิ้มอยู่ภายในอ้อมอกของเขา“หืม...” เฉินเจียวเหมยจึงงัวเงียตื่นขึ้นมาจากนิทรารมย์ฝันหวานที่นางไม่รู้เลยว่ามันมิใช่แค่เพียงความฝัน“ตื่นขึ้นมาก่อน ยามนี้อันตราย” จ้าวจิ่นหลงยังเอ่ยคำไม่ทันจบ รอบด้านของเขาพลันปรากฏเงาร่างของชายชุดดำหลายคนกำลังคืบคลานพรางตัววูบไหวใกล้เข้ามา“อันใด” เฉินเจียวเหมยพลันได้สติตื่นเต็มตาด้วยสัญชาตญาณจ้าวจิ่นหลงไม่เสียเวลาอธิบาย เขารีบจับยกร่างของเฉินเจียวเหมยขึ้นอุ้มแล้วนำนางไปวางเอาไว้บนหลังม้าในทันที“เจ้าขี่ม้าเป็นหรือไม่ ขี่ม้าหนีไป ข้าจะอยู่ทางนี้เอง” ชายหนุ่มรีบเอ่ย“ท่านขึ้นมา” เฉินเจียวเหมยตอบแค่นั้นพลางจับสาบเสื้อช่วงไหล่ของจ้าวจิ่นหลงแล้วย้ำ “ขึ้นมา!”จ้าวจิ่นหลงจึงรีบขึ้นหลังม้าซ้อนกับร่างของเฉินเจียวเหมยในทันทีก่อนจะเอื้อมมือไปจับดาบที่อยู่ตรงข้างลำตัวของม้าแล้วดึงออกจากฝักอย่างไม่เสียเวลาคิดอันใดเนื่องจากชายชุดดำได้เข้ามาจนถึงตัวของพวกเขาแล้วในยามนี้“ไป!” เสียงคำรามของจ้าวจิ่
เพียงนาง ร่วมทุกข์1
ภายใต้ร่มไม้ร่มรื่นของป่าใหญ่หนาทึบ จ้าวจิ่นหลงเพียงบังคับม้าให้เดินเท้าอยู่เพียงเบาๆ มิได้เร่งรีบเหมือนดั่งเช่นในคราแรกเนื่องจากว่าในยามนี้ มีสตรีผู้หนึ่งผู้ซึ่งนั่งอยู่ภายในอ้อมแขนของเขาบนหลังม้าตัวเดียวกันนี้ นางกำลังนั่งสัปหงกคอพับคออ่อนอยู่ตรงแผงอกของเขานางคงใช้เรี่ยวแรงในการวิ่งหนีเขาเมื่อก่อนหน้านี้มากจนเกินไป หนีแล้วหนีอีกอยู่นั่น วิ่งไปทั่วหมู่บ้านอยู่อย่างนั้น มิรู้ได้ว่าจะหนีทำไมกันนักกันหนา หนีอยู่ได้ น่าขย้ำนัก!จ้าวจิ่นหลงนึกเข่นเขี้ยวอยู่อย่างนั้น ชายหนุ่มเพียงก้มหน้ามองเฉินเจียวเหมยที่กำลังนั่งหลับอยู่ตรงด้านหน้าของเขาในยามนี้ เขาจึงเอื้อมมือที่จับกุมเอวของนางขึ้นมาแล้วจับเอาศีรษะของนางกดเอาไว้ให้แนบกับแผงอกของเขา ให้นางได้หลับสบายอยู่ตรงแผงอกของเขา เขาเกรงว่านางจะสัปหงกจนตกม้าไป แล้วคอหักตายไปเสียก่อนที่จะได้เข้าพิธีแต่งงานกับเขามีสตรีมากมายที่ต้องการจะแต่งงานเป็นชายาของเขาแต่ละนางหาเรื่องเข้ามาหาเขาในวังไม่เว้นในแต่ละวัน จนเขานึกรำคาญก็เลยแอบปลอมตัวออกท่องเที่ยวไปถ้วนทั่วแผ่นดินจนมาถึงแคว้นเฉินแห่งนี้ แต่นาง...นางหนีเขา…นางทำการอุกอาจเพื่อที่จะ
เพียงนาง เริ่มต้นการเดินทางของสองเรา 2
เฉินเจียวเหมยเงียบงันพลันครุ่นคิดหาทางหนีทีไล่อยู่ภายในใจ เอาอย่างไรดี?“หยุดคิดที่จะหนีข้าได้แล้ว” จ้าวจิ่นหลงคำรามเสียงดังอย่างรู้เท่าทันสตรีตรงหน้าเฉินเจียวเหมยถึงกับสะดุ้งตกใจ“พูดดีๆ ก็ได้” หญิงสาวตะคอกกลับเสียงดัง“เจ้าคุยไม่รู้เรื่อง”“ท่านนั่นล่ะคุยไม่รู้เรื่อง”“เจ้านั่นล่ะ”“ท่านนั่นล่ะ”“ฮึ!”“หึ!”ทั้งสองสะบัดหน้าหนีออกจากกันคนละทิศละทางแม้ว่ากายงามจะยังคงแนบชิดพวกเขายังคงนั่งซ้อนกันอยู่บนหลังม้าอึดใจต่อมา จ้าวจิ่นหลงจึงทำท่าจะควบตะบึงม้าให้ออกตัวเดินทางอีกครา โดยที่มือข้างหนึ่งของเขายังคงรัดรึงโอบกอดร่างของเฉินเจียวเหมยที่นั่งอยู่ด้านหน้าของเขา ส่วนมืออีกข้างหนึ่งก็คุมบังเหียนม้าเพื่อบังคับให้ไปตามทางเฉินเจียวเหมยเห็นดังนั้นจึงรีบเอื้อมมือของตนขึ้นจับมือของจ้าวจิ่นหลงที่กำลังจับบังเหียนม้าอยู่อย่างรวดเร็วเมื่อมือเล็กจับกุมมือใหญ่ ชายหนุ่มจึงชะงักไป“หยุดเลย!” เฉินเจียวเหมยยังคงเสียงดัง“อันใด!”“ท่านจะพาข้าไปที่ใด”“พาเจ้ากลับแคว้นจ้าว”“ข้าไม่ไป”“ทำไม”“ไม่ไปก็คือไม่ไป ท่านนี่ พูดไม่รู้เรื่อง” เฉินเจียวเหมยเริ่มหงุดหงิดเหลือประมาณ“...”จ้าวจิ่นหลงถึงกับเงียบงัน เข
เพียงนาง เริ่มต้นการเดินทางของสองเรา 1
เฉินเจียวเหมยเพียงใช้หางตาแอบมองใครบางคนที่นั่งอยู่ข้างๆ กันอย่างระแวงอยู่ตลอดเวลา เขากำลังนั่งอยู่ตรงนั้นด้วยมาดของบุรุษที่มีเสน่ห์น่าแทรกกายเข้าหานางติดใจเขาเสียแล้ว นางเป็นสตรีอย่างนี้ได้อย่างไร อา...นางต้องอยู่ให้ไกลจากเรือนร่างอันยั่วยวนของเขา นางต้องหนีเขาไปให้ไกล ก่อนที่นางจะรู้สึกคลั่งเขาไปมากกว่านี้เรื่องอย่างนี้จะให้ใครล่วงรู้ไม่ได้ โดยเฉพาะกับบุรุษน่าตายผู้นี้ นางจะต้องเก็บข่มมันเอาไว้ให้ลึกที่สุด ไม่ได้ ไม่ได้นางจะเสียชื่อหมอหญิงผู้เก่งกาจทุกสถานการณ์อย่างนี้...ไม่ได้! จะเสียท่าให้กับยาปลุกกำหนัดของตัวเองอย่างนี้...ไม่ได้! จะตกอยู่ในสภาพที่เป็นอยู่อย่างนี้...ไม่ได้! จะ....หือ!และแล้วความคิดที่ต้องการจะหนีใครบางคนด้วยเหตุผลทั้งหลายทั้งปวงของเฉินเจียวเหมยพลันตกไป ด้วยเพราะว่าใครบางคนนั้นพลันอุ้มนางลงจากรถม้าแล้วพานางมาขึ้นนั่งบนหลังม้าก่อนจะควบตะบึงม้าพานางออกมาอย่างรวดเร็วปานสายฟ้าฟาดและเพียงอึดใจ เสียงควบตะบึงม้าพลันดังขึ้นมาในโสตประสาทของเฉินเจียวเหมยและทำให้นางได้เข้าใจไม่...เฉินเจียวเหมยได้แต่ร่ำร้องอยู่ในใจเวลาผ่านไปครู่ใหญ่แล้วเฉินเจียวเหมยยังคงถูกบุรุษแป
เพียงนาง คุยกันไม่รู้เรื่อง 3
เขาทำท่าทางดุดันน่าเกรงขามข่มคำรามใส่นาง ในขณะที่จับกดนางไม่ยอมปล่อยนางรู้ว่าเป็นเพราะฤทธิ์ของยาปลุกกำหนัดที่ทำให้เขาไม่อาจถอนร่างกายของเขาออกจากร่างกายของนางเพราะว่านางเองก็เป็นอย่างนั้นเช่นเดียวกันนางโอบกอดกระหวัดรัดรึงเขาเอาไว้อย่างแนบแน่นในขณะที่เขาก็ถาโถมเข้าใส่นางอย่างหนักหน่วง เราสองสอดประสานกันอย่างเหนียวแน่นเกินห้ามใจเกินยับยั้งแต่ทว่า...เขามิได้รักนาง เขามิได้ต้องการนางแต่อย่างใดนางเองก็เช่นเดียวกันนางมิได้ต้องการเขา ไม่ได้รักเขานางจะรักเขาได้อย่างไร เขาเป็นใครนางยังไม่รู้เลยที่สอดประสานกับจนเนื้อนวลเกือบจะแหลกเหลวนั่น ก็เพราะยาสูตรพิเศษของนางล้วนๆนางกับเขาไม่ควรเจอกัน นางไม่ควรเจอกับเขาอีก นางอยากจะลืมลืมความอับอาย ลืมความอัปยศดอดสูนี่ นางควรหนี นางจะต้องหนีเขา นางต้องหนีเขาเท่านั้น นางควรหนีเขาไปที่ใดดีเมื่อเฉินเจียวเหมยคิดได้อย่างนั้นจึงทำท่าจะกระโจนตัวหนีจ้าวจิ่นหลงอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ นอกจากฝ่ามือใหญ่หนาของเขาที่จับกระชากนางให้นั่งอยู่กับที่นิ่งๆ แล้ว ใบหน้าของจ้าวจิ่นหลงพลันแนบชิดเข้ามา แล้วกดจูบนางอย่างเร่าร้อน“อื้อ...อื้อ” เฉินเจียวเหมยถึงกับตกใจอุทานอยู่
เพียงนาง คุยกันไม่รู้เรื่อง 2
เขาเป็นบุรุษน่าตายที่สุดในชีวิตของนางนางควรทำอย่างไรดี ทำตัวน่ารังเกียจไปเลยดีหรือไม่ จะอย่างไรเสีย นางก็น่ารังเกียจอยู่แล้วในยามนี้ นางเป็นสตรีน่ารังเกียจไปหมดแล้วตั้งแต่ค่ำคืนของคืนนั้นจ้าวจิ่นหลงที่ได้ถือโอกาสเข้ามาภายในรถม้าคันนี้เป็นผลสำเร็จเมื่อจูหยวนจางอุ้มภรรยาลงจากรถม้าไปเพื่อที่จะได้ไปนั่งชื่นชมทิวทัศน์พร้อมกับแนบชิดคลอเคลียไปมาอยู่กับภรรยาที่ริมลำธารนั่น เขาจึงเข้ามาเพื่อที่ต้องการจะคุยกับสตรีน่าตายผู้นี้ให้รู้เรื่อง เมื่อเขาเข้ามานั่งในรถม้าคันเดียวกันกับนางแล้ว เขาเพียงนั่งจ้องมองนางนิ่งๆ เพื่อหยั่งเชิงนาง เพื่อดูว่านางจะหนีเขาไปที่ใดได้อีกเมื่อเขาเห็นนางไม่มีทีท่าว่าจะหนีไปที่ใดแล้ว เขาจึงเริ่มต้นบทสนทนาแนะนำตัวและทำความรู้จักกับนางใช่! เขากับนางควรทำความรู้จักกันด้วยการเสวนากันดีๆ แบบปกติของบุรุษและสตรีทั่วไปถึงแม้ว่า เขากับนางจะทำความรู้จักกันด้วยเรือนร่างทุกสัดส่วน ด้วยลีลาเร่าร้อนหลายกระบวนท่าไปแล้วก็ตาม แต่ทว่า...นอกจากนางจะไม่หนีเขาแล้ว นางยังทำหน้าตาน่าจับกดอีกนางนั่งเหม่อลอยอยู่ครู่ใหญ่ แล้วซักพักนางก็หันหน้ามามองใบหน้าของเขาเพียงอึดใจนางก็ใช้สายตาของนา
You may also like
สามี ท่านหย่ากับข้าเถอะ
กะปอมพ่นไฟ18.7K viewsเกิดมาอีกทีก็มีสามีเป็นเทพบุตรถึงสองคน
Myเหมยลี่14.1K viewsยอดหญิงในเงามาร
ฉินอันอัน158.8K viewsวังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี
ทองประกาย156.2K viewsนางบำเรอใต้เงารัก
อิ่น เยว่857 viewsท่านอ๋องว่างงานกับพระชายาจำเป็น
มี่เยี่ยน333 viewsหวนคืนครานี้ฉันไม่เป็นแล้วภรรยาชั่วร้าย 70s
sanvittayam2.8K viewsท่านประมุขปล่อยข้าไปเถอะ...ข้าแก่แล้ว
วนิลากลิ่นเลม่อน221.2K views
