ร่วมทุกข์4

เฉินเจียวเหมยจึงเริ่มขมวดคิ้วอย่างขัดใจ และเริ่มอธิบาย

“สมุนไพรนั่น มันเป็นสมุนไพรช่วยให้เราสองคนได้อบอุ่นนะ น้ำเย็นปานนี้ เนื้อตัวเปียกชื้นอย่างนี้ ไอเย็นจะแทรกเข้าได้ เข้าใจหรือไม่ ท่านนี่ ดื้อด้าน!” ปิดท้ายด้วยการดุใส่หน้าอย่างสวยงาม

“หากเจ้าต้องการความอบอุ่น ข้าทำให้เจ้าก็ได้” จ้าวจิ่น หลงเอ่ยออกมาอย่างเหนือชั้น เขาย่อมตามใจนางในเรื่องนี้

“หยุดเลย” เฉินเจียวเหมยถึงกับสะดุ้งอย่างรู้ความนัยจึงเริ่มเสียงดัง “แค่ครั้งเดียวก็เกินพอแล้ว”

“ครั้งเดียวที่ไหน หลายครั้งอยู่” จ้าวจิ่นหลงยังคงไม่ยินยอม คืนนั้นนางดูดความอบอุ่นจากเขาไปหลายครั้งจริงดังกล่าว

“ท่านนี่!” เฉินเจียวเหมยหลับตาตะคอกหน้าแดงหูแดง อย่าย้ำได้หรือไม่! อย่าย้ำได้หรือไม่! นางทำได้แค่นั้น

“ทำไม” ครานี้เป็นจ้าวจิ่นหลงบ้างที่ยืนกอดอกหรี่ตามองเฉินเจียวเหมยอย่างผู้ชนะ

“หึ!” เฉินเจียวเหมยยังคงทำได้แค่ส่งเสียงในลำคออย่างขัดเคืองใจกับบุรุษแปลกหน้าคนนี้ยิ่งนัก นางทำได้เพียงยืนเท้าสะเอวเชิดหน้าอย่างถือดี โดยไม่มีอันใดจะกล่าว

นางเถียงเขาไม่ได้ในเรื่องนี้

จ้าวจิ่นหลงเพียงยืนกอดอกก้มมองสตรีตรงหน้าอย่างไม่ยินยอมเช่นเดียวกัน

และแล้วความเงียบงันก็เริ่มโรยตัวครอบคลุมบุคคลทั้งสองอีกครั้ง มันมักจะเป็นอยู่อย่างนั้น ทั้งถกเถียงทั้งเงียบงัน แต่ก็หาได้หนีห่างจากกันไปหลังจากที่ได้เจอะเจอ การห่างกายกลับไม่เคยเกิดขึ้น

ในยามนี้ โดยรอบเรือนกายของพวกเขานั้น ยังคงมีเสียงน้ำที่ไหลอย่างเชี่ยวกราก มีเสียงของสายลมที่ยังคงดังอย่างอื้ออึง มีเสียงนกและเสียงของสัตว์น้อยใหญ่ดังอยู่ประปราย แต่ก็หาได้เข้ามาดังอยู่ในโสตประสาทของบุคคลทั้งสองไม่

พวกเขายังคงยืนส่งสายตาฟาดฟันกันและกันในระยะประชิด ลมหายใจอบอุ่นเป่ารดใบหน้าของกันและกันอยู่อย่างนั้น

เพียงอึดใจต่อมา เฉินเจียวเหมยจึงกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เบามากกว่าเดิม

“ข้าอยากได้จริงๆ นะ” นางเริ่มรู้สึกเย็นในกายยิ่งนัก เนื้อตัวเปียกชื้นอย่างนี้ ไอความเย็นจากน้ำที่สาดกระเซ็นกระทบเรือนกายของนางอย่างนี้ หากเจ็บไข้ได้ป่วยขึ้นมามันอาจจะแย่เอาได้ ประเดี๋ยวไม่มีแรงหนีจะแย่

“พูดดีๆ ก็เป็นรึ” จ้าวจิ่นหลงกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เบาลงมากกว่าเดิมเช่นเดียวกัน

“เป็น...” จบคำก็ส่งยิ้มหวานประจบหวังหลอกใช้ให้เก็บสมุนไพร สำหรับเฉินเจียวเหมยแล้วสมุนไพรพวกนี้นั้นมันมีค่ามากมายหากเทียบกับความหยิ่งยโสของนาง

จ้าวจิ่นหลงก้มมองใบหน้าของเฉินเจียวเหมยในยามนี้ยิ่งเพิ่มระดับความเข่นเขี้ยวเหลือเกิน สตรีนางนี้นี่ จริงๆเลย

“ข้ามีข้อตกลง” เขาเอ่ยขึ้นอย่างรู้เท่าทันสตรีตรงหน้า

เฉินเจียวเหมยถึงกับหุบยิ้มก่อนเอ่ยเสียงขุ่น “ว่ามา”

“อย่าแม้แต่จะคิดหนีไปจากข้า”

“...”

“จงจำให้ดีว่าเจ้าทำอันใดกับข้าเอาไว้เมื่อคืนนั้น” จ้าวจิ่นหลงกล่าวออกมาอย่างถือไพ่เหนือกว่า

เฉินเจียวเหมยที่รู้ความผิดของตนจึงทำได้แค่เพียงเม้มริมฝีปากเอาไว้อย่างไม่อาจจะเถียงสิ่งใดออกมาได้แต่อย่างใด

“ลืมไปไม่ได้หรือไรเล่า” นางถามเสียงอ่อน

“ไม่ลืม” เขาตอบเสียงเข้ม

“เรื่องนี้มันน่าอายยิ่งนัก” นางเอ่ยออกมาตามตรง ความผิดพลาดของนางคือการเป็นเจ้าของกำยานสูตรพิเศษที่บังเอิญออกฤทธิ์กับเขาในคืนนั้น นางเป็นฝ่ายกระโดดเข้าใส่เขาก่อนด้วย

“ข้าจะไม่บอกใคร หากเจ้าตามใจข้า...เรื่องนี้ข้าจะไม่บอกกล่าวแก่ใคร ดีหรือไม่” จบคำก็ยกคิ้วคมเข้มขึ้นอย่างท้าทายพร้อมรอยยิ้มเปี่ยมเสน่ห์เจ้าเล่ห์เหลือร้าย

เฉินเจียวเหมยได้แต่เม้มริมฝีปากลงอย่างเดิมก่อนจะถูกจ้าวจิ่นหลงจับอุ้มให้ขี่คอของเขาเพื่อที่นางจะได้มีความสูงมากพอที่จะเอื้อมมือขึ้นเก็บสมุนไพรมากคุณค่าลงมาได้

และแล้วสมุนไพรตรงหน้าของเฉินเจียวเหมยก็ทำให้นางอารมณ์ดียิ่งนัก นางเอื้อมมือเก็บสมุนไพรอย่างเอาเป็นเอาตาย มันเป็นอะไรที่ทำให้นางมีความสุขเหลือเกิน สมุนไพรพวกนี้ไม่สามารถหาพบได้ง่ายๆ นะ หากเจอแล้วต้องรีบคว้าเอาไว้

เวลาผ่านไปครู่ใหญ่ จ้าวจิ่นหลงแบกเฉินเจียวเหมยเอาไว้ทั้งตัวด้วยไหล่และต้นคอของเขาจนช่วงไหล่ของเขาระบมไปหมด หากมีผู้ใดล่วงรู้ว่าเขาที่เป็นถึงองค์ชายผู้สูงศักดิ์แห่งแคว้นจ้าวได้ยินยอมให้สตรีขี่คออย่างนี้ เขาคงถูกหัวเราะเยาะอย่างไม่น่าให้อภัย แต่เมื่อมองไปที่ใครบางคนที่ทำหน้าตามีความสุขบนความทุกข์ของเขาอย่างนั้น เขาก็ได้แต่ปลงตกอยู่ภายในใจ เพียงนางคนเดียว เพียงนางนี้เท่านั้น มีเพียงนางที่ทำกับเขาอย่างนี้ได้ น่าเจ็บใจยิ่ง!