กลางทะเล 2

ไม่กี่นาทีต่อมาฉันกับยัยนุ่นก็เดินลงมาหาด หาดกว้างก็จริง แต่ผู้คนก็เยอะมาก ไม่รู้พวกมันเดินไปถึงไหน หรือลงเล่นน้ำกันไปแล้ว ฉันกับยัยนุ่นจึงถ่ายรูปกันสองคนไปก่อน

“มึงถอยหลังไปอีก ไม่ต้องถ่ายโฟกัสหน้ากู ถ่ายให้เห็นทั้งตัว และให้เห็นทะเลกว้างๆ”ยัยนุ่นบอก

“อือ...” ฉันครางรับ แล้วถอยหลังตามที่ยัยนุ่นบอก กระทั่งฉันชนกับร่างใครบางคน

“เชี่ย!” ได้ยินเสียงสบถอย่างอารมณ์เสีย ฉันจึงรีบหมุนตัวเพื่อจะขอโทษ เห็นหน้าผู้ชายตัวสูงกว่าฉันแค่นิดหน่อย หน้าตาดีแบบกลางๆ ที่สำคัญดูหัวเสียมาก

“ขอโทษนะคะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ” ฉันลนลานขอโทษ คิดว่าจะโดนด่าหรืออะไรมากกว่านั้น แต่อีกฝ่ายมองกวาดร่างฉันอย่างสำรวจ จ้องขาที่โผล่พ้นกางเกงขาสั้นของฉันแล้วยิ้มออกมา

“โอ๊ะ ไม่เป็นไรน้อง คนเราไม่ได้มีตาหลังนี่เนาะ ว่าแต่น้องชื่ออะไรครับ”

“ขอบคุณนะคะที่ไม่โกรธ ฉันชื่อเก้าค่ะ” ฉันบอกไปตามตรง ไม่ได้ชอบสายตาของหมอนี่นักหรอก แต่เห็นว่าฉันผิดที่ไปชนเขาก่อน เลยไม่อยากแสดงท่าทีอะไรออกไปให้มาก

“พักอยู่ที่ไหน”

“เอ่อ แถวนี้แหละค่ะ”

“บ้านพักของพี่ก็อยู่แถวนี้ บ้านหลังนั้นน่ะ ตึกสีขาวตรงนั้น เห็นมั้ย” เขาชี้มือไปยังบ้านพักเป็นตึกสีขาวทรงโมเดิร์น ที่อยู่ห่างออกไปจากตรงที่ยืนอยู่ไม่มาก แต่คือมาบอกฉันเพื่อ...

“คืนนี้พี่กับเพื่อนจะจัดปาร์ตี้ น้องกับเพื่อนมาร่วมสนุกกันได้นะครับ”

“อ๋อ ขอบคุณค่ะที่ชวน แต่ฉันกับเพื่อนไม่ชอบปาร์ตี้ค่ะ ขอตัวนะคะ” พูดจบฉันเห็นใบหน้าเขาแสดงความผิดหวังนิดหน่อย แต่ฉันไม่สนใจ เดินไปหายัยนุ่น เพื่อจะรีบเดินไปจากตรงนี้ แต่ข้อมือฉันกลับถูกจับไว้

“น้อง พี่ขอเบอร์ได้มั้ย หรือไลน์ก็ได้”

“คือ ฉันไม่สะดวก ขอโทษด้วยนะคะ” ฉันปฏิเสธ แล้วบิดข้อมือออก แต่เขากลับไม่ยอมปล่อย แถมใบหน้าบ่งบอกว่าไม่พอใจอีก

คนบ้าอะไร ขอเบอร์คนอื่น พอไม่ให้แล้วโกรธ

“ปล่อยค่ะ”

“ไม่ปล่อยจะทำไม”

“อ้าว” ฉันกับยัยนุ่นร้องขึ้นพร้อมกัน

“แน่ใจว่าจะไม่ปล่อยนะคะ” ฉันถามเพื่อความแน่ใจ

“คิดว่าตัวเองสวยนักหรือไง!”

“ฮ่าๆ” ฉันหัวเราะออกมาอย่างเหลืออด

“ไม่เลย แต่ขนาดไม่สวย ยังมีคนตื๊อขอเบอร์ พอไม่ให้ทำเป็นพาล ขอเตือน ปล่อยมือฉันเดี๋ยวนี้!”

“ไม่ปล่อยจะทำ... โอ๊ย!”

ฉันไม่ปล่อยให้มันพูดจบประโยคหรอก ถีบกลางลำตัวถูกจุดสำคัญ นั่งจุกอยู่บนพื้นทราย ร้องโอดโอย

“เตือนแล้วนะ”

“อีเวร มึงนึกว่าตัวเองเป็นใคร รู้มั้ยว่ากูเป็นใคร!” ยังทำปากดี ทั้งที่ยังลุกจากพื้นทรายไม่ได้

“กูไม่รู้โว้ย และไม่อยากรู้ผู้ชายเหี้ยๆ อย่างมึงหรอก” ฉันยังจะเข้าไปถีบหน้ามันจริงๆ ดีว่ายัยนุ่นดึงแขนไว้

“เกิดอะไรขึ้นวะ!” ไอ้ตรีโผล่หน้ามาทันที หน้าตาตื่นๆ และหอบนิดๆ เหมือนวิ่งมาแต่ไกล สงสัยมันจะเห็นเหตุการณ์ว่าฉันกำลังมีเรื่อง เลยวิ่งมาหา

ฉันยังไม่ทันตอบคำถามมัน เสียงของไอ้ผู้ชายคนนั้นก็ดังขึ้นก่อน

“กูไม่คิดว่าโลกจะกลมขนาดนี้ มึงเองเหรอไอ้ตรี ไอ้คนถูกพ่อทิ้ง และอย่าบอกนะว่าอีผู้หญิงคนนี้เป็นเมียมึง”

“ไอ้แทนไท!”

ไอ้ตรีเค้นเสียงออกมา แล้วหันไปจ้องไปคนที่นั่งอยู่บนพื้นทราย ก่อนที่มันจะลุกขึ้น ยิ้มมุมปากเดินมาหยุดตรงหน้าไอ้ตรี

“เออ กูเอง มึงคงไม่แปลกใจมั้งที่เห็นกูที่นี่ แต่กูสิ แปลกใจมากที่มึงมาอยู่ที่นี่ กูนึกว่ามึงเร่ร่อนอยู่ที่ลอนดอนเสียอีก ไม่คิดว่ามึงจะอยู่เมืองไทย แถมมาโผล่ที่หัวหินอีก ดูท่าจะพักแถวนี้เสียด้วย มึงคงคิดถึงความหลังสินะ ฮ่าๆ” มันจบประโยคยาวๆ ที่ฉันไม่เข้าใจด้วยเสียงหัวเราะ

แต่ไอ้ตรีกลับไม่ได้โต้ตอบคำพูดยืดยาวนั้น มันมึงแขนฉันเพื่อจะเดินจากไปตรงนั้น แต่เสียงของอีกฝ่ายดังขึ้นทำให้มันชะงัก

“ถ้าอีนี่คือเมียมึง วันหนึ่งมันก็จะเป็นเมียกู เหมือนที่พ่อมึง กลายมาเป็นพ่อของกูตอนนี้ไง”

ไอ้ตรีหันไปมองไอ้ปากหมานั่นด้วยดวงตาดุกร้าว แต่อีกฝ่ายกลับหัวเราะร่วน ส่วนฉันอยากเตะปากหมาๆ ของมันมาก แต่รอก่อนเหอะ ตอนนี้ฉันอยากรู้ว่าไอ้คนนี้มันเป็นใครกันแน่ ทำไมไอ้ตรีถึงมีอาการแปลกๆ กับคำพูดของมันด้วย

“เฮ้ย เวลามึงมองกูแบบนี้ โคตรเหมือนแฝดคนละแม่ของมึงมากๆ เลยว่ะ เสียดายไอ้โทแม่งดันใจเสาะลงนรกไปเร็วเกิ๊น บอกตามตรงนะ ถ้าหน้ามึงไม่มีขี้แมงวันข้างแก้ม และตัวมึงสูงขึ้นมาอีกสามสี่เซนฯ กูนึกว่ามึงเป็นไอ้โทจริงๆ นะเนี่ย เพราะมึงตัวล่ำขึ้นกว่าเมื่อก่อนมาก แถมมึงยังไปสักรูปสิงโตเหมือนไอ้โทอีก”

ไอ้ปากหมามองรอยสักที่แผ่นอกเปลือยของไอ้ตรี ที่ยังยืนนิ่ง แต่ฉันรับรู้ว่ามันเครียด เกร็งมือจนเผลอบีบแขนฉันแรง และถึงฉันจะเกลียดไอ้ปากหมาแค่ไหน แต่เรื่องที่อีกฝ่ายพล่ามออกมานั้นทำให้ฉันยิ่งงุนงง โดยเฉพาะเรื่องแฝดคนละแม่ของไอ้ตรี

‘สรุปไอ้ตรีไม่ใช่ลูกคนเดียวเหรอวะ’

“นี่ไอ้ตรี ถ้ามึงยกอีนี่ให้กู บางทีกูอาจจะไปขอร้องให้พ่อมึง รับมึงกลับบ้านก็ได้นะ”

"""""""""""""""""